Geschiedenis van de Pentium-architectuur

Nu de 64-bits processors volop hun intrede doen besloot men bij Ars Technica de geschiedenis van de Pentium-cpu, waarvan de eerste versie al in 1993 verscheen, uit de doeken te doen. Toen de naam voor het eerst genoemd werd, vroegen velen zich verbaasd af waarom er niet langer getallen in de naamgeving van de processor voorkwamen. Deze vraag is hedentendage niet meer aan de orde, maar wat wel opvallend blijft, is dat de naam Pentium standhield ondanks verschillende grote aanpassingen in de architectuur. Dit kan vooral uitgelegd worden omwille van marketingtechnische redenen: doorheen de jaren werd 'Pentium' bijna een synoniem voor processor en bij de onwetende massa werd een pc gewoon een Pentium.

De allereerste Pentium-processor die in 1993 geïntroduceerd werd, was zelfs toen niet echt een hoogvlieger wanneer het op prestaties aankwam. Intel had namelijk besloten prestaties, energieverbruik en kosten op te offeren ten voordele van compatibiliteit met de x86-code. Hoewel dit verscheidene problemen met zich meebracht raakten die na verloop van tijd min of meer opgelost en was deze x86-compatibiliteit waarschijnlijk een van de hoofdredenen voor het succes dat deze processor later zou kennen.

De Pentium-processor had in zijn beginjaren twee integer-pipelines, aangeduid met U en V, die beiden uit vijf stappen bestonden. Daarnaast was er een floating-point-pipeline met zes stappen. Alhoewel de front-end kon instaan voor 'dynamic branch prediction' (technologie die bepaalt of een bepaald stuk broncode uitgevoerd zal worden of niet, waardoor de processor minder onnodige instructies moet ophalen), spendeert deze het meeste van zijn tijd aan de compatibiliteit met de x86-architectuur. Over de pipelines wordt overigens nog gezegd dat, hoewel de U en V pijp niet helemaal symmetrisch zijn, ze voldoende prestaties konden bieden voor integer-intensieve applicaties zoals kantoorsoftware. De floating-point-prestaties die bij de 486 nog erbarmelijk waren, stegen bij de Pentium-processor echter nog steeds niet boven een gemiddeld niveau uit. Hierdoor sloeg deze cpu niet aan bij wetenschappelijke gebruikers, maar aangezien games in die tijd nog niet zo'n groot publiek kenden waren deze belabberde floating-point-prestaties geen reden om de processor niet bij het thuispubliek te laten aanslaan

Schematisch overzicht van de Pentium-architectuur

Zoals reeds vermeld waren de integer-pipelines opgebouwd uit vijf stappen:

1. Prefetch en fetch: instructies worden opgehaald en in een buffer geplaatst;
2. Eerste decodering: instructies worden gedecodeerd naar de interne instructieset van de processor. Op dit moment vindt ook de branch-prediction plaats;
3. Tweede decodering: Identiek aan de eerste decodering maar hier gebeurt ook de adresberekening;
4. Execute: De hardware voert de nodige instructie uit;
5. Write-back: Het resultaat van de berekeningen wordt teruggeschreven;

De tweede decoderingsstap was nodig om de complexe adresseringen af te handelen. Het is dus aan de 'onlogische' adressering van de x86-instructieset te danken dat de pipeline uit vijf in plaats van vier stappen bestaat, aldus Ars Technica. Samen met het feit dat dertig procent van de transistoren enkel aanwezig waren om x86-ondersteuning te bieden en dus niet gebruikt konden worden voor prestatieverbetering, zorgt de x86-compatibiliteit technisch gezien voor niks anders dan problemen. Dankzij de vele technologische verbeteringen zoals kleinere transistors is de x86-ondersteuning hedentendage nog slechts goed voor minder dan tien procent van de aanwezige transistors, een drastische verbetering.

In 1995 werd de Pentium Pro voorgesteld, de eerste processor gebaseerd op de P6-architectuur. Dankzij de opmerkelijke prestatieverbetering en de uitstekende schaalbaarheid van de architectuur kende ook deze processor een opmerkelijk succes, dat maar liefst vijf jaar aanhield. Een belangrijke reden voor de verbetering in prestaties is te vinden in het feit dat Intel een techniek nabootste die reeds gebruikt werd door de concurrentie (zoals bij de K5-processor van AMD): het invoeren van een instructie-window waarmee het fetchen en decoderen in de front-end losgekoppeld worden van de execution in de back-end.

