Zelfs zonder de bespreking van Tweakers te moeten lezen weet ik al dat de reviewer het over een geniaal en verslavend spel zal hebben, en zowat elke reviewer op het internet het spel een 9/10 zal geven. Dat was ook mijn eerste impressie en waarschijnlijk wel van iedereen die de "publieke beta" speelde.
Dat is echter niet helemaal terecht. Hier wil ik mijn bespreking geven van Diablo 3 - in tegenstelling tot elke andere review op het internet zal het een bespreking zijn van iemand die bijna een **** de vollege versie heeft gespeeld, en niet slechts een paar dagen. Wees gerust, ik geef geen enkele spoiler (het verhaal is namelijk wel de moeite waard als je er over nadenkt).
Ik was namelijk een van de beta tester. En dan heb ik het niet over die "publieke beta" die in september 2011 live ging - in feite niets meer dan een geniale marketingstunt en een demo om kopers warm te maken. Nee, ik testte een closed version (verdere informatie kan ik niet geven).
Dus, de eerste impressie van Diablo 3 is positief: de eerste keer dat je door het spel speelt laat een zeer goede indruk achter.
Echter, typisch aan alle Diablo spellen is dat ze bedoeld zijn om ge-grind ze worden. Kan het zulke zware herhaling aan? Kortweg: nee.
Er zijn nu 5 klassen en 4 moeilijkheidsgraden met variaties in monsters en rewards. Je moet het spel dus al minstens 20 keer spelen wil je alles gezien hebben (en elke Diablo 2 veteraan weet dat het werkelijke aantal spelbeurten ver boven de 100 kan liggen). Of je het graag hebt of niet, maar Diablo is in haar hart nu eenmaal een rogue-like - vandaar ook de random encounters, random loot, random bosses en random dungeons.
Helaas is dat het punt waar Diablo 3 te kort schiet. De eerste keer dat je het spel in Normal met een sorcerer doorloopt is het geweldig. Als je vervolgens herbegint in Nightmare is er echter een knagend gevoel van "dit heb ik precies allemaal al eens gezien". Tegen dat je aan Hell begint ben je je sorcerer gewoon beu.
Het grote probleem van Diablo 3 is namelijk het gebrek aan variatie. Neem nu de klassen: in tegenstelling tot de vorige spellen maak je je hero niet meer zelf, het spel doet dat voor je. Je kunt geen abilities (strength, vitality, ...) meer handmatig toewijzen, maar het spel verhoogt automatisch je abilities bij elke level-up, afhankelijk van je klasse. Dus elke level 25 Barbarian zal exact evenveel strength hebben, net als elke level 53 monk evenveel life zal hebben.
De enige invloed die je hierop kunt uitoefenen is door equipment te zoeken die één bepaalde ability verhoogt, maar geloof me, dat gaat zéér snel tegensteken. Tegen de tijd dat ik mijn Barbarian tot een HP-tank had uitgebouwd, was ik hem kotsbeu en heb hem daarna zelfs nooit meer aangeraakt.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor skills: het skill systeem van Diablo 2 was verre van perfect - je moest één primaire skill kiezen en hierin + in synergies al je skillpoints dumpen en dan nog eens met equipment trachten om je skill met minstens 10 te verhogen als je iets wilde betekenen in Hell. Maar het gaf elke build wel een zekere identiteit als je dat wilde - naarmate je vorderde in het spel had je echt het gevoel dat dit "jouw" karakter is.
Dat is volledig verdwenen in Diablo 3, dat bijna zelfs een stap terugzet naar Diablo (1) (Diablo 1 kende achter de schermen een handvol skills toe, zoals Critical Strike aan de Rogue): je unlockt in Diablo 3 skills automatisch als je levelt en je enige input is te selecteren welke skills je actief wilt hebben (dit kunnen dan zowel active als passive skills zijn als "masteries" of hoe Blizzard ze uiteindelijk ook noemde). Dat je op elk moment je keuze kunt veranderen maakt het ganse keuze-systeem helaas wat irrelevant, zeker omdat je uiteindelijk toch terug zult vallen op die primaire skill die de meeste schade aanricht en die secondaire skill die je de beste crowd-control geeft.
