Maandag 7 juni was het zover. De nieuwe EU-regels van de in maart 2019 aangenomen en in april 2019 definitief goedgekeurdeauteursrechtrichtlijn moeten sinds die dag in alle lidstaten zijn geïmplementeerd. Dat klinkt als saaie kost, als regels uit het verre Brussel waar we toch weinig of niets van zullen merken. In dit geval ligt dat anders. De gemiddelde internetgebruiker kan op den duur wel degelijk gaan merken dat er nieuwe regels van kracht zijn. Dat geldt met name voor het beruchte artikel 17, dat vrijwel zeker zal leiden tot de komst van uploadfilters. Daarmee is er ook de vrees voor overblocking, waarbij content wordt geweerd die eigenlijk niet had mogen worden gefilterd.
Gaan we vanaf nu zien dat er nog veel meer materiaal preventief wordt geblokkeerd op YouTube en Facebook? Uiteindelijk wordt dat waarschijnlijk de situatie, maar vooralsnog zal het zo'n vaart niet lopen en lijkt de inmiddels verstreken deadline van 7 juni allesbehalve een harde dode lijn. Het implementatieproces van de EU-richtlijn is namelijk een mooi staaltje Europees gedoe, inclusief het nodige gedraal, onduidelijkheid, chaos én verzet tegen een al aangenomen wettekst. Er loopt zelfs nog een juridische procedure tegen artikel 17.
In dit artikel blikken we kort terug op de richtlijn en de inhoud van de nieuwe regels die overal in de EU gaan gelden. Voor nog meer achtergronden over de nieuwe regels en het totstandkomingsproces kun je kijken naar eerdereachtergrondstukken die op Tweakers zijn verschenen. Dit artikel gaat vooral over de jongste ontwikkelingen, waarom er waarschijnlijk pas eind dit jaar duidelijkheid is, hoe twee lidstaten in zekere zin weerstand bieden en de regels niet klakkeloos overnemen, en hoe de Commissie de boel op zijn kop lijkt te zetten. Dankzij Polen moet zelfs het Hof van Justitie eraan te pas komen. Wat kan die uitspraak voor gevolgen hebben? Is er een kans dat de uploadfilters op de helling gaan?
Bij een EU-richtlijn is het proces doorgaans als volgt: na het voorbereidingstraject waarin lidstaten hun standpunt kunnen bepalen en de regels kunnen vormgeven, is het laatste woord aan het Europees Parlement en de Raad van Ministers. Wordt de richtlijn hier aangenomen, dan zijn de regels nog niet meteen van kracht. Bij richtlijnen is sprake van indirectheid; lidstaten krijgen doorgaans ongeveer twee jaar om de regels om te zetten in hun eigen rechtsorde. In tegenstelling tot een verordening werkt een EU-richtlijn op zichzelf namelijk niet rechtstreeks door. Simpel gezegd moeten de regels van de richtlijn eerst via copy-paste in een nieuwe, nationale wet belanden.
Dat lijkt eenvoudig, maar zo'n omzettingsproces is ook een voedingsbodem voor vertraging en gedoe, want alle 27 lidstaten moeten dat individueel in hun eigen parlement regelen en die wetgevingsprocessen gaan lang niet altijd even voortvarend. Het is dan ook niet heel verrassend dat slechts een paar landen de deadline voor implementatie en omzetting, 7 juni 2021, hebben gehaald: Nederland, Duitsland, Hongarije, Frankrijk en Denemarken. De twee laatstgenoemde landen hebben overigens nog niet de hele richtlijn geïmplementeerd, maar wel artikel 15 en 17.
Nederland toonde zich het braafste kind van de klas door de wet als eerste van alle lidstaten in te voeren. Op 15 december 2020 nam de Eerste Kamer het wetsvoorstel zonder stemming aan, waarna het aan het eind van die maand in het Staatsblad werd gepubliceerd. Daarmee werden de regels maandag officieel van kracht in Nederland. In de Tweede Kamer werd het voorstel al op 17 november vorig jaar aangenomen, waarbij alleen een minderheid van de fracties tegenstemde: PVV, FVD en Van Haga.
In Duitsland is dit proces pas op 28 mei afgerond. De Bondsraad nam toen een eigen wet aan waarmee onder meer artikel 17 wordt ingevoerd. Een uitgebreide uiteenzetting over het EU-proces voorafgaand aan de goedkeuring van de richtlijn is te vinden in een eerder achtergrondverhaal.
Hoe zat het ook weer met die uploadfilters?
Sla artikel 17 erop na en je vindt nergens een verplichting om uploadfilters in te stellen. Volgens de betrokkenen en zeker de tegenstanders van de nieuwe regels is er echter geen twijfel dat deze filters zullen verschijnen. Niet omdat ze direct worden voorgeschreven, maar omdat ze in de praktijk simpelweg onmisbaar zijn om aan artikel 17 te voldoen. Het is ook veelzeggend dat in een eerdere Memorie van Toelichting, waarin de gedachtegang achter de Nederlandse implementatiewet en de achterliggende richtlijn wordt uiteengezet, over een 'filterverplichting' wordt gesproken.
Artikel 17 richt zich op aanbieders van onlinediensten om inhoud te delen. Het is bedoeld om de rechten van uitgevers en auteurs te beschermen. Het idee is als volgt: platformaanbieders bieden gebruikers de mogelijkheid auteursrechtelijk beschermde content te uploaden en daarmee openbaar te maken, waarmee de platformaanbieders ook geld verdienen door middel van advertenties. Volgens de voorstanders van de richtlijn profiteren rechthebbenden daar nu onvoldoende van. Artikel 17 moet dat oplossen. Daarmee moeten aanbieders vooraf toestemming krijgen om dergelijke content op hun platforms beschikbaar te stellen. Is die toestemming er niet, dan zijn de platforms verantwoordelijk voor de inbreuk op het auteursrecht en kunnen ze aansprakelijk worden gesteld. De rechthebbenden hoeven dus niet meer zelf in actie te komen tegen individuele gebruikers, maar kunnen de platforms aansprakelijk stellen als een gebruiker iets uploadt waar auteursrecht op zit. Om dat laatste te voorkomen, zijn uploadfilters in de praktijk bijna niet weg te denken.
Deze regeling richt zich vooral op grotere platforms als YouTube en Facebook. Categorieën die erbuiten vallen, zijn internetproviders, online encyclopedieën, wetenschappelijke platforms, platforms die opensourcesoftware ontwikkelen, clouddiensten en internetmarktplaatsen. GitHub en WhatsApp vallen er evenmin onder. Ook een website als Tweakers valt buiten artikel 17, al kan er natuurlijk wel auteursrechtelijk beschermd materiaal worden geüpload, bijvoorbeeld op het forum. Omdat het bieden van de mogelijkheid aan gebruikers om content te uploaden of streamen echter geen hoofddoel is, krijgen ook dit soort sites niet te maken met de verschuiving van aansprakelijkheid.
Zijn er ook uitzonderingen om te ontkomen aan de uploadfilterverplichting?
Een belangrijke waarborg die in artikel 17 is opgenomen, is dat kleine platforms onder bepaalde voorwaarden worden ontzien. Dit is om innovatie niet in de kiem te smoren. De gedachte is dat het voor kleine platforms vaak ondoenlijk zal zijn om aansprakelijkheid te ontlopen door licentieovereenkomsten te sluiten met de vele rechthebbenden. Platforms met een jaarlijkse omzet van niet meer dan 10 miljoen euro, die nog geen drie jaar bestaan en die gemiddeld per maand niet meer dan 5 miljoen unieke bezoekers krijgen, zijn uitgezonderd van de filterverplichting. Als zo'n platform wel over die 5 miljoen gebruikers heengaat, gaat de filterverplichting niet direct gelden. Dan moeten deze platforms wel aantonen inspanningen te hebben verricht om verdere inbreuken op het auteursrecht te voorkomen. Ook is er geen algemene monitorverplichting en de maatregelen die genomen moeten worden, zoals filteren, moeten mogelijk zijn tegen aanvaardbare kosten.
Als dat laatste niet mogelijk is, zijn er nog steeds verplichtingen: de zogenaamde notice and takedown-procedure. Websites die onder de hierboven omschreven uitzondering vallen, moeten nog altijd hun best doen om te voorkomen dat er beschermd materiaal op hun platforms verschijnt. Bijvoorbeeld door de plicht om licenties af te sluiten. Dat geldt ook voor de kleinste partijen. Ook nieuwe, kleine platforms moeten dus in actie komen, vooraf met de licenties en het krijgen van toestemming, en achteraf als er sprake is van een ongeoorloofde upload. Dat laatste geldt bijvoorbeeld als ze zelf een onrechtmatige upload op het spoor komen of daarop gewezen worden door een rechthebbende. De verplichting om maatregelen te nemen en licenties af te sluiten is voor deze kleine platforms niet zo strikt als voor grote partijen. Dus als dat niet lukt, hoeven ze niet meteen uploadfilters in te stellen. Daarmee ontkomen ze ook aan de aanzienlijke kosten die dat met zich meebrengt.
