Van tegenstanders naar handlangers
Titel |
Assassin's Creed Shadows |

|
Platform |
PlayStation 5, Xbox Series X/S, Windows, Mac, Ubi+, Luna, iPad |
Ontwikkelaar |
Ubisoft |
Uitgever |
Ubisoft |
Releasedatum |
20 maart 2025 |
Zien jullie ze ook, de donkere wolken die zich samen lijken te pakken boven Assassin’s Creed Shadows? In het najaar maakte Ubisoft bekend dat de jongste telg in de langlopende assassijnenserie naar februari werd doorgeschoven en februari veranderde onlangs in maart. Dat verraadt in elk geval dat de game nog niet is waar Ubisoft wil dat ‘ie is. Dat is niet positief, maar de beslissing om er dan maar meer tijd voor te nemen is dat natuurlijk wel. In gaming is een product te vroeg uitbrengen helaas vrij gewoon geworden en Ubisoft heeft daaraan vaak genoeg meegedaan. Dat de uitgever er nu voor kiest om het spel nog wat extra ontwikkeltijd te geven, is wat dat betreft een stap in de goede richting. Het is alleen te hopen dat alles wat er nu nog aan zou schorten ook echt op te lossen is in de komende twee maanden.
Die twee maanden zijn waarschijnlijk ook de maximale uitsteltijd die Ubisoft het spel nog zal willen geven, want de kans is groot dat het bedrijf de titel wil uitbrengen binnen het lopende boekjaar, dat op 31 maart sluit. Meer ruimte voor uitstel lijkt er dus niet echt meer te zijn.
Het goede nieuws: ik heb de game onlangs een ochtendje kunnen spelen en dat heeft bij mij een deel van de zorgen weggenomen. Assassin’s Creed Shadows voelde in die speelsessie aan als een game die niet heel veel meer nodig heeft. De game maakte daarbij indruk op grafisch vlak. Dat is knap, want ik speelde de game remote en om de stabiliteit van de stream te garanderen, moest ik in 1080p spelen. Dat is niet ideaal, maar zelfs op die instelling vond ik de game er al erg goed uitzien. Natuurlijk zie je in zo’n previewsessie maar een beperkt deel van de game en bovendien kunnen die specifieke delen van de game alvast wat extra getest zijn. Daarop hebben we natuurlijk geen invloed of zicht.
Duo als hoofdpersonages
Tijdens de speelsessie kon ik aan de slag met twee verschillende stukken van de game. Om te beginnen speelde ik de proloog, waarin de speler kennismaakt met hoofdpersonages Yasuke en Naoe. Assassin’s Creed Shadows is weer eens een ‘AC’ met twee hoofdpersonages. Dat hebben we vaker gezien in de serie, zoals met Jacob en Evie Frye in Assassin’s Creed Syndicate, dat zich in Londen afspeelt. Net als in dat spel kun je in Shadows steeds wisselen tussen beide personages. Je keuze baseer je op hun specifieke kwaliteiten of je eigen voorkeur. Hoe zij zich tot elkaar verhouden, hebben we ook al besproken in de preview die ik na Ubisoft Forward heb gemaakt, maar dit keer heb ik dat verschil in de gameplay zelf kunnen ervaren.
:strip_exif()/i/2007195512.jpeg?f=imagearticlefull)
Het wisselen tussen personages komt wat verderop in de game, wanneer Yasuke en Naoe elkaar al gevonden hebben en aan dezelfde kant staan. Zo begint de game echter niet. Beide assassins-in-de-dop hebben een eigen inleiding. Yasuke begint zijn verhaal als slaaf van Portugezen, die op audiëntie gaan bij Oda Nobunaga, om te bedingen dat hun geestelijken vrij mogen reizen in zijn gebieden. Oda ziet echter iets speciaals in hun metgezel met donkere huidskleur en eist dat Yasuke bij hem achterblijft. Op het Portugese verweer dat Yasuke niet veel meer zou kunnen doen dan zijn sandalen dragen, antwoordt de Japanse krijgsheer mooi: “Onder mijn leiding veranderen sandaaldragers in lords.” Vervolgens springt de game vooruit en zien we Yasuke vechten in een veldslag. Hier wordt de speler wegwijs gemaakt in Yasukes krachtige manier van vechten en komt zijn deel van de proloog tot een einde.