Blizzard tracht de indruk te wekken dat je wel skills kunt personaliseren m.b.h. van Runes. Door een Rune te plaatsen op een skill, kun je namelijk invloed uitoefenen op de skill, b.v. extra damage, een ander type damage of de skill gedraagt zich volledig anders. Het klassieke voorbeeld dat iedereen al wel zal gezien hebben op youtube is de Plague of Toads, dat je met een rune kunt veranderen in b.v. Rain of Toads (onder alle voorbehoud, want Blizzard heeft de skills en Runes zo dikwijls gewijzigd dat ik er zelf niet meer wijs uit raak).
Al snel zie je echter door deze truuk heen en kom je tot het besef dat deze Runes niet meer zijn dan subtypes van elke skill. In plaats van dat de Runes variatie bieden zoals je aanvankelijk denkt, kiest iederen uiteindelijk toch die combinatie die het meeste schade doet. Kom je dan voor het eerst in een multiplayer sessie met "jouw Witch Doctor", blijkt dat iedereen exact dezelfde Witch Doctor heeft gemaakt. Per build zijn er eigenlijk maar een handvol combinaties die echt bruikbaar zijn.
Natuurlijk had Diablo 2 ook de nodige cookie-cutter builds: elk multiplayerspel bevatte wel een paar Frozen Orb sorcs, Hammerdins, Burizons, Furyzons, Whirlwind Barbs, ... afhankelijk van de versie die je speelde. Maar het mooie was dat je evengoed een Flaming Wolf, Poisonmancer, Martyr, Kicker, ... kon ontwerpen als je wilde, je dit met trots je eigen build kon noemen en nog altijd succes hebben in Hardcore Hell. Dat speelt veel minder in Diablo 3, waar alles hetzelfde aanvoelt.
Het gebrek aan variatie uit zich niet enkel in de builds, maar het meest van alles in de omgeving. Een groot deel van de random-ness in de levels is verdwenen in Diablo 3. Vooral de buitenlevels zijn quasi identiek: in woestijn 1 zal je steeds hetzelfde gebied voorgeschoteld krijgen, maar de rots die de vorige keer links lag ligt nu iets meer naar rechts, het kleine inhammetje aan de rand bevindt zich nu bovenaan in plaats van onderaan de map etc. De buitenlevels worden hierdoor uitermate saai na enkele speelbeurten.
In de binnenlevels zijn er gelukkig meer verschillen: elke dungeon is opgebouwd uit een reeks geprefrabriceerde kamers en de gangen die deze kames verbinden worden per type dungeon gegenereerd volgens een vooraf bepaalde formule. Elke middelgrote en grote dungeon is hierdoor wel verschillend, al krijg je ook binnen nog snel een "heb ik al gezien" gevoel dankzij de vele voorgemaakte kamers. Voor kleine dungeons valt het systeem helaas volledig op zijn gezicht, want een bepaalde kleine dungeon zal er praktisch altijd hetzelfde uitzien.
Pluspunt van de Diablo 3 dungeons t.o.v. de Diablo 2 dungeons is wel dat je minder het gevoel hebt dat je nutteloos werk verricht. In Diablo 2 kwam je dikwijls tegen dat je zeer lang bezig was een groot deel van een grot/kerker/riool te verkennen, om dan tot de ontdekking te komen dat het een doodlopend spoor was en je het ganse stuk terug moet lopen.
In Diablo 3 zijn er natuurlijk nog altijd andere wegen dan diegene die recht naar de uitgang gaat, maar je hebt niet zo snel het gevoel dat het enkel tijdverlies was om links i.p.v. rechts te gaan: je zult altijd ofwel een schatkist, een boss of een alternatieve route terug naar het "juiste pad" vinden.
Besluit: de binnen gebieden van Diablo 3 bieden niet veel variatie, maar gaan toch niet snel vervelen. De buitengebieden daarentegen zijn saai en niet geschikt om herhaaldelijk te spelen.
Dan is er nog de equipment. Op zich is er niet veel veranderd: je blijft continu bezig om je boedel te verbeteren. Positief is dat je nu de mogelijkheid hebt om zelf equipment te maken (of tenminste te laten maken). Hiervoor heb je echter materiaal en geld nodig, wat betekent dat je nog steeds horden monsters moet afslachten om hun rommel te bemachtigen - datgene wat je niet zelf nodig hebt kun je dan verkopen of recycleren.
