Dat roept vragen op
Het was jarenlang de grote vraag: gaat Duke Nukem Forever ooit nog uitkomen? Het antwoord daarop is inmiddels wel duidelijk. Het heeft vijftien jaar geduurd, maar deze week ligt de game in de winkel. Dat roept echter direct een nieuwe vraag op: wat mag je van zo'n game verwachten? Hoe moet je een game die zo lang in productie is geweest en die zoveel kritiek heeft gehad, beoordelen? En om alvast een deel van het antwoord te geven: de vraag is niet zozeer 'of' Duke Nukem Forever een leuke game is, maar eerder 'voor wie' Duke Nukem Forever een leuke game is.
Getest op: Xbox 360
Ook verschenen voor: PC, PlayStation 3
Om maar met een flinke deur in huis te valllen, er valt genoeg kritiek te leveren op Duke Nukem Forever. Zo is na het opstarten van het spel direct duidelijk dat het er oud uitziet. En dan niet alleen ouderwets, nee: gewoon oud. Het is overduidelijk een game die is gemaakt op basis van een engine die inmiddels uit de gratie is. Hij doet terugdenken aan games van bijna een decennium geleden en dat klopt ook wel, want de nieuwe Duke is gebouwd op basis van de vorige editie van de Unreal Engine. Het valt daardoor op dat de wereld er weinig gedetailleerd uitziet. Het oogt allemaal erg hoekig en je waant je daardoor in een game zoals we die jaren geleden gewend waren.
Niet pluis
Toch is er meer dan dat. Want ook aan de artistieke kant is het niet helemaal pluis. Met name de vijanden van Duke zien er wat saai en kleurloos uit, terwijl die in voorganger Duke Nukem 3D juist zo sprekend en levendig waren. Het waren toen slechts sprites die nauwelijks konden bewegen, maar ondanks dat waren ze zeer herkenbaar. Wie ooit een Pigcop uit Duke Nukem 3D heeft gezien, zal hem niet snel vergeten. Hoe anders is dat in de opvolger.
Ze keren allemaal terug, de standaard Assault Troopers, Pigcops, Octobrains en de zwevende Assault Commander, en ze lijken op die van vijftien jaar geleden, alleen zijn ze minder herkenbaar. Het zijn stuk voor stuk donkere, kleurloze en zelfs wat vormeloze gevaartes die op je afstormen, en dat is een gemiste kans die niet valt af te schuiven op een verouderde engine. Wie bijvoorbeeld naar de wezens in games van Blizzard en Nintendo kijkt, weet dat het onder alle technische omstandigheden mogelijk is om herkenbare karakters op te voeren.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Ouderwets vechten
Dat is niet alles. Eigenlijk is heel Duke Nukem Forever wat ouderwets. Met name het vechten voelt gedateerd aan. Dat is overigens niet noodzakelijkerwijs slecht, maar de kunstmatige intelligentie van Duke's vijanden is echt niet meer van deze tijd. Van tactiek of samenwerking is niets te merken. Ze stormen recht op je af, daar komt het eigenlijk op neer, en ze zullen hooguit iets naar links of rechts uitwijken om zo beter zicht op je te krijgen. Nogmaals, dat is niet per definitie slecht, maar het kan tegenwoordig heel wat intelligenter, en op een manier die meer uitdaging biedt.
Aan de andere kant: er zijn in het verleden tientallen fantastische games gemaakt met een vergelijkbare AI en ondanks de gebreken is ook Duke Nukem Forever leuk om te spelen. Als je de vijanden maar sterk of talrijk genoeg maakt, is het tenslotte nog steeds uitdagend. En dat is DNF wel. De drie moeilijkheidsgraden zijn wat dat betreft goed afgesteld. Zelfs Easy is op de beslissende momenten nog best pittig, terwijl het op Hard zaak is om snel en vooral nauwkeurig te mikken, al is het maar om niet zonder ammo te komen.
De zwakste schakel
Duke's vijanden zijn dus de zwakste schakel van DNF. Ze zien er saai en ouderwets uit, hebben een simpele AI en bieden op een normale stand vaak weinig uitdaging. Met name Pigcops en Octobrains zijn verdacht simpel uit te schakelen, zeker als je bedenkt dat ze eigenlijk hoger in rang zijn dan de standaard Assault Troopers. In die zin moet DNF het echt hebben van de aantallen. De individuele alien is gemakkelijk te verslaan, pas met een groep tegenover je wordt het lastig. Dat is uiteraard anders met de diverse bosses. Die vragen doorgaans een gefaseerde aanpak, waarbij elke fase wordt afgesloten met een kort quicktime event. Ook die gevechten zijn niet erg memorabel en ze vergen weinig tactiek.