Om in de P6-architectuur drie instructies per klokcyclus te kunnen bekijken, in tegenstelling tot de twee instructies bij de Pentium-processor, werd een buffer toegevoegd waar de gedecodeerde instructies opgeslagen worden. Hierdoor konden instructies doorgegeven worden aan de execution units op het moment dat ze klaar waren om uitgevoerd te worden en werd het hele proces veel flexibeler. Dit had echter ook tot gevolg dat een instructie uitgevoerd kon worden terwijl deze invoer van een nog niet uitgevoerde instructie nodig had, of terwijl deze nog aan het wachten was op gegevens uit het geheugen. Daarom werd een reservation station in het leven geroepen waar een instructie wachtte tot aan alle criteria die noodzakelijk zijn voor het zijn uitvoering voldaan was.

Schematisch overzicht P6-architectuur van de Pentium Pro

Doordat per klokcyclus maximaal drie instructies van de decodering naar het reservation station geplaatst kunnen worden en vijf instructies van dit station naar de uitvoerende hardware, was de P6 in staat beduidend betere prestaties neer te zetten. Voordat de instructies in het reservation station geplaatst werden, werd door de reorder buffer echter alle noodzakelijke informatie over de instructie opgeslagen. Terwijl het reservation station ervoor moest zorgen dat de instructies in de optimale volgorde uitgevoerd werden, zelfs als dit betekende dat ze door elkaar gehaald moesten worden, was het de taak van de reorder buffer om te zorgen dat afgewerkte instructies terug in de correcte volgorde geplaatst werden en de resultaten correct naar het register teruggeschreven werden.

Het instruction window van de P6 kan men het best uitleggen aan de hand van een tetris-spelletje. De reorder buffer kon namelijk gegevens over veertig instructies bijhouden en in het reservations station was plaats voor twintig instructies tegelijkertijd. Wanneer je tetris speelt kun je meestal zien wat het volgende blokje zal zijn zodat je het huidige blokje optimaal kunt plaatsen. De P6 moest echter drie blokjes (instructies) tegelijk plaatsen en had dus meer informatie over de volgende blokjes (instructies) nodig. Het reservation station was dan ook een soort van venster dat over de sequentiële stroom instructies schuift en uit de twintig zichtbare instructies (de volgende blokjes) de optimale volgorde opstelde. Ook bij de P6 zorgde de x86-compatibiliteit echter nog steeds voor problemen.

Omdat een x86 slechts beschikking heeft over acht registers moest er heel wat data heen en weer verplaatst worden van het geheugen naar de registers en vice versa. Om dit optimaal te laten verlopen werd register renaming gecreëerd. Deze techniek, uitgevoerd door de reorder buffer, zorgde ervoor dat er toch gebruik gemaakt kon worden van alle aanwezige registers terwijl het programma er niet meer dan acht zag. Ondanks dat de P6 net zoals de Pentium slechts twee symmetrische integer ALU's en een floating-punt unit had, was de execution core toch beduidend uitgebreider. Zo beschikte de P6 over drie units die zich enkel met het verplaatsen van gegevens bemoeiden: een unit voor het laden van adressen, een voor het opslaan ervan en een voor het opslaan van gegevens.

Daarnaast hadden de asymmetrische integer ALU's van de P6 een doorvoer van één klokcyclus en was de floating-point unit op verschillende vlakken verbeterd. Zo werd de FXCH-instructie bijvoorbeeld opgevangen door een register rename waardoor deze effectief uitgevoerd werd in nul klokcycli. In plaats van de pijplijn met vijf stappen van de Pentium-processor bestond de pipeline van de P6 uit twaalf stappen. De eerste drie stappen en de helft van de vierde hielden zich bezig met het fetchen of ophalen van de volgende instructies. Dankzij deze langere fetch-fase werd de processor niet meer zo beperkt door de latency van de L1-cache. De rest van de vierde stap tot en met de zesde stap werden de x86-instructies gedecodeerd en vertaald naar de intern gebruikte P6-instructies.