In dit ganse systeem is wel een zeker onevenwicht te vinden, want op de hogere levels is het zelfgemaakte spul zoveel beter dan wat je tijdens het queesten vindt, dat je uiteindelijk zelfs niet eens de moeite meer doet om te bekijken wat je hebt opgeraapt. Ik verwacht dat dit in een patch nog wel wordt aangepakt.
Ook zeer positief is dat de stash nu gedeeld wordt door al je karakters, zodat het mulen van materiaal een pak gemakkelijker is geworden (al is dit systeem eigenlijk gepikt van Titan Quest).
Wel een beetje een vreemde zet van Blizzard is de wapenkeuze. Elke actie die je kunt ondernemen is in feite een skill, zelfs de standaard klop-er-op attack. De schade die elke skill aanricht is afhankelijk van het wapen dat je vasthoudt, of het nu een klap met een zwaard is, een schot met een kruisboog, een vuistslag, een toverspreuk of pijltje uit een blaaspijp. Buiten een klein aantal beperkingen kan elke klasse trouwens elk wapen hanteren. Het spel geeft zelf aan hoeveel DPS elke wapen voor jou oplevert. Dus: je kiest automatisch datgene met de hoogste DPS.
Je krijgt hierdoor idiote resultaten, als een Witch Docter die een mes vasthoudt om met een blaaspijp te schieten, of een kruisboog-afhankelijke Demon Hunter met een zwaard als wapen. Natuurlijk betekent dit dat er een einde is gekomen aan het eeuwige probleem dat de melee-fighter 100% afhankelijk is van het wapen dat het lot hem in de handen heeft geduwd, terwijl de magie-gebruiker zelfs naakt nog krachtig is. Maar de keerzijde is dat je niet meer hoeft te denken, te letten op type van wapen, te zien naar de snelheid. Het spel kiest bijna voor jou en jij moet enkel klikken om te bevestigen.
Al bij al had ik de indruk dat Diablo 3 "foolproof" was gemaakt, alsof het in feite de kiddie-variant is van Diablo 2. Je wordt teveel aan het handje gehouden, kunt niets meer fout doen en de keuzes die je hebt maken uiteindelijk amper verschil. Je merkt dit in de klassen, in de levels en in het equipment. Op het eind van de rit is er daarbij gewoon niet genoeg variate om meermaals te herspelen. Het is moeilijk om uit te leggen, je moet het gespeeld hebben om de begrijpen dat het spel gericht is op de console-generatie: snelle actie zonder nadenken en het spel opzij leggen eenmaal je het hebt uitgespeeld.
Wie toch verder wilt spelen zal sneller op verveling stuiten dan hem lief is, maar gelukkig wacht er voor de geduldigen wel een mooie uitdaging in de Inferno-moeilijkheidsgraad.
De voorbije maanden heeft Blizard de moeilijkheid - op elk niveau - namelijk al iets omhooggetrokken - gelukkig, want aanvankelijk was alles echt kinderspel. Over de moeilijkheid ben ik momenteel dan ook tevreden: je zult steeds een uitdaging vinden maar het zal nooit onoverkomelijk zijn.
Inferno is de allerhoogste moeilijkheid, eigenlijk bedoeld voor karakters die de hoogste levels al hebben bereikt en quasi-ideale equipment hebben verzameld. Geloof me: Inferno is zwaar en je moet echt alles uit de kast halen om het spel tot een goed einde te brengen. Maar het was enkel in Inferno en Hell dat ik echt het gevoel kreeg een volwaardige Diablo-titel te spelen.
Daarnaast kan ik me voorstellen dat er redelijk wat mensen zijn die zich zorgen maken over de grafische kwaliteit. Ik zal er geen doekjes om winden: grafisch is het spel maar matig. Alhoewel de animaties mooi zijn afgewerkt, blijven de textures weinig gedetailleerd en de personages hoekig. Echter, de Diablo reeks draait niet om graphics maar om gameplay.
Diablo 1 ontving indertijd al de nodige commentaar omwille van de lage resolutie en houterige animaties, Diablo 2 kreeg bakken kritiek omdat Blizzard het aandurfde om sprites te gebruiken in het polyglonen-tijdperk en Diablo 3 zal commentaar krijgen op haar verouderde engine. Ook de cartoonesque graphics zullen niet iedereen afspreken maar uiteindelijk is het gameplay die telt.
