Spoilerwaarschuwing: zoals gebruikelijk hebben we in deze review spoilers rond het verhaal vermeden. Het verhaal en de manier waarop dat af en toe weet te verrassen, is een belangrijk onderdeel van de game. Toch worden in deze review ook elementen besproken waarover sommige mensen wellicht liever niets lezen, zoals in welke plaatsen de game zich afspeelt en met welke personages dat gebeurt. Wil je niets te weten komen over de inhoud van The Last of Us: Part II, dan is het onverstandig deze - en andere - reviews te lezen.
The Last of Us: Part II
Ergens is het zeer toepasselijk dat The Last of Us: Part II uitkomt kort nadat Sony zijn line-up voor de PlayStation 5 heeft aangekondigd. De adventure-survivalgame van Naughty Dog is een van de laatste grote games voor de PlayStation 4 en Naughty Dog drijft de inmiddels zeven jaar oude console tot het uiterste. Dat is her en der te merken aan concessies die zijn gedaan aan de graphics en aan de prestaties, die zeker als je in 4k en met hdr speelt, af en toe best even onder druk staan. Naast die puntjes zijn er wat kleine opmerkingen te plaatsen bij de gameplay, maar we voorspellen nu alvast dat niemand het daar na het spelen van deze game nog over zal hebben. The Last of Us: Part II is namelijk een pracht van een game. Op het gebied van animaties maakt de game indruk en datzelfde geldt voor het torenhoge niveau van de tussenscènes. Daarin vallen de gezichtsanimaties en de uitstekende acteerprestaties in positieve zin op. Daarnaast komt deze game op het gebied van de gameplay beter en veelzijdiger voor de dag dan het eerste deel. Spelers kunnen nu aanvallen ontwijken, springen en klimmen, wat het geheel stukken dynamischer maakt en veel nieuwe opties geeft, ook in het verkennen van de omgeving. Tot slot biedt de game een verhaal dat op originele wijze wordt verteld en je ook nog eens zo'n 23 tot 25 uur bezighoudt. The Last of Us: Part II is een must-have voor elke PlayStation 4-gamer.
:fill(white):strip_exif()/i/2002172535.jpeg?f=thumblarge)
Sommige games vergeet je nooit meer. Soms doet een game iets speciaals dat je nog niet eerder meegemaakt hebt in een game. De gamegeschiedenis barst van de voorbeelden die voldoen aan die beschrijving. Denk aan 3d-effecten in Doom, zwaartekrachtsimulatie in Half-Life 2, het feit dat je met honderden spelers in een wereld terechtkon in World of Warcraft, en ga zo maar door. Tony Hawk’s Pro Skater (2). Tomb Raider. Diverse Zelda- en Mario-titels. Hoe uitgebreider de historie, hoe moeilijker het wordt om een plaatsje in dat rijtje te veroveren. Is alles immers niet al eens gedaan? Hoe kun je jezelf nog verbazen als je alles al ooit hebt gezien?
Het antwoord op die vraag kun je op allerlei manieren invullen, maar uiteindelijk komt het neer op: doe iets beter dan de rest. Neem een bestaand element en zet dat beter neer dan welke game dan ooit voor elkaar kreeg. Dat is de manier waarop The Last of Us in 2013 in een rijtje ‘instant classics’ terechtkwam. De game kreeg lovende kritieken en vergaarde pijlsnel een trouwe schare fans die sindsdien op het tweede deel wachten. Ergens is dat opvallend, want op gameplaygebied deed The Last of Us niet eens zo veel bijzonders. Sterker nog: een van de weinige kritiekpunten was dat spelers te vaak met ladders heen en weer moesten slepen, waardoor de game soms wel gekscherend ‘Ladder Simulator’ werd genoemd.
Toch bleek al het andere zo sterk dat dat niet uitmaakte. Het verhaal, de sfeer, en met name de personages en de band die je als speler met die personages opbouwde, maakte van The Last of Us iets speciaals. Daarnaast onderstreepte de game de status van Naughty Dog als een van de beste ontwikkelstudio's ter wereld. Het in Santa Monica gevestigde bedrijf is een van de oudste gamemakers ter wereld en heeft diverse klassiekers op zijn naam staan. Zelfs met die status is een geheel nieuwe franchise in de markt zetten niet gemakkelijk. Nog moeilijker is het om van de allereerste titel in die nieuwe reeks meteen een doorslaand succes te maken. Naughty Dog lukte het. Het aangrijpende verhaal van Joël en Ellie greep aan, pakte vast en liet menig gamer niet meer los.