Inmiddels is het notice and takedown-principe geëvolueerd tot een strengere notice and staydown-verplichting. Eenmaal verwijderde content moet dus ook blijvend geweerd worden. Dit komt vooral om de hoek kijken als een platform niet meer onder de uitzonderingsregeling valt, waarbij het voldoen aan de notice and staydown-verplichting in de praktijk neerkomt op de noodzaak van een uploadfilter.
Commissie maakt draai ten nadele van gebruikers
Paul Keller
Vooralsnog is er allerminst duidelijkheid. "Artikel 17 staat op het eerste gezicht vol met tegenstrijdige doelstellingen", zegt Paul Keller, onderzoeker en politicoloog bij de Universiteit van Amsterdam en medeoprichter van de denktank Open Future. "Er moet gefilterd worden, maar er mag ook niets weggefilterd worden dat legaal is. Aan het einde van dit artikel is toegevoegd dat er een stakeholderdialoog moet komen en dat de Commissie op basis daarvan richtsnoeren moet afvaardigen. Dat is niet gebruikelijk. Eigenlijk zou je verwachten dat het wetgevingsproces resulteert in een document dat op zichzelf coherent is, zonder dat je nog een document nodig hebt. Dat dit in artikel 17 is beland, is een teken dat ze nog niet helemaal klaar waren."
Deze richtsnoeren, door de Commissie ook wel guidance genoemd, hebben op zichzelf geen kracht van wet; het zijn aanbevelingen. Toch zag iedereen ze als cruciaal om chocolade te kunnen maken van artikel 17. Iedereen zat erop te wachten. Inmiddels zijn de definitieve richtsnoeren gepubliceerd. De Commissie kwam er pas enkele dagen geleden mee, vlak voor het weekend.
De guidance geeft nadere invulling aan de balans tussen de twee belangen die bij de uploadfilters spelen: het beschermen van rechthebbenden en het niet te restrictief blokkeren en filteren. Zou de Commissie het zwaartepunt leggen bij de bescherming en rechten van de internetgebruiker en de filterverplichting nuanceren, of kiest de Commissie voor de rechthebbenden en dus een streng auteursrecht?
De Commissie schept (enige) duidelijkheid en kiest
Eerder liet de Commissie doorschemeren dat in de guidance prioriteit zou worden gegeven aan het online laten van niet duidelijk inbreukmakende content, of zoals deze standaard voor het verwijderen in het Engels is geformuleerd: alleen bij 'manifestly infringing' content. Kortom: verwijder het niet als de content niet heel duidelijk inbreukmakend is. Daarmee zou de balans wat meer in het voordeel van de rechten van de gebruiker uitpakken.
Julia Reda
De Commissie lijkt echter een draai te hebben gemaakt. In de nog kersverse definitieve richtsnoeren heeft ze het idee overboord gegooid dat uploadfilters beperkt moeten worden tot gevallen die manifestly infringing zijn. De Duitse Julia Reda, voormalig lid van het Europees Parlement voor de Piratenpartij en fervent criticus van de auteursrechtrichtlijn, schrijft samen met Paul Keller dat de guidance betekent dat rechthebbenden de gebruikersrechten zomaar kunnen opschorten. Ze omschrijven het als 'een loophole zo groot dat je er een vrachtwagen doorheen kunt laten rijden'.
Op het eerste gezicht lijkt de Commissie volgens beiden woord te houden in de zin dat de verplichting voor platforms en rechthebbenden om rechtmatig gebruik onaangetast te laten, wordt onderstreept. Ook onderschrijft de Commissie dat volledig geautomatiseerd blokkeren enkel mag bij content die heel duidelijk inbreukmakend is. In alle andere gevallen moet een menselijke beoordeling volgen en tijdens dat proces moet de upload in stand blijven.
Volgens Keller en Reda worden deze principes echter ondermijnd door een passage in de guidance. De Commissie onderstreept het belang van rechthebbenden om instructies aan platforms te geven om specifieke content te blokkeren. De Commissie lijkt op zijn eerdere belofte terug te komen door de bescherming van de gebruikersrechten nu afhankelijk te maken van het oordeel van de rechthebbenden. De loophole waar ze op doelen is een zeer breed geformuleerde zin die op rechthebbenden van toepassing is. Zij hebben namelijk de vrijheid om content die in hun ogen ongeoorloofd online is gezet, aan te merken als content die door de openbaarmaking significante economische schade kan veroorzaken. Platforms moeten van de Commissie met 'verhoogde zorg' letten op deze gevallen. Volgens de Electronic Frontier Foundation zal de verhoogde aandacht in de praktijk het gebruik van filters betekenen om uploaden van deze content te voorkomen, ook al vallen ze niet in de manifestly infringing-categorie.
Schema van de Communia Association over het filteren van gebruikersuploads en dus de werking van artikel 17. De rood gemarkeerde tekst behelst de laatste toevoeging conform de guidance, in de vorm van de mogelijkheid voor rechthebbenden om content aan te merken die economische schade kan veroorzaken.
In de guidance staat weliswaar staat dat rechthebbenden het aanmerken van content als economisch belangrijk fatsoenlijk moeten rechtvaardigen, maar volgens Reda en Keller stelt dit weinig voor. De claim dat het ongeautoriseerde gebruik van content serieuze economische schade kan veroorzaken, is al genoeg. Keller en Reda stellen dat deze vereiste waarschijnlijk onvoldoende is als afschrikmiddel tegen het massaal inzetten van deze optie. Zij vrezen dat het leidt tot een situatie waarin rechthebbenden een groot deel of al hun content zullen aanmerken als economisch belangrijk. "Dit creëert een loophole die zo groot is dat het principe dat geautomatiseerd blokkeren moet worden beperkt tot de duidelijkst inbreukmakende uploads, nauwelijks nog als principe overeind blijft", schrijven ze. Volgens hen geeft de Commissie ook geen rechtvaardiging of uitleg waarom de fundamentele rechten van gebruikers in deze situatie niet moeten gelden.
Dit standpunt van de Commissie kwam niet onverwacht. "We waren hier al een beetje bang voor", zegt Keller. "In april hebben we met gebruikersorganisaties nog een open brief geschreven, maar daar niets op terug gekregen. Het is vooral teleurstellend dat de Commissie eerst een heel inclusief en een transparant stakeholdermechanisme opzet, de resultaten daarvan in haar verklaring bij het Hof van Justitie verwerkt en dan op het laatste moment onder druk van de rechthebbenden terugkruipt. En dat dan stilletjes op een vrijdag verkondigt."
Rechtszaak over de uploadfilters
Is er definitieve duidelijkheid nu de guidance van de Commissie er is? Gaan lidstaten die interpretatie van de Commissie kopiëren en in hun eigen wetgeving plakken? Het zal weinig verbazing wekken dat het antwoord daarop voorlopig nee is. Er loopt namelijk nog een rechtszaak over artikel 17 bij het Hof van Justitie, de hoogste rechter in de EU. Die zaak is aangespannen door Polen, dat vindt dat de verplichting om te filteren in strijd is met de vrijheid van meningsuiting zoals opgenomen in het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie. Polen wil dat als het Hof oordeelt dat de filterverplichting inderdaad in strijd is met het Handvest, die verplichting uit artikel 17 wordt verwijderd. Als dat niet kan, vindt Polen dat heel artikel 17 moet worden geschrapt. Dat laatste is volgens Keller een scenario dat niet vaak voorkomt, maar zou in theorie de uitkomst kunnen zijn.
Tegenover het Poolse standpunt stelt de Commissie dat artikel 17 genoeg waarborgen heeft. Haar redenering toen de guidance er nog niet was, luidde: het artikel heeft genoeg waarborgen omdat we ook in de guidance gaan stellen dat er prioriteit moet worden gegeven aan het online laten van niet duidelijk inbreukmakende content. Dat laatste is inmiddels dus wat achterhaald, gelet op de ogenschijnlijke draai van de Commissie.
De grote rechtszaal van het Hof van Justitie in Luxemburg. Afbeelding: G. Fessy, auteursrecht: CJEU
Ergens is het wat vreemd dat nota bene een land als Polen zich bij het Hof bekommert om de vrijheid van meningsuiting, mede omdat dit land niet goed bekendstaat als het gaat om de bescherming van grondrechten en de rechtsstaat. Je zou dat bijvoorbeeld eerder verwachten van Duitsland of Nederland. Nederland was tijdens de Europese totstandkoming van de richtlijn een van de duidelijkste tegenstanders van de uploadfilters. Waarom dan uitgerekend Polen? Keller: "Het was toen in de binnenlandse Poolse politiek meer een anti-EU-sentiment waarbij ze dachten: hier is een niet bijzonder populaire EU-maatregel waar we tegenin kunnen gaan. Zo is dat tot stand gekomen. in principe is het natuurlijk een goede zaak dat Polen deze kwestie heel sec bij het Hof van Justitie heeft neergelegd."
Wat kunnen we van deze zaak verwachten?
Welke kant kan het opgaan bij het Hof van Justitie? Paul Keller heeft hoogstpersoonlijk de sfeer bij het Hof geproefd en stelt dat het nog niet te zeggen is. "Ik ben zelf naar Luxemburg gereden om de hoorzitting van die Poolse zaak bij te wonen. Die mocht niet gestreamd worden van het Hof van Justitie, dus ben ik er 's nachts helemaal heengereden. De indruk die ik daar kreeg: het kan alle kanten op gaan."
