Oda Nobunaga, Naoe en Yasuke
Assassin's Creed Shadows
Na twee keer uitgesteld te zijn komt het misschien een beetje als een verrassing dat Assassin's Creed Shadows zo sterk voor de dag komt. De game ziet er prachtig uit, speelt lekker en heeft een tof verhaal dat op een leuke, vaak stijlvolle manier verteld wordt. De afwisseling tussen Naoe en Yasuke is leuk, al is die niet helemaal in balans omdat Yasukes gameplay wat te eendimensionaal is. Naoe is veelzijdiger en daarom net leuker om mee te spelen. De game bevat enkele ingrediënten die inmiddels erg bekend zijn, zoals het synchroniseren met viewpoints, maar dat hoort tegelijk juist bij Assassin's Creed. De missiestructuur wordt na een tijdje wat herhalend, wanneer er steeds weer nieuwe groepjes slechteriken bij komen. Buiten dat en enkele kleine bugs is Assassin's Creed Shadows een prachtige game, die niet uitblinkt in originaliteit, maar wel gewoon erg leuk is.
Assassin’s Creed en Ubisoft stonden ooit garant voor kaskrakers. De trilogie rond Ezio Auditore zal voor veel fans op eenzame hoogte staan, maar later verschenen nog allerlei sterke en soms wat minder sterke games. Toch bleef de serie altijd doorgaan en is deze tot op de dag van vandaag het vlaggenschip van de inmiddels niet meer zo heel uitgebreide armada die Ubisoft heeft aan games. Waar we al jaren of zelfs decennia wachten op games als Beyond Good & Evil 2 en een nieuwe Splinter Cell, daar is het gilde der sluipmoordenaars ons nooit ontvallen.
We hebben de insteek van de game door de jaren heen zien veranderen. Van origine kozen de makers een stad of een streek met enkele steden en daar draaide de game dan om. Met Assassin’s Creed IV: Black Flag werd dat al eens flink omgegooid met een focus op varen. Daar werd de fundering gelegd voor wat nu Skull & Bones is, maar dat is weer een ander verhaal. Assassin’s Creed zelf groeide. Letterlijk, want de lengte en de omvang van de games nam meer en meer toe, met de trilogie van Assassin’s Creed Origins, Odyssey en Valhalla als toppunt: nooit waren games in de serie uitgebreider en langer dan in die games. Het in 2023 uitgebrachte Assassin’s Creed Mirage keerde die trend om: Bagdad stond centraal en de game was een stuk gestroomlijnder en korter dan in de drie games ervoor. Assassin’s Creed Shadows gaat weer de compleet andere kant op.
Verwoest en verband
Assassin’s Creed Shadows is een openwereldgame die weer meer lijkt op Origins, Odyssey en Valhalla. Waar toen Egypte, Griekenland en Engeland plaats van handeling waren, trekt de serie nu richting het Japan van de zestiende eeuw. We hebben het dan over een Japan dat verdeeld is en waar allerlei clans de macht naar zich toe proberen te trekken. In die chaos wil daimyo Oda Nobunaga orde scheppen door de clans te verenigen onder één vlag. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot: wie zich niet wil aansluiten bij en onderwerpen aan de machtige veldheer, wacht een gewelddadig einde. De legers van Nobunaga laten de gebieden die zij aangevallen hebben vaak verwoest en verbrand achter.
:strip_exif()/i/2007328460.jpeg?f=imagearticlefull)
Tussen al dit politieke geweld begint het verhaal van de twee hoofdpersonages van Assassin’s Creed Shadows. Allereerst hebben we Diogo, die als dienaar, ofwel slaaf, van Portugese handelaren in Japan aankomt. Hij trekt direct bekijks, want een man met een donkere huidskleur heeft men in die tijd in Japan nog niet heel veel gezien. Nu ja: als we de geschiedenisboekjes erop naslaan, was het bepaald niet ongewoon dat Westerse handelaren Afrikaanse slaven bij zich hadden. Zo uniek was die verschijning waarschijnlijk dus niet écht, maar voor het verhaal van Assassin’s Creed Shadows gaan we er even in mee. Die aandacht is wel zo makkelijk, want Diogo's opvallende verschijning en imposante fysiek zorgen ervoor dat Oda Nobunaga Diogo ‘overneemt’ van de Portugezen. Zo wordt Diogo een krijger en zelfs een samoerai aan de zijde van Nobunaga. Als samoerai neemt hij de naam Yasuke aan.
