Volgens Bill Gates is het einde van de dvd-speler nabij. Althans in de toekomst zoals Bill Gates die ziet, zullen mensen zeker geen dvd's meer kijken via de televisie. Of de dvd-speler zal worden opgevolgd door een soortgelijk apparaat of helemaal zal uitsterven, is niet duidelijk. In ieder geval is het ridicuul volgens de Microsoft-oprichter dat we rondsjouwen met zilveren schijfjes voor het beluisteren en bekijken van muziek en film. Vooral omdat de schijfjes zeer makkelijk beschadigd kunnen worden en kwijtraken.

Vandaar dat de toekomst van de televisie een samensmelting met de computer zal aangaan, die daarnaast de gebruiker zal herkennen en automatisch zijn favoriete programma's en muziek zal afspelen. Verder gaf Bill Gates in het Duitse interview ook zijn visie voor mobiele telefoons: deze zouden gebruik kunnen maken van barcodelezers om zo meer informatie te verkrijgen over een bepaald product. Verder zal een cameratelefoon als vertaalmachine op kunnen treden door de foto van een buitenlandse menukaart te vertalen.

ICANN heeft na een onderzoek van een aantal maanden besloten om te blijven bij het verbod op VeriSigns Site Finder. De service - waarmee alle niet bestaande domeinnamen werden verwezen naar de zoekpagina van VeriSign - blijft hierdoor offline. In het 85-pagina's tellende rapport wordt weliswaar aangegeven dat Site Finder geen desastreus effect had op het internet, maar wel in conflict kwam met gemeenschapsregels en verder ook schade veroorzaakte aan individuele gebruikers en bedrijven.

Zo konden anti-spamtools niet meer controleren of een bepaalde domeinnaam wel bestaat, wat uiteindelijk weer leidde tot spam en dus kosten voor bedrijven. VeriSign beargumenteerde dat Site Finder een manier was om van de moeilijke en onbegrijpelijke foutberichten af te komen, wanneer er een domeinnaam verkeerd ingetikt was. Verder zouden de ontstane problemen slechts miniem zijn en dus weinig overlast veroorzaken. In ieder geval zijn de twee organisaties nog niet van elkaar af, zo heeft VeriSign een aanklacht tegen ICANN aangespannen wegens tegenwerking en antitrust. Tegen dat laatste heeft ICANN vorige week een motie ingediend.

De komende zomer kunnen Amerikaanse klanten bij meer dan 850 filialen van Office Store hun oude en ongewenste elektronica-apparatuur kwijt, zo heeft HP bekendgemaakt. Het bedrijf heeft namelijk een contract met de keten afgesloten, waarbij tussen 18 juli en 6 september er speciale containers komen te staan voor afgedankte elektronische apparatuur. HP zal zelf voor de recycling zorgen, wat een kostbare zaak kan worden. Het recyclen van een oude pc kost bijvoorbeeld tussen de 85 en 136 dollar. Dit initiatief van het bedrijf past bij de voorgenomen doelstelling om in 2008 één miljard pounds gerecycled te hebben.

Naast HP heeft ook Dell een nieuw initiatief op gebied van recycling ontwikkeld. De grootste computerbouwer ter wereld gaat de bestaande gratis ophaal- en recycledienst uitbreiden. De service was tot heden bedoeld voor inname van oude printers, maar zal nu ook gaan gelden voor oude pc's en laptops. De Dell-klant kan in een bepaalde periode na aanschaf van zijn nieuwe pc of notebook gebruikmaken van de 'overbodige' doos. Hier kan namelijk de oude pc of notebook in worden gestopt en kosteloos worden opgehaald door huiskoerier DHL, om uiteindelijk door Dell te worden gerecycled.