Volgens Keller is het waarschijnlijkste scenario dat het Hof een middenweg kiest en zijn vonnis gebruikt om bepaalde minimumvoorwaarden in te stellen. "Het zou ook kunnen, al acht ik dat minder waarschijnlijk, dat het Hof zegt dat er onvoldoende waarborgen zijn en dat dit helemaal niet kan. Het zou natuurlijk ook kunnen dat ze zeggen: het is geneuzel, want er staan waarborgen in en dat is genoeg, dus
Advocaat-generaal Henrik Saugmandsgaard Øe.
laat de lidstaten het maar uitzoeken. In dat geval wordt de klacht van Polen afgewezen. Deze twee laatste scenario's zijn wat extremer en zijn relatief onwaarschijnlijk, dus mijn vermoeden is dat het in het midden uitkomt."
Keller zei dit kort voordat de guidance van de Commissie online kwam. Nu, nadat de guidance officieel is geworden, zegt hij dat de kans dat Polen de rechters aan zijn zijde krijgt, nog altijd relatief klein is. Hij erkent echter ook dat de guidance de argumentatie van de Commissie dat artikel 17 aan de eisen van het Handvest voldoet, niet per se overtuigender maakt. "De kans dat het Hof de argumentatie van de Commissie volgt, lijkt me hierdoor afgenomen". Volgens Keller zou het Hof ook zelf waarborgen kunnen benoemen.
Wanneer kan er een uitspraak liggen?
Voorlopig is het wachten op een uitspraak. Met een beetje mazzel ligt die er aan het einde van dit jaar, maar het kan dus ook zomaar ergens begin 2022 worden. Dat lijkt laat, maar dit tijdspad is te verklaren. Allereerst werkt het Hof van Justitie in zijn eigen tempo en gaat het niet ineens in de zesde versnelling om orde in specifiek deze juridische chaos te scheppen.
Daar komt bij dat er, zoals normaal is bij uitspraken van het Hof van Justitie, eerst nog een advocaat-generaal naar moet kijken. Dat is een soort adviseur van het Hof die in feite alvast met een uitspraak en onderbouwing komt voor de voorliggende kwestie. Dit is een zwaarwegend advies, dat vaak door de rechters van het Hof wordt overgenomen, al is dat geen zekerheid en kan het Hof ervan afwijken. De rechters moeten dus eerst wachten op dit oordeel van de advocaat-generaal. Zijn opinie was oorspronkelijk gepland voor 22 april, maar is uitgesteld tot half juli. Keller denkt dat dat komt doordat de advocaat-generaal ook meteen de richtsnoeren van de Commissie in zijn advies wil meenemen.
Er was toch ook nog die linktaks?
Momenteel is er weinig meer te horen over artikel 15, het nieuwe persuitgeversrecht. In ieder geval staat artikel 17 veel meer in de schijnwerpers. Dat komt vooral doordat artikel 17 direct internetgebruikers kan raken en artikel 15 veel meer een regeling betreft die gevolgen heeft voor bedrijven onderling. Artikel 15 betreft een recht dat vooral door critici weleens werd aangeduid met de term 'linktaks'. Dit is een nieuw persuitgeversrecht dat bedoeld is om nieuwsuitgevers een betere onderhandelingspositie te geven, met name tegenover partijen als Google, die profiteren van bijvoorbeeld het indexeren en het (deels) tonen van de journalistieke content.
Volgens de opstellers van de nieuwe auteursrechtrichtlijn is dit hard nodig. In overweging 54 van de richtlijn wijst de wetgever erop dat: "De ruime beschikbaarheid van perspublicaties online heeft geleid tot de opkomst van nieuwe onlinediensten, zoals nieuwsaggregatoren en mediamonitoringdiensten, waarvoor het hergebruik van perspublicaties een belangrijk onderdeel van hun bedrijfsmodellen en een bron van inkomsten vormt. Uitgevers van perspublicaties worden geconfronteerd met problemen om licenties voor onlinegebruik van hun publicaties te verlenen aan de aanbieders van dit soort diensten, waardoor het voor hen moeilijker wordt hun investeringen terug te verdienen."
Het idee dat het zichtbaar maken van perspublicaties bij alle grote digitale netwerken en platforms tot meer bezoekers en dus meer inkomsten zal leiden bij de nieuwsuitgevers, is volgens de opstellers achterhaald. Het probleem is dat adverteerders doorgaans veel meer geneigd zijn hun advertenties op digitale platforms als Google News te plaatsen en dus niet direct bij het daadwerkelijke artikel op de site van de nieuwsuitgever. Aldus leidt dat tot een vermindering of verschuiving van inkomsten. Om daar een betere balans in aan te brengen, is artikel 15 in het leven geroepen.
Artikel 15 in de praktijk
Artikel 15 roept een nieuw, exclusief recht voor uitgevers in het leven dat boven op de bestaande auteursrechten komt. Nieuwsuitgevers krijgen in principe het auteursrecht van journalisten en op basis daarvan kunnen uitgevers hun publicaties beschermen. Derden mogen dan pas perspublicaties of delen daarvan gebruiken nadat ze daarvoor een licentie hebben verkregen. De uitgevers van journalistieke content bepalen dan hoe commerciële bedrijven daarnaar mogen verwijzen.
Dit alles geldt niet voor particulieren en is puur bedoeld voor bedrijven. De gemiddelde internetgebruiker kan dan ook nog gewoon verwijzingen en links plaatsen, maar bijvoorbeeld een partij als Google zal alleen nog links mogen plaatsen in de vorm van zeer korte fragmenten of enkele losse woorden. Dat laatste is natuurlijk voer voor discussie, want hoe definieer je korte fragmenten of een paar woorden? Keller zegt in Trouw dat de zoekmachines dan zullen zeggen: dat is wat we altijd al hebben gedaan, verwijzen op basis van een paar woorden of heel korte fragmenten. Dat is iets waar de uitgevers volgens hem over willen onderhandelen.
Paul Keller denkt dat we nu niet zoveel meer over artikel 15 horen, omdat het 'waarschijnlijk is dat er hordes advocaten in achterkamertjes zitten', zegt hij. "Zij zullen proberen deals te maken zodat er geen ruzies komen, of ze zijn strategieën aan het uitstippelen hoe je elkaar voor de rechter kunt slepen als er uiteindelijk geen deals uitkomen. Dit is wel volstrekt speculeren. Het kan zomaar dat de grote uitgevers deze week naar buiten komen met persberichten dat ze het eens zijn geworden met Google en Facebook over een deal en dat het allemaal prachtig is. Dan heeft artikel 15 eigenlijk gewerkt, in die zin dat de voorstanders altijd al wilden dat er een onderhandelingspositie kwam voor persuitgevers. Het kan ook zijn dat ze na jaren onderhandelen niet tot een deal komen en nu besluiten Google voor de rechter te slepen. Of misschien zijn ze nog bezig om onderling tot overeenstemming te komen. Dit alles heeft weinig direct effect op individuele gebruikers", aldus Keller.
Eventuele rechtszaken zullen dan vooral gaan over wat die 'enkele woorden' precies zijn. Er is echter ook nog een ander, wat onwaarschijnlijker scenario denkbaar. Als uitgevers en partijen als Facebook en Google er niet uitkomen, kunnen de techbedrijven ook besluiten om in de bewuste landen hun diensten niet meer aan te bieden. In Spanje en Duitsland zijn eerder al dergelijke gevallen geweest, waarbij een verbod om te citeren voor Google News werd ingesteld, of Google moest betalen voor het indexeren van nieuwsberichten. Google trok daarop de stekker uit de Spaanse en Duitse versie van Google News. Daarmee kwam er een aanzienlijke daling van het aantal clicks en de hoeveelheid verkeer naar de sites van de nieuwsuitgevers. Al snel werden deze experimenten dan ook als mislukt beschouwd.
Van recenter datum is de kwestie van Facebook en Australië. Een nieuwe Australische mediawet leidde ertoe dat Facebook nieuws ging weren van zijn platform in dat land. Dat leverde Facebook veel kritiek op, waarna het bedrijf en Australië tot een compromis kwamen. Australië paste de wet aan en Facebook ging onderhandelen met de nieuwsuitgevers.
Volgens Keller gaan de Europese regels van artikel 15 verder dan de wet in Australië en krijgen uitgevers hier dus ook meer rechten. Daarmee krijgen ze waarschijnlijk ook een betere onderhandelingspositie. Keller stelt echter dat het nog maar de vraag is of dit goed gaat werken. Uitgevers krijgen weliswaar meer te zeggen over het hergebruik van hun content, maar is dat genoeg in een wereld waarin advertentie-inkomsten veelal terechtkomen bij de grote techbedrijven? Keller vindt dan ook dat de richtlijn op dit onderwerp verder had mogen gaan. Tegenover Trouw zegt hij: "We kunnen beter nadenken over het hele mediabeleid. Je zou bijvoorbeeld belasting kunnen heffen op advertentie-inkomsten en daarmee de mediasector ondersteunen of fondsen maken voor journalistieke producten op internet."
