Om te komen tot een healthy, safer, and greener society hebben we nodig: chips en batterijen.
Om met de batterijen te beginnen, in Europa wordt flink opgeschaald in productie van batterijen. Tegen 2030 moet circa 30% van alle batterijen in Europa gemaakt worden. Dat doen we vooral om niet afhankelijk te zijn van levering door Chinezen en zij de supply kunnen sturen en beprijzen. Maar ook omdat door de productie in eigen hand te nemen en dichter bij de enorme auto-industrie te brengen we er enorme voordelen uit te halen. Door de productie in Europa te doen, kan de EU sturen op minder CO2 uitstoot en innovatie. De batterij voor de elektrische auto die straks uit Zweden, Duitsland of Frankrijk komt is de helft beter in uitstoot dan die nu nog uit china komt. Daarmee wordt de elektrische auto niet alleen goedkoper, maar wordt het omslagpunt dat de elektrische auto beter is voor het milieu ook nog eens veel eerder bereikt (nu bij tienduizenden kilometers versus ruim boven de 100.000 kilometers). Batterijen hebben we ook nodig voor de decentralisatie van de opwek en balanceren elektriciteitsnet. Voor de energie-efficiency van de batterijen, of voor energiemanagement in algemene zin, heb je weer (veel) chips nodig.
De chiptekorten zijn korte termijn, maar door geopolitieke problemen ook lange termijn problematisch. Tekorten op korte termijn komen vooral voort uit de corona crisis dat de digitalisering van onze samenleving heeft versneld. Ineens moesten we thuis werken en kregen onze kinderen online les. Ziekenhuizen hadden behoefte aan meer medische apparatuur en de auto-industrie kwam onder druk door de vraagkant van de elektrische auto. Zie ook de batterijen, je plant geen enorme productiecapaciteit voor batterijen als je ze niet nodig hebt. Beide de auto industrie als de medische industrie vragen om prioritering bij chip leveringen. Onlangs nog een oproep van de baas van Philips Medical om maar een voorbeeld te noemen.
Lange termijn probleem komt door geopolitieke problemen. Iemand zei onlangs without the EU no machines for chip production, without the US no chip designs and without Asia no production of chips. Europa zeker, en Amerika in iets mindere mate, is achteropgeraakt in de semiconductor industrie. Achterstand in Europa misschien wel 10-15 jaar; in Amerika 5-10 jaar. Ik bedoel dan kennis van het productieproces om steeds geavanceerdere chips te maken. China is bij far de grootste afnemer van chips wereldwijd, met een aandeel van wel 50%. Wat er gebeurd is dat Amerika voorop, maar ook Europa, we china willen afsnijden van die supply. Zij krijgen geen machines van ASML om zelf die geavanceerde chips te maken. Dus moeten ze die bij dezelfde fabrieken halen als wij. TSMC, de grootste leverancier van de geavanceerdere chips bevindt zich vooral in Taiwan, door China niet erkent als land maar als afvallige republiek. Door china wordt de regio gedestabiliseerd, wordt er steeds meer druk op Taiwan uitgevoerd en eindigt het misschien wel als Hong Kong dat de autonomie grotendeels wordt afgenomen. Als het in die regio gaat rommelen, krijgen we opnieuw chiptekorten. Daar wil de EU zich tegen wapenen door in de EU zelf hun semiconductor industrie te versterken en daarmee de supply beter te kunnen garanderen zonder wie weet wat er gaat gebeuren in Azië.
Natuurlijk is 8 miljard een enorme investering, maar valt in het niets als je straks achteraan in de rij moet staan en geen enkele grip hebt op de supply. Het is zoals bij zovele keuzes, doe je niets en gaat het fout dan schreeuwen we hard dat de EU-bureaucraten voor de misère hebben gezorgd omdat ze niet tijdig ingrepen, doen ze wel iets dan voeren we de discussie dat we het geld betere aan de armeren, zusters of leraren kunnen uitgeven.
[Reactie gewijzigd door xavalon op 23 juli 2024 08:05]