ExtremeTech wist te vertellen dat Bitboys op de SIGGRAPH-conferentie in Los Angeles, die begin augustus plaatsvindt, een nieuwe grafische chip zal voorstellen. Vorig jaar stelde het bedrijf op dezelfde bijeenkomst zijn Acceleron mobiele videochip voor, de chip die dit jaar voorgesteld zal worden zal vermoedelijk dan ook een nieuwe versie van deze Acceleron zijn. Over eventuele plannen voor grafische chips voor de pc-markt wou het bedrijf echter niets kwijt. Volgens ExtremeTech bewijst Bitboys hiermee nogmaals de 'witte walvis' in de video-industrie te zijn. Het bedrijf verkondigde reeds meerdere malen dat het grafische chips zou ontwikkelen met verbluffende prestaties, maar moet tot op heden nog steeds zijn eerste topmodel presenteren, aldus ExtremeTech. Het bedrijf bakt overigens zelf geen videochips, maar verkoopt licenties waarmee andere firma's deze chips kunnen fabriceren.

Om consumenten die, door de recent in het nieuws gebrachte problemen met Internet Explorer, een alternatieve browser overwegen, maar alsnog weerhouden worden door het gebruiksgemak van Internet Explorer, tegemoet te komen heeft Opera een one-click-setup uitgebracht waarmee men de look-and-feel van Microsofts browser volledig kan imiteren. De instellingen wijzigen niet alleen de menubalk, maar ook snelkoppelingen en muisbewegingen worden aangepast en een van de beschikbare setups benadert het uiterlijk van Internet Explorer zo goed mogelijk. Dit moet twijfelaars overtuigen om over te stappen op Opera, zodat ze in een eerste fase aan het programma kunnen wennen om later over te stappen op een andere layout.

Het Nederlandse Club3D laat via X-bit Labs weten dat het een nieuwe grafische kaart, de Club3D Radeon 9800 LE, in het assortiment heeft opgenomen. Deze nieuwe kaart is voorzien van een Radeon 9800 Pro-GPU, maar in tegenstelling tot de Radeon 9800 Pro, maakt de kaart geen gebruik van een 256-bits geheugenbus, maar van een 128-bits. De Club3D Radeon 9800 LE is uitgerust met 128MB aan geheugen en moet het opnemen tegen kaarten die voorzien zijn met de GeForce FX 5900 XT. De GPU op de 9800 LE zal op 350MHz gaan draaien, 35MHz minder dan de 9800 Pro. Het geheugen loopt op 700MHz, 20MHz sneller dan de 9800 Pro.

Uit benchmarks die Club3D aan X-bit Labs heeft getoond, blijkt dat de kaart sneller is dan een GeForce FX 5900 XT. Hierbij moet wel worden vermeld dat deze testen zijn gedraaid zonder antialiasing. Ook het anisotropic filter stond uit tijdens het benchmarken. Wanneer deze echter worden aangezet zou de 9800 LE nog wel eens een stuk langzamer kunnen zijn dan de GeForce FX 5900 XT die wel met een 256-bits geheugenbus is uitgerust. De Club3D Radeon 9800 LE zou $40 goedkoper zijn dan de Radeon 9800 Pro en 7$ goedkoper dan een GeForce FX 5900 XT.

Het Britse Ministerie van Defensie ziet de iPod als een mogelijk spionagewerktuig, zo lezen we op Reuters. Werknemers van dit ambtelijk instituut mogen hun gadget niet meer meenemen naar de hoofdkantoren in binnen- en buitenland, omdat men bang is dat de muziekdrager gebruikt kan worden om data uit computers aldaar te stelen. Gadgets met een hoge opslagcapaciteit en USB-aansluiting worden de laatste tijd door veel regeringen en bedrijven als gevaarlijk beschouwd, omdat via de USB-poort direct verbinding kan worden gemaakt met de computer zonder het wachtwoord te hoeven kennen.