De Shinbakufu
Een van de regio’s die door Nobunaga en zijn leger wordt aangevallen is Iga, de geboortegrond van Naoe. We leren haar kennen als de troepen van Nobunaga aanvallen en zij de taak krijgt een mysterieuze doos in veiligheid te brengen. Wat die doos bevat weten we niet, maar de aanwezigheid van het logo van het gilde der Assassins en het feit dat haar vader haar een hidden blade geeft, doen wel iets vermoeden. Naoe slaagt niet in haar taak. Voor ze kan ontsnappen met de doos, duikt een groep gemaskerde lieden op. Ze stelen de doos, vermoorden haar vader en laten Naoe voor dood achter. Ze overleeft het en zint uiteraard op wraak tegen deze geheimzinnige groep, die zichzelf ‘The Shinbakufu’ noemt.
De eerste uren daarna zijn voor Naoe, die op dat moment Yasuke nog helemaal niet kent. Later komen die verhaallijnen bij elkaar en gaan Naoe en Yasuke samenwerken. Hoe dat precies tot stand komt vertel ik natuurlijk niet, want dat is een tof stuk van het verhaal. Dat verhaal beviel me erg goed. Dat komt vooral door de manier waarop het verteld wordt. Je speelt veelal in het heden van de personages en wat daar gebeurt is natuurlijk chronologisch, maar je maakt geregeld een uitstapje naar het verleden. Die stukken bieden vaak wat meer context. Als je in het heden een bepaalde uitspraak niet snapt of niet helemaal ziet wie wiens vijand is en waarom, volgt er waarschijnlijk nog wel een flashback waar dat stuk met wat meer achtergrond wordt ingevuld. Zo vallen de puzzelstukjes steeds mooi op hun plek.
Veel jagen, mooi jachtgebied
Twee hoofdpersonages betekent twee speelstijlen. Yasuke is dus een grote, sterke samoerai, terwijl Naoe een kleine, vlugge shinobi is. Die tegenstelling kon haast niet groter. Het zou dan fijn zijn als ze allebei ongeveer even leuk waren en elkaar lekker in evenwicht hielden, maar dat is net niet helemaal het geval. Yasuke is een beest: hij beukt alles weg dat op zijn pad komt en veegt met speels gemak groepen vijanden aan de kant, maar hij is absoluut geen Assassin. Naoe is dat wel. Zij kan klimmen, heeft een grappling hook om hoger gelegen plekken te kunnen bereiken en beheerst ook het parkour dat we kennen van de spelserie. Zij is degene die torens moet beklimmen om viewpoints te synchroniseren, wat een vast onderdeel is van Assassin’s Creed-games
Yasuke kan dat allemaal niet; hij is puur een vechter. Waar je met Naoe vrijheid geniet in hoe je een missie aanpakt, daar is met Yasuke alleen de open aanval echt een optie. Dat is ook precies de functie van zijn personage. Met hem doorbreek je de uren die je verder veelal met Naoe besteedt, waarin je veel meer aan het sneaken bent en vijanden ongezien probeert uit te schakelen. Dat is echter wel de gameplay die het meest ‘Assassin’s Creed’ aanvoelt. Vijanden taggen met je Eagle Vision en de ene na de andere gave assassination doen, is waar de spelserie al jaren om draait. Dat vind je dus alleen bij Naoe. Met name Yasukes gebrek aan mobiliteit deed me vaak voor Naoe kiezen. Een personage dat amper over een muurtje heen kan klimmen en geen enkele toren op komt, speelt gewoon minder lekker als je aan het verkennen bent.