Slot
De huidige situatie is dat de deadline van 7 juni bij lange na niet is gehaald en slechts een handjevol lidstaten zijn huiswerk heeft gedaan. Nu is het vooral wachten op het Hof van Justitie. Eigenlijk is iedereen extreem laat. Niet alleen de lidstaten, maar vooral ook de Commissie. Het was voor het implementatieproces beter geweest als de guidance bijvoorbeeld ergens halverwege vorig jaar was verschenen. Dan hadden de lidstaten ook de tijd gehad om die mee te nemen voor de nationale implementatie. Nu heb je lidstaten zoals Portugal die ver achterlopen en zelfs nog geen publieke consultatie zijn gestart.
Weergave van de Communia Association van de status van de implementatie van de richtlijn per lidstaat. Nederland krijgt de eerste prijs omdat de richtlijn hier het eerste werd omgezet, maar Duitsland gaat er met meer punten vandoor, omdat Communia het kan waarderen dat Duitsland de eerste lidstaat was die een systeem introduceerde met meer bescherming voor internetgebruikers.
Dat leidt tot een situatie van juridische onzekerheid, waarin vooral wordt gewacht op nadere uitleg, de definitieve interpretatie van de regels, en hoe de regels en belangen zich zich tot elkaar verhouden. Dat is mooi voer voor juristen en beleidsmakers, maar wat betekent het concreet voor de internetgebruiker? Verandert er al echt iets? Gaan uploads al geblokkeerd worden of in ieder geval vaker dan voorheen?
Zo'n vaart zal het niet lopen. Keller denkt dat er voorlopig niets verandert aan de gebruikerskant. "De kans dat er ineens andere processen verschijnen of alles op zwart gaat, lijkt me klein. Het kan natuurlijk wel dat er partijen zijn die dingen verkeerd begrijpen of slecht geadviseerd worden door dure advocaten. Dat zag je ook bij de intrede van de GDPR. Met name in de VS zag je dat heel veel websites paniekachtig reageerden en op zwart gingen. Ook bij de grote platforms zul je in eerste instantie niet veel merken. Zij willen misschien ook tijd rekken tot er meer duidelijkheid is."
Duitsland zoekt de grenzen op met een schier onmogelijke belofte
Naast het opmerkelijke verzet van Polen is er nog een lidstaat die zich niet direct lijkt te willen neerleggen bij een al te strenge bescherming van de rechthebbende en die wat meer het heft in eigen hand probeert te nemen: Duitsland. Het land is voorstander van het persuitgeversrecht, maar zag net als Nederland niets in de uploadfilters. Duitsland besloot niet zoals Nederland het braafste kind van de klas te worden door alles onmiddellijk in werking te stellen en de onduidelijke situatie ten aanzien van de bescherming van gebruikers te laten voor wat ze is.
Duitsland heeft inmiddels wel zijn eigen implementatiewet goedgekeurd, waarbij specifiek artikel 17 pas op 1 augustus ingaat. Het grote verschil met de implementatiewetten in Nederland, Frankrijk, Hongarije en Denemarken is dat de Duitse wet veel gedetailleerder is. In de Duitse wet is een manier geformuleerd om aan de twee tegenstrijdige belangen te voldoen, dus inspelen op de eisen van rechthebbenden, maar daarbij ook voorkomen dat rechtmatige content wordt weggehaald, zoals memes en parodieën.
Daartoe bevat de Duitse wet drie nadere voorwaarden. De eerste twee zijn dat de upload minder dan de helft van content van derden gebruikt en dat er is sprake is van een combinatie van content. De derde voorwaarde is dat het gaat om content die ofwel door de gebruiker is aangemerkt als toegestaan door de wet, ofwel om klein gebruik. Bij klein gebruik geldt: niet-commercieel gebruik van video's of audio van minder dan 15 seconden, 160 tekens/letters of een 125kB-afbeelding. Als aan deze drie voorwaarden wordt voldaan, wordt de upload beschouwd als 'vermoedelijk toegestaan'. Het doel van Duitsland is dat hiermee geautomatiseerd blokkeren van de wettelijke uitzonderingen wordt voorkomen. Hiermee moeten bijvoorbeeld memes dus beschermd zijn.
Duitsland zat duidelijk met de kwestie in zijn maag. Er waren ook allerlei grote protesten in het land tegen de richtlijn. "Ook in de Duitse coalitie was het omstreden", zegt Keller. "Ze hebben toen bij het instemmen nog een verklaring toegevoegd, gericht aan de kiezer, waarin ze beloofden dat ze het zo willen uitvoeren dat er niet gefilterd hoeft te worden. Eigenlijk wist iedereen dat dat helemaal niet zou kunnen. Duitsland heeft dus een onmogelijke belofte gedaan en geprobeerd de grenzen op te zoeken van wat het binnen de wet veilig kon stellen. In Oostenrijk, waar net als in Duitsland ook veel mensen de straat op zijn gegaan, is een soortgelijke implementatie gedaan. Je ziet dat waar het politiek wat gevoeliger lag, ook wat meer creativiteit is toegepast bij het implementatieproces."
Julia Reda stelt samen met Joschka Selinger van de NGO Gesellschaft für Freiheitsrechte dat de Duitse implementatie als model voor andere lidstaten kan dienen. Er valt nog wel wat op af te dingen, maar het Duitse model biedt volgens hen wel een robuuste, minimale bescherming tegen het geautomatiseerd blokkeren van memes, citaten en remixes. Dat schreven ze enkele dagen voordat de Commissie alsnog met de guidance kwam.
Uploadfilters in slaapstand
De Duitse invulling lijkt moeilijk te realiseren in het licht van de guidance van de Commissie, maar wellicht kijkt het Hof van Justitie ook naar deze invulling en laat het zich erdoor beïnvloeden. Uiteindelijk zullen marktpartijen als Google ook met iets meer belangstelling naar Duitsland kijken en zich bij de toepassing van de regels door die markt laten beïnvloeden, omdat Google het liefst bij al zijn platforms zoveel mogelijk dezelfde regels hanteert.
Totdat de hoogste EU-rechter zich uitspreekt over de Poolse klacht en enige helderheid verschaft over de verenigbaarheid van de belangen van uploaders en rechthebbenden, hoever de waarborgen moeten gaan en hoe dit alles in de praktijk zijn uitwerking moet krijgen, kun je zeggen dat artikel 17 in een slaapstand zit. Het is eigenlijk een mooi staaltje broddelwerk, in de zin dat er zelfs na de deadline nog allerminst duidelijkheid is.
Het is dus wachten op het Hof van Justitie. Stel, de uitspraak volgt in december. Dan is dat nog altijd een stuk sneller dan het traject waarbij een burger straks een principiële rechtszaak voert over een geblokkeerde upload. Zo'n zaak zou na de nationale, rechterlijke behandeling helemaal bij het Hof van Justitie kunnen belanden voor een finaal oordeel. Dan ben je echter al snel zo'n vijf jaar verder. Nu duurt het misschien nog zo'n vijf maanden, voor zover de rechter de bal niet geheel of deels weer bij de lidstaten legt. De filterverplichting, in welke vorm dan ook, lijkt bijna onvermijdelijk, maar voorlopig is de bal nog in het spel.
Ik heb nog persoonlijk gelobbyd tegen deze hele kwestie, waarbij ik onder andere met de assistente van een Europarlementarier ben gaan lunchen in Brussel. Ik ben een gewone leek met interesse in deze materie en het verbaasde mij dat ik toch redelijk vrij toegang had tot Europarlementariers en hoe vlot ik hen aan de lijn kon krijgen. Met velen van hen heb ik lange en constructieve telefoongesprekken gehad.
Concreet zal het weinig uitgemaakt hebben, denk ik. Feit is dat we nu moeten rekenen op het Europees Hof om wat minimumvereisten toe te voegen aan de wettekst, zodat onze vrijheid van meningsuiting niet onder druk komt.
Ben vooral teleurgesteld dat België en Nederland (en hun Europarlementariers) dit allemaal hebben laten gebeuren. Het verzet was vooral "veel geblaat, weinig wol" en uiteindelijk moest godbetert Polen dit in proces trekken.
Ik blijf dit zeker volgen en hoop op een uiteindelijke afzwakking. Een compromis op zijn Belgisch, als het ware.
Nederland was een van de weinige landen die tegen deze wetgeving hebben gestemd. Aldus Wikipedia:
Finland, Italië, Luxemburg, Nederland, Polen, en Zweden stemden tegen. België, Estland en Slovenië onthielden zich van stemming.
Zelfs als de Belgen, Esten en Slovenen tegen hadden gestemd, was dit er alsnog doorgekomen.
Wat we hieruit kunnen leren is welke Europese partijcoalities liever BREIN helpen dan jou, en dat kunnen we in ons achterhoofd houden de volgende keer dat we naar de stembus mogen.
Voor deze stemming was er in het Parlement zelf al gestemd en daar varieerde het stemgedrag enorm qua partij / stroming. Actief verzet was er echter veel te weinig.
