De uitspraak van de rechter is volkomen logisch en correct.
Let wel, voordat ik door een woedend rood hoofd weggemod wordt, dat is niet mijn mening maar een logische gevolgtrekking uit een wet die niet meer van deze tijd is. Wat deze uitspraak dus aantoont is dat de wet niet meer past in de moderne omstandigheden.
Wat is namelijk het geval. Ons auteursrecht kent het recht op thuiskopie. Denk terug aan de tijd van de papieren boeken. Het kopieren van een boek via stensels of een kopieermachine kan, maar het is evident dat een kopie inferieur is qua kwaliteit dan het origineel. Ook is er beperkt gevaar dat een kopie onbeperkt doorgekopieerd is.
Onze wetgeving is opgezet in die tijd. het idee van de wet is enerzijds autheursrecht beschermen en andertijds eerlijke gebruikers ook de mogelijkheid geen te kopieren voor eigen gebruik. Denk aan de student die een paar pagina's kopieert voor zijn studie.
In de wet is dat opgelost door een thuiskopie toe te staan. Iedereen mag zelf (1) voor eigen gebruik (2) een kopie maken van een origineel (3). Ik zet cijfers bij de drie hele belangrijke voorwaarden. Als compensatie zit er op alle papier (die daarvoor geschikt is ongetwijfeld geen Page

) die geproduceert of ingevoerd wordt een kleine heffing.
Fast-forward naar de cassetebandjes. Vel tweakers zullen die dingen wellicht enkel uit musea kennen, maar onder de jeugd in de jaren 80 was die heel populair. De zelfde wetgeving bestaat ook hier. Elk casettebandje heeft een heffing, en in ruil is een thuiskopie volledig legaal.
Daarna kwam de CD. Ook hier is de thuiskopie ingevoerd. Ondanks dat dat toen veel protesten gaf, zie je dat het historisch heel logisch is binnen de wetgeving. En DVD schijfjes kregen ook een heffing.
Toch ging het hier eigenlijk fout. De onderliggede aannames klopten namelijk niet meer. Waar bij casettebandjes niemand op het idee komt een kopie-van-een-kopie-van-een-kopie te maken, is dat bij CD's wel mogelijk. Nadat de eerste kinderziektes uit de CD branders waren, was namelijk een kopie van een kopie identiek aan een kopie van een origineel.
Merk hierbij op dat de thuiskopie ook aan de burgerkant niet meer klopte. Immers als ik een CD koop, en een vriend leent deze en maakt een kopie voor zichzelf is dat 100% legaal. (Ik heb dit zelf ooit bij de stichting thuiskopie nagevraagd omdat ik het niet kon geloven en kreeg schriftelijk bevestiging dat dat inderdaad zo was.)
Deze vriend mag het dan niet door-kopieren en enkel voor eigen gebruik gebrukiken, en ook moet hij zelf de kopie maken (ik mag het niet voor hem doen), maar het blijft vreemd. Immers, vergelijk weer even met een kopie van een boek van mij maken. De CD kopie is dus legaal, maar heel vreemd want er is geen reden meer voor die vriend om zelf de CD te kopen (tenzij hij een superfan is). Een boek is echter uiterarad niet vergelijkbaar met een stapel A4tjes (en de A4tjes zijn vaak nog duurder ook).
Toen daarna de digitale uitwisseling kwam via Napster, ging het helemaal fout. Het concept kopie en origineel verdween nog verder. En omdat elke download ook een upload is, is ook het verschil tussen kopie maken en laten maken, ook steeds vager.
Toch kwamen er stemmen om heffingen (en het is mer niet helemala duidelijk of die heffingen niet al deels ingevoerd zijn). Binnen de wet zoals die bestaat heel logisch en consequent, maar je kunt je afvragen of die wet nog wel toepasbaar is op de huidige realiteit.
Merk hierbij dus op dat het argument dat jij een drager (CD, papier, etc) niet gebruikt voor het kopieren dus irrellevant is. Let wel, moreel wel, maar de wet verspreidt zeg maar de auteursrechtvergoeding over alle dragers. Professionele gebruikers kunnen een uitzondering krijgen, maar de gewone burger betaald altijd. De heffing is een vergoeding voor een recht dat jij gekregen hebt.
Omdat de staat echter halstarrig weigerde een heffing in te voeren op zaken als MP3 spelers, schoot ze zichzelf in de voet. Immers zo'n heffing is heel legitiem vanuit de huidige wetgeving. Immers de auteuehouders
moeten per wet hun werken laten kopieren binnen de auteurswet, maar mogen daar geen vergoeding voor vragen.
Wat dus duidelijk is, is dat die wet maar eens herzien moet worden.
Daarbij moet men wel opmerken dat burgers vaak van twee walletjes willen eten. Enerzijds gratis kopieren en anderzijds geen vergoeding betalen. Dat kan natuurlijk niet. Dus als die heffing herzien wordt - waar ik een voorstander van zou zijn - moet je ook de rechten herzien.
Ik denk zelf bijvoorbeeld aan:
1) Splitsing druk en muziekrechten. Ons auteursrecht heeft voor software bijvoorbeeld wel al een speiale variant van ons auteursrecht. Ik denk dat muziek ook een speciale variant verdient/vereist.
2) Herziening van alle heffingen. De heffingen op papier kun je wellicht buiten beschouwing laten, daar nog burgers, nog papierindustrie nog auteurhouders ontevreden zijn over de wet, maar bij muziekhouders kun je je afvragen of de verhouding van de heffing op bijvoorbeeld CD's tov het gebruik wel klopt.
3) In de speciale muziekvariant het recht op thuiskopie fors beperken. Dus uiteraard mag je wel je gedownloade MP3 backupen of je CD 'rippen' naar je MP3 speler, etc. Maar een vriend een kopie laten maken is uiteraard ook wat vreemd.
4) Downloaden van auteursgerechtelijk materiaal wordt illegaal. Niet enkel aanbieden, maar ook downloaden. Uiteraard wel met de kantekeningen dat dat 'bewust' moet zijn (dus niet per ongeluk op YouTube of zo wat bekijken) en de bewijslast moet liggen bij een aanklager om de kleine burger-downloader te beschermen.
Ongetwijfeld zullen veel tweakers puntje 4 niet leuk vinden, maar je kunt niet en geen heffingen willen en tegen een downloadverbod zijn. Immers of je betaalt verplicht een vergoeding voor een recht dat een rechthebbende onder staatsdwang *moet* verstrekken aan jou, of je moet dat recht zelf verkrijgen bij de houder van het auteursrecht en bij verzuim ben je dus (civielrechtelijk) strafbaar.