Sinds men bij het ministerie is overgestapt naar Windows XP geldt er een verbod op USB-gadgets op de werkvloer, omdat dit besturingssysteem volgens de overheid te USB-vriendelijk is waardoor data gemakkelijk kan worden gestolen. Uit een enquête van het Britse beveilingsbedrijf Reflex Magnetics is gebleken dat 82 procent van de ondervraagde bedrijven mobiele mediadragers zoals de iPods ziet als een veiligheidsrisico. Met name bedrijven in de financiële sector en de gezondheidszorg zijn bezig om deze gadgets actief uit hun kantoren te weren om zo te voorkomen dat gegevens van bijvoorbeeld hun cliënten worden gestolen. Een week eerder adviseerde Gartner Inc. om deze mediadragers uit het kantoor te houden omdat via deze speeltjes virussen ongemerkt het bedrijfsnetwerk op zouden kunnen komen.

Naar aanleiding van de inval die in februari gebeurde bij de Japanse kantoren van Microsoft kreeg de softwarereus een waarschuwing voor het uitoefenen van oneerlijke concurrentiepraktijken. In de overeenkomst met verschillende computerbouwers stelt Microsoft namelijk dat deze geen klacht kunnen indienen wegens patentschending wanneer Windows soortgelijke mogelijkheden biedt als door de computerbouwer zelf ontwikkelde technologieën. Dit beperkt volgens de Japanse autoriteiten het ontwikkelen van nieuwe technologie door computerbouwers en zij willen de bepaling dan ook uit de overeenkomsten verwijderd zien. Microsoft heeft ondertussen aangegeven plannen te maken om de beperking wereldwijd te schrappen.

Nadat Samsung in mei reeds verkondigde dat er een tekort aan geheugenchips ontstaan was dat nog een tijdje zou aanhouden, vreest nu ook Micron voor een prijsstijging. Door de stijgende vraag en het feit dat fabrikanten zich concentreren op flashgeheugen is er een productietekort ontstaan dat niet zomaar opgevuld kan worden. Volgens Michael Sadler van Micron is ook zijn bedrijf volledig op kruissnelheid om tegen het einde van dit jaar flashgeheugenchips in massaproductie te ontwikkelen. Prijzen van DRAM-geheugenchips zijn volgens hem nog niet op hun sterkste punt.

IBM heeft vandaag zijn eServer p5-serie aangekondigd, een lijn van servers voorzien van twee tot zestien Power5-processors. De nieuwe generatie van de high-end Power-architectuur ondersteunt ondere andere SMT (beter bekend als HyperThreading) en Micro-Partitioning, waarbij het systeem verdeeld kan worden in meerdere geïsoleerde softwareomgevingen. Op zich niets nieuws, maar op de p5-serie kan het wel erg nauwkeurig worden ingesteld: een virtueel systeem kan in stappen van één honderste processor worden getweakt. De partities kunnen verschillende operating systemen draaien en onderling virtuele netwerken vormen. Er kan 512GB DDR1 of 64GB DDR2-geheugen ingehangen worden, tot 3,5TB aan opslag en dan is er nog plaats over voor acht slim-line optische drives. De benchmarks zien er zeer indrukwekkend uit. De 1,9GHz Power5 zet een aantal records neer en is in alle benchmarks duidelijk beter dan de concurrentie.

Single processor

Meteen in de eerste benchmark wordt duidelijk dat met de introductie van de Power5-core de lat voor de concurrentie - en met name Intel - een stuk hoger wordt gelegd. De 1,5GHz Itanium 2 waar de IBM-processor mee vergeleken wordt, is inmiddels ruim een jaar oud en wordt binnenkort opgevolgd door een 1,7GHz-model met 3MB extra L3-cache die het gat een stuk kleiner moet maken. Van een overtuigende voorsprong zal waarschijnlijk echter geen sprake meer zijn. IBM heeft helaas geen SPECint-scores vrijgegeven, waarschijnlijk omdat deze wat minder spectaculair zijn ten opzichte van de Power4+.