Dat klopt. Maar goed, ik heb eigenlijk de verwachting al niet meer dat de EU voor mijn rechten opkomt als het om copyright gaat. We kunnen hopen dat de EU onze rechten op dit gebied niet nog verder inperkt, maar eerlijk gezegd verwacht ik dat BREIN en vrienden de komende jaren meer en meer beperkingen gaan opleggen.
De EU blijft een dobbelsteen. De GDPR is hele mooie wetgeving, maar dan verbieden ze het maken van foto's van gebouwen, want die arme architecten moeten wel nog een keer geld ontvangen voor het werk waar ze al voor betaald zijn en in de publieke ruimte gezet is. De telecomindustrie mag ons niet meer met roamingskosten afpersen, maar als de arme nieuwsbladen naast gratis lezers niet eens geld toe krijgen van Google, dan wordt er opgetreden.
Ik zou bijna oproepen om uit de EU te gaan als dat ons niet economisch kapot zou maken. De Europese politiek is onvoorspelbaar en doet duidelijk dienst voor de copyrightlobby, maar we hebben de EU nu eenmaal nodig om onze economische status te kunnen behouden.
Dat laatste is precies waarom ik voorstander ben van het hervormen van de EU. Even op de rem trappen, stoppen met macht overdragen en juist een behoorlijk aantal zaken teruggeven aan de landen zelf en dan de EU goed reorganiseren om de boel beter te maken. Kleiner, gestroomlijnder, minder macht, goedkoper, volledig transparant en veel democratischer dan de onzinnige manier waarop het nu functioneert.
We moeten niet uit de EU, we moeten de EU simpelweg aanpassen. (Als dat niet kan, dán misschien er uit.) Het is nu te ontransparant, ondemocratisch en te gevoelig voor lobby/corruptie; gecombineerd met veel teveel macht die het nooit had mogen krijgen. Het resultaat is een onbetrouwbare chaos.
Het zou mooi zijn als ergens gedefiniëerd wordt dat de EU, het parlement en de commissie enkel en alleen de belangen moet dienen van zijn burgers, en niet de belangen van bedrijven met niet-EU eigenaars of individuen van buiten de EU. Een verplichting om alle onderhandelingen en processen die leiden tot wetten en beslissingen volledig openbaar te maken binnen x dagen zou denk ik al veel helpen: Ik zie niet echt een reden voor de achterkamertjespolitiek die zo vaak hiervoor wordt gebruikt.
Het moeten publiceren van álle giften, ongeacht de waarde en ongeacht de herkomst - Het maakt niet uit of het familie is - Zou ook kunnen helpen, alsmede het publiceren van de nevenbanen en investeringen die parlementariërs hebben en doen.
Als je dan nog een levenslange uitsluiting van het volledige EU apparaat als straf voor het niet opvolgen van het bovenstaande erop zet zou je volgens mij al veel van dit soort, sorry dat ik het zeg, bullshit voorkomen.
Klinkt misschien een beetje idealistisch, maar ja, a man can dream...
Het moeten publiceren van álle giften, ongeacht de waarde en ongeacht de herkomst - Het maakt niet uit of het familie is - Zou ook kunnen helpen, alsmede het publiceren van de nevenbanen en investeringen die parlementariërs hebben en doen.
Dat bedoel ik dan - dat is in Europa gemiddeld veel transparanter dan in vrijwel alle lidstaten! Er word natuurlijk alsnog wel eens misbruik gemaakt maar het valt best mee.
Het probleem is meer dat veel mensen niet zo opletten, of ALS ze al iets zien alleen negatief zijn. De politici in lidstaten zelf geven ook graag de schuld aan brussel, ook al zouden ze het zelf niet beter of anders doen. Of zelfs slechter. En last but not least heb je nog het probleem van alle veto's. Het is zo moeilijk een harde beslissing te maken omdat iedereen dingen kan blokkeren. Maar als dat niet zo was zou er ook veel moord en brand worden geschreewd - 2x nix dus.
Zelf ben ik ook helemaal voor hervormen - maar dan vooral: weg met het veto, alle wetgevende macht weg van de commissie en naar het parlement (dat is tenslotte daadwerkelijk direct verkozen), en een president die de uitvoerende macht heeft net zoals in de VS. Helderder, duidelijker, transparanter - dat heb je dan feitelijk in 1 keer bereikt. En slagkrachtiger - een stuk sneller.
De commissie moet inderdaad gewoon weg. Een president is niet zo een slecht idee in theorie, maar er moeten wel wat waarborgen zijn (het mandaat moet ingeperkt worden, zodat er geen cult ontstaat rond de persoon). De rechterlijke macht moet denk ik ook beter gedefiniëerd worden: Die is nog vrij vaag op dit moment voor zover ik dat begrijp, en het controleren van nieuwe wetten, of ze voldoen aan de grondwet, moet ook door iemand getoetst worden.
Het veto is wel moeilijk. Er moet geen situatie komen waarbij alle landen behalve eentje besluiten om dat ene land onder elkaar te verdelen bijvoorbeeld: Maar een veto op zich is ook weer geen goed idee. Moeilijk om te definiëren.
Ja, het hele veto is lastig, ben ik met je eens. Maar bijv nu hebben we Polen en Hongarije die elkaar de hand boven het hoofd houden, terwijl ze allebei keihard tegen EU regels in gaan. En niemand kan wat doen want 'veto'. Dat schiet ook niet op, he? Dus tja, lastig.
Probleem natuurlijk is dat iedereen altijd 'minder EU' wilt als het gaat om bepaalde nationale hobby's, maar tegelijk juichen als de EU een vuist maakt tegen multinationals, landen als China en belastingonduiking. Allemaal zaken die je maar moeilijk nationaal kan regelen.
Iedereen wil volledige controle over de eigen grenzen, maar niemand wil verantwoordelijkheid voor de gezamelijke buitengrens
De EU kan imo een pak democratischer met minder invloed van allerhande lobby's, maar ook daar moeten we alle neuzen dezelfde kant op eerst
Het probleem is dat de EU heel veel dingen op een ondemocratische manier heeft gedaan, waar ze niet op kunnen terugkomen zonder gigantisch gezichtsverlies te lijden en zonder dat men heel anders gaat werken in de instituties, wat ze niet willen (de diepe staat heeft veel macht, zie ook onze belastingdienst).
De Europese Grondwet was een goed voorbeeld. Dat was een poging om de ondemocratische besluitvorming van de decennia daarvoor te laten goedkeuren door de bewoners van alle lidstaten. De eurofielen zaten in hun eigen bubbel, dus dachten ze dat ze gigantisch werden gewaardeerd door de burgers, maar de bevolking van verschillende lidstaten stemden tegen, ondanks leugen en bedrog. Toen hebben ze de grondwet alsnog ingevoerd, maar nu als internationaal verdrag, wat allereerst juist bewees hoe ondemocratisch het is, want het maakt niet uit wat er gestemd wordt. Het toonde ook aan dat de nationale politiek van sommige landen grote democratische problemen heeft.
Dat laatste is precies waarom ik voorstander ben van het hervormen van de EU. Even op de rem trappen, stoppen met macht overdragen en juist een behoorlijk aantal zaken teruggeven aan de landen zelf en dan de EU goed reorganiseren om de boel beter te maken. Kleiner, gestroomlijnder, minder macht, goedkoper, volledig transparant en veel democratischer dan de onzinnige manier waarop het nu functioneert.
We moeten niet uit de EU, we moeten de EU simpelweg aanpassen. (Als dat niet kan, dán misschien er uit.) Het is nu te ontransparant, ondemocratisch en te gevoelig voor lobby/corruptie; gecombineerd met veel teveel macht die het nooit had mogen krijgen. Het resultaat is een onbetrouwbare chaos.
Je trekt e.e.a in een veel breder verband, maar hebt zeker wel een punt. Ook met een crisis zoals we die nu doormaken blijkt, dat Europa bij lange na nog niet op een lijn zit. Neem alleen het verschil in maatregelen; werkelijk niets was op elkaar afgestemd, waardoor bijvoorbeeld het ene land restricties oplegde aan bezoekers, terwijl de eigen bewoners ongehinderd heen en weer konden pendelen.
Terugkomend op het onderwerp, blijkt eens te meer dat het auteursrecht, waarvan de basis inmiddels al meer dan 100 jaar oud is, echt niet meer van deze tijd is. Het zin vanzelfsprekend de grootste belanghebbenden (vaker nog eerder de mediabedrijven dan de uitvoerenden) die er belang bij hebben bij een zo'n lang mogelijk durend en zo veel mogelijk restrictief beleid, maar het feit dat handhaving daarvan prioriteit verkrijgt boven grondrechten doet bij mij in ieder geval al heel lang de wenkbrauwen fronsen.
Het is gewoon een vorm van dictatuur net zoals ieder andere dictatuur,
Zo zo, vertel eens, wat voor een vorm van dictatuur is de EU? Volgens mij zijn Europarlementariërs democratisch gekozen, en niet op de Russische manier dat er maar 1 keus is (Poetin en anders, kop eraf).
Het probleem is in mijn ogen dat Europa niet transparant genoeg is en veel te complex werkt. Een gewone democratie is vaak al op een opgave om te begrijpen voor de man in de straat, als je dan wil gaan begrijpen hoe het hele Europese proces werkt om iets gestemd en/of goedgekeurd te krijgen ben je nog een tijdje langer bezig.