Leukste deel
Dat verkennen is misschien wel het leukste deel van Assassin's Creed Shadows. Ubisoft zet een prachtige versie van het zestiende-eeuwse Japan neer. De game speelt zich af in een groep provincies om Kyoto en Osaka heen, met Harima in het westen, Iga in het oosten, Wakasa en Omi in het noorden en Kii in het zuiden als buitenste stukken van het gebied. De kaart is niet echt op een specifieke schaal nagemaakt, maar de ligging van de steden komt aardig overeen met de realiteit. Ben je bekend met dit stuk van Japan, dan weet je de weg waarschijnlijk wel redelijk, maar ook zonder die kennis zul je namen als Osaka, Yamazaki en Himeji vast wel herkennen.
:strip_exif()/i/2007328456.jpeg?f=imagearticlefull)
De kaart laat zich wat afmetingen betreft vergelijken met wat je gewend bent van Assassin’s Creed Valhalla en de games daarvoor, en de manier waarop die map zich opent is ook herkenbaar. In de openingsfase maak je kennis met Naoe en Yasuke, maar daarna speel je dus eerst een uur of acht tot twaalf met alleen Naoe, die dan alleen nog toegang heeft tot de provincie Settsu. Later komt Yasuke terug in het verhaal en opent de rest van de spelwereld zich ook. De verschillende provincies hebben allemaal een bepaald level, zodat je kunt inschatten waar je veilig op avontuur kunt en waar niet, want uiteraard stijg je langzaam in level en word je op die manier op een logische manier door Assassin’s Creed Shadows geleid.
Steeds meer groepjes om op te sporen
Dat gaat gepaard met een groot aantal missies en extra activiteiten. Het hoofdverhaal draait om de strijd van de hoofdpersonages met leden van de Shinbakufu, maar voor je het einde van de game hebt bereikt, heb je een stuk meer vijanden uit de weg geruimd. De Shinbakufu is namelijk niet de enige groep die zich niet weet te gedragen in het zestiende-eeuwse Japan. Regelmatig spreek je met een personage, dat Naoe of Yasuke dan vertelt over een ander groepje dat het lokale burgers lastig maakt. Zo jaag je al snel op The Iron Hand Guild, de Betrayers, de Twisted Tree en ga zo maar door. Dit zijn afzonderlijke groepjes slechteriken, die Naoe en Yasuke kunnen zoeken en uitschakelen. Het hoeft niet, maar levert wel toffe nieuwe gear en een bak ervaringspunten op. Daarbij blijft het leuk om te doen, zelfs al wordt het wat voorspelbaar.
Dat plezier zit deels in de gave visuele effecten, waarbij het beeld elke keer even overschakelt naar een soort mangastijl, waarbij je de personages en de wereld in zwart-wit ziet. Heel stijlvol en het blijft leuk. Een ander element dat het jagen leuk maakt, is dat de game je niet vertelt waar je je vijanden kunt vinden. Je krijgt een of enkele aanwijzingen en kunt dan scouts gebruiken om hun exacte locatie te vinden. Leuk bedacht, al vond ik het systeem in de praktijk erg simpel. Zolang je een beetje in de richting zit, vinden je scouts je doelwit altijd wel en dan heb je dus gewoon een exacte locatie. Alsnog grappig, maar de scouts voegden daardoor ook weer niet zo heel veel toe.
:strip_exif()/i/2007328436.jpeg?f=imagearticlefull)
Van grotere toegevoegde waarde vond ik de Kakurega. Dit zijn safehouses die je door de hele spelwereld heen vindt. Je kunt er je rations en tools aanvullen, je scouts aansturen en ze dienen als locatie waarnaartoe je kunt fasttravellen. Normaal kon dat alleen naar viewpoints die je al bezocht had en naar enkele specifieke locaties. Nu heb je dus veel meer locaties waar je snel naartoe kunt.
Basis opbouwen
De Kakurega zijn een verlengstuk van je Hideout. Dit is de thuisbasis van Naoe, Yasuke en hun vrienden en een plek die je zelf kunt opbouwen. Dat draait primair om een aantal belangrijke gebouwen. Zo kun je een smederij bouwen, die ervoor zorgt dat je daarna wapens en andere gear kunt upgraden. Een dojo is nodig om handlangers te trainen. Naoe en Yasuke maken af en toe nieuwe vrienden en aantal van hen kan ingezet worden tijdens gevechten. Hoe effectief ze daarin zijn, hangt mede af van hoe goed ze getraind zijn en dat wordt weer bepaald door welk level je dojo heeft. Het is dus zaak om een beetje aandacht te besteden aan je Hideout. Je kunt die ook aankleden met allerlei decoratieve zaken die verder geen functie hebben voor de gameplay. Ik vind het zelf vooral fijn dat dit stukje optioneel is, want ik zag er de meerwaarde niet zo van in. Toch kan ik me voorstellen dat anderen het leuk vinden om in hun Hideout een perfect huizenstelsel met typische Japanse paadjes en tuintjes te bouwen.