Elf mysterieuze moordenaars
Op dat moment draait de camera min of meer naar een ander perspectief en krijgen we ineens een jonge vrouw in beeld, die samen met haar vader het naderende leger van Nobunaga aanschouwt. Naoe krijgt van haar vader de taak een bepaalde doos in veiligheid te brengen, maar wanneer ze de doos bereikt, wordt ze verrast door een gemaskerde samoerai. Voordat die haar van het leven kan beroven, grijpt haar vader in, maar een confrontatie met een groep van elf mysterieuze, gemaskerde personen laat hem zwaargewond achter. De moordenaars laten vader en dochter in de veronderstelling dat ze aan hun verwondingen zullen overlijden, maar ze worden gered door een van de spaarzame medestanders die ze nog hebben. Naoe gaat daarna op jacht naar de doos, waarin de speler haar op stealth gerichte gameplay voor het eerst goed meekrijgt.
Typische versus minder typische Asssassin's Creed-gameplay
Het zal daarna vast nog even duren voor Naoe en Yasuke daadwerkelijk aan dezelfde kant komen te staan, maar dat kreeg ik in deze speelsessie niet mee. We sprongen na de proloog namelijk een stukje vooruit naar een fase wat later in de game, als de twee inmiddels bondgenoten zijn geworden en in het dorpje Himeji langsgaan bij een ontmoeting tussen diverse nobele machtshebbers. Daar blijkt al snel iets niet helemaal in de haak. Wat heet: de ontmoeting wordt ruw verstoord door een aanval van gewapende mannen, die onder meer een kind ontvoeren. Aan Yasuke en Naoe om uit te zoeken wie er achter de aanval zit en wat de betekenis is van deze aanval.
Meer zoals Origins, Odyssey en Valhalla
Dit deel van de previewsessie is waarschijnlijk een betrouwbaarder voorproefje van hoe de game zal zijn dan de proloog was. Een belangrijk verschil is dat je kunt kiezen of je met Yasuke of Naoe aan de slag gaat en ook wat je gaat doen ligt behoorlijk open. Daarin lijkt Assassin’s Creed Shadows weer meer op de games uit de trilogie met Origins, Odyssey en Valhalla. Assassin’s Creed Mirage ging daarna wat meer terug naar de basis van de serie met een wat kleinere map, draaiend om één grote stad; met Shadows gaan we de andere kant dus weer op. De missie die ik in deze sessie speelde was dan in en rond Himeji in de Harima-regio, maar aan de kaart in het spel kun je al zien dat de spelwereld van Assassin’s Creed Shadows flink groot is. Binnen die spelwereld kun je de hoofdquestlijn volgen, maar kom je ook allerlei sidequests en andere bezigheden tegen en ook dat kennen we van de eerdere Assassin’s Creed-games.
Dat herkenbare zit ook in de gameplay zelf. Heb je eerder een AC-game gespeeld, dan zul je weinig moeite hebben om je deze game eigen te maken. Zeker wanneer je met Naoe speelt, voelt alles herkenbaar. Met Yasuke is dat iets minder: Yasuke is namelijk niet echt een typische assassin. Hij is groter en sterker, maar daardoor ook logger en trager. Hij kan wel een beetje freerunnen, maar zeker niet zo goed en snel als Naoe dat kan. Naoe klimt ook sneller en heeft een grappling hook om makkelijk hoger gelegen plekken te kunnen bereiken. Ik vond het verkennen van de spelwereld met haar dan ook een stuk fijner werken. Sterker nog: ik maakte zelfs mee dat ik met Yasuke ergens niet kon komen, omdat zijn klimvaardigheden niet toereikend waren. Met Naoe lukt dat een stuk makkelijker, min of meer op de manier zoals je dat gewend bent van Assassin’s Creed.
:strip_exif()/i/2007195514.jpeg?f=imagearticlefull)
Dit aspect van de game, waarbij je zelf een huis lijkt te bouwen, ben ik niet tegengekomen in deze speelsessie.
