Nintendo Switch: console voor thuis en onderweg

De nadruk lag in Duitsland dan ook niet zozeer op de hardware. Niet de inhoud van de console was het onderwerp, maar wat die inhoud kan betekenen voor het spelen van games op deze nieuwe console. Dat een deel van die games met name bedoeld is om de potentie van de Nintendo Switch zelf te onderstrepen, maakt daarbij niet uit. Sterker nog: dat is wel zo fijn. De minigames van launch-titel 1,2 Switch weten als geen ander de sterke kanten van de Joy-Con-controllers naar boven te brengen. Binnen een half uurtje heb je alle kleine spelletjes wel gehad. Je hebt koeien gemolken, je hebt gedanst en je hebt een schietduel uitgevochten alsof je zelf de hoofdrol speelt in je eigen westernfilm.

Centraal daarin staat een functie van de controllers die Nintendo 'HD Rumble' noemt. Nu kennen we rumble-functies in controllers natuurlijk al wat langer, maar dit is een sterk gemoderniseerde versie van dat concept. Resultaat: de controller is in staat om bepaalde situaties zeer nauwkeurig te simuleren op de controller. Geen spel demonstreerde dat beter dan een spelletje van 1,2 Switch waarbij spelers moeten aanvoelen hoeveel balletjes er verstopt zitten in hun controller. Dat is uit te vinden door de controller heen en weer te bewegen, ermee te schudden, en ga zo maar door. Voel je een, twee of drie balletjes tegen elkaar rollen? Om misschien nog wel meer? In de drie potjes die we speelden, hadden we het aantal ballen twee keer goed geraden. We zijn overtuigd van de potentie van de HD Rumble-feature van de Joy-Cons.

De Joy-Cons laten zich ook gebruiken als kleinere varianten van de Wiimotes van de Wii en de Wii U. Je kunt de kleine controllers dus ook horizontaal gebruiken, en dankzij de gyroscoop die erin zit zijn ze ook geschikt voor bewegingsbesturing - nog steeds een onmisbare feature voor sommige Tweakers-redacteuren als het op Mario Kart 8 aankomt. Bewegingsbesturing staat ook centraal bij een aantal van de games in het launch-aanbod van de Nintendo Switch. Dat geldt natuurlijk voor een dansspel als Just Dance, maar ook voor het gloednieuwe Arms. In dit vechtspel hebben spelers in beide handen een Joy-Con. Maak stotende bewegingen met een van je armen, en die bewegingen vertalen zich naar slagen in het spel, waarbij er nog tal van variaties zijn. Door beide controllers naar links, rechts, voor of achter te tilten, kun je naar voren of achteren lopen, of strafen. Simpel en effectief. Desondanks zagen we de bewegingen die we bedoelden niet altijd terug op het scherm, maar dat kan natuurlijk ook met gewenning te maken hebben; andere spelers hadden daar ogenschijnlijk minder moeite mee.

Zo worden de meeste vernieuwingen gebracht door de twee controllers. De wetenschap dat de game-tablet die je in je tas hebt op elk moment kan veranderen in een tabletop-console met twee losse controllers, is gaaf. De claim dat de Nintendo Switch voor een nieuwe manier van (samen)spelen zorgt, is daarmee al onderbouwd. Dan hoeven de overige features nauwelijks meer baanbrekend te zijn, en dat zijn ze dan ook niet. Voor de volledigheid: het tablet-deel van de Switch beschikt over een touchscreen. Aan de onderkant zijn twee speakers geplaatst, terwijl aan de bovenkant van het scherm de power-button, de volumeknoppen, een 3.5mm-audiojack en een gamecard-slot zijn te vinden. Ook bevat de tablet net onder het scherm een brightness-sensor en aan de zijkanten van de tablet zijn de rails te vinden waar de beide Joy-Con-controllers in kunnen worden geplaatst.

Audiovisuele stap?

Een nieuwe console zorgt in de regel voor een nieuwe stap op audiovisueel gebied. Of de Switch voor een dergelijke stap zal zorgen, is voorlopig zeer de vraag. Onze eerste indrukken van de grafische prestaties van het apparaat - op basis van onze speelsessies met vooral The Legend of Zelda: Breath of the Wild en Mario Kart 8 Deluxe - is dat er ten opzichte van de Wii U geen grote stap wordt gezet. Dat is natuurlijk ook niet zo gek. Alle hardware van de Switch moet aan boord van de tablet zitten, met daarbij ook nog een aardige accu. Die accu wordt enigszins gespaard doordat het beeldscherm van de tablet maximaal 720p-beelden vertoont, maar dan nog komt een minimale accuduur van 2,5 uur niet uit de lucht vallen. Wel lijkt Nintendo wat ruimte te besparen op het gebied van opslag; de Nintendo Switch heeft 32GB-flashopslag, wat gezien de huidige maatstaven voor consoles erg laag lijkt, en het idee sterkt dat de Switch meer als speltablet dan als traditionele spelcomputer gezien zou moeten worden. Het apparaat ondersteunt echter ook micro-sdxc-kaartjes tot 128GB, waardoor gebruikers zelf meer opslag kunnen toevoegen.

Wat er verder precies aan de binnenkant van de Switch zit, weten we nog niet. Althans: niet officieel. In december werd wel duidelijk dat er een Nvidia-gpu gebruikt wordt, en volgens geruchten zou het daarbij gaan om de Tegra-soc met een Maxwell-gpu, en niet een nieuwe variant met Pascal-architectuur. Volgens de overlevering wilde Nintendo het productieproces starten voordat de nieuwere componenten van Nvidia gereed waren. Dat verhaal is uiteraard niet bevestigd en dus vooralsnog niet meer dan een gerucht. Hoe de Switch er aan de binnenkant écht uitziet, blijft nog even onduidelijk.

Toch is het best de moeite waard hier nog even op door te gaan. Stel immers dat de Switch inderdaad grafisch weinig, of zelfs niets meer, kan dan de Wii U al kon. Is dat dan erg? Maakt dat de console dan teleurstellend? We neigen voorzichtig naar 'valt wel mee'. Goedpraten willen we het zeker niet, maar het neerzetten van audiovisuele krachtpatsers is nooit de handelswijze van Nintendo geweest. De Japanse fabrikant kiest al jaren zijn eigen weg, en vaak met succes. De Nintendo Switch zou dus best teleur kunnen stellen op het gebied van rekenkracht en grafische prestaties, maar beschikt hoe dan ook over features die geen van zijn concurrenten op tafel kunnen leggen. Dat weegt voor Nintendo zwaarder, en het is voor het bedrijf te hopen dat gamers er net zo naar kijken.