De Wet van Moore is jarenlang een leidraad voor de halfgeleiderindustrie geweest en fabrikanten wisten elk obstakel te overwinnen om verder te kunnen scalen. Zo werd er overgestapt van kleine naar grotere wafers, waren er migraties naar lithografieprocessen met kleinere golflengtes en zagen we materiaalinnovaties waarbij de gebruikte materialen tot op atoomniveau worden aangepast.
Voor de allernieuwste processors en andere chips blijft de vraag naar zuinigere, krachtigere chips vanuit producenten en consumenten aanhouden. Wie wil immers geen apparaat dat zijn taken supersnel uitvoert en bijna geen stroom gebruikt? Om dat bij elke generatie kostenefficiënt te kunnen doen is steeds complexere apparatuur nodig, waardoor de investeringen groter en groter worden. De enige manier om dat terug te verdienen zonder de prijzen tot onacceptabele niveaus op te drijven, is schaalgrootte. Voor cutting edge hardware blijven er dan ook steeds minder fabrikanten over. Slechts een handjevol fabrikanten heeft de financiële middelen die nodig zijn om de nieuwste chips te produceren en wie dat niet kan, besteedt zijn productie uit.
We moeten echter niet vergeten dat smartphonesocs, processors, gpu's, ssd's en geheugen slechts het zichtbaarste deel van de halfgeleiderindustrie vormen. Het aantal chips dat op grotere, veel minder complexe procedés wordt gemaakt, is zo groot dat we vaak maar het topje van de ijsberg zien. In de halfgeleiderindustrie worden honderden miljarden omgezet, goed voor duizenden miljarden aan omzet in de technologiesector. De grootste tien chipfabrikanten zijn verantwoordelijk voor minder dan de helft van de totale omzet en voor een nog veel kleiner aantal chips. De allergrootsten blijven dus nog wel even innoveren met onder meer euv en exotische materialen, maar chipproductie zoals hier beschreven zal nog jaren en jaren een plaats in de fabrieken houden.