Wat ik wel frapant vindt is dat jouw argumentatie gewoon klakkeloos over is genomen met een soort morele eigendunk, of zo. Ik begrijp werkelijk niet waarom mensen hierop blijven hangen?
Omdat de man/vrouw/? gewoon GELIJK heeft, en ook omdat de Aw (die uit 1912) het zegt. Daarover straks meer.
Jij zegt, ze kiezen ervoor om het hier niet uit te brengen. Prima, maar dan downloaden wij toch gewoon?
Nee: wat je hoort te zeggen is: 'Dan doe ik het niet en geef mijn geld wel ergens anders aan uit.' Downloaden is geen recht.
Niet omdat het moet, maar omdat het kan en zou moeten mogen.
Van deze houding zakt werkelijk mijn broek af. Hoe dom kan je zijn?
Het is niet jouw bloed, zweet en tranen die in die producties zitten. Jij hebt als consument letterlijk geen ene fuck te zeggen over hoe de makers ervan willen dat het wordt verkocht en verspreid. Jij mag voor dit soort werk óf kopen en bekijken; óf niet kopen en niet bekijken. Je mag ook nog lenen vanuit een aangewezen collectie—lees: een bibliotheek—en voor zeer kleinschalig thuis- en studiegebruik een kopie voor eigen doeleinden maken. Torrents vallen buiten zo'n aangewezen collectie, dus no cigar... ook al zijn de bits en bytes niet van het origineel te onderscheiden. Zo zit de Aw (die uit 1912 dus) in elkaar, en zo zal de Aw altijd blijven. Gewoon omdat de wet de belangen van maker en consument tegen elkaar moet afwegen, en er zo'n constructie uitrolt. Alternatieven zijn nauwelijks denkbaar.
Er wordt nu altijd driftig gesputterd dat het belachelijk is, en dat het alleen maar geldklopperij is, dat de maker niet creatief genoeg is, en dat het toch geen zak uitmaakt in het digitale tijdperk: allemaal excuses die de realiteit van maker en consument negeren. En voor wie vindt dat het allemaal maar gewoon de consument moet zijn die bepaalt en uitmaakt voor de zoveelste keer in zoveel jaren de voorbeelden van Rebekka Guðleifsdóttir en Bill Watterson (en als toegift, Louis CK):
Rebekka was dik tien jaar geleden single mom die erg veel moeite had de eindjes aan elkaar te knopen. Ze was echter een talentvol fotografe, en maakte prachtige plaatjes van IJslands ongerepte natuur die ze met succes via Flickr verkocht. Na een tijd kwam ze erachter dat een Engelse galerie die foto's van Flickr had geript, opblies tot posters, en ze zonder boe, bah, toestemming, bronvermelding of licentiegelden verkocht. Ondertussen ging het toch al om enkele duizenden ponden... pre-Brexit-ponden, wel te verstaan. Geld dat Rebekka erg goed kon gebruiken. De meeste mensen vinden bij het horen van dit verhaal dat de galerie natuurlijk over de schreef ging: foei, zomaar geld verdienen met andermans werk, dat mag niet. En Rebekka was zielig, dus mocht het al helemaal niet.
Nou, zullen mensen dan zeggen,
geld moet de leidraad zijn. Waarop ik dan maar vertel van Bill Watterson (die van Calvin & Hobbes), die op een gegeven moment afschuwelijk met zijn uitgevers en syndicaten in de clinch kwam te liggen omdat hij
weigerde Calvin & Hobbes vrij te geven voor merchandising. De man had schathemeltje rijk kunnen worden (9 cijfers of 10 cijfers, makkelijk), maar
weigerde, omdat hij vond dat zijn creatie een cartoon was, en dus alleen op papier thuishoorde. Als geld de leidraad zou moeten zijn zoals bij Rebekka het geval was, had Bill geen poot om op te staan. Aangezien de wet beide houdingen moet beschermen, kan geld dus geen motief zijn... en moet het simpelweg blijven bij de wensen van de maker. Hoe irreëel en raar en buitenissig ook.
In het moderne tijdperk komt Louis CK dan ook nog voorbij. Zette een paar jaar geleden voor $5 zijn nieuwste show DRM-vrij op het net. Geen beperkingen, geen gedoe. Alleen wilde hij niet dat de zaak via Bittorrent werd verspreid. Hij had al het mogelijke gedaan om het makkelijk te maken (en dat wás ook zo). Wordt de zaak
alsnog via trackers aangeboden met als redenen: niet iedereen heeft een creditcard, niet iedereen heeft geld, kunst moet vrij zijn. Zoek de bron zelf maar op op TPB. Waarna het werkelijk dodelijk ironisch is om te zien hoe anderen die seeders voor rotte vis uitmaken, omdat Louis CK 'een goeie' is.
De wensen van de maker(s) en distributeur(s) bij HBO zijn raar en vijandig. Dan heb je je als een goed getraind circusnummer te voegen naar die wensen, of je laat ze in hun sop gaarkoken. Dat ze met dat laatste geen cent aan jou verdienen is niet jouw probleem. Dat jij dan niet kijkt naar hun series is niet hun probleem. Wat je
niet mag doen is net doen alsof het
jouw recht en beslissing is die uitmaakt hoe jij de geproduceerde content wenst te consumeren. Dat is echt grote onzin.
Als je dan verder bedenkt dat de aanbieders van trackers en dergelijke een aardig zakcentje verdienen met dubieuze reclameinkomsten wordt het verhaal allemaal wel heel erg dubbel. Dat allemaal ontkennen met een hooghartig 'omdat het kan en zou moeten mogen' toont echt aan dat je het morele besef van een pinda hebt.
Stichting BREIN vind mijn argumentatie dovemansoren, maar daarvoor zou ik je graag willen wijzen op de pagina waar staat wie het salaris van meneer Kuik overmaakt naar zn rekening.
De makers van content. Dus? Hebben zij geen rechten dan? Blijkbaar niet, in jouw optiek. Jammer maar helaas: dat hebben ze wel. Meer dan jij.
En als je nu begint te spartelen dat het niet de makers zelf zijn, maar distributeurs en profiteurs: de makers waren er zelf bij toen ze hún rechten verkochten en/of cedeerden.
Dat mag. (Of het slim is is vers twee, maar dat gaat jou geen ene donder aan.) In ruil voor een redelijk vast salaris nemen anderen de rompslomp van distributie en bescherming van de rechten op zich. Ook makers willen huisje-boompje-beestje, en geef ze eens ongelijk.
En als je het als maker zelf wilt doen, dan mag dat ook. Maar dan krijg je dus Louis CK-achtige situaties; en advocaten die je daarna in dienst moet nemen om een inbreukmakende partij tot de orde te roepen doen hun werk écht niet gratis.