Simpel gezegd: Het moet transparanter, eenvoudiger en minder decadent. Ik heb in een eerder bericht al aangegeven dat Europarlementariers bereikbaarder zijn dan iedereen denkt, maar in spreekwoordelijke zin staan ze veel te ver van de gewone man af en overheerst de negatieve perceptie dat dit een elitair en decadent select gezelschap is.
Maar de EU is vrij transparent en heeft heel heldere processen kwa het opstellen van nieuwe EU regels en EU beleid. Dat jij er niet een paar minuten voor wil uittrekken om dit te lezen is niet hun schuld. Ze vertalen zelfs alle regels en beleid, en alle discussies in het parlement, naar elke officiële EU taal zodat zo veel mogelijk mensen het kunnen lezen. Intern doen ze alles in de drie werktalen waarvan bijna iedereen in de EU er wel een van kan lezen of mensen kent die dat voor ze kunnen.
Lees je 5 minuten in, of kijk een youtube infographic, en kom dan eens terug met wat onduidelijk is.
Ik denk dat ik gerust mag stellen dat ik me ingelezen heb en dat dan nog bepaalde procedures zeer onduidelijk zijn of op zijn minst complex te noemen zijn. Het wetgevend proces zelf zal ongetwijfeld "duidelijk" zijn maar veel deelprocessen zijn dat niet.
Jij begrijpt duidelijk niet dat het niet om jou maar om het volk gaat. Die hebben wel degelijk volksvertegenwoordigers gekozen. Gemeente, landelijk, en in EU. Een minister president kiezen we ook niet direct.
Heel makkelijk natuurlijk om te zeggen 'ik heb geen keuze' - Verkiezingen voor het EP waren in mei 2019 dus er zijn genoeg mensen geweest die wél een keuze hebben gemaakt in zo'n stemhokje.
Dus omdat de EU ook opkomt voor de belangen van kleinere groepen zijn ze ineens slecht en moet je er maar uitstappen? Waarom? Omdat het niet is wat jij wenst? Je noemt zelf voordelen op die je aan de EU overhoudt, maar struikelt dan wel over het feit dat niet alles is zoals jij het wenst. Is dat uiteinjdelijk niet de normale gang van het leven?
Dat er veel mis is met auteursrecht ga ik niet onkennen, dat er een grondige hervorming met meer beperkingen mag en moet komen dat klopt. Maar dat wil niet zeggen dat we auteursrecht zomaar moeten afschaffen zoals sommige hier altijd lijken te suggereren.
Je hebt het over die architect bijvoorbeeld. Maar waarom zou zijn uniek werk niet beschermd mogen worden? Wat maakt dat anders dan een schilderij bijvoorbeeld?
Misschien in plaats van gewoon te zeggen dat de EU dienst doet voor de copyrightlobby, waarom niet zelf eens met een grondig alternatief komen van hoe je bijv. copyright goed kunt hervormen op een manier dat auteurs eerlijk vergoed worden en investeerders een correcte ROI kunnen blijven krijgen.
Ik ben van mening dat de huidige copyrightwetgeving oneerlijk is en veel te veel de kant van rechthebbenden kiest. Het is bijvoorbeeld compleet legaal om alles neer te halen, ook al past het perfect in de uitzonderingen; een valse takedown kost geen moeite en eentje aanvechten is een drama.
De architect heeft perfect auteursrecht op zijn tekeningen, de modellen die hij in elkaar lijmt, vind ik allemaal prima. Ik heb alleen ook het recht om op straat op te nemen en te fotograferen, en die foto's ook te delen. Dat recht wordt mij ontnomen om een gebouw dat in de publieke ruimte wordt neergezet; dat is toch niet eerlijk? Iedereen die in de straat een selfie wil nemen, moet eerst kijken hoe het met de copyright van de gebouwen om hun heen zit, anders kun je zomaar een architecten-BREIN achter je aan krijgen. De balans is compleet weg. Gelukkig is na de ophef in de media de EU-wijde invoering van deze regels compleet afgeschoten, maar dat heeft verschillende landen er niet van weerhouden om deze alsnog als nationale wetgeving in te voeren. Het Atomium staat symbool voor België, maar dat symbool mag je niet zomaar op je internationale flyers zetten want dat schaadt de nakomelingen van de Polaks, aldus de copyrightwetgeving.
Ik vind het best als er wetgeving is die zegt dat ik niet mag zeggen "hee, dat gebouw is mooi, die bouw ik na voor mijn eigen huis". Dan concurreer je met en reproduceer je werk van de architect. Maar foto's maken van de lampjes van de Eiffeltoren verbieden? Alsjeblieft zeg, als je dat niet wilt, zet je je kunst maar binnen neer.
Een schilderij hangt niet op straat, dat hangt in een museum waar het overduidelijk is uit de context dat het om kunst gaat. Zelfs dan ben ik van mening dat je daar prima foto's van zou moeten kunnen maken (zonder flits, natuurlijk) aangezien het hier om cultuur gaat, en cultuur is geen eigendom van één iemand. Dat is de reden dat kunstenaars cultuursubsidies kunnen krijgen. Als ik een foto van je schilderij maak en dat door een inkjet-printer heen gooi om op de muur te hangen, is je schilderij echt geen drol minder waard. Als ik een bedrijf op zou zetten om kopietjes van het ding te verkopen in lijsten, kijk, dan vind ik dat de wetgeving weer prima van toepassing is.
Investeerders schelen me niet zoveel, en auteurs worden vooral afgeperst door de bureaus waar ze hun werk door verkopen. Tailor Swift kan klagen over Spotify wat ze wil vanuit haar enorme villa, maar zo slecht heeft ze het niet.
Wat betreft eerlijke vergoedingen: de media-industrie verdient mijns inziens meer dan genoeg, veel meer dan hun producten daadwerkelijk waard zijn. Een illegale download is geen verloren aankoop, en dat Youtube bij inbreuk toestaat advertenties op hun gedeelde media te zetten vind ik een prima oplossing voor het probleem.
De copyrightwetgeving is mij en vele anderen al jaren een doorn in het oog en het wordt er alleen maar slechter op. Wetgeving over hoeveel boten waar mogen varen en welke soorten treinen hoe vaak waar mogen rijden met welke stoffen, daar kan ik het oneens mee zijn maar dat is te verdedigen; wetgeving die direct mijn persoonlijke rechten, aantast en die van ieder EU burger, daar heb ik een probleem mee.
Overigens heb ik wel meer problemen met de EU. De uitbreiding naar het oosten van anderhalf decennium terug was in mijn ogen een grote fout van de EU, en ik heb sterk mijn twijfels bij de pan-Europese superstaat waar men naartoe lijkt te werken. De wetgeving lijkt te werken onder de impressie dat heel Europa cultureel homogeen is, wat duidelijk niet het geval is, helemaal na de groei richting het oosten en zuiden van het continent; een machtslichaam dat ons land wetten voorschrijft maar niet achter onze normen en waarden staat, is niet een machtslichaam dat ik vertrouw. Helemaal na de vereniging van de de Europese valuta, welke in mijn ogen ook een fout is geweest, maar wel een die we niet meer kunnen omdraaien door terug te gaan naar de Gulden zoals veel Eurosceptici voorstellen, is de politieke eensgezindheid van de EU belangrijk, en je aan de situatie in Griekenland, Spanje, Portugal en Italië zien wat het resultaat is van gebrek daaraan.
(...)
Je hebt het over die architect bijvoorbeeld. Maar waarom zou zijn uniek werk niet beschermd mogen worden? Wat maakt dat anders dan een schilderij bijvoorbeeld?
Het werk van een architect wordt voor tien jaar beschermd tegen inbreuk op het ontwerp en de intellectuele content daarachter. Hetzelfde geldt min of meer voor zaken als patentrecht. In dat licht bezien verhoudt de 70 jaar ná het overlijden van een componist, auteur, (beeldend) kunstenaar of artiest waar het auteursrecht in voorziet, op geen enkele wijze. Die 70 jaar is overigens bepaald in een tijd dat zoiets als muziek- en beelddragers nog volledig in de kinderschoenen stonden, of zelfs nog niet eens bestonden. Nogal een verschil met vandaag de dag.
Wat is er precies mis met BREIN (serieuze vraag)? Ze lijken juist het goede te doen: auteursrechtelijk materiaal beschermen, door bijvoorbeeld downloadsites offline te laten halen. Wat is daar precies mis mee?
Mijn grootste probleem met BREIN is dat er gebruik word gemaakt van de scheve machtsverhouding. Als een willekeurig persoon een brief binnen krijgt met daarop de keuze tussen nu 100 euro schikken, of een lang en kostbaarder rechtsproces starten met onzekere uitkomst dan is de keuze snel gemaakt.
Echter heb ik weinig problemen met BREIN op het vlak van belangenbehartiging; De noodzaak voor soortgelijke organisatie is er gewoon. Tot nu to lijken ze binnen de rechtelijke kaders te blijven en heb ik ze zelden/niet kunnen betrappen op het aanvallen op de onschuldige persoon (in tegenstelling tot haar Duitse tegenhangers).