Voor wie die moeite wél neemt, heeft Ubisoft ervoor gezorgd dat je optimaal kunt genieten van je creatie. De Hideout neemt namelijk een apart plek in binnen de spelwereld. Deze afgeschermde zone geniet een andere behandeling dan de rest van de spelwereld. Zo is hier bijvoorbeeld wél raytracing actief voor de lichteffecten, terwijl dat in de Performance Mode op de normale PlayStation 5 verder in het spel niet zo is. Verderop in de review komen we uitgebreider terug op de grafische kant van Assassin’s Creed Shadows, maar weet dus dat je in de Hideout altijd een lagere framerate hebt, omdat hier altijd raytracing gebruikt wordt, ongeacht de grafische keuze die je gemaakt hebt. Het voelt een beetje gek, maar werkt wel. In de Hideout hoef je niet te vechten, dus het is geen probleem dat het aantal frames per seconde daar wat lager is.
Sluipen of beuken
Terug naar de actie: Assassin’s Creed Shadows is een openwereldactie-rpg met in de gameplay eenzelfde balans als andere games in de serie, zeker als je met Naoe speelt. Zoals gezegd is zij wat meer de klassieke assassin van de twee en dat zie je ook terug in haar vechtstijl en haar kwaliteiten. Yasuke en Naoe hebben beide diverse eigen skilltrees die corresponderen met specifieke kwaliteiten. Zo kunnen ze beide meerdere soorten wapens hanteren en elk type wapen heeft een eigen skilltree. Daarnaast heeft Yasuke bijvoorbeeld ook nog een skilltree voor eigenschappen die bij samoerai horen en heeft Naoe skills die horen bij shinobi en bij assassins. Skills kosten Mastery Points, die je verdient door te stijgen in level en door allerlei optionele zaken in de spelwereld te doen. Zo kun je punten verdienen door optionele targets uit te schakelen of door te bidden bij een van de vele tempels in de game. Een leuk detail, want zo loont het ook om veel tempels te bezoeken en daar te bidden. Dat past bij de cultuur, maar heeft zo ook een functie voor de gameplay.
Steeds dodelijker
Het vrijspelen van nieuwe skills zorgt ervoor dat Naoe en Yasuke steeds dodelijker worden en dat ze nieuwe mogelijkheden krijgen in gevechten. Met name de speciale aanvallen die adrenalinepunten gebruiken zijn effectief. Adrenaline bouw je op door rake klappen uit te delen en je kunt de snelheid waarmee je dat verdient verhogen met bepaalde items of door bepaalde skills vrij te spelen. De speciale aanvallen brengen vaak extra schade toe aan vijanden en/of hebben een area of effect, waardoor je met één klap meerdere vijanden kunt raken of verzwakken. Ook bij het gebruiken van deze aanvallen komt een leuk grafisch effectje om de hoek kijken, dus ook om die reden is het leuk om die aanvallen vaak te gebruiken.
:strip_exif()/i/2007328474.jpeg?f=imagearticlefull)
De basis van het vechten is verder gesneden koek als je bekend bent met Assassin’s Creed-games. Je hebt een snelle, lichte en een langzame, sterke aanval en kunt aanvallen van anderen ontwijken, blokkeren of pareren. Dat is goed te doen, zeker je als je vecht als Yasuke. De samoerai kan aardig wat schade hebben en beukt er zelf flink op los. Naoe is wat dat betreft een stuk kwetsbaarder. Als je met haar ingesloten raakt, merk je dat het een stuk lastiger wordt om te overleven. Haar stijl is dan ook gebouwd op snelheid. Ze kan snel van de ene naar de andere vijand springen en haar leap, waarbij ze zich afzet tegen een vijand en een grote sprong naar achteren maakt, laat haar snel afstand nemen van vijanden. Mocht dat toch niet voldoende veiligheid zijn, dan is verdwijnen en al sluipend de aanval heropenen altijd nog een optie.
