Het was jarenlang de grote vraag: gaat Duke Nukem Forever ooit nog uitkomen? Het antwoord daarop is inmiddels wel duidelijk. Het heeft vijftien jaar geduurd, maar deze week ligt de game in de winkel. Dat roept echter direct een nieuwe vraag op: wat mag je van zo'n game verwachten? Hoe moet je een game die zo lang in productie is geweest en die zoveel kritiek heeft gehad, beoordelen? En om alvast een deel van het antwoord te geven: de vraag is niet zozeer 'of' Duke Nukem Forever een leuke game is, maar eerder 'voor wie' Duke Nukem Forever een leuke game is.
Getest op: Xbox 360
Ook verschenen voor: PC, PlayStation 3
Om maar met een flinke deur in huis te valllen, er valt genoeg kritiek te leveren op Duke Nukem Forever. Zo is na het opstarten van het spel direct duidelijk dat het er oud uitziet. En dan niet alleen ouderwets, nee: gewoon oud. Het is overduidelijk een game die is gemaakt op basis van een engine die inmiddels uit de gratie is. Hij doet terugdenken aan games van bijna een decennium geleden en dat klopt ook wel, want de nieuwe Duke is gebouwd op basis van de vorige editie van de Unreal Engine. Het valt daardoor op dat de wereld er weinig gedetailleerd uitziet. Het oogt allemaal erg hoekig en je waant je daardoor in een game zoals we die jaren geleden gewend waren.
Niet pluis
Toch is er meer dan dat. Want ook aan de artistieke kant is het niet helemaal pluis. Met name de vijanden van Duke zien er wat saai en kleurloos uit, terwijl die in voorganger Duke Nukem 3D juist zo sprekend en levendig waren. Het waren toen slechts sprites die nauwelijks konden bewegen, maar ondanks dat waren ze zeer herkenbaar. Wie ooit een Pigcop uit Duke Nukem 3D heeft gezien, zal hem niet snel vergeten. Hoe anders is dat in de opvolger.
Ze keren allemaal terug, de standaard Assault Troopers, Pigcops, Octobrains en de zwevende Assault Commander, en ze lijken op die van vijftien jaar geleden, alleen zijn ze minder herkenbaar. Het zijn stuk voor stuk donkere, kleurloze en zelfs wat vormeloze gevaartes die op je afstormen, en dat is een gemiste kans die niet valt af te schuiven op een verouderde engine. Wie bijvoorbeeld naar de wezens in games van Blizzard en Nintendo kijkt, weet dat het onder alle technische omstandigheden mogelijk is om herkenbare karakters op te voeren.