Yasuke compenseert dat natuurlijk op zijn eigen manier. In de proloog viel me al op dat Yasuke met speels gemak de ene na de andere samoerai wegbeukt en in deze latere fase van de game verandert dat niet. Je moet niet bij hem aankloppen voor stealthy gameplay, maar als de strijd eenmaal losbarst, ben je blijer met Yasuke dan met Naoe. De beide assassins komen overeen in wat standaardbewegingen, zoals dat ze een snelle of zware aanval kunnen doen, kunnen ontwijken en een parry kunnen doen, maar in hun overige mogelijkheden lopen hun vechtstijlen zeer uiteen. Yasuke deelt vooral veel schade uit aan één vijand, waar Naoe sneller door een gevecht heen beweegt en ook makkelijker van vijand naar vijand kan hoppen, terwijl ook zij daarbij rake klappen uitdeelt. Ze is echter een stuk kwetsbaarder en in open gevechten dus minder op haar plek dan Yasuke.
Hoe sterk Yasuke is, blijkt tegen het einde van de speelsessie, als de zoektocht naar de dader achter de eerdergenoemde aanval leidt naar The Noble, waarna de questlijn wordt afgesloten met een directe confrontatie tussen Yasuke en deze kwaadaardige zwaardvechter. Waar ik het op andere momenten in de game soms best even lastig had, werd dit een anticlimax. Een van Yasukes speciale aanvallen maakte deze Noble zo kwetsbaar, dat ik zonder moeite zijn halve levensbalk kon wegmeppen. Een gevecht dat spannend had moeten zijn, werd zo veel te makkelijk en stelde daardoor weinig voor. We mogen dus wel stellen dat Yasuke, zeker in een-op-eengevechten, een beetje overpowered lijkt.
Evenwicht
Ergens is dat natuurlijk wel fijn. Ik merkte dat ik voor specifieke delen van de gameplay probeerde aan te voelen of ik meer aan de stealthy Naoe of de sterke Yasuke zou hebben. Naoe is veelzijdiger, sneller en handiger en werd daardoor mijn standaardkeuze voor alles wat niet direct tot een moeilijk gevecht leidt. Yasuke werd een soort terugvaloptie: mocht een missie een echt lastig gevecht bevatten, dan kan ik het altijd nog eens met Yasuke proberen. Dat voelt logisch, maar ondermijnt ook een beetje het idee van een duo als hoofdpersonages. Het zou mooi zijn als de verhouding meer in evenwicht is. Natuurlijk hebben we nog maar een beperkt deel van de game gezien, dus wellicht komt dat elders wel goed.
Tijdens het spelen viel dus op dat veel vertrouwd was, maar ik vond ook enkele nieuwe elementen. Zo kun je nu, voordat je aan een missie begint, spionnen vooruitsturen die proberen meer informatie voor je te winnen. Hoe meer spionnen je inzet, hoe meer kans je hebt dat ze bruikbare informatie of zelfs de exacte locatie waar je moet zijn weten te achterhalen. Best een leuk systeem, dat een brug slaat tussen spelen met alleen wat vage aanwijzingen of spelen met een soort 'gouden pad' dat altijd precies wijst waar je heen moet. Niet nieuw, maar wel terug van lang weggeweest, is de optie om handlangers in te schakelen in gevechten. Met een druk op de knop kun je een andere assassin een vijand laten uitschakelen of te hulp laten schieten in gevechten. Dit is eigenlijk al een heel oude feature, want dit zat op een net andere manier al in Assassin's Creed II: Brotherhood, maar leuk om dit element weer eens in de game te zien.
:strip_exif()/i/2007195516.jpeg?f=imagearticlefull)
Mooi, maar ook wel erg herkenbaar
De speelsessie leverde natuurlijk ook een hernieuwde blik op de graphics van de game op en ik moet zeggen: ik was blij verrast. Ik had na Summer Game Fest niet per se het idee dat dit een grafische hoogvlieger ging worden, maar wat Ubisoft hier laat zien, is behoorlijk sterk. Om te beginnen was ik erg te spreken over het kleurgebruik, maar dat is ook een kwestie van smaak. Daarbij moet ik zeggen dat ik denk dat een game als Ghost of Tsushima de look van het Japan van de samoerai beter heeft weten te vangen, of in elk geval sfeervoller. Dat betekent echter niet dat Assassin’s Creed Shadows het op zijn eigen manier niet ook heel goed kan doen. Het is trouwens goed om te weten dat de game dynamisch weer, tijd en ook seizoenen kent. Elke omgeving zul je dus op veel verschillende manieren kunnen terugzien.