	SPECfp2000
	Power5 1,9GHz		Peak		2702
	Power5 1,9GHz		Base		2576
	Itanium 2 1,5GHz		Peak		2119
	Itanium 2 1,5GHz		Base		2119

4-way en hoger

De echte kracht van de Power5-architectuur wordt echter pas getoond in de benchmarks waarbij meerdere processors worden ingezet. Hoewel de core nog steeds op het traditionele 0,13 micron-procédé gebakken wordt is het platform qua systeem- en geheugenbandbreedte onovertroffen. De eServer p5 biedt maar liefst 36GB/s bandbreedte per processormodule met acht cores, terwijl vier Itaniums het moeten doen met een bus van 6,4GB/s. Bijkomend nadeel voor de Itanium is dat ze diezelfde bus ook nog eens moeten gebruiken om met elkaar te praten, terwijl de Power5 MCM dat intern kan afhandelen.

De concurrentie maakt dan ook geen schijn van kans tegen IBM's nieuwste speelgoed in alle 4-way tot en met 16-way benchmarks, de hoogste configuratie die in eerste instantie geleverd zal worden. De hierboven getoonde MCM (multi-chip module) heeft in zijn eentje echter al acht cores aan boord en het lijkt dan ook onvermijdelijk dat er nog zwaardere systemen zullen verschijnen. In de TPC-C databasetest is het 16-way resultaat van de eServer p5 zelfs beter dan de beste 32-way Itanium-score én de score van de 64-way HP Superdome (tevens voorzien van Itanium-processors). De volgende benchmarks zijn allemaal uitgevoerd op 4-way systemen:

	SPEC CPU Rate
	eServer p5		Int		Peak		76
	eServer p5		Int		Base		74
	HP RX5670		Int		Peak		60
	HP RX5670		Int		Base		60
	eServer p5 (Power5)		Fp		Peak		130
	eServer p5 (Power5)		Fp		Base		125
	SGI Altix 3000		Fp		Peak		83
	SGI Altix 3000		Fp		Base		82

	SPEC jbb 2000
	eServer p5	170127
	AMD Quadrex-64	133427
	HP RX5670	116466

	SAP SD 2-tier
	eServer p5	1313
	HP RX5670	860

	SPEC OMPM
	eServer p5		Peak		13613
	eServer p5		Base		13213
	HP RX7620		Peak		6886
	HP RX7620		Base		6555

Al met al zet IBM met de nieuwe Power5-servers een zeer positieve verrassing neer in de high-end markt. Vanwege de matige toename in kloksnelheid (200MHz) had vrijwel niemand zo'n grote sprong vooruit verwacht, maar IBM toont wederom aan dat kloksnelheid vandaag de dag geen betekenis meer heeft in het vergelijken van verschillende chips. Intel is waarschijnlijk minder blij met de krachtige Power5, want het betekent ook een gevoelige klap voor de op dezelfde markt gerichte Itanium. De Itanium 2 9M zal met een snellere FSB wel een stuk in kunnen lopen, maar Intel zal op zijn minst Montecito nodig hebben om Power5 en zijn 90nm-opvolger Power5+ te kunnen verslaan, terwijl voor 2005 de Power6 alweer op de planning staat.

Bij Brighthand wordt melding gemaakt van het feit dat Fujitsu-Siemens een Pocket PC met GPRS-functionaliteit in de planning zou staan hebben. Een woordvoerdster van het bedrijf verklapte in een interview namelijk dat in 2005 een nieuwe Pocket Loox met GPRS-ondersteuning zou gelanceerd worden. Meer details wou zij echter niet geven. In mei maakte we reeds melding van enkele Pocket PC's van andere fabrikanten die binnenkort zouden gelanceerd worden, waaronder de MPx van Motorola die ook met GSM- en GPRS-netwerken kan communiceren.