Dat is ook de manier waarop je eigenlijk met Naoe moet spelen. Je leert al in de openingsfase wat voor assassination ze in huis heeft en die ken je natuurlijk uit eerdere AC-games. Met name de kenmerkende assassination waarbij Naoe min of meer op de nek van haar doelwit springt, blijft leuk om te doen. Sterkere vijanden kan Naoe niet zomaar met een assassination vermoorden. Dat is altijd zo geweest, maar het is ergens best raar: waarom zou een wat grotere soldaat immuun zijn voor een aanval waarbij Naoe van grote hoogte op zijn nek springt, terwijl ze haar hidden blade in zijn nek plant? Vanuit gameplayoverwegingen snap ik het wel, maar het heeft best iets geks.
Eenmansleger
Yasuke kan niet sneaken. Nou ja, je kunt ongezien proberen te blijven, maar waar Naoe zich bijvoorbeeld in hoog gras kan verstoppen, daar kunnen vijanden Yasuke op dezelfde plek wél zien. Yasuke heeft dat sneaken dan ook helemaal niet nodig. De donkere samoerai wordt in de openingsfase door Oda Nobunaga ‘zijn eenmansleger’ genoemd en daarvan is geen woord gelogen. Yasuke beukt met speels gemak de ene na de andere vijand uit de weg, soms zelfs letterlijk: zijn trap laat vijanden meters ver weg vliegen. Yasuke kan daarnaast ook veel meer hebben dan Naoe, dus een open gevecht waarin hij ingesloten wordt, hoeft helemaal niet erg te zijn. Sterker nog: zijn aanvallen kunnen vaak meerdere vijanden tegelijk raken, dus hoe dichterbij ze zijn, hoe effectiever Yasuke is.
:strip_exif()/i/2007328464.jpeg?f=imagearticlefull)
Eigenlijk heeft Yasuke maar één groot nadeel: hij is soms een beetje té sterk. Gevechten die met Naoe nog uitdagend en daardoor vermakelijk zijn, zijn met Yasuke een stuk makkelijker. Dat is logisch, want het is zijn specialiteit, maar ook jammer, want die gevechten worden er te makkelijk van. Als je een lange missie speelt waarin je jacht maakt op een van de leden van de Shinbakufu, is het jammer als het eindgevecht met de persoon in kwestie geen enkele uitdaging vormt.
Hoe uitdagend Assassin’s Creed Shadows is, wordt ook bepaald door hoe goed je je gear hebt laten meegroeien met je level. De spelwereld groeit mee met je level, dus ook in de eerste gebieden worden soldaten sterker naarmate je eigen level stijgt. Je wapens doen dat echter niet automatisch. Je kunt je eigen gear upgraden om ze weer effectiever te maken of je kunt wachten tot je nieuwe spullen vindt en die dan gaan gebruiken. Behalve stats die iets zeggen over damage hebben wapens en kleding ook speciale bonussen. Heb je een wapen gevonden dat goed bij je past, dan kan het dus lonen om dat wapen steeds met je mee te laten groeien. Dit aspect van de game is ook een voorbeeld van iets waarin de game heel herkenbaar is: de menu’s lijken veel op die van de vorige Assassin’s Creed-games.
Grafische modi en raytraced lichteffecten
Ik noemde al eerder dat ik simpelweg Japan verkennen een van de leukste dingen vond om te doen in Assassin’s Creed Shadows. Dat heeft heel veel te maken met de grafische kwaliteit van de game. Japan is een prachtig land en Assassin’s Creed Shadows weet dat aardig recht aan te doen. Ik vond het heerlijk om gewoon de paden te volgen en zo steeds in andere omgevingen terecht te komen, waarbij er van tijd tot tijd interessante locaties als kastelen en tempels aan me voorbij trokken. Daarnaast was elke zonsondergang een lust voor het oog en wist de spelwereld meermaals te verrassen met wisselingen in de seizoenen. Omgevingen zien er elk seizoen anders uit en elk seizoen heeft wel iets dat zorgt voor mooie beelden. Zo heb je in de winter natuurlijk sneeuw, maar de rondvliegende blaadjes maken de herfst ook heel mooi.