Shotgun
Daar staat tegenover dat de wapens waaruit Duke kan kiezen wel weer goed zijn. Dat was al zo in Duke Nukem 3D en dat is gelukkig nog steeds zo. Het standaard M1911-pistool is simpel en doeltreffend, precies zoals het hoort. De Shotgun is de ster van de show en erg effectief op korte afstand, terwijl de range van het wapen verder reikt dan je zou verwachten. Ook de Ripper - de mitrailleur van Duke - is terug, het apparaat dat dankzij zijn drie lopen erg snel door de ammo heen is. Dat laatste is maar goed ook, want anders zou het wapen te krachtig worden.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Twee wapens
De makers hebben bij elk wapen de balans goed gevonden, al worden de echt zware wapens, zoals de dubbelloops raketwerper Devastator, wel erg krachtig. Die gebruik je dan ook voornamelijk in bossbattles. Daarbuiten zul je er geen munitie voor vinden en aangezien Duke maar twee wapens mee mag nemen, zul je dergelijke krachtpatsers in de praktijk al snel weer inruilen voor iets gangbaarders waar wel ammo voor is. Het was uiteraard gemakkelijk geweest als je meer wapens mee kon slepen, maar in de praktijk is het eigenlijk juist goed dat je beperkt bent. Het maakt dat je slim met je wapens moet omgaan, wat nog enig tegenwicht biedt tegen de simpele AI.
Duke saai?
Zo beschreven lijkt Duke Nukem Forever een saai spel. Dat is het echter zeker niet, want de levels steken goed in elkaar. Ze zijn helaas vrijwel volledig lineair, dat is wat jammer, maar er is afwisseling genoeg. Het tempo dat de makers je opleggen, is erg prettig en binnen de levels is er een prettige afwisseling tussen rust en actie. Over het geheel bezien is de afwisseling helemaal goed, en zelfs beter dan in de voorganger. Dat komt omdat er net iets meer verhaal in DNF zit dan in DN3D.
Het avontuur speelt zich voornamelijk af in en rond Las Vegas, met stops bij Duke's eigen casino en bij zijn hamburgertent. Niet alles is echter herkenbaar, want Duke dient zich ook weer een weg te banen door de kronkelige holen die de aliens hebben gegraven - compleet met buitenaardse jumppads - op zoek naar hun Queen Bitch. Verderop in het spel kom je in de woestijn terecht en heeft het spel opeens iets van een western, om daarna moeiteloos over te schakelen naar scenes op en in de enorme Hoover Dam. Van binnen naar buiten, van klein en haast benauwd naar groots en open, van diep onder grond tot ver erboven, er is afwisseling genoeg.
Lekker tempo
Dat is ook de sterkste kant van het spel. De entertainmentwaarde is hoog. Het tempo en de afwisseling zijn goed en de game heeft een simpel, maar doeltreffend verhaal rond een nog steeds lekker herkenbare hoofdrolspeler. En ondanks dat Duke niet veel meer kan dan lopen en schieten, valt er genoeg te beleven. Zo zal Duke, meestal geheel tegen zijn zin, weer af en toe worden ingekrompen tot maatje barbiepop. Dat levert levels op waarin hij nauwelijks schiet - wapens hebben in gekrompen staat nog maar vijftien procent van hun gebruikelijke slagkracht - maar desondanks genoeg heeft te doen. Er is bijvoorbeeld een flinke hindernisbaan waarin mini-Duke zich een weg moet zien te banen door een keuken vol hete kookplaten en met een vloer die niet alleen onder water, maar ook onder stroom staat.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Auto jatten
In een ander deel van het spel jat mini-Duke het radiografisch bestuurbare autootje van een jonge fan, om daarin al racend aan een overmacht aan aliens te ontsnappen. Ook in wapengebruik is er afwisseling, want uiteraard zijn de maffe wapens als de Shrink Ray en Freeze Ray weer terug, al kom je ze maar mondjesmaat tegen. Daar zorgt de beperking van twee wapens wel voor. Je hebt overigens nog wel ruimte voor twee soorten mijnen en speciale voorwerpen, zoals Steroids en de Holoduke, al zijn ook die slechts in zeer beperkte mate voorradig. Het geluid van al die verschillende wapens is overigens erg goed. Vooral de Trip Mine klinkt erg bevredigend, net als in de voorganger, en ook het geluid van de shotgun is erg goed. Vooral het laden klinkt lekker. Je hoort een prachtig zuigend geluid wanneer de patronen in de loop verdwijnen.
De Duke
Bovenop die afwisseling komt dan nog het handelsmerk van de serie: de hoofdpersoon en zijn oneliners. De humor is misschien niet helemaal meer zo verfrissend als vijftien jaar geleden, maar lekker fout, over the top en herkenbaar is hij wel. Als je om de voorgaande games in de serie kon lachen, zal dat nu ook zeker het geval zijn. Gelukkig hebben de makers Jon St. Jon weer weten te strikken om de teksten van Duke in te spreken, want zijn stem, uitspraak en intonatie zijn minstens zo belangrijk als de teksten zelf. Aliens op brute wijze om zeep helpen is leuk, maar als Duke er een oneliner overheen gooit, wordt het weer even hilarisch als vroeger. Dat gebeurt niet na elke kill, maar wel standaard na elke Execute. Dat is nieuw. Als je een alien bijna hebt gedood, zal hij door de knieën zakken, waarna je handmatig de genadeklap uit kunt delen.
