The Last of Us Part II Review - Emotionele achtbaan met prachtmomenten

The Last of Us: Part II begint vijf jaar later. Joël en Ellie hebben zich gevestigd in Jackson en de sfeer is flink veranderd. Waar het tweetal vijf jaar eerder nog continu op de vlucht was, is er nu rust. Binnen de stadsmuren van Jackson hebben Joël en Ellie een leven opgebouwd, compleet met vrienden, relaties en alle rompslomp die daarbij komt kijken. Belangrijker: ze maken deel uit van de groep die af en toe naar buiten gaat om patrouilles uit te voeren in de omgeving. Op deze manier kunnen de Infected weggehouden worden bij Jackson en kan het stadje veilig voortbestaan. Dat verandert echter als op een dag een andere groep mensen in de buurt blijkt te zijn, en wel met kwade bedoelingen. De groep laat duidelijk zijn sporen na in Jackson en kiest daarna het hazenpad. Ellie en de rest laten het er niet bij zitten en trekken richting Seattle, de thuisbasis van de WLF. Dat niet alleen: de WLF blijkt in een soort burgeroorlog te zijn verwikkeld met de Seraphites, een andere groepering. Ellie komt zodoende dus ook nog in een soort burgeroorlog terecht.

Eenmaal in Seattle aangekomen ontvouwt zich een verhaal dat op meerdere manieren aan de speler uit de doeken wordt gedaan. Die diverse manieren dragen allemaal bij aan de kracht van The Last of Us: Part II. In de eerste plaats verloopt de game niet geheel chronologisch. Af en toe ga je terug in de tijd, om mee te maken hoe de verhoudingen tussen sommige personages door de jaren heen zijn beïnvloed. Dan zijn er nog de vele gesprekken die personages hebben met anderen in de spelwereld. Ellie en Dina babbelen tijdens hun ontdekkingstochten veelvuldig met elkaar, en daarbij bespreken ze uiteraard ook wat ze hebben meegemaakt. De tussenscènes, ten slotte, zorgen voor de belangrijkste momenten. De acteerprestaties en het schrijfwerk komen hier op een uitstekende manier samen en herinneren je er telkens weer aan waarom Naughty Dog een hoog aangeschreven studio is.