Realistische wolken dankzij Atmos
Niet alleen de seizoenen veranderen, maar ook het weer verandert steeds. Hiervoor is een nieuwe tool in de AnvilNext-engine verwerkt, genaamd Atmos. Dat is een physics-based weersimulatie die procedureel wolken genereert in de game. Dat werd in vorige games nog door artiesten gedaan, waarbij hun werk op verschillende manieren ‘bij elkaar geraapt’ kon worden om een wolkendek te vormen. Dat zorgde voor een gebrek aan variatie en leverde soms ook onrealistische wolkensamenstellingen op. Atmos simuleert natuurlijke wolkendekken die doorlopend veranderen. Dat zorgt voor mooie overgangen tussen verschillende weertypes: als je erop let, zul je wolken op geloofwaardige wijze zien samenpakken. Ik heb hier niet zó specifiek op gelet dat ik echt kan zeggen dat ik onder de indruk was, maar de wolken zien er in Assassin’s Creed Shadows inderdaad prima uit.
:strip_exif()/i/2007328462.jpeg?f=imagearticlefull)
Prachtige lichteffecten
De show wordt in het spel gestolen door de lichteffecten en het water. In de eerste plaats ziet dat water zelf er erg geloofwaardig en mooi uit. Daarnaast is een stil watertje vaak goed voor mooie reflecties, hoewel dat afhangt van de hardware waarop je speelt. Ik speelde Assassin’s Creed Shadows op PlayStation 5, zowel op het normale model als op de PS5 Pro. Die consoles hebben dezelfde opties voor grafische instellingen met een Performance, Quality en Balanced Mode. Die mikken respectievelijk op 60, 30 en 40 frames per seconde, waarbij je wel een 120Hz-televisie nodig hebt om die ‘tussenmodus’ te kunnen gebruiken.
Het uitgangspunt op het gebied van framerate is dus gelijk, maar de PS5 Pro voegt meer raytracing toe. Zo heb je op de normale PS5 in de Performance Mode alleen in je Hideout raytraced lichteffecten. Zoals eerder uitgelegd: de game loopt dan met 60fps, maar schakelt als je in je Hideout bent eventjes over op 30fps. Op de Pro heb je de raytraced lichteffecten ook in de rest van de spelwereld. Op de normale PS5 heb je als je voor Quality of Balanced kiest diezelfde vorm van raytracing. Op de PS5 Pro ga je met de Quality Mode en Balanced Mode echter nog een stapje verder: je zult dan ook raytraced reflecties zien. Deze modus is voorbehouden aan de PlayStation 5 Pro; de Xbox Series S heeft in alle gevallen alleen de meest basic versie, die alleen raytracing biedt in de Hideout. De Xbox Series X heeft dezelfde opties als een normale PlayStation 5.
Voor pc-gamers is het goed om te weten dat je de grafisch beste versie van de game alleen zult zien als je een Nvidia GeForce 4080 of hoger hebt. Heb je een oudere videokaart, dan zul je dus geen raytraced reflecties zien in Assassin’s Creed Shadows op pc. De pc-versie, die we voor de review nog niet hebben kunnen testen, ondersteunt Nvidia DLSS 3.7, AMD FSR 3.1 en Intel XeSS 2 voor upscaling en framegeneration. Het spel bevat ook een ingebouwde benchmarktool, die kan helpen de juiste settings te vinden voor jouw set-up. Daarnaast ondersteunt Assassin’s Creed Shadows ook MSI Ambient Link, wat zorgt dat je rgb gesynchroniseerd wordt met de game. Als je dan bijvoorbeeld een vijand tegenkomt, merk je dat ook aan hoe de verlichting van je kast verandert. Dat is grappig, maar niet meer dan een leuke gimmick.
Performance of Quality?