Tijdens de volgende stap werden instructies gelogd naar de reorder buffer en registers hernoemd. De achtste, negende en tiende stap waren respectievelijk toegewijd aan het verplaatsen van instructies uit de reorder buffer naar het reservation station, het doorschuiven van dit station naar de uitvoerende hardware en ten slotte het uitvoeren van de instructies. De laatste twee stappen vervolgens werden gebruikt voor het terugschrijven van de resultaten van de uitgevoerde instructies. Dankzij deze langere pipeline kon ten eerste de kloksnelheid van de processor omhooggeschroefd worden aangezien elke stap korter en eenvoudiger gemaakt werd, maar door het gebruik van de langere pipeline ontstond er ook een buffer zodat haperingen in de aanvoer van instructies verborgen bleven, net zoals een UPS kleine stroomonderbrekingen kan opvangen.

Deze lange buffer bracht echter ook een nadeel met zich mee: wanneer de branch prediction faalde en er verkeerde instructies opgehaald werden, moest de volledige pipeline leeggemaakt worden, wat meer verspilling tot gevolg had. Aangezien de P6 er echter in slaagde in negentig procent van de gevallen correct te voorspellen welke code uitgevoerd zou worden had dit echter niet zo'n invloed op de prestaties. In de P6 waren echter naar schatting nog steeds veertig procent van de transistors beschikbaar voor het garanderen van compatibiliteit met x86.

De P6 die tot nog toe beschreven wordt betreft nog steeds de Pentium Pro op 133MHz zoals deze oorspronkelijk op de markt verscheen. Ondanks de vele tekortkomingen waaronder het ontbreken van MMX-ondersteuning, slaagde deze processor er dankzij z'n verbeterde floating-point pipeline en de out-of-order execution in x86 te laten doordringen in de servermarkt. In 1997 kwam echter de Pentium II op de markt. Deze processor had bij zijn lancering kloksnelheden variërend van 233MHz tot 300MHz en verschillende eigenschappen om de prestaties te verbeteren. Als eerste was er de dubbele L1-cache die met zijn 32Kb beter in staat was de pipeline te voorzien van voldoende instructies. Bovendien werd met de Pentium II ook de ondersteuning voor MMX terug ingevoerd.

Ook deze cpu had echter last van de x86-ondersteuning. Door de vele transistors die hiervoor ingezet werden, was er op de chip zelf geen plaats meer voor L2-cachegeheugen. Daarom werd een cartridge ingevoerd die weliswaar met behulp van een snelle bus verbonden was met de processor, maar op een pijnlijk zichtbare manier het nadeel van de x86-ondersteuning zichtbaar maakte. De pipeline werd in deze versie niet aangepast, maar wel werden twee MMX execution units toegevoegd die echter alleen SIMD ondersteunden met integer-getallen. Voor de ondersteuning van SIMD met floating-points zou men nog moeten wachten op introductie van de SSE in de Pentium III.

In de periode van de Pentium III was er niet alleen de GHz-race tussen Intel en AMD, maar ook de algemeen aanvaarde stelling dat 1GHz voldoende was voor thuisgebruik. In zekere zin zou de Pentium dan ook het slachtoffer van zijn eigen succes worden, aangezien consumenten geen enkele reden meer zagen om hun processor te upgraden. Voor de opkomst van AMD was het Intel dat bepaalde hoe snel processors evolueerden. Doordat er echter concurrentie op de markt kwam, moesten beide fabrikanten tegen elkaar opboksen met hun 'snellere, betere, krachtiger' processors, waardoor kloksnelheden en prestaties de voorbije jaren een ware boost kregen in vergelijking met de overige pc-onderdelen.

Reacties (62)

Wat ik mis is dat bij de introductie van de Pentium Pro men in het windows wereldje (met alleen nog maar 16 bits code) helemaal niet zo tevreden was: De performance van 32 bits code was fantastisch, maar bij 16 bits code ging de performance zwaar omlaag. Pas met de introductie van de Pentium II werd dat probleem opgelost. De UNIX en Linux (ja toen al!) wereld was erg te spreken over de Pentium Pro.

In http://www.ideasinternational.com/benchmark/intel/icomp.html kun je mooi zien hoe de performace van de verschillende pentia was...

386= 32 bits.
486= 32 bits.

Toen de Pentium Pro op de markt kwam bestond er ook al zoiets als windows NT. Probleem was meer dat windows 95 vrij slecht presteerde ten opzichte van NT en unix. Voor thuisgebruikers was dus de pentium een veel aantrekkelijker alternatief. Ook was de Pentium Pro met zijn (voor die tijd) hele grote L2 cache een stuk duurder dan de Pentium. Dat was ook een reden voor de losse L2 cache van de Pentium II. Hierdoor kon de core los van de cache geproduceerd worden en werd de processor een stuk goedkoper.