Ampex heeft bekendgemaakt bezwaar aan te tekenen bij de Internationale Handelscommissie tegen de invoer van Sony PDA's en digitale fototoestellen in Amerika. Ampex bezit namelijk patenten op opslag- en laadmogelijkheden die in beide producten gebruikt zouden worden. Naar aanleiding daarvan is tegelijk met de klacht ook een rechtszaak gestart tegen Sony waarin het bedrijf beschuldigd wordt van patentschending. In mei had het bedrijf ook al soortgelijke stappen genomen tegen Sanyo, een andere fabrikant van digitale fototoestellen. Bovendien zou het bedrijf naar eigen zeggen gesprekken voeren met zowel Sony als andere grote fabrikanten, over 'commercieel aanvaardbare' royalties voor zowel toekomstige zendingen als producten die in het verleden verscheept werden.

Waarschijnlijk deze maand nog komt elektronicafabrikant Samsung met een camera van 3,2 megapixel in een mobiele telefoon. Digital Chosun schrijft dat de camera is te vinden in het model SPH-S2300, dat voorlopig slechts op de Zuid-Koreaanse markt uitgebracht wordt. De telefoon heeft het uiterlijk gekregen van een digitale camera, mede door de lens die tot 3x optisch zoomen ondersteunt. Voor het bekijken en overzetten van foto's en filmpjes kan een keuze worden gemaakt uit USB, SD-kaarten en tv-out. Verder kan het apparaat mp3's afspelen en werkt het op CDMA-netwerken. Samsung kondigde onlangs aan de digitale camera steeds verder te willen integreren in telefoons. Een model van 5 megapixel is daarom niet ondenkbaar in de nabije toekomst. Ook andere Aziatische fabrikanten zien veel toekomst in dit soort apparaten. Onder andere LG, Casio en het Chinese TCL Mobile zullen dit jaar met 3 megapixel-modellen komen of hebben dit al gedaan. De SPH-S2300 gaat zo'n 570 euro kosten en is voorlopig via een Koreaanse provider te koop.

Nu de 64-bits processors volop hun intrede doen besloot men bij Ars Technica de geschiedenis van de Pentium-cpu, waarvan de eerste versie al in 1993 verscheen, uit de doeken te doen. Toen de naam voor het eerst genoemd werd, vroegen velen zich verbaasd af waarom er niet langer getallen in de naamgeving van de processor voorkwamen. Deze vraag is hedentendage niet meer aan de orde, maar wat wel opvallend blijft, is dat de naam Pentium standhield ondanks verschillende grote aanpassingen in de architectuur. Dit kan vooral uitgelegd worden omwille van marketingtechnische redenen: doorheen de jaren werd 'Pentium' bijna een synoniem voor processor en bij de onwetende massa werd een pc gewoon een Pentium.

De allereerste Pentium-processor die in 1993 geïntroduceerd werd, was zelfs toen niet echt een hoogvlieger wanneer het op prestaties aankwam. Intel had namelijk besloten prestaties, energieverbruik en kosten op te offeren ten voordele van compatibiliteit met de x86-code. Hoewel dit verscheidene problemen met zich meebracht raakten die na verloop van tijd min of meer opgelost en was deze x86-compatibiliteit waarschijnlijk een van de hoofdredenen voor het succes dat deze processor later zou kennen.

De Pentium-processor had in zijn beginjaren twee integer-pipelines, aangeduid met U en V, die beiden uit vijf stappen bestonden. Daarnaast was er een floating-point-pipeline met zes stappen. Alhoewel de front-end kon instaan voor 'dynamic branch prediction' (technologie die bepaalt of een bepaald stuk broncode uitgevoerd zal worden of niet, waardoor de processor minder onnodige instructies moet ophalen), spendeert deze het meeste van zijn tijd aan de compatibiliteit met de x86-architectuur. Over de pipelines wordt overigens nog gezegd dat, hoewel de U en V pijp niet helemaal symmetrisch zijn, ze voldoende prestaties konden bieden voor integer-intensieve applicaties zoals kantoorsoftware. De floating-point-prestaties die bij de 486 nog erbarmelijk waren, stegen bij de Pentium-processor echter nog steeds niet boven een gemiddeld niveau uit. Hierdoor sloeg deze cpu niet aan bij wetenschappelijke gebruikers, maar aangezien games in die tijd nog niet zo'n groot publiek kenden waren deze belabberde floating-point-prestaties geen reden om de processor niet bij het thuispubliek te laten aanslaan