Ubisoft beveelt consolegamers de Quality Mode aan: logisch, want in die modus ziet het spel er het best uit. Dat verschil is duidelijk merkbaar. Het verschil in lichteffecten tussen de Performance Mode en de andere twee modi is duidelijk te zien. In de Quality Mode oogt de wereld veel sprekender, terwijl de Performance Mode daarbij een beetje flets oogt. Dat zie je alleen als je ze specifiek met elkaar gaat vergelijken en letterlijk stilstaat om dat te doen. Tijdens de gameplay vond ik de verschillen echter een stuk minder goed merkbaar. Dat is dan ook de reden dat ik de Performance Mode fijner vond. Assassin’s Creed Shadows is een actievolle game en dan vind ik vloeiender beeld een groot pluspunt. Af en toe even schakelen is misschien wel leuk, omdat de spelwereld echt mooi is. Houd er daarbij rekening mee dat de game herladen wordt als je wisselt van grafische modus. Dat gaat best snel, dus echt veel tijd kost het niet, maar toch.
In de framerateclipjes, beide opgenomen op een normale PS5, zien we met de framerate weinig opvallends gebeuren. De Quality Mode scoort af en toe iets te hoog. Dat is waarschijnlijk een foute interpretatie van de software, mogelijk op basis van speciale effecten of elementen in de user interface. De game draait echter stabiel in beide grafische modi. Beide clips laten wel goed de visuele verschillen tussen de Performance Mode en de Quality Mode zien.
Links de Perfomance Mode in actie, rechts de Quality Mode - beide op een normale PS5
Tijdens het spelen liep ik nog tegen een andere grafische issue aan: de game is vrij donker. Oké, nachten waren eeuwen geleden donkerder dan ze nu zijn, maar in een game is het wel handig als ik kan zien wat ik aan het doen ben. Ik had echter meermaals een stukje waarin ik echt niet meer zag waar Naoe precies was en waar vijanden zich bevonden. De enige oplossing was om de helderheid van de game even iets op te schroeven. Dat maakt lichte stukken al snel overbelicht, maar maakt donkere stukken in elk geval een stuk beter speelbaar. Hier spelen de kwaliteit van de tv en lichtheid van de kamer ook mee, dus niet iedereen hoeft hiermee dezelfde ervaring te hebben, maar het zou dus kunnen.
/i/2007330476.png?f=imagearticlefull)
Naoe bevindt zich in dit screenshot, echt waar!
Cinematografie
Verder valt op in de audiovisuele presentatie dat Ubisoft bij vlagen heel mooie dingen laat zien met de cinematografie. De scène waarin Naoe de Shinbakufu voor het eerst ontmoet heeft iets Tarantino-achtigs en ook verderop in de game beviel de stijl van tussenfilmpjes me af en toe echt heel goed. Daarbij zitten ook een paar opvallende, originele keuzes in de soundtrack. Assassin’s Creed blinkt niet echt uit in originaliteit; daarom is het extra lekker om die op dit vlak wél tegen te komen.
Ook lekker: Assassin’s Creed Shadows, of in elk geval de PS5-versie, maakt een behoorlijk stabiele indruk. Dat wil zeggen: ik ben geen enkele gamebrekende bug tegengekomen en heb geen enkele crash meegemaakt. Ik zag wel een keer een npc doelloos tegen een randje oplopen waar hij niet overheen kwam en Naoe kwam een keer vast te zitten in een ‘eeuwige val’ toen ik van een muurtje viel en tussen een muur en een steen terechtkwam. De game corrigeerde dat zelf snel door me terug te zetten op dat muurtje. Dat soort dingen hebben we in voorgaande Assassin’s Creed-games weleens anders meegemaakt, dus het is goed om te zien dat deze game dit soort dingen beter oplost. Of dit ook geldt voor de Xbox- en pc-versie durf ik niet te beloven, maar op de PlayStation 5 ziet het er allemaal goed uit.