Dit klopt, de PPro was met 16 bits code ongeveer even snel als een normale pentium op dezelfde kloksneheid. Overigens was NT het ideale platform en schopte toen echt kont.

Wat ik mij overigens kan herinneren betreffende MMX en de PPro is dat MMX wel aanwezig was, in ieder geval de code maar deze was niet via de standaard MMX opdrachten aan te roepen. Het had toen de naam MMX ook nog niet. Je kon met prgsels als FastVid je performance van je videokaart enorm omhoog schoppen en tevens was er andere programmatuur die juist die registers voor MMX achtige code kon aanroepen. Echt een topper in mijn ogen. Ik heb er nog steeds een PPro die lekker doorsjouwt in mijn netwerkje.

Er was toch ook nog een probleem met de eerste Pentium met Floating Point berekeningen of zoiets? Ik kan me nog herinneren dat er een utility was waarmee je je processor kon testen en bepalen of je een goeie had of niet.

Ja, dat was de FDIV-bug. Alle Pentiums < 100 Mhz van voor een bepaalde produktiedatum hadden daar last van. Zie http://www.fact-index.com/p/pe/pentium_fdiv_bug.html

Je kon ze op een gegeven moment ook om (laten) ruilen, hoewel Intel dat in eerste instantie niet wilde, omdat de bug kennelijk niet ernstig genoeg geacht werd om zo'n actie te rechtvaardigen.

Volgens mij kon je dat zien door de rekenmachine in Windows een bepaalde som uit te laten reken en de uitkomst was dan niet juist Ik dacht dat alleen bij de P60 zo was...

AAHHH ja... de goeie ouwe tijd... de FDIV bug, niet alleen de P60 maar ook de eerste versie van de P66 had hier last van. Op latere chipsets werd deze bug in het BIOS omzeild. Voor iets eerdere borden was een firmware upgrade nodig. Desalniet te min, de bug kwam bijna nooit voor

Hij is niet opgelost in het BIOS, maar in de microcode van de processor. Het BIOS en de chipset van het moederbord hebben niks van doen met het uitvoeren van instructies door de processor.

Inderdaad, kan me herinneren dat toen ik bij Escom werkte (kent iemand het nog? ) Intel talloze borden terug heeft moeten nemen, omdat ze zo slim waren de eerste serie P60 op de mobo's gesoldeert te leveren.... dure grap....

Ook voor Escom, want die hadden het idee dat ze wel een paar honderdduizend van die gevallen konden voorinkopen.... en toen kwam de P75... weg voorraad.... of eigenlijk niet... maar dit terzijde...

Was leuk werken bij Escom...

Klopt, wat ik me voor de geest kon halen dat het zelfs kon leiden tot foutive waarden in bepaalde software, zei het zeer sporadisch.

Ik was destijds Mac gebruiker en heb mij inderdaad nog dagen zitten vermaken met de 'Windows Rekemachine met Pentium Bug voor de Mac'

Een mod van GoT, en wel de enige echte BalusC, heeft een mooie lijst van de pentiums

Nu de 64-bits processors volop hun intrede doen besloot men bij Ars Technica de geschiedenis van de Pentium-cpu, waarvan de eerste versie al in 1993 verscheen, uit de doeken te doen.

kijk eens naar het eerste prentje

In '92 werd begonnen met het ontwikkelen van de CPU, in '93 verschenen ze op de markt.

Je denkt toch zeker niet dat ze de processor met al haar problemen in 1 jaar tijd hebben ontwikkeld he? De ontwikkeling van de Pentium 4, jawel, schrik niet, die begon al in 1996!!

En voor degenen die echt tot het gaatje willen: http://www.sandpile.org

I'll never forget when Intel first announced that the name for the successor to the 486 would be "Pentium." I and most of my fellow computer nerds thought the name was silly and not suitably geeky. Everyone knew that computer components were supposed to have names with numbers in them; after all, Star Wars droids, Star Trek ships, software versions, Compuserve e-mail addresses, and every other kind of computer-related thing you could think of had a moniker consisting of some mix of numbers and letters. So what's with a name that vaguely suggests the concept of "fiveness," but would be more appropriate for an element or a compound?

