De laatste games van de E3 2019

PES, Call of Duty Mobile, Final Fantasy en meer

Sea of Solitude

De gamewereld is een mannenwereld. Over de consequenties daarvan is de laatste jaren al veel geschreven. Die mannelijke dominantie verandert langzaam, maar anno 2019 is het nog steeds uitzonderlijk als een vrouw de presentatie van een game op zich neemt. Laat staan dat twee vrouwen dat samen doen. Het Duitse Jo-Mei Games vormt die uitzondering. De kleine studio stuurde twee vrouwen naar Los Angeles om er zijn meest ambitieuze project tot nu toe te presenteren.

Titel	Sea of Solitude	Platform	Windows, PlayStation 4, Xbox One
Ontwikkelaar	Jo-Mei Games	Verwacht	5 juli 2019

Dat Jo-Mei deze twee vrouwen naar voren schuift, heeft er vooral mee te maken dat ze een vooraanstaande rol in het team van de studio spelen. Miriam Jud is animation lead in het team van twaalf mensen, en dus verantwoordelijk voor alles wat je ziet bewegen in de game. Cornelia Geppert is een van de twee oprichters van de studio en fungeert als creative director. Het idee achter elke game van Jo-Mei komt uit haar hoofd, zo ook het idee voor Sea of Solitude.

Wie het nieuws van de E3 een beetje volgt, kent Geppert misschien. Een jaar geleden kwam een duidelijk zeer zenuwachtige Geppert het podium op tijdens de persconferentie van uitgever Electronic Arts, gehuld in een blauw Kraftwerk-T-shirt. Ze vertelde vervolgens een verhaal over eenzaamheid, een gevoel dat iedereen af en toe zou treffen en dat de kern vormt van de gameplay in Sea of Solitude, een naam die niet geheel toevallig kan worden afgekort tot SOS.

We zijn inmiddels een jaar verder. Waar van Sea of Solitude een jaar geleden enkel een korte trailer werd getoond, is het nu tijd om de game in actie te zien, gespeeld op een Xbox One 'development kit', waarbij Jud speelt en Geppert vertelt. Wordt het geheel daar duidelijker van? Nauwelijks. Geppert wil weinig loslaten over wat je als speler mee gaat maken in de game, omdat ze het gevoel dat de eerste speelbeurt oproept, niet wil verpesten door voorkennis. Ze kiest haar woorden dus heel voorzichtig, wat resulteert in algemeenheden. We doen een poging om het concreet te maken.

Kay is eenzaam

De game draait om een zekere Kay, een meisje dat op de rand lijkt te staan van haar pubertijd. Kay is eenzaam. Als je aan de game begint, lijkt ze tot leven gekomen in een lege wereld. Ze is helemaal zwart, afgezien van wat grijstinten in haar gezicht en twee vurig rode ogen. Als we Geppert mogen geloven, is Kay zo eenzaam dat ze in een monster is veranderd. Dat is wat het zwarte uiterlijk van Kay uit moet drukken. Kay start in een kleine sloep, midden in een Sea of Solitude, een volledig lege zee. Althans, zo lijkt het, want aan de horizon zie je een streepje licht. Een teken om de buitenboordmotor te starten en ernaartoe te varen.

Ondertussen hoor je Kay tegen zichzelf praten. Het gaat om voor de hand liggende teksten, zoals "I'm feeling lonely, again", "I am tired" en "What is wrong with me?". Voor de stem van Kay zocht Jo-Mei het dicht bij huis. Hij wordt ingesproken door Miriam Jud, die daarvoor een prima stem heeft, zij het met een licht Duits accent. Kay zal vaak tegen zichzelf praten, al praat ze daarmee eigenlijk tegen de speler. Haar stem zal de ontwikkeling aangeven die Kay gedurende de game doormaakt. Die ontwikkeling is als het goed is groot, want het is de opzet om Kay er weer bovenop te helpen. Eenzaamheid maakte haar tot een monster en het doel van het spel is om haar weer menselijk te maken. Nu zijn haar emoties nog vooral negatief, maar het doel is om ze weer in balans te brengen.

