Ik snap inderdaad dat het verhaal met de bitjes niet helemaal eerlijk is, want er komt meer bij kijken.
Wat ik bedoel aan te geven, op een beetje een sarcastische manier misschien, is dat de definities van 'illegaal' en 'legaal', in het geval van digitale content, misschien klaar is voor wat aanpassingen.
Ik weet niet of de volgende analogie honderd procent op gaat, maar even voor het gemak gebruik ik hem toch maar.
Als je in de winkel een printer steelt, dan neem je een fysiek apparaat mee naar huis dat niet van jou is op dat moment, dus kan ik begrijpen dat de winkeleigenaar dit niet erg op prijs zal stellen.
Echter, wanneer ik een winkel in loop, een mooie printer zie, deze bestudeer, en deze vervolgens zelf thuis in elkaar soldeer, wat dan?
Ik zou persoonlijk zeggen, geef de persoon die thuis in zn schuurtje een hele printer in elkaar soldeert een pluim, want dat vind ik vrij geniaal.
Alleen in de digitale wereld zou iemand zeggen: "Dat is mijn printer die je net zelf in je eigen schuur hebt gemaakt, want ik heb dat idee ooit ergens vastgelegd!".
"Ok", denk ik dan, ik koop eerst de printer, dan bestuur ik hem, en dan pas maak ik hem na. Een kopie van een stuk van mijn eigen eigendom, lijkt onschuldig toch? Ik heb het ten slotte eerst gekocht.
Waarom is het dan zo, dat als ik ditzelfde met een DVD doe, ik illegaal bezig ben?
Dus, ik koop eerst de DVD, kijk hem een keertje, kopieer hem, en geef een kopie aan een vriend van me. Het is in dit geval toch ook een kopie van een stuk van mijn eigen eigendom?
"Nee, zo werkt dat niet!", zeggen mensen dan. Want je kan tegenwoordig eigenaar zijn van een idee, een stukje ontastbaar, tijdloos concept, dat je jezelf mag toekennen, zodat niemand in de hele wereld dit mag gebruiken zonder dat jij er toestemming voor geeft. En die data op die DVD, is afkomstig van zo'n vastgelegd idee.
Bovenstaande analogie klopt niet helemaal tot in de laatste puntjes denk ik, maar je snapt hopelijk mijn punt. Zoals je misschien al kan zien in mn verhaaltje doel ik eigenlijk ook niet alleen op digitale content, maar op alle concepten die je jezelf kunt toekennen. Dit geldt ook voor auteursrechtelijk beschermde content.
Waarom neemt iedereen klakkeloos aan dat dit (dus doormiddel van al deze wirwar van regels over eigendom) de enige manier is waarop we te werk kunnen gaan?
Ik wil best betalen voor mooie content, maar er zijn ook andere manieren om mooie content aan te bieden, niet alles hoeft per se van mij, en van mij alleen te zijn.
Bijvoorbeeld:
Alleen het feit dat je een geniaal nummer hebt geschreven is al genoeg om je de rest van de komende jaren te voorzien van optredens, of je kunt voor anderen muziek gaan schrijven bijvoorbeeld. Als je oorspronkelijke nummer, degene waar jij je naamsbekendheid mee hebt gekregen, door iedereen gekopieerd wordt, who cares. Je wordt er eigenlijk aleen nog maar bekender van, en je hebt je agenda de komende jaren vol met werk, dus om voor die paar extra tientjes allemaal mensen aan te lopen klagen heeft ook niet echt veel zin meer wel?
Ik snap het persoonlijk niet, al deze regelgevingen. Ik denk zelfs dat het heel gevaarlijk is, als je het niet constant in de gaten houdt en blijft toetsen.
"Is deze wetgeving nog wel relevant?"
"Wat is de oorsponkelijke bedoeling geweest, toen deze wetgeving ingevoerd werd?"
Zolang mensen niet blijven toetsen en evalueren, zal ik niet in dergelijke wetgevingen kunnen vertrouwen, meer en meer regels betekent niet meer en meer resultaat namelijk.
Ik zie dat het heel lastig is, aangezien zelfs veel tweakers het moeilijk vinden om de wet niet als waarheid te zien, terwijl een wetgeving ook slechts een idee is geweest van iemand op een bepaald moment in de geschiedenis, zoiets kan niet een absolute waarheid zijn.
Blijf kijken waarom een regel zo is zoals die is, zou ik zeggen als samenvatting.
[Reactie gewijzigd door w00t0r op 25 november 2015 10:30]