Het verleden
De afwisseling en entertainmentwaarde van Duke Nukem Forever zijn dan wel goed, maar verder moet de game het vooral hebben van de nostalgische waarde. De humor is geweldig, maar of die ook leuk genoeg is om tegen de beperkingen van de game op te boksen, is maar zeer de vraag. Het antwoord op die vraag ligt waarschijnlijk in het verleden. Wie Duke Nukem 3D ooit heeft gespeeld, en dan liefst lang geleden op een 486DX2-66 met MS-DOS en een scherm met 256 kleuren, zal aan de herkenning genoeg hebben. Duke, met dezelfde stem en verse onliners, die met dezelfde wapens vecht tegen dezelfde aliens is een heerlijke wandeling door 'memory lane'. Wie die herinnering niet heeft, zal wellicht vallen over het wel erg ouderwetse uiterlijk, de simpele AI en het rechtlijnige verloop. Het is maar zeer de vraag of de humor van Duke dat kan compenseren.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
I don't need no keycard
Voor fans is het echter een feest van herkenning en vooral erg prettig dat de game nu eindelijk eens een keer af en speelbaar is. Al is er voor diezelfde fans nog wel één minpuntje te slikken: de puzzels zijn grotendeels uit het spel verdwenen. Duke zegt het zelf ergens in het begin: "Keycard? I don't need no keycard." Dus geen zoektochten meer door de verschillende vleugels van een level, waarbij je in de ene iets moet vinden om bij de ander binnen te komen. In de alien-levels zit iets dergelijks, maar het is minimaal in vergelijking met DN3D. Ook verdwenen zijn de rijen met schakelaars waarbij je moest ontdekken welke schakelaars je nu wel, en welke je niet in moest drukken. Je hebt in DNF dan ook geen plattegrond nodig. Zo lineair is het wel.
Conclusie
Het maakt Duke Nukem Forever een wat lastige game om te beoordelen. Er valt van alles op aan te merken. Vooral de tegenstanders van Duke zien er erg slecht uit en ze gedragen zich ronduit primitief. De afwisseling in het spel is wel erg goed, maar het is de vraag of dat voldoende is om Duke aan nieuwe fans te helpen. Wie de serie kent uit zijn jeugd, heeft aan Duke Nukem Forever echter een heerlijke game. Niet perfect, maar wel een game waarin je lekker ouderwets kunt knallen. Geen personages die zich op verantwoorde wijze ontwikkelen, maar onophoudelijk vechten tegen buitenaardse bad guys die het op onze heetste chicks hebben voorzien.
De humor is plat en bot, maar wel erg lekker. Bovendien vormt de game hiermee een welkome afwisseling ten opzichte van games als Heavy Rain, L.A. Noire, Uncharted, Mass Effect en Enslaved, die een meer volwassen toon proberen aan te slaan. Karakterontwikkeling? Emoties? Niet aan Duke besteed. Zijn karakter is al perfect en emoties kent hij niet, die zijn voor mietjes. In die zin is het misschien zelfs een zegen dat de game zo lang op zich heeft laten wachten. Op een vreemde manier is DNF nu niet alleen ouderwets, maar ook prettig tegendraads. Puur op gameplay beoordeeld scoort Duke Nukem Forever niet al te hoog, maar wie goede herinneringen heeft aan de voorganger mag er vanwege het sentiment rustig twee punten bij optellen.
Tot slot: ja, we hebben de game gespeeld op de Xbox 360 en dus niet op een pc. Dat hadden we uiteraard liever anders gezien, maar de pc-versie van DNF is aan Steam gekoppeld en daar kan de game niet worden geactiveerd voor de releasedatum. Hoewel we een pc-versie van de game in huis hadden, konden we die dus niet spelen. Dat gaan we uiteraard wel doen, want hoewel Duke in het verleden bijna elk denkbaar platform al eens heeft veroverd, vinden wij dat hij toch het best tot zijn recht komt op een apparaat waaraan een toetsenbord en een muis zijn gekoppeld. Daar komen we binnenkort op de één of andere manier nog op terug.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Pluspunten:
- Heerlijke nieuwe oneliners
- Hoge entertainmentwaarde
- Goede opbouw
Minpunten:
- Zeer gedateerd uiterlijk
- Beperkte kunstmatige intelligentie
Eindcijfer: 7
Titel |
Duke Nukem Forever
|

|
Platform |
Pc, Xbox 360, PlayStation 3 |
Ontwikkelaar |
3D Realms, Gearbox Software
|
Uitgever |
2K Games
|
Releasedatum |
14 juni
|