Emotie
Buiten de omgeving vond ik de personages, en dan met name hun gezichten, erg sterk voor de dag komen. Die gezichten zien er niet alleen goed uit, maar vertonen ook zichtbaar emotie in reactie op dingen die gezegd worden of die gebeuren. Ook zijn er allerlei oneffenheden te zien en zul je ook glimmende, bezwete koppies zien na een gevecht. Dit is een detailniveau dat ik niet eerder in Assassin’s Creed heb gezien. Kan het mee met de beste games op dit vlak? Dat vind ik een lastige vraag. Senua’s Saga: Hellblade II doet gezichten nog beter, maar die game kiest ook specifiek voor een fotorealistische look. Dat doet Assassin’s Creed niet, dus gezichten zullen er dan nooit zo ‘levensecht’ uitzien als in een game als Hellblade II.
:strip_exif()/i/2007195518.jpeg?f=imagearticlefull)
Wat ik in de interface jammer vond, is dat alles hier weer erg ‘Ubisoft’ ademt. Het scherm waar je je items beheert en kunt wisselen tussen wapens ziet er hetzelfde uit als in de vorige games. Dat is niet per se erg, maar je maakt een game in een langlopende serie. Veel gamers zullen altijd vinden dat dit ‘gewoon weer dezelfde game is’, ongeacht of dat terecht is of niet. Dan is het niet slim om allerlei elementen in de interface gelijk te houden. Overigens zijn hier ook wel verschillen te zien. De overzichtskaart bijvoorbeeld ziet er anders uit en is een stuk stijlvoller dan voorheen.
Overkill?
Nog heel even over die wapens: ik begon me gaandeweg af te vragen of het eigenlijk wel nodig is dat Yasuke en Naoe beschikken over zes verschillende wapens en stijlen, waarbij elk van die wapens of stijlen ook nog eens een eigen skilltree heeft. Ik vermaakte me prima met de katana. Het voelt helemaal niet alsof het heel nodig is om te experimenteren met allerlei andere wapens, laat staan dat ik zin heb om het overzicht te bewaren voor zes losstaande skilltrees per personage. Keuze is goed en die juich ik in beginsel wel toe, maar dit voelt als overkill en als iets dat Assassin’s Creed Shadows niet per se nodig zou hebben. Maar ook hier: ik heb natuurlijk maar een klein deel gespeeld. Het kan best dat als je de stijlen en wapens stapje voor stapje vrijspeelt en toevoegt, het allemaal een stuk natuurlijker aanvoelt dan het nu voor mij deed.
Voorlopige conclusie
De donkere wolken die zich samen lijken te pakken boven Assassin’s Creed Shadows zie ik nog steeds wel, maar dat ligt niet helemaal aan de game zelf. De serie, of eigenlijk vooral Ubisoft, heeft een imagoprobleem. In elke chat over games die ik de laatste tijd lees, wordt getwijfeld aan de kwaliteit van deze game. Niet omdat de mensen in zo’n chat de game al gespeeld hebben, maar omdat Ubisoft door de jaren heen alle krediet verspeeld heeft. Er waren te veel releases met te veel bugs, waslijsten aan preorderbundels, microtransacties en ga zo maar door. Assassin’s Creed Shadows heeft bij voorbaat af te rekenen met een berg aan cynisme en de vraag is of de game daartoe in staat is. Dat zal in maart moet blijken, want Assassin’s Creed Shadows verschijnt op 20 maart voor Xbox Series X en S, PlayStation 5, Windows en Mac. De game verschijnt trouwens ook voor de iPad, maar in hoeverre die versie gelijkwaardig is aan de overige versies, valt af te wachten.