NASA heeft een paper gepubliceerd waarin het aantoont dat een elektromagnetische raketaandrijving, een zogeheten em-drive, daadwerkelijk stuwkracht levert. Het probleem is alleen dat niemand lijkt te begrijpen waarom de aandrijving precies werkt.
De paper waarin NASA zijn bevindingen uiteenzet, was al eerder te lezen, maar inmiddels is de publicatie door andere wetenschappers uitgebreid bekeken en getoetst, een proces dat peer reviewing genoemd wordt. Daarmee neemt de kans dat er geen fouten zijn gemaakt bij het onderzoek sterk toe. Het grote probleem van de aandrijving is echter dat natuurkundigen niet helemaal kunnen verklaren hoe de em-drive functioneert. De raketmotor werd in 1999 door de Britse uitvinder Roger Shawyer uiteengezet en zou raketten kunnen voortstuwen door middel van elektromagnetische straling, in plaats van het verbranden van raketbrandstof. Een raket zou daarom zonder tonnen aan extra brandstof gelanceerd kunnen worden en lange afstanden in de ruimte overbruggen.
De testopstelling van NASA bestaat uit een draaiarm in een sterk vacuüm waarop de em-drive werd gemonteerd. De arm kan stuwkrachten in de orde van grootte van 1 micronewton meten, onder meer via een optische sensor. De em-drive zelf bestaat uit een afgeknotte kegelvormige 'motor' van 22,9 centimeter hoog en een diameter van 27,9cm aan een kant en 15,9cm aan de andere kant. Een polyethyleenschijf aan een kant en een antenne aan de andere kant vormt de em-aandrijving. Op die antenne wordt een em-signaal van 1937MHz gezet. Die elektromagnetische golven zouden tegen de wanden van de holte duwen en zo voor een kleine stuwkracht zorgen. Hoe dat zou werken is nog onduidelijk: conventionele natuurkunde stelt dat op elke actie een gelijke tegengestelde reactie volgt: de wet van behoud van impuls. De em-drive lijkt die wet niet te gehoorzamen, want er worden geen deeltjes uitgestoten die de raketmotor de andere kant op duwen.
Hoe de em-drive precies werkt is niet het onderwerp van de gepubliceerde paper. Het artikel, dat in het Journal of Propulsion and Power van het American Institute of Aeronautics and Astronautics gepubliceerd werd, toont slechts aan dat de em-drive daadwerkelijk stuwkracht genereert en dat de metingen geen meetfout of fout in de opstelling zouden betreffen. De gemeten stuwkracht bedraagt 1,2mN per kilowatt elektrisch vermogen. Dat is relatief gering, maar het zou hierbij gaan om 'gratis' stuwkracht: er hoeft immers geen brandstof meegenomen te worden, maar zonnepanelen zouden de benodigde energie kunnen leveren. Een populaire uitleg zou zijn dat Mars in slechts tien weken bereikt zou kunnen worden met de em-drive.
Een andere methode om voor stuwing in de ruimte te zorgen zonder brandstof mee te nemen is het gebruik van zonnezeilen. De stuwkracht daarvan is echter veel minder, in de orde van micronewtons per kilowatt. Bovendien zou het stuwvermogen van de em-drive nog groter kunnen worden als het systeem geoptimaliseerd zou worden. Ook dat was niet de insteek van de experimenten die in de paper beschreven werden. Over de werking worden verschillende theorieën geopperd, een daarvan staat bekend als de pilot wave-theorie, een interpretatie van quantummechanica.