Destroy All Humans! (2020), Xbox One

In 2005 kwam er een game uit genaamd “Destroy All Humans”, deze werd toen erg positief ontvangen, echter had ik deze nooit gespeeld. Deze game heeft in 2020 een soort van Remaster uitvoering gekregen, en van deze hoorde ik wat wisselende meningen, hoogtijd om de game zelf te beoordelen. Is de game de moeite waard of kun je hem beter links laten liggen? In deze review vertel ik daar van alles over.

Ik ben heel eerlijk, ik heb het origineel nooit gespeeld, om een of andere reden is die game aan mij voorbij gegaan. Ik zag de game toen Google Stadia nog bestond hem daar een keer op staan, ik had toen het eerste level gespeeld en daarna stopte helaas de service. Ik had de game dus maar voor de Xbox One gekocht, mede omdat ik het eerste level best grappig vond. Ik ben de game gaan spelen en op ongeveer 60% ermee gestopt, ik vond de game minder leuk dan ik had gehoopt, en dat terwijl het idee best leuk was, het deed me een beetje denken aan de film “Mars Attacks!”. Maar goed, ik zal mijn ervaring hier verder toelichten.






Laat ik beginnen met het verhaal, want dat is vaak wel een belangrijk onderdeel van een game. Het verhaal gaat om Crypto 137, een Alien uit het Furon-rijk. Crypto 137 is verantwoordelijk voor het uitroeien van ongewenste figuren, en is daarom een speciaal persoon. Echter is Crypto 137 een clone, nummer 137 om precies te zijn. Bij Furon zitten ze met een probleem, want elke keer als ze Crypto clonen, word hij ook een stukje zwakker. Men komt erachter dat de mensheid het juiste DNA bevat om het Rijk verder te zetten en sterkere klonen te bouwen. Crypto 137 en zijn baas Orthopox 13 gaan met het moederschip naar de Aarde om de planeet over te nemen, dit doen ze heel eigenwijs en met de nodige misstappen. Dat is een beetje in het kort waar het spel om gaat, en op dat gebied past het ook goed bij Destroy All Humans.






Een van de belangrijkste onderdelen van een game is de gameplay, want daarvoor speel je tenslotte een game, en dat is net het punt waarop ik ben afgehaakt aan het spel. Ik vond namelijk de besturing heel erg houterig aanvoelen, en merkte dat ik vaak doodging omdat de besturing niet deed wat ik wilde. Zo heb je een geestkracht waarmee je mensen kunt optillen en deze door de lucht kunt gooien, dat wilde soms gewoon niet lukken, vooral bij grote gevechten wilde het heel vaak niet lukken. Je hebt heel toffe wapens, echter kunnen deze leeg gaan, hiervoor moet je dingen doen om deze aan te vullen, en als dat soms niet wilt werken dan schiet het niet op. De voertuigen, en vooral het besturen van je ruimteschip voelt ook niet heel vloeiend aan, maar het is zeker niet het slechtste dat ik ooit bestuurd heb. Ik moest soms toch vaker moeite doen om hem dat te kunnen doen wat de opdracht was, maar met een beetje oefenen en geduld lukte het me wel.

Begrijp me niet verkeerd, de game is een klassieker en als het de 2005 versie was geweest, dan had ik er minder moeite mee gehad dan nu. We hebben het hier tenslotte over een heruitgave, of te wel een Remaster, dus ze hadden de kans dit te verbeteren. Nu weet ik even niet hoe dit bij het origineel was, mede omdat ik deze niet gespeeld heb, maar voor een game uit 2020 had ik meer verwacht op Gameplay gebied. Het soms vrij kunnen verkennen, levels kunnen overdoen en de bizarre ruige wapens zijn zeker allemaal leuke toevoegingen, en daar scoort de game ook goed op. Maar persoonlijk vind ik een goed werkende besturing belangrijker, zeker bij een game waarbij het toch belangrijk is en dat heeft er toch voor gezorgd dat ik de game niet uitgespeeld heb.