Schematisch overzicht van de Pentium-architectuur

Zoals reeds vermeld waren de integer-pipelines opgebouwd uit vijf stappen:

1. Prefetch en fetch: instructies worden opgehaald en in een buffer geplaatst;
2. Eerste decodering: instructies worden gedecodeerd naar de interne instructieset van de processor. Op dit moment vindt ook de branch-prediction plaats;
3. Tweede decodering: Identiek aan de eerste decodering maar hier gebeurt ook de adresberekening;
4. Execute: De hardware voert de nodige instructie uit;
5. Write-back: Het resultaat van de berekeningen wordt teruggeschreven;

De tweede decoderingsstap was nodig om de complexe adresseringen af te handelen. Het is dus aan de 'onlogische' adressering van de x86-instructieset te danken dat de pipeline uit vijf in plaats van vier stappen bestaat, aldus Ars Technica. Samen met het feit dat dertig procent van de transistoren enkel aanwezig waren om x86-ondersteuning te bieden en dus niet gebruikt konden worden voor prestatieverbetering, zorgt de x86-compatibiliteit technisch gezien voor niks anders dan problemen. Dankzij de vele technologische verbeteringen zoals kleinere transistors is de x86-ondersteuning hedentendage nog slechts goed voor minder dan tien procent van de aanwezige transistors, een drastische verbetering.

In 1995 werd de Pentium Pro voorgesteld, de eerste processor gebaseerd op de P6-architectuur. Dankzij de opmerkelijke prestatieverbetering en de uitstekende schaalbaarheid van de architectuur kende ook deze processor een opmerkelijk succes, dat maar liefst vijf jaar aanhield. Een belangrijke reden voor de verbetering in prestaties is te vinden in het feit dat Intel een techniek nabootste die reeds gebruikt werd door de concurrentie (zoals bij de K5-processor van AMD): het invoeren van een instructie-window waarmee het fetchen en decoderen in de front-end losgekoppeld worden van de execution in de back-end.

Om in de P6-architectuur drie instructies per klokcyclus te kunnen bekijken, in tegenstelling tot de twee instructies bij de Pentium-processor, werd een buffer toegevoegd waar de gedecodeerde instructies opgeslagen worden. Hierdoor konden instructies doorgegeven worden aan de execution units op het moment dat ze klaar waren om uitgevoerd te worden en werd het hele proces veel flexibeler. Dit had echter ook tot gevolg dat een instructie uitgevoerd kon worden terwijl deze invoer van een nog niet uitgevoerde instructie nodig had, of terwijl deze nog aan het wachten was op gegevens uit het geheugen. Daarom werd een reservation station in het leven geroepen waar een instructie wachtte tot aan alle criteria die noodzakelijk zijn voor het zijn uitvoering voldaan was.

Schematisch overzicht P6-architectuur van de Pentium Pro

Doordat per klokcyclus maximaal drie instructies van de decodering naar het reservation station geplaatst kunnen worden en vijf instructies van dit station naar de uitvoerende hardware, was de P6 in staat beduidend betere prestaties neer te zetten. Voordat de instructies in het reservation station geplaatst werden, werd door de reorder buffer echter alle noodzakelijke informatie over de instructie opgeslagen. Terwijl het reservation station ervoor moest zorgen dat de instructies in de optimale volgorde uitgevoerd werden, zelfs als dit betekende dat ze door elkaar gehaald moesten worden, was het de taak van de reorder buffer om te zorgen dat afgewerkte instructies terug in de correcte volgorde geplaatst werden en de resultaten correct naar het register teruggeschreven werden.