Hoe zat het ook alweer? Ellie en Joël ontmoetten elkaar in Boston, in 2033, twintig jaar na de uitbraak van een dodelijk virus dat mensen verandert in de levensgevaarlijke, zombieachtige Infected. Dat virus brak uit in 2013 en dat is ook het jaar waarin Joël zijn dochtertje verloor toen ze probeerden te ontkomen tijdens Outbreak Day. In Boston worden de volwassen kerel Joël en het jonge meisje Ellie aan elkaar verbonden. Joël, inmiddels bekend als handige smokkelaar en overlever, krijgt de taak Ellie te begeleiden naar Salt Lake City. Daar zou een groepering genaamd de Fireflies haar bloed kunnen gebruiken bij het ontwikkelen van een vaccin tegen het virus. Ellie is namelijk uniek. Ze heeft het litteken van een beet van een Infected, wat zou betekenen dat ze zelf ook ziek zou moeten zijn. Ze bleek echter immuun en dat opende de weg naar een mogelijk vaccin. Het loopt echter allemaal anders. The Last of Us eindigde met Joël en Ellie die Salt Lake City ontvluchten en op weg gaan naar Jackson, een plaats in Wyoming waar mensen nog in relatieve veiligheid zouden leven.
:strip_exif()/i/2003655436.jpeg?f=imagearticlefull)
The Last of Us: Part II begint vijf jaar later. Joël en Ellie hebben zich inderdaad gevestigd in Jackson en de sfeer is flink veranderd. Waar het tweetal vijf jaar eerder nog continu op de vlucht was, is nu rust. Binnen de stadsmuren van Jackson hebben Joël en Ellie een leven opgebouwd, compleet met vrienden, relaties en alle rompslomp die daarbij komt kijken. Belangrijker: ze maken deel uit van de groep die af en toe naar buiten gaat om patrouilles uit te voeren in de omgeving. Op deze manier kunnen de Infected weggehouden worden bij Jackson en kan het stadje veilig voortbestaan. Dat verandert echter als op een dag een andere groep mensen in de buurt blijkt te zijn, en wel met kwade bedoelingen. De groep laat duidelijk zijn sporen na in Jackson en kiest daarna het hazenpad. Ellie en de rest laten het er niet bij zitten en trekken richting Seattle, de thuisbasis van de WLF. Dat niet alleen: de WLF blijkt in een soort burgeroorlog te zijn verwikkeld met de Seraphites, een andere groepering. Ellie komt zodoende dus ook nog in een soort burgeroorlog terecht.
Eenmaal in Seattle aangekomen ontvouwt zich een verhaal dat op verschillende manieren aan de speler uit de doeken wordt gedaan. Die diverse manieren dragen allemaal bij aan de kracht van The Last of Us: Part II. In de eerste plaats verloopt de game niet geheel chronologisch. Af en toe ga je terug in de tijd, om mee te maken hoe de verhoudingen tussen sommige personages door de jaren heen zijn beïnvloed. Dan zijn er nog de vele gesprekken die personages hebben met anderen in de spelwereld. Ellie en Dina babbelen tijdens hun ontdekkingstochten veelvuldig met elkaar, en daarbij bespreken ze uiteraard ook wat ze hebben meegemaakt. De tussenscènes, ten slotte, zorgen voor de belangrijkste momenten. De acteerprestaties en het schrijfwerk komen hier op een uitstekende manier samen en herinneren je er telkens weer aan waarom Naughty Dog een hoog aangeschreven studio is.
:fill(white):strip_exif()/i/2002172535.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2004961492.webp?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2003097258.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2002028205.jpeg?f=fpa_thumb)
/u/215060/crop60c87cf439ed8_cropped.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/151263/crop5bebf687a416f_cropped.jpeg?f=community)
/i/2005167712.webp?f=fpa)
:strip_exif()/i/2004642050.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2005167636.jpeg?f=fpa)
/i/1394012953.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2003304540.jpeg?f=fpa)
/i/1323676032.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2003589232.jpeg?f=fpa)
/i/2000567277.png?f=fpa)
/i/2002028207.png?f=fpa)