Historie versus Assassin's Creed
Een laatste punt om nog even aan te halen is iets dat mij tijdens het spelen niet in de weg heeft gezeten, maar waarover de afgelopen maanden veel gesproken is: de historische accuraatheid van de game. Ik noemde al de discussie die er is over Yasuke en zijn positie in het oude Japan, maar er is meer. Zo heeft Ubisoft dakluiken gemaakt, zodat Naoe daardoorheen kan kruipen tijdens haar sluiptochten. Die luiken zaten daar volgens kenners vroeger nooit. Is dat erg? Tja … ik vind van niet: het is een game, geen interactief naslagwerk. Een game mag vrijheden nemen, de historie als inspiratie gebruiken, maar daar best van afwijken. Het blijft een entertainmentproduct. Wel heeft Ubisoft in het verleden vaak trots gewezen op hoe historische settings tot leven werden gewekt in de Assassin’s Creed-games. Een setting accuraat neerzetten is, of was, wel degelijk ook onderdeel van het maken van een Assassin’s Creed-game. In die zin snap ik het dus best als mensen het jammer vinden dat niet alles helemaal overeenkomt met de geschiedenis, maar het maakt de game er zeker niet minder leuk op.
Conclusie
Hoewel ik na Origins, Odyssey en Valhalla de stap naar een wat kleinere setting en een kortere game in Assassin’s Creed Mirage heel prettig vond, is Assassin’s Creed Shadows er toch in geslaagd me voor zich te winnen. De game ziet er prachtig uit, speelt lekker en heeft een tof verhaal, dat op een leuke manier verteld wordt. Sommige elementen in de game ogen na al die jaren wel érg vertrouwd en de missiestructuur wordt na een tijdje een tikje repetitief. Telkens weer een nieuw groepje slechteriken moeten opsporen en uitschakelen blijft niet eeuwig leuk. Gelukkig blijft de gameplay dat wel, ook al is Naoe goed voor interessantere gameplay en hangt Yasuke er daardoor een beetje bij. Al met al is de langverwachte komst van Assassin’s Creed naar Japan me prima bevallen. Heel origineel is Assassin’s Creed als formule niet meer, maar dat hindert niet: een onorigineel product kan nog steeds goed zijn en Assassin’s Creed Shadows is dat zeker.
:strip_exif()/i/2007014048.webp?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007328482.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007328484.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007328426.jpeg?f=imagearticlefull)
:strip_exif()/i/2007014048.webp?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2007195520.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2006758700.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2004637360.jpeg?f=fpa)
/u/215060/crop60c87cf439ed8_cropped.png?f=community)
:strip_exif()/i/2006706188.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2006911904.jpeg?f=fpa)
/i/1206095876.png?f=fpa)
:strip_exif()/u/120394/talic.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/439987/crop585114767d2f7_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/357536/crop63e4d6a996a27_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/51314/crop65e716f8e88b9_cropped.jpg?f=community){kind=small}
)./u/189240/av70.png?f=community){kind=small}
/u/381607/have%2520a%2520nice%2520day%2520-%2520small.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/233767/crop5db03cbc075aa.jpeg?f=community){kind=small}
/u/226814/crop5b5e5226ad741_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/21712/crop668d500bcc980_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/222579/crop58e660ba93218_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/581763/crop671d464e1d270_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/398657/crop5880bd73194ae_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/241825/Avatar_for_terrorist.png?f=community){kind=avatar}
:strip_icc():strip_exif()/u/509745/crop5fb2aa7928806_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/193139/tweakersIconSmall.gif?f=community){kind=small}
/u/286895/icon1.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/202197/crop6453620011648_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/327636/crop5cf014ba17cb4_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/386526/crop5e79fc3cdf222_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/37445/oakley.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/702958/crop652da6dbc060e_cropped.jpg?f=community){kind=small}
/u/674128/crop5ba21f2e32575_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/108619/Kabouter2.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/880319/crop5c0c1597ed30b_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/56251/DuckyAvatarTweakers.jpg?f=community){kind=avatar}
:strip_exif()/u/611/crop60a80b176a992_cropped.webp?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/176404/crop5d8a18233281d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/247150/SOnic_ava.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/952091/crop5d6a5c84b8a31_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/35767/images.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/164703/images2.jpg?f=community){kind=small}
/u/239221/crop5db17928dbd60_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/227665/th_petey_rawrs.jpg?f=community){kind=small}
/u/336312/crop6638bf772fb60_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/2089840/crop65d8bf7c41e1f_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/121607/crop618e2d2525d69_cropped.jpg?f=community){kind=small}