Het instruction window van de P6 kan men het best uitleggen aan de hand van een tetris-spelletje. De reorder buffer kon namelijk gegevens over veertig instructies bijhouden en in het reservations station was plaats voor twintig instructies tegelijkertijd. Wanneer je tetris speelt kun je meestal zien wat het volgende blokje zal zijn zodat je het huidige blokje optimaal kunt plaatsen. De P6 moest echter drie blokjes (instructies) tegelijk plaatsen en had dus meer informatie over de volgende blokjes (instructies) nodig. Het reservation station was dan ook een soort van venster dat over de sequentiële stroom instructies schuift en uit de twintig zichtbare instructies (de volgende blokjes) de optimale volgorde opstelde. Ook bij de P6 zorgde de x86-compatibiliteit echter nog steeds voor problemen.

Omdat een x86 slechts beschikking heeft over acht registers moest er heel wat data heen en weer verplaatst worden van het geheugen naar de registers en vice versa. Om dit optimaal te laten verlopen werd register renaming gecreëerd. Deze techniek, uitgevoerd door de reorder buffer, zorgde ervoor dat er toch gebruik gemaakt kon worden van alle aanwezige registers terwijl het programma er niet meer dan acht zag. Ondanks dat de P6 net zoals de Pentium slechts twee symmetrische integer ALU's en een floating-punt unit had, was de execution core toch beduidend uitgebreider. Zo beschikte de P6 over drie units die zich enkel met het verplaatsen van gegevens bemoeiden: een unit voor het laden van adressen, een voor het opslaan ervan en een voor het opslaan van gegevens.

Daarnaast hadden de asymmetrische integer ALU's van de P6 een doorvoer van één klokcyclus en was de floating-point unit op verschillende vlakken verbeterd. Zo werd de FXCH-instructie bijvoorbeeld opgevangen door een register rename waardoor deze effectief uitgevoerd werd in nul klokcycli. In plaats van de pijplijn met vijf stappen van de Pentium-processor bestond de pipeline van de P6 uit twaalf stappen. De eerste drie stappen en de helft van de vierde hielden zich bezig met het fetchen of ophalen van de volgende instructies. Dankzij deze langere fetch-fase werd de processor niet meer zo beperkt door de latency van de L1-cache. De rest van de vierde stap tot en met de zesde stap werden de x86-instructies gedecodeerd en vertaald naar de intern gebruikte P6-instructies.

Tijdens de volgende stap werden instructies gelogd naar de reorder buffer en registers hernoemd. De achtste, negende en tiende stap waren respectievelijk toegewijd aan het verplaatsen van instructies uit de reorder buffer naar het reservation station, het doorschuiven van dit station naar de uitvoerende hardware en ten slotte het uitvoeren van de instructies. De laatste twee stappen vervolgens werden gebruikt voor het terugschrijven van de resultaten van de uitgevoerde instructies. Dankzij deze langere pipeline kon ten eerste de kloksnelheid van de processor omhooggeschroefd worden aangezien elke stap korter en eenvoudiger gemaakt werd, maar door het gebruik van de langere pipeline ontstond er ook een buffer zodat haperingen in de aanvoer van instructies verborgen bleven, net zoals een UPS kleine stroomonderbrekingen kan opvangen.

Deze lange buffer bracht echter ook een nadeel met zich mee: wanneer de branch prediction faalde en er verkeerde instructies opgehaald werden, moest de volledige pipeline leeggemaakt worden, wat meer verspilling tot gevolg had. Aangezien de P6 er echter in slaagde in negentig procent van de gevallen correct te voorspellen welke code uitgevoerd zou worden had dit echter niet zo'n invloed op de prestaties. In de P6 waren echter naar schatting nog steeds veertig procent van de transistors beschikbaar voor het garanderen van compatibiliteit met x86.