Mijn angst zit in de politiek die de kaders telkens maar uitbreid ten nadele van (internet) gebruikers. In mijn optiek is BREIN slechts een roofdier die noodzakelijk is om balans te houden, maar die niet vanuit wetgeving de macht moet krijgen om het volledige digitale ecosysteem te ontwrichten tot een angstcultuur.
En wat is er mis met een schikking aanbieden? Het enige alternatief is geen schikking aanbieden en dan moeten al die mensen wel de lange, kostelijke weg bewandellen langs de rechtbank
Er is geen vergoeding voor verloren tijd en moeite in rechtzaken.
Het is amper ooit de moeite om een rechtzaak tegen te werken ipv de schikking te betalen want zelfs als je je geld terugkrijgt ben je meer tijd en moeite kwijt dan dat geld in de eerste plaats waard was. Ik zou graag een grote geldsom voor kleine partijen zien wanneer een grote partij een rechtzaak tegen ze start en deze verliest.
[Reactie gewijzigd door Osiummaster op 22 juli 2024 22:44]
Je maakt een goed punt m.b.t. de gevolgen van het niet aanbieden van een schikking. Hoewel ik geen definitief antwoord hierop heb (de materie is complex en afhankelijk van je eigen normen en waarden) kan ik wel kenmerken geven van een fatsoenlijk systeem, en een concreet voorbeeld erbij zetten.
cruciaal is dat voorkomen wordt dat er onbeperkt veel collectieve schade wordt opgebouwd ten nadelen van rechtmatige eigenaren, maar er geen directe beloning mag zijn voor ongerichte intimidatie. Balans tussen schade voor de rechthebbende en inbreuk digitale (gevoelsmatige) vrijheid moet politiek gelegd worden i.p.v monetaire maximalisatie door BREIN en consorten
concreet voorbeeld:
Zet maximale vergoedingen voor overtredingen per wet vast, waarbij er een minimaal gesommeerd schadebedrag (over ~5 jaar) moet zijn opgebouwd alvorens er een rechtszaak opgespannen kan worden (dus niet éénmalig een liedje downloaden van YouTube voor eigen gebruik). Strafbaarheid als volgt gedefinieerd
0 - 50 euro schade: Wettelijk niet beboetbaar, wel kan er een officiële waarschuwingsbrief worden verstuurd
50 - 5000 euro schade: Er dient een officiële waarschuwingsbrief te zijn verstuurd waarna bij herhaaldelijke overtredingen een rechtszaak kan worden gestart. Van cruciaal belang (vooral bij de lagere bedragen) is dat wettelijk kan worden aangetoond dat de overtreder bewust was van de grote van de schade die hij toe zou brengen ten tijden van de overtredingen.
5000 euro en meer: Er kan meteen een rechtszaak worden aangespannen.
Daarbij kan er een kleine (afhankelijk van de geclaimde schade) schadevergoeding worden gevraagd wanneer een waarschuwingsbrief onterecht was.
Voor zover ik kan zien is dit redelijk in lijn met de huidige gang van zaken, maar minder afhankelijk van de goodwill van belangenorganisaties naar burgers.
Hier trek je wel een enorme doos van pandora open, maar een belangrijke reden is dat Brein lobbyt voor zaken die rationeel niet kloppen.
Zo staan zij nog steeds volledig achter de 'thuiskopieheffing' op geheugendragers, terwijl er vrijwel NIETS meer aan muziek/films/tv series op die geheugendragers te vinden is. Iedereen streamt tegenwoordig.
En nu niemand nog CDs kan afspelen schuiven ze met zo makkelijk door naar harde schijven en USB sticks.
Bovendien zitten ze op een enorme bak geld waarvan onduidelijk is op welke manier die aan de 'rechthebbenden' toebedeeld wordt. Om maar een paar punten te noemen.
Bovendien zitten ze op een enorme bak geld waarvan onduidelijk is op welke manier die aan de 'rechthebbenden' toebedeeld wordt. Om maar een paar punten te noemen.
Ik denk dat je Brein met Buma verwart hier? Brein is puur lobbyclub betaalt door de industrie, niet voor rechthebbenden
Maar dat is niet de reden waarom de thuiskopieheffing er is, dus die link leggen slaat als een tang op een varken. Laat ze maar eens aantonen dat de noodzaak voor deze heffing nog rationeel is. De bedragen zijn zelfs onlangs nog weer verhoogd.
Nederland was een van de weinige landen die tegen deze wetgeving hebben gestemd.
Niet echt natuurlijk.
Nederland er zelf voor gekozen om dit soort economische zaken uit handen te geven. De EU bepaalt nu welke economische regels er zijn en als wij een uitzonderingspositie hadden gewild op het gebied van persvrijheid en intellectueel eigendom, dan hadden we ons daar in de jaren '90 hard voor moeten maken.
Uiteindelijk zijn we een klein land met 29 van de 705 zetels.
Nederland heeft specifiek tegen deze wetgeving gestemd. Dat de invoering ervan voortvloeit uit een club waar we ons ooit eind jaren '50 bij hebben aangesloten om economisch voordeel uit de energie-industrie te halen, staat daar los van.
Voor zover ik weet zijn er ook veel protesten geweest tegen de Europese grondwet in 2005, waar 61,5% tegenstemde in een referendum. Dat is toen omgezet tot het Verdrag van Lissabon, wat volgens onze lieve overheid geen referendum nodig had en waar we dus weinig over te zeggen hadden tot de volgende verkiezingen.
Als ik eind jaren '90 niet op de basisschool zat, had ik graag protest aangetekend tegen de wetswijzigingen van toen. Ik hoef overigens geen uitzondering te hebben, ik zou de regels voor de hele EU willen herschrijven als ik het kon, maar dat is natuurlijk niet hoe dat werkt.
Haha, nee. Een bepaalde Europarlementarier was bijzonder geinteresseerd en wou mijn verhaal horen, maar had persoonlijk geen tijd meer voor de stemming. Daarom ging ik lunchen met haar assistente, zij heeft nadien een verslag bezorgd. Was allemaal vlot en hartelijk. En for the record: Neen. Ik heb niet hoeven betalen.
Is Polen nou echt het enige land wat zich verzet tegen deze maatregel?
Deze wet is puur tot stand gekomen door de invloed van lobbyisten. Bij het NOS artikel over het ingaan op 7 juni stond ook een foto met "demonstranten" geplaatst die een demonstratie voor deze wet hielden, maar puur op het beeld afgaand waren dat allemaal mensen die ofwel zijn ingehuurd of zelf in de branche werkzaam zijn en er dus zelf iets bij te winnen hebben... Nou ja, je weet weer waar je staat als burger zonder een lobbymachine die voor je opkomt.
Die foto van de 'demonstranten' is alweer van maart 2019, ten tijde van de goedkeuring van de richtlijn in de EU. Er werd toen veel meer gedemonstreerd door tegenstanders van de richtlijn, met name in Duitsland kwamen toen heel wat tegenstanders op de been.
Maar vergis je niet, de 'andere' kant zijn bijvoorbeeld musici en artiesten die juist blij zijn met deze richtlijn, omdat ze verwachten of hopen dat ze hiermee meer inkomsten kunnen genereren. Stel je bent muziekcomponist en je ziet talloze video's van je werk op YouTube staan, en bent in het bezit van de rechten daarop, maar je krijgt nauwelijks of geen royalty's....Voor zo'n enkele musicus is het niet te doen achter alle individuele uploaders aan te gaan. Artikel 17 biedt dan voor hen in theorie een verbetering. Dat is in ieder geval de gedachte bij deze groep. Dus misschien waren dit geen 'echte' demonstranten op die foto, maar ook in dit kamp heeft men zich wel laten horen.
Het jammere is dat ook deze wet misbruikt gaat worden door handigerts die de ene na de andere DMCA automatisch gaan afschieten, onder het mom van 'niet geschoten altijd mis', waarna, net als nu, HEEL veel youtube filmpjes en Twitch streams offline getrokken worden terwijl er gewoon gamemuziek speelt (die door de game gelicenseerd is)
Ja, het is prima als auteursrechten beschermd worden, maar de lobbyisten hebben wel heel erg duidelijk aan tafel gezeten en mee geschreven.
' licensed for use in game' ja. das wat anders dan streaming to a wider public want dan wordt het een herpublicatie en ka-tjing
Da's een interessant geval als je kijkt naar een platform als Steam of PSN, wat streaming als feature ingebouwd heeft zitten. Door een game daar te kopen wordt die streaming mogelijkheid een impliciet onderdeel van het koopcontract.
Dan is er de nieuwe Digital Content Directive (DCD) van de EU, dwz richtlijn EU 2019/770, die uiterlijk 1 januari 2022 in nationale wetgeving van lidstaten van kracht moet worden. Deze stelt in Artikel 10 dat wanneer een beperking die voortvloeit uit een overtreding van rechten van derden, het gebruik van de digitale content inperkt met betrekking tot de conformiteitsvereisten, de consument dan recht heeft op compensatie of herstel zoals normaal is bij een conformiteitsprobleem.