Van de bron.
Kan ik me ook nog herinneren, wij vroegen ons toen af of de volgende dan een Sextium zou worden.

Ik kan me herinneren dat de benaming Pentium een juridische kwestie was. Er werd gesteld dat op een getal geen rechten konden bestaan. Intel hekelde dat destijds AMD en Cyrix zonder meer dingen konden overnemen omdat het product niet geheel beschermd was en aldaar werd het product Pentium bedacht. Althans.. dat is wat ik meegekregen heb (was toen ehr... 14 ofzow).

edit:
Amen @ TheEagle

Deze post zal wel geen goed punt opleveren. Maar ik denk dat je verhaal klopt. Ik heb namelijk hetzelfde mee gekregen.

AMD had namelijk een overheenkomst met Intel dat zij de intel cpu's mochten kopieeren(klonen). Intel wilde dat na de 586(Pentium) niet meer hebben. Maar omdat de naam van de cpu's getallen waren mocht AMD op de een of andere wazige manier nog steeds de cpu klonen. Toen bedacht Intel opeens de naam Pentium. Op dat moment mocht AMD de architectuur van Intel niet meer klonen en wanneer zij een cpu voor het Pentuim platform wilde ontwikkelen moesten ze die helemaal zelf ontwerpen. Op dat moment zakte AMD cpu's qua prestaties ook helemaal in. De AMD K5 wat de eerste tegenhanger voor de Pentium was, was namelijk niks meer als een 486(die ze nog wel mochten klonen) op een pentium socket. Dit heeft net zolang geduurt totdat de K7(Athlon) uit kwam. Vanaf daar weten de meeste tweakers de geschiedenis wel

Het gaat er niet om dat AMD de proc mocht klonen omdat het ding een cijfer naam heeft maar dat de kloon de zelfde naam mocht dragen.
het is echter alleen in het vroege begin dat AMD echte klonen maakte. Later zijn ze eigen proc gaan maken die echter gebruik maakten van de bus en instruktie van Intel.

Dus toen had je Intel 486, AMD 486 en cyrix 486.
Daar was Intel niet zo blij mee net als Windows nu niet blij is met Lindows.
Dus als je het beestje een beschermde naam geeft mag de concurtie niet van die naam gebuik maken en de toen is de Pent(5)ium geboren is is AMD met de K5 gekomen en cyrix met de 5x86.
Toen mocht AMD nog steeds gebruik maken van de zelfde socket van Intel. Dit veranderde bij de komst van de slot1. Toen is AMD ook voor het eerst met een volledig eigen proc gekomen, u allen inmiddels bekend als (K7) Athlon.

Kan ik me ook nog herinneren, wij vroegen ons toen af of de volgende dan een Sextium zou worden.

Pentium -> Penta (grieks voor 5)
Hexium -> Hexa (grieks voor 6)

En de pentium 4 wordt niet besproken? uiteraard zijn we daar nu mee bezig maar deze heeft toch ook behoorlijk wat verschillende cores met evoluties erin, jammer dat die wordt overgeslagen. Het lijkt ook alsof ze vooral vertellen over de P1 en 2, want over de 3 wordt alleen ff kort een woordje, maar geen uitgebreide uitleg zoals bij de P1 & 2.

Uiteraard wel leuk om het zo even te lezen hoe het is gegaan

De P3 was toch ook vrijwel hetzelfde qua design als de P2?

Als je het artikel zelf bekijkt zie je dat dit deel 1 is. Ik neem aan dat de P4 en andere varianten in ht volgende deel worden behandeld.

The next article in this series will cover Netburst, as well as the resurrection of the P6 core in the form of the Pentium M. So stick around, because the story of the Pentium only gets more interesting.

En de pentium 4 wordt niet besproken?