De P6 die tot nog toe beschreven wordt betreft nog steeds de Pentium Pro op 133MHz zoals deze oorspronkelijk op de markt verscheen. Ondanks de vele tekortkomingen waaronder het ontbreken van MMX-ondersteuning, slaagde deze processor er dankzij z'n verbeterde floating-point pipeline en de out-of-order execution in x86 te laten doordringen in de servermarkt. In 1997 kwam echter de Pentium II op de markt. Deze processor had bij zijn lancering kloksnelheden variërend van 233MHz tot 300MHz en verschillende eigenschappen om de prestaties te verbeteren. Als eerste was er de dubbele L1-cache die met zijn 32Kb beter in staat was de pipeline te voorzien van voldoende instructies. Bovendien werd met de Pentium II ook de ondersteuning voor MMX terug ingevoerd.

Ook deze cpu had echter last van de x86-ondersteuning. Door de vele transistors die hiervoor ingezet werden, was er op de chip zelf geen plaats meer voor L2-cachegeheugen. Daarom werd een cartridge ingevoerd die weliswaar met behulp van een snelle bus verbonden was met de processor, maar op een pijnlijk zichtbare manier het nadeel van de x86-ondersteuning zichtbaar maakte. De pipeline werd in deze versie niet aangepast, maar wel werden twee MMX execution units toegevoegd die echter alleen SIMD ondersteunden met integer-getallen. Voor de ondersteuning van SIMD met floating-points zou men nog moeten wachten op introductie van de SSE in de Pentium III.

In de periode van de Pentium III was er niet alleen de GHz-race tussen Intel en AMD, maar ook de algemeen aanvaarde stelling dat 1GHz voldoende was voor thuisgebruik. In zekere zin zou de Pentium dan ook het slachtoffer van zijn eigen succes worden, aangezien consumenten geen enkele reden meer zagen om hun processor te upgraden. Voor de opkomst van AMD was het Intel dat bepaalde hoe snel processors evolueerden. Doordat er echter concurrentie op de markt kwam, moesten beide fabrikanten tegen elkaar opboksen met hun 'snellere, betere, krachtiger' processors, waardoor kloksnelheden en prestaties de voorbije jaren een ware boost kregen in vergelijking met de overige pc-onderdelen.

Ondanks dat er al zo'n 600 miljoen computers zijn die gebruikmaken van Microsoft Windows, is de markt volgens het softwarebedrijf nog lang niet verzadigd. Al in 2010 zal het aantal naar verwachting gestegen zijn tot meer dan een miljard, aldus Microsoft. Analisten verwachten juist dat er geen grote winsten meer te behalen zijn en dat inkomstenstijgingen in de orde van grootte die we in het verleden gezien hebben niet meer haalbaar zijn. Microsoft zelf verwacht voornamelijk dat vervangingen de grootste uitgaven van dit jaar zullen zijn; zo'n 35 procent van de bedrijven draait nog op Windows 9x / ME en is dus rijp voor een upgrade, als het aan de computergigant ligt.

Op Infoworld lezen we dat Fujitsu en Toshiba gestart zijn met de testproductie van chips op 65nm-lijnen. Fujitsu toonde de eerste wafers uit de 65nm-productie in het Akiruno Technology Center te Tokyo vorige week, maar vermeldde wel dat het nog om samples uit de ontwikkelingsfase gaat die nog niet geëvalueerd kunnen worden of als samples aan klanten bezorgd worden. Toshiba staat al een stapje verder met concrete productieplannen. Dit bedrijf zal namelijk de Cell-processor voor Sony's Playstation 3 ontwikkelen en de massaproductie staat gepland voor de eerste helft van 2005.

Slechts een paar dagen nadat we met het bericht kwamen dat SP2 voor Windows XP binnen enkele weken de finale status zou bereiken, komt News.com met het bericht dat Microsoft de update in augustus zal uitbrengen. Dit is niet de eerste keer dat het langverwachte Service Pack wordt uitgesteld. De planning van Microsoft was initieel om in juni klaar te zijn. Dit werd uitgesteld tot juli en nu tot augustus. Ondertussen zijn er geruchten geweest dat SP2 pas in september uit zou komen, of bijna klaar zou zijn. Wat wél duidelijk is, is dat het vele werk aan SP2 ten koste van Longhorn is gegaan, die dan ook later zal verschijnen.