De voornaamste manier om dat te doen, is door licht te brengen in de duisternis. Kay start in een donkere spelwereld, maar daar kun je gedurende de game steeds meer licht in brengen. Dat doe je door Corruption weg te halen. Als je met je bootje naar het licht vaart, kom je bij een zwevend meisje uit, omgeven door licht. Het meisje kan de zeespiegel laten zakken, zodat de daken van een stad zichtbaar worden. De stad, die een groot gedeelte van de omgeving in de game vormt, is volgens Geppert gemodelleerd naar Berlijn, de thuisbasis van Jo-Mei. Wie Berlijn kent, zal dan ook de nodige gebouwen herkennen.

Volg het licht

Het meisje leert Kay bovendien dat ze een lichtkogel kan afschieten. Deze Flare geeft de speler steeds een hint. Hij vliegt als vanzelf in de richting waar Kay naartoe moet gaan. In eerste instantie is dat waar de anonieme Girl zich ophoudt, maar zij wordt al snel opgegeten door een enorm zwart monster dat uit het water opduikt. Het is een thema in de game: zwarte monsters die je uit moet schakelen om verder te komen.

Dat 'uitschakelen' lijkt steeds aan land te gebeuren. Je kunt je boot aanleggen en de daken van de verzonken stad betreden, op zoek naar aanwijzingen. Als je er in de buurt komt, gestuurd door de Flare, zie je de aanwijzingen oplichten. Zo dook een gloeiende bol Corruption op, een kluwen tentakels rond een glimmend 'iets' in het midden. De Girl leert je hoe je de Corruption kunt verwijderen, waarna het monster in de omgeving is verslagen en het zonlicht in deze sectie van de stad terugkeert .

Elk monster dat je in de game tegenkomt, heeft een betekenis. Elk monster staat voor een weertype, maar ook voor een bepaalde vorm van eenzaamheid. Volgens Geppert kan eenzaamheid namelijk veel verschillende vormen aannemen. Als je het bijbehorende monster weet te verslaan, breekt de zon door in het desbetreffende deel van de spelwereld, wat maakt dat het er veilig is. Je maakt gedurende de game dus de hele spelwereld veilig. Overigens is je kleine bootje een veilige haven. Rond het bootje schijnt altijd een klein cirkeltje zonlicht, waardoor je je er veilig mee kunt verplaatsen in de onveilige delen van de wereld.

En onveilige delen zijn er genoeg. Steeds als je een deel hebt verlicht, vertelt de Flare dat je ergens anders naartoe moet varen, waar het nog donker is. Niet lang nadat je op zo'n volgende locatie bent aangekomen, duikt er een nieuw monster op. Zo zagen we in hoofdstuk 3 een enorme zwarte raaf opduiken, die wat minder agressief leek dan de monsters uit de eerdere hoofdstukken. Dat wordt echter gecompenseerd door de vele kinderen die ook in dit hoofdstuk opduiken en die het op Kay hebben voorzien. De kinderen lijken bovendien verband te houden met herinneringen die Kay opeens krijgt. Dat zijn uiteraard niet de meest plezierige herinneringen en ze houden vast verband met de Corruption in dit deel van de stad.

Voorlopige conclusie

De basis van Sea of Solitude is daarmee geschetst. Het is een game die nu al door velen wordt geprezen omdat hij een thema aankaart dat in games zelden aan bod komt. Als Kay vaar je door een prachtige spelwereld waar je langzaam de zon in door laat breken, door Corruption te verwijderen. Kay is klein en kwetsbaar. Monsters en de kinderen die we tegenkwamen kunnen haar makkelijk doden, en Kay heeft weinig om zich ertegen te verweren. Echt vechten zit er niet in, dus het is vooral zaak om het gevaar te ontwijken, al heeft Kay ook daar weinig middelen voor. Ze kan een beetje rennen en springen, maar dat is het eigenlijk wel. Althans, wellicht is er toch meer, want niet alleen de rode ogen vallen op in Kays verder zwarte uiterlijk, ook haar oranje rugzak springt in het oog. De rol daarvan is nog onduidelijk, maar de opvallende kleur doet vermoeden dat er de nodige verrassingen in zitten. Zo blijven er de nodige raadsels over. Gelukkig kunnen we het antwoord daarop al snel ontdekken. Sea of Solitude is zo goed als af en ligt vanaf 5 juli in de winkel, voor Windows, de PlayStation 4 en de Xbox One.

• Volgende pagina 2. Rocket Arena