The Pentium 4 and the G4e: an Architectural Comparison: http://arstechnica.com/cpu/01q2/p4andg4e/p4andg4e-1.html
Part II: The Execution Core: http://arstechnica.com/cpu/01q4/p4andg4e2/p4andg4e2-1.html

Omdat Intel in het begin had besloten om compatibiliteit te behouden met de x86 architectuur, zitten we daar nu wel nog mee, en ik vraag me dan ook af wanneer en hoe men daar nog van kan afstappen. Eens zal dat toch wel nodig zijn als men door een (snelheids)grens moet breken.
Compatibiliteit met nu bestaande dingen die je nu maakt, al is dat maar een tekstdocument, gaat dan verloren?
Wordt nog interessant voor wie belangrijke dingen van nu moet gebruiken later

lol @ mephisto1982 e.a.: "windows gebruikers zijn vermoeiend"
Ik gaf nu het voorbeeld van een tekstdocument, maar er zijn nog zovele andere zaken; zoals 3dmax bestanden, autocad, raw bestanden van je digicam en ga zo maar verder...
Maar ja, linux gebruikers zullen wel slimmer zijn

''Compatibiliteit met nu bestaande dingen die je nu maakt, al is dat maar een tekstdocument, gaat dan verloren?''

Neen. X-86 is een instructieset. Verschillende opcodes waarmee je bewerkingen kunt laten uitvoeren op X-86 cpu's. Enkel toepassingen (executables) zullen hiervan gebruik maken.

Bestanden zoals MP3/TXT/MOV/... zijn enkel binaire data die muziek/film/tekst voorstellen. De instructieset heeft hiermee niets te zien. Zo kan je met een andere cpu gerust dezelfde binaire data bewerken. Wat denk je van de verschillende MP3 spelertjes op de markt?

Simpelweg gezegd: als je je bestanden op je HD in een MAC of Amiga zou steken, verdwijnen die niet opeens of worden ze nutteloos. (Natuurlijk moet het OS wel ondersteuning hebben voor het bestandssysteem). Dit is wel zo voor toepassingen.

Dit is een interessante vraag!
Misschien wel op hetzelfde moment dat het MS imperium instort? MS is er dus bij gebaat dat deze compatibaliteit nog een hele poos voortduurt....

MS moet dan immers een geheel nieuw OS schrijven, gebasseerd op een geheel andere architectuur. .... gezien de slagvaardigheid van ontwikkelen bij MS heb ik er dan weinig vertrouwen in dat het ze zal lukken een soortgelijk marktaandeel te verkrijgen als dat ze nu hebben.

Het zal nog heel wat voeten in aarde hebben om dit geaccepteerd te krijgen... Een dergelijke stap van Intel kan alleen wanneer zij parallel er ook een op een x86 gebasseerde chip ernaast houden, die zij vervolgens uitfaseren....

Helaas, niet waar.
Windows NT is voor zover ik weet portable, en MS zal dus in staat zijn het OS te porten naar een andere architectuur. Dat lukt ze met 64-bit x86, maar ze zullen ook wel in staat zijn te porten naar andere architecturen.

en ik vraag me dan ook af wanneer en hoe men daar nog van kan afstappen.

Itanium/IA64?

Compatibiliteit met nu bestaande dingen die je nu maakt, al is dat maar een tekstdocument, gaat dan verloren?

Besturingssystemen zijn wel afhankelijk van de onderliggende architectuur.
Zolang als er software voor die architectuur is die jou documentje kan openen lijkt me dat geen probleem hoor

Tegen de tijd dat compatibility in hardware te onhandig wordt is de rekenkracht doorgaans voldoende toegenomen om software emulatie te doen. Zo zie je bv dat 8088 processoren gewoon geemuleerd worden zonder de huidige CPU's daarvoor naar 8 bit terug hoeven te kunnen schakelen.

Compatibiliteit met nu bestaande dingen die je nu maakt, al is dat maar een tekstdocument, gaat dan verloren?

ja, je kunt alleen op windows XP je Word documenten openen, en met geen enkel ander OS kun je mp3's en video's afspelen, want als er geen XP op draait kun je niks met een pc. toch?
windows gebruikers zijn soms best vermoeiend... wie mod die vraag ff naar -1?

Op Bizonkid's reactie op mephiso1982,

Wie had het over Linux gebruikers, kortzichtig mannetje?

Jouw wereld bestaat echt alleen maar uit Windows (goed) en Linux (slecht), hè?

Ik kortzichtig? Ik denk dat jij bijziend bent, want ik heb nergens gezegd dat Linux slecht was, ik werd aangevallen als "vermoeiende Windows-gebruiker", en daar antwoord ik natuurlijk op. Ik ben zelfs voorstander van Linux, en had het alleen over mogelijke problemen met een veranderende architectuur.
Waar moei jij je eigenlijk mee?
Wat gefrustreerd door het slechte weer?