Helaas zijn we op gebied van gameplay meer gewend van een Diablo spel op een PC.
Tenslotte wil ik het nog even hebben over het - voor mij - grootste minpunt van het spel. Dat is het feit dat je altijd op de server speelt van Blizzard, eigenlijk een always-on DRM. Inderdaad, zelfs wanneer je enkel single-player wilt spelen, zul je steeds bezig zijn met een online spel. Dat betekent dus dat je in singeplayer geconfronteerd wordt met de nadelen van multiplayer, zoals lag, dat de servers uitliggen, Blizzard onderhoud wilt doen of je ISP zelf even het kabelnetwerk wilt vernieuwen in je straat.
Aanvankelijk dacht ik nog "och, dat zal allemaal wel meevallen", maar uiteindelijk is dat hetgene wat mij het meest is gaan tegensteken. Ongeveer elke 2 weken was er wel een dag waarop ik niet kon spelen. Het is dikwijls genoeg gebeurd dat ik vrolijk aan het schieten ben op een boss en dan plots tot de ontdekking kom dat er lag was, de boss achter mij staat en ik al 20 seconden stilsta. Klap op de vuurpijl is mijn level 41 Monk die in Hardcore Nightmare is gesneuveld na een minuut durend rubberband festijn. Op dat moment kost het echt moeite om je computer niet door het raam te smijten ...
De voordelen - vanuit het standpunt van Blizzard - van het always-on systeem is piraterij vermijden, cheaters bestrijden en het versmelten van single- en multiplayer spelen. Volgens een van de eerste developer post was het inderdaad de bedoeling om snel even wat vrienden op te kunnen trommelen als je een te moeilijke hindernis tegenkwam in je singleplayer campagne.
Volkomen belachelijk natuurlijk, want als ik een singleplayer spel start doe ik dat met de bedoeling om alleen te spelen wanneer het mij uitkomt. Als ik van plan was om met vrienden te spelen, - of voorzie dat ik dat ooit ga doen met één bepaald character - dan start ik wel in multiplayer. Daarbij, je levelt in D3 redelijk snel dus voor je het weet zijn je vrienden ofwel veel te hoog of veel te laag in level, wat het feit dat je altijd vrienden erbij kunt halen redelijk zinloos maakt.
Cheaters ben ik nog niet tegengekomen uiteraard, maar ik vermoed dat dat nog wel komt. Ik vrees dat ook de spambots binnenkort wel komen - nieuw en verbeterd: nu ook in je singleplayer spel!
Besluit: Diablo 3 is echt geen slecht spel maar is qua gameplay eenvoudig en repetitief in vergelijking met zijn soortgenoten en voorgangers. Ik geef het een 7.5/10. De gedachte na een **** spelen nog één keer een voet in New Tristam te moeten zetten maakt me misselijk. Ik hoop echt dat Blizzard met het nodige patch werk de gameplay verbetert.
Of Diablo 3 iets voor jou is hangt daardoor echt wel af van waar je naar op zoek bent.
-> Wil je een spel om een keer te spelen en dan misschien een jaar later nog eens een keer uit de kast te halen voor een tweede en laatste speelsessie? Aarzel niet, Diablo 3 biedt je een ongelofelijke ervaring.
-> Verlang je een spel om in multiplayer te grinden tot je erbij neervalt? Diablo 3 biedt nog steeds een aangename multiplayer ervaring maar uiteindelijk is het enkel de aanwezigheid van anderen die de vreselijke monotomie van het spel doorbreken.
-> Zoek je een hack & slash feest dat je herhaaldelijk maar alleen wilt spelen, dan raadt ik je toch aan om Diablo 3 eventjes opzij te laten liggen tot de prijs is gezakt. Het spel gaat gewoon te snel vervelen.
[Voor alle duidelijkheid: deze account is enkelen alleen gemaakt voor deze bespreking. Ik beantwoord
geen enkele vraag en ben sowieso niet geauthoriseerd om informatie te geven over het spel, uitbreidingen en het beta-programma.]
[Reactie gewijzigd door Anoniem: 458787 op 22 juli 2024 14:04]