Dan zijn wij het oneens.
Hoewel ik voorstander ben van een volledige herziening van alle aspecten van het copyright, ben ik groot voorstander van heffingen voor publieke verspreiding van beschermd materiaal voor commerciële doeleinde, zoals feestjes en filmvoorstellingen, ook als het om evenementen met minieme toegangsprijzen gaat. Ik vind het niet meer dan normaal dat een artiest in zekere mate vergoed wordt wanneer zijn nummer gespeeld wordt op een fuif. Dit moet natuurlijk wel redelijk zijn (maar dat is helaas moeilijk te kwantificeren)
Wat ik wil is echter meer transparantie van de inningsorganisaties zoals Sabam. Maar dat staat eigenlijk los van een wetsaanpassing: Sabam en consorten zijn in de hudige wetgeving al in de grijze zone bezig.
Van wetsaanpassingen sta ik achter
- geen straffen voor niet-commercieel uploaden
- geen downloadverbod
- afschaffing van heffingen op dragers of internetaansluitingen (die zijn belachelijk: de bestaande heffingen zijn namelijk niet ter compensatie van illegale downloads, zoals velen denken, maar een vergoeding voor het branden/op je telefoon zetten van werken waarvoor je betaald hebt!)
- Een serieuze inperking van de duur van copyright. En hiervoor zie ik het als volgt, maar dat is wat moeilijk om snel uit te leggen (en het onderstaande is miss enkel voor zij die toch een beetje thuis zijn in de huidige wetgeving rond copyright kennen en dus het verschil kennen tussen een auteur en een uitvoerder):
Auteursrecht: Een auteur kan zijn leven lang alle rechten behouden op zijn eigen werk. Dus als je een boek schrijft is dat JOUW boek tot je dood gaat. Dit lijkt me niet meer dan logisch.
Echter, een werk is slecht tot 15 jaar na creatie beschermd buiten de handen van de auteur. Dus indien de platenmaatschappij de rechten op muziek van de artiest wil bezitten, kunnen zij de rechten slechts houden tot 15 jaar na de creatie. Dit wil ook zeggen dat als je een boek schrijft en je gaat 10 jaar alter dood, dat je erfgenamen de rechten erven, maar na 5 jaar komt het werk in het publieke domein.
Uitvoerdersrecht:: Ten eerste moet het uitvoerdersrecht gelinkt worden aan het auteursrecht op het werk dat wordt uitgevoerd. Indien iemand namelijk een nummer uit het publieke domein speelt, vind ik niet dat dit even lang bescherming moet genieten als een nummer dat nog bescherming geniet.
Op het moment dat een nummer in het publieke domein komt, vind ik dat het uitvoerdersrecht in tijd moet beperkt worden tot 5 jaar, in wiens handen het ook is. Indien een nummer nog auteursrecht geniet, is het uitvoerdersrecht beperkt tot 15 jaar in handen van de uitvoerder, indien die de rechten verkoopt wordt dit verkort naar 10 jaar na uitvoering van het werk.
Stel dus bv dat je een nummer van Bach speelt in een concert, en dat wordt opgenomen, dan heb jij 5 jaar rechten op die opname. Indien je als band een bepaald nummer covert van een andere band (met toestemming!), dan heb jij op eventuele opnames van die over gedurende 15 jaar de rechten op die cover (maar net zoals in het huidige systeem heeft de andere band, van wie het nummer is, nog steeds auteursrecht op die opname want het is hun nummer, zo lang hun auteursrecht op dat nummer geldt, en gedurende die overlap bezit je gedeelde rechten).
Verhandel je de uitvoerdersrechten, dan wordt de bescherming ingeperkt tot 10 jaar na uitvoering, uitvoerdersrechten op uitvoeringen van werken binnen het publieke domein kunnen niet verhandeld worden.
De motivatie achter mijn idee is het inperken van de macht van grote organisaties zoals platenmaatschappijen en organisaties zoals SABAM (SABAM neemt een deel van de rechten van de auteur over). Deze verzamelen als het waren zo veel mogelijk werken ze maar kunnen om dit als een soort arsenaal te gebruiken, en hiermee intimideren ze artiesten en consumenten (vele artiesten in België geloven namelijk dat je als artiest altijd SABAM MOET betalen en consumenten weten niet dat SABAM enkel mag innen voor werken van hun leden, en dit alles omdat SABAM zich voordoet als een officiële instantie, terwijl het gewoon een private organisatie is die werkt uit winstbejag).
Het resultaat dat ik zou beogenen met deze hervorming is dat deze grote organisaties (nu vaak bestempeld als de content-maffia) moeten kiezen: minder rechten bezitten (en dus minder macht hebben over artiesten en consumenten) of die macht veel korter kunnen uitoefenen.
Een tweede motivatie is dat het ook gewoon moreel correct is imo: een auteur van een muzieknummer heeft zelf recht om vergoed te worden voor zijn werk, en zijn werk moet dus zijn hele leven beschermd blijven. Hij kan wel contracten aangaan zodat anderen instaan voor bvb het innen van gelden (dat is gewoon praktisch nodig), maar deze zouden in opdracht van de auteur werken, die de rechten altijd blijft bezitten. Is de auteur niet tevreden met hun werk, dan kan hij een andere organisatie aanspreken zonder dat hij rechten verliest.
Kiest hij echter om al zijn rechten te verkopen, dan hecht hij blijkbaar minder emotioneel belang aan deze rechten, en is er dus geen reden zijn hele leven bescherming te bieden: die komt alleen de koper van de rechten ten goede, en die heeft behalve een som op tafel zwieren geen moeite in het werk gestoken.
Na de dood van de artiest vervallen alle rechten: de huidige regeling is gewoonweg absurd: de rechten blijven 70 tot 90 jaar na de dood van de artiest geldig. Deze regeling is er niet erg lang geleden door gedrukt door lobbyisten, onder het mom dat de kinderen van een auteur het recht moeten hebben de vruchten te plukken van het werk van hun ouders. Los van het feit dat ik het daarmee niet eens ben (waarom zou iemand eindeloos mogen teren op het werk van zijn ouders? Sinds wanneer is dat een recht?) is eht ook een serieuze verdraaing van de realiteit.
De realiteit is dat immense content-bedrijven hun collectie aan auteursrechten niet willen zien krimpen: als de verlenging er niet was doorgekomen, zouden een paar jaar geleden nog steeds populaire figuren zoals Popeye in het publieke domein terecht zijn gekomen.
[Reactie gewijzigd door kiang op 3 oktober 2012 15:13]