Ik bemoeide mij ermee, omdat ik mij als Linux gebruiker aangesproken voelde. Die laatste opmerking van mij was misplaatst, dat ben ik helemaal met jou eens, maar jouw opmerking over Linux gebruikers sloeg, en slaat nog steeds, werkelijk nergens op.

Dat iemand een nare opmerking maakt tegenover Windows gebruikers wilt helemaal niet automatisch zeggen dat deze een Linux voorstander is. Op dat punt ben jij gewoon erg kortzichtig, door daar wél van uit te gaan.

Maar goed, ik vergeef je...

hmmm geen vermelding van de Pentium Overdrive.

Dat vonden ze blijkbaar wat 'overdreven'

Was ook niet echt een nuttig ding... je kan dan wel een snellere processor monteren, maar de rest van je moederbord, plus geheugen etc, word dan gewoon de bottle-neck.

Daarnaast waren Overdrives vrij zeldzaam, en niet erg snel. Wat was de snelste ook alweer? 83 Mhz ofzo?

De 83MHz overdrive kon je in 486 Mobo's prikken. Dat presteerde de 486 @ Pentium 83 nét ff een paar % beter dan een 486DX4/100.

Een Pentium Overdrive (voor de Socket 5/7 Mobo's) ging echter hoger. Een Overdrive 100 werdt 166.

Lijst :
486-25FSB = 63MHz Pentium
486-33FSB = 83MHz Pentium
60MHz Pentium = 120MHz Pentium
66MHz Pentium = 133MHz Pentium
75MHz Pentium = 125MHz Pentium
90MHz Pentium = 150MHz Pentium
100MHz Pentium = 166MHz Pentium

Natuurlijk kun je een 166MHz Overdrive ook i.p.v. van een Pentium 133 zetten, aangezien ze allebei een 66FSB hebben. Die 166MHz overdrive heeft alleen een MP van 2,5 ipv 2 zoals bij de Pentium 133.

Misschien enigszins overbodig, maar overal word gesproken over een eerste introductie van de pentium processor in 1993. Echter op de plaatjes zie ik een proc uit 1992?

edit:

hier komt het orginele plaatje vandaan, maar dat zal dan wel een fotosoep zijn neem ik aan?

De procs zijn gebakken in 1992 en pas op de markt gekomen in maart 93.

waarom kan de copyright niet van een jaar eerder zijn?

ik denk dat toen pattent is aangevraagt maar de pentium in '93 pas op de markt kwam.

net te laat

De floating-point-prestaties die bij de 486 nog erbarmelijk waren, blablabla

Volgens mij was daar een speciale CPU voor, de 487 ?

De 486 DX had een integrated FPU. De SX (mislukte DX) had die niet en dan kon je een 487 gebruiken.
De 386 had geen integrated FPU (maar er waren wel SX en DX versies).

De 386 had geen integrated FPU (maar er waren wel SX en DX versies).

De SX/DX bij de 386 had betrekking op de externe bus. Bij de SX-versie was die slechts 16 bits (intern wel 32 bit), bij de DX was hij zowel in- als extern 32 bits. De SX was dus aanmerkelijk trager (en goedkoper).

Wel had je ook voor de 386 een FPU, namelijk de 387. Die had je voor de 286 en zelfs de 8086/8088 overigens ook al.

In die tijd kon je programma's zelfs apart compileren voor de FPU Borland C++ 3.1

Het zat iets smeriger in elkaar. Je had de 486 SX waarbij de FPU uitgeschakeld was (om welke reden dan ook). Als je er en 487 bijplaatste (met ingeschakelde FPU) werd de SX processor uitgechakeld en werkte je alleen met deze processor (eigenlijk gold 487 = 486 DX, hoewel ik niet weet of je ze straffeloos kon verwisselen).

ja, de co-processor. de Intel 486DX had een co-processor (80487) die alleen floating-point berekeningen maakte. de 486SX was zonder geloof ik.

\[edit: veel te laat zie ik ineens, negeer maar]

PowerPC processoren en Sparcs, kunnen ook nog steeds omgaan met de huidige text bestanden, dus dat zal wel meevallen. Het gaat 'm vooral over programma's die niet meer te gebruiken zijn en de OS-en.

als je bedenkt dat versies macos op zowel een 68xxx alswel een powerpc kunnen draaien al dan niet emulerend je programmas te kunnen blijven gebruiken.