Ofwel: derde partij doet een takedown van jouw stream; jij kunt herstel eisen bij de verkoper, die of jouw streaming mogelijkheid weer moet herstellen; of jouw gedeeltelijk moet compenseren voo het verlies in functionaliteit. Die verkoper kan daarna op zijn beurt middels het recht op verhaal bij de producent/uitgever aankloppen.
Dat balletje zal vast een keer gaan rollen en dan zul je ineens zien dat er of achterkamer-dealtjes gaan komen; of een paar hele stevige rechtszaken.
[Reactie gewijzigd door R4gnax op 22 juli 2024 22:44]
DMCA is een Amerikaanse wetgeving. En ik verwacht niet dat er bijv. op YouTube veel gaat veranderen. ContentID biedt al vele mogelijkheden om beschermde werken af te vangen net vanwege die DMCA. Zonder een systeem zoals dat van YouTube zou zo een site niet eens kunnen bestaan. Elke seconde worden er tienduizenden seconden aan beeldmateriaal geupload die dan allemaal door een persoon zouden gecontroleerd moeten worden. Onbegonnen werk.
En een game streamen is op zichj al een overtreding van de copyright wetgeving. Dat spel is op zich al auteursrechtelijk beschermd en kan daardoor door de rechteneigenaar al offline gehaald worden. De muziek in dat spel is ook auteursrechtelijk beschermd en er is in de basis alleen een licentie om die in dat spel te gebruiken. Niet erbuiten in livestreams of filmpjes.
Ik zie dus niet direct wat dat met lobbyisten te maken heeft. Je kan niet zeggen dat je geen probleem hebt met auteursrecht, maar dan wel klagen wanneer een rechthebbende niet wil dat iemand anders het werk gaat verdelen op een manier waarmee die rechthebbende niet akkoord gaat.
Ik moet dat nog zien. Waarschijnlijk zorgt het er voor dat legale platformen die gebruik maken van advertenties actiever moeten optreden. Maar ondergronds zal de data nog steeds worden gedeeld. Het gevolg is dat het lijkt alsof het werkt, maar het werkt in de praktijk niet goed. Wat je hierdoor wel krijgt, is dat het voor een gemiddelde gebruiker lastiger wordt om illegale content te consumeren. De versplintering in de streaming industrie (met name video) kan nog wel eens roet in het eten gooien.
Hier zijn ze al jaren mee bezig zelfs voor dat de e.u. was gevestigd. Zoals jij zegt het illegale circuit is niet te stoppen en zoals het artikel uitwijst, is dat illegaal nu het pad naar het "oude valhalla" is en blijft zo niet wordt!
....of zelf in de branche werkzaam zijn en er dus zelf iets bij te winnen hebben...
Zo gek is dat toch niet ? Dat is het principe van demonstreren: mogen staan voor je eigen zaak.
En het getuigd van een gezonde democratie wanneer de meerderheid rekening houdt met de minderheid.
Overigens dient 'de macht' zorgvuldig om te gaan met die macht en dus kwalitatief goed werk te leveren. Dáár ontbreekt het wél aan bij deze wet.
Het komt Polen gewoon goed uit om tegen alles wat onpopulair is en van de EU komt, in te gaan. Er overheerst daar een anti-EU gevoel, dan is dit een inkoppertje. Staat ook in het artikel.
Op dat vlak is Nederland niet anders. Ik heb de Europese fractie van de PVV ook gecontaceerd en zij lieten weten "tegen te zijn" om me dan meteen zowat dood te slaan met waarom een Nexit noodzakelijk is.
Ook de partij van Boris Johnson in Groot-Brittannië heeft gretig campagne gevoerd met dit voorstel, hij noemde het een schande en een voorbeeld van hoe slecht de EU is voor GB, terwijl 15 van de 19 leden van zijn partij VOOR stemden in het Europees Parlement. Oh, de ironie...
Ik snap er niets van. Nederland was heel erg tegen maar voert het wel als 1e als braafste jongetje door. Gaan wij nu als eerste heel veel blokkades van youtube en andere content krijgen?
En hebben die andere landen er dan nog geen last van.
Sowieso vind ik dit een vreemde regulering. Dan zegt Facebook wel bij Whatsapp gaan we koppelen met Facebook en je moe(s)t voorwaarden accepteren, en dit is dan niet hetzelfde, maar krijgen we ook door de strot geduwd. Het lijkt er wel een beetje op.
“De Commissie lijkt op zijn eerdere belofte terug te komen.”
Verrassing!! Zou je zeggen, maar het erge is dat de politici (zoals Reda) en vele belangenorganisaties dat al aan zagen komen (staat ook in ‘t artikel) en hebben geleerd van het verleden… Het is triest dat de EU zo enorm onbetrouwbaar is. Snel hervormen en minder macht geven.
Minder macht voor de EU zal niet helpen. Het is juist die versnippering van belangen en de noodzaak van compromissen die de EU zo log, duur en onbetrouwbaar maakt. Door iedereen terug op z'n eiland te sturen zal dat niet beter worden.
Hervormen zal vooral moeten betekenen dat er veel geld en tijd verslindende tussenlagen uit de organisatie moeten.
Laten we ook niet vooral vergeten dat het posten van copyrighted materiaal niet altijd 100% zeker copyright infringement is. Het kan goed zijn dat de rechthebbende toestemming heeft gegeven.
Als een uploadfilter jouw upload dan tegenkomt en bestempelt met "computer says no", wat dan? Moet je als uploader dan je onschuld bewijzen?
Want dat is niet hoe Nederland werkt.
[Reactie gewijzigd door _Thanatos_ op 22 juli 2024 22:44]
Als een uploadfilter jouw upload dan tegenkomt en bestempelt met "computer says no", wat dan? Moet je als uploader dan je onschuld bewijzen?
Hangt er even vanaf of de GDPR/AVG en het recht om niet onderworpen te worden aan automatische beslissingsvoering hier van kracht is of niet. User-generated content is in principe heel vaak een creatieve sociale uiting van de maker; en dat wordt onder de AVG geclassificeerd als persoonsgegeven...
[Reactie gewijzigd door R4gnax op 22 juli 2024 22:44]
Als ik het goed begrijp gaat dit alles niet op voor rechtenvrij materiaal.
In dat geval kan ik me ook nog wel voorstellen dat je - omdat je als hobby iets maakt, of omdat je tóch eerst meer exposure wil hebben - je rechten dan maar laat varen om in elk geval een flink publiek te bereiken.
Maar, dat is niet het doel van deze wetgeving.. toch?
Prachtig! Graag meer van dit soort draconische regelgeving!
Alle kritieken op organisaties kunnen in de kiem worden gesmoord onder de noemer "significante economische schade door openbaring".
/i/2002190359.jpeg?f=imagenormal)
Maandag 7 juni was het zover. De nieuwe EU-regels van de in maart 2019 aangenomen en in april 2019 definitief goedgekeurde auteursrechtrichtlijn moeten sinds die dag in alle lidstaten zijn geïmplementeerd. Dat klinkt als saaie kost, als regels uit het verre Brussel waar we toch weinig of niets van zullen merken. In dit geval ligt dat anders. De gemiddelde internetgebruiker kan op den duur wel degelijk gaan merken dat er nieuwe regels van kracht zijn. Dat geldt met name voor het beruchte artikel 17, dat vrijwel zeker zal leiden tot de komst van uploadfilters. Daarmee is er ook de vrees voor overblocking, waarbij content wordt geweerd die eigenlijk niet had mogen worden gefilterd.:strip_exif()/i/2004410928.jpeg?f=imagenormal)
/i/2004410926.png?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2004410954.jpeg?f=imagenormal)
Volgens de opstellers van de nieuwe auteursrechtrichtlijn is dit hard nodig. In overweging 54 van /i/2002190361.jpeg?f=imagenormal)
/i/2002190373.jpeg?f=imagenormal)
/i/2002190369.jpeg?f=imagenormal)
:strip_icc():strip_exif()/i/2005075188.jpeg?f=fpa_thumb)
/i/2002568432.png?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2002190357.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2005135912.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/1263478208.gif?f=fpa)
:strip_exif()/i/2000614887.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/1298020644.gif?f=fpa)
:strip_exif()/i/2002201345.jpeg?f=fpa)
/i/1241724688.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/1297761893.gif?f=fpa)
/i/1316076409.png?f=fpa)
/i/1108119662.png?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/889105/crop5c9dd4b7d8191_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/407403/WAhack.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/57694/crop60981f5527123_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/81611/headcrop.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/9784/refuse.gif?f=community){kind=small}
/u/75699/crop589c831f323d7_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/32775/fokker-60x60.gif?f=community){kind=small}
/u/217510/crop660db19c1cf7b_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/4167/bacall8.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/78725/train-icon3.jpg?f=community){kind=small}
/u/463361/crop5c5017eed16bd_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/228830/crop5f12f640b47c9_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/627287/crop5f8ef98351ddc_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/479289/koekiemonster4.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/1254286/crop615df5dc06cdd_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/160250/crop684decfc73353.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/182858/crop689aedf02a7de_cropped.jpg?f=community){kind=small}
/u/939391/crop5fcbd7a3988f0.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/279088/crop609fca601663b.jpg?f=community){kind=small}