Op grafisch gebied oogt de game misschien heel erg verouderd en zou je het misschien wel kunnen omschrijven als een Playstation 2 of classic Xbox uitziende game. Echter ligt het in dit geval toch anders, want de makers hebben bewust voor deze stijl gekozen. Ikzelf ben geen groot fan van deze stijl, maar op de manier hoe deze game gepresenteerd wordt, vind ik het wel weer passen. De game is verder erg kleurrijk en het ziet er wel allemaal grappig uit.

De manier waarop gesproken wordt merk je wel dat het wat verouderd is, want op de spraak is helaas niks vernieuwd worden. Het klinkt zeker niet slecht, maar het is ook geen hoogstandje. Ik moet er wel bij zeggen dat ik games gespeeld heb, die ook uit 2020 of zelfs later uitgekomen waren met velen malen slechtere spraak, dus op dat punt is het zeker wel in orde.






De muziek is op een hele grappige manier gemaakt, en hij past goed in de stijl van de game. Wel is het geen muziek die ik gewoon voor de grap zou opzetten, dat moet ik er dan wel eerlijk bij zeggen. Muziek is zoals altijd iets dat je moet horen en ik deel daarom graag weer een stukje met jullie.





Ik heb tijdens het spelen van dit spel een keer de livestream aangezet, zodat ik wat beeldmateriaal aan deze review kon toevoegen. Ik wil deze video dan ook graag met jullie delen, zodat jullie een beetje het idee krijgen van wat ik allemaal heb opgenoemd. De gameplay zal je niet geheel kunnen terugzien aan de video, dat is wel iets dat je gewoon moet voelen. LET OP, deze video kan spoilers bevatten.





Ik zij al dat ik de fysieke versie had gekocht voor de Xbox One, nadat ik de game niet verder kon spelen op Google Stadia. Ik heb daar een short unboxing van gemaakt, en deze wil ik graag met jullie delen in deze review. Zeker in een tijdperk waarin digitale games meer voor begint te komen dan fysieke, vind ik het leuk om zo iets met jullie te delen.





Dan een vraag waarvan ik denk dat ik hem niet meer hoef te beantwoorden, heeft deze game voor mij een replay waarde? Dat antwoord is nee, want ik vond de gameplay helaas niet goed genoeg om de game uit te spelen, laat staan dat ik hem nog een keer opstart. Sterker nog, op moment van schrijven heb ik mijn exemplaar al verkocht aan een vriend die hem graag wilde hebben. Maar je weet nooit wat de toekomst gaat brengen, maar voor nu zeg ik nee.






Ik heb de game zoals eerder vermeld niet uitgespeeld, hierdoor heb ik natuurlijk ook niet alle achievements behaald. Ik heb wel even in de Xbox App gekeken om te zien hoeveel procent ik had behaald, en dat was 26%, dat uitkomt op 17 van 40 achievements. Ik verwacht niet dat ik er nog meer ga halen, maar zeg nooit, nooit.






Destroy All Humans is een game die in 2005 voor het eerst uitgekomen was, en in 2020 als een soort van Remaster opnieuw uitgebracht is worden. Ik heb het origineel helaas nooit gespeeld, maar toen ik deze game op Google Stadia voorbij zag komen, deed het me een beetje denken aan de film “Mars Attacks!”. Juist voor die reden wilde ik deze game heel graag spelen, echter was het voor mij een grote teleurstellingen. Vooral op Gameplay gebied vond ik dat ze met deze remaster de plank misgeslagen hebben, en dat is best zonden voor een game uit 2020. Op Grafisch gebied en de muziek zijn het zeker geen hoogstandjes, maar dit past wel heel goed bij deze game. Ik wil deze game gewoon leuk vinden, maar helaas verpest de gameplay het voor me, jammer.