The Last of Us: Part II, PS4

Inleiding

De voorganger van deze game heb ik pas gespeeld toen de Remastered versie bij de Playstation Plus zat (eind 2019), maar deze heeft verhaaltechnisch en qua acteerprestaties een enorme indruk op mij gemaakt. Ook grafisch zat de game goed in elkaar. Ik denk dat ik hem 5 of 6 uitgespeeld heb in de maanden erna (en online (Factions) speel ik hem nu nog vrij regelmatig).
Dit was voor mij een reden om vrij snel nadat de game uitkwam deze aan te schaffen.

Ik heb deze game op een PS4 Slim gespeeld (eerst op een 13 jaar oude Sony 40" en later op een 65" LG Oled).

Verhaal

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Het verhaal viel mij persoonlijk wel wat tegen.
Als ik het in een cijfer tussen de 1 en een 10 uit zou moeten drukken, dan kom ik op een 7 uit.
(Waar deel 1 bij mij zelfs op een 10 uitkomt).

Dit is uiteraard compleet persoonsgebonden, maar het spel geeft mij het idee dat ik een van de karakters 'likeable' zou moeten gaan vinden en daardoor sympathie voor haar daden zou moeten krijgen, maar dat werkte bij mij niet goed. Ondanks dat dit al een behoorlijk lange game is (circa 30 uur nodig voor 1 playthrough), hadden ze hier wat mij betreft meer tijd in mogen steken. In deel 1 vond ik namelijk heel erg sterk dat de band tussen de hoofdpersonen tijdens het spel steeds sterker werd. Persoonlijk had dit voor dit personage beter gewerkt als haar voorgeschiedenis anders was verteld, waardoor dit een vergelijkbaar effect op mij had gehad als deel 1.
Maar nogmaals, dit is een persoonlijk iets. Ik heb al genoeg mensen gehoord waar dit wel bij werkt(e).

Het moment waar ik persoonlijk wel hetzelfde goede gevoel bij had als deel 1, is een flashback die helaas maar van korte duur was.

Al met al wel gewaagde keuzes die Naughty Dog heeft genomen en dat valt ergens wel weer te waarderen.

Overigens heb ik me nooit gestoord aan de LHBTIQ+ en raciale zaken waar bepaalde mensen zich wel aan hebben gestoord.

Gameplay

Wat mij betreft prima. Besturing is prettig en op bepaalde fronten verbeterd ten opzichte van deel 1.
Standpunt is prima en levert weinig tot geen problemen tijdens intense momenten.
Tijdens een handgemeen in deel 1 wilde het nog weleens misgaan met het camerastandpunt, waardoor je soms een vijand niet meer zag, maar dit was in deel 2 een heel stuk beter.

Voor een groot gedeelte is het spel redelijk lineair, maar 1 gedeelte is behoorlijk open en kun je zelfs bepaalde dingen overslaan. Het schijnt zelfs even de bedoeling te zijn geweest om dit een volledige open-wereld game van te maken, maar ik ben blij dat ze het hierbij hebben gelaten, omdat dit toch wel minder mijn voorkeur heeft. De lineaire gedeeltes zijn overigens vaak wel ruim genoeg opgezet om dit wel interessant te houden en je meerdere opties te bieden om bijvoorbeeld vijanden te benaderen.

Moeilijkheidsgraad

Ik heb deel 1 en 2 beiden de 1e keer op Hard gespeeld (3e van de 5 moeilijkheidsniveau's).
Bepaalde tegenstanders, die ook in deel 1 voorkwamen, waren wat lastiger te verslaan en bepaalde wapens (zoals een molotov cocktail) leken minder schade toe te brengen.
Ondanks dat was het meestal net zo makkelijk/moeilijk als deel 1, of soms zelfs makkelijker.
Waar je in deel een stuk of 8 tegenstanders tegelijkertijd moest verslaan, dan kon de 8e je 'de das omdoen' en dan moest je opnieuw beginnen met 8 tegenstanders. Een aantal keer tijdens het spelen van deel 2 viel me op dat als ik er een aantal verslagen had, dat die niet meer terugkwamen, nadat ik was gedood.
Dit was niet altijd zo, maar maakte het soms net wat minder frustrerend als je net wat ongelukkig aan je einde kwam.

Tegenstanders

Nog gevarieerder dan in deel 1. Nog meer soorten geinfecteerden en ook meer variatie in de menselijke tegenstanders en het soort wapens wat ze gebruiken.
Diverse 'boss-battles', die soms behoorlijk pittig waren, zelfs op lagere moeilijkheidsgraad.

Sfeer

Sfeer was met regelmaat weer beklemmend. Genoeg spannende momenten beleefd waar het behoorlijk uitdagend was om dat gedeelte door te komen en de sfeer ervoor zorgde met bonzend hart achter je controller zat. Afgewisseld met weer rustigere momenten, waar je kan genieten van alles wat er om je heen is.
Dit redt voor mij wel een groot deel van het spel.

Beeld & Geluid

Wederom Gustavo Santaolalla met zijn fantastische muziek, wat enorm mee helpt in het verhogen van de sfeer van het spel. Altijd weer de juiste muziek bij de juiste omstandigheden.

Zoals gezegd gespeeld op een PS4 Slim en dan merk je wel dat je soms last hebt van wat artefacten, maar wat een visueel spektakel is deze game! Absolute topklasse voor op een PS4. Het onderste is uit de kan gehaald, zonder de gameplay negatief te beïnvloeden. De landschappen, maar ook de afwisseling van alles, de enorme details, waarbij elke omgeving weer totaal anders is. Ook HDR kwam goed tot zijn recht, al had juist mijn Slim hier wel af en toe wat moeite mee.

Replaywaarde

In ieder geval 2x volledig uitgespeeld (de 3e keer was vooral om de platina trofee binnen te halen).
Ondanks het voor mij wat tegenvallende verhaal is het leuk om een 2e keer alles volledig geupgrade te krijgen en alles net weer anders aan te pakken. Het is dat een playthrough zo lang duurt, maar ik ga hem zeker nog wel een keer spelen. Al is het maar vanwege de vele extra opties die je als je genoeg punten behaald kunt inzetten. Zo kun je oneindige munitie, of maakvoorwerpen aanzetten. Altijd leuk om hier eens mee te experimenteren.

Eindconclusie

Na deel 1 ben ik deze game met een te hoog verwachtingspatroon gaan spelen. Op veel fronten wordt je dan zeker niet teleurgesteld en was dit spel voor mij een echte verbetering, alleen het verhaal kon mij door gebrek aan empathie voor een belangrijk karakter niet helemaal bekoren. Al met al toch een topper en zeker het spelen waard.