Twee Assassins en een lastige Daimyo
Titel |
Assassin's Creed Shadows |

|
Platform |
PlayStation 5, Xbox Series X/S, Windows, Mac (Apple Silicon), Ubi+, Luna |
Ontwikkelaar |
Ubisoft |
Uitgever |
Ubisoft |
Releasedatum |
15 november 2024 |
Met de aankondiging van Assassin’s Creed Shadows kregen fans van de langlopende serie van Ubisoft iets waar ze al jaren om vroegen: een Assassin’s Creed-game met het Feodale Japan als setting. In een gelikte cinematic trailer maakte het publiek kennis met de twee hoofdpersonages: Naoe en Yasuke, en met Ubisofts versie van het Japan van eind zestiende eeuw. Mijn gedachte? Heel tof, maar eigenlijk net te laat. Het oude Japan is vast groot genoeg voor nog zo’n game, maar ik omschreef het in maart verschenen Rise of the Ronin al als een soort Assassin’s Creed in Japan. Die game bevatte een aantal typische Assassin’s Creed-ingrediënten, zoals het sluipen over daken en het ongezien uitschakelen van vijanden. Dat hoeft Assassin’s Creed Shadows niet per se in de weg te zitten, maar de vergelijking is natuurlijk snel gemaakt.
De game speelt zich af in een periode waarin Japan al jaren gebukt gaat onder burgeroorlogen. De diverse Daimyo, die elk baas zijn van hun eigen regio, hebben het aan de stok met elkaar en ondervinden druk van hun eigen onderdanen. Desondanks is het ook een periode waarin Japan op bepaalde gebieden floreert. Zo ontstaan er in deze tijd steeds grotere kastelen en zelfs kasteelstadjes. De voor de diverse Daimyo belangrijke bouwwerken leveren in elk geval mooie plaatjes op en laten goed zien tot welke prestaties de Japanse cultuur op dat moment in staat was.
Een kentering in de onrust lijkt te kunnen ontstaan met de opkomst van Oda Nobunaga, een jonge en vooral ongehoorzame Daimyo uit centraal Japan, die zijn macht heeft vergaard door slimme deals met Portugese handelaren en door hun wapens in zijn voordeel te gebruiken. Dus … 2024 is niet alleen een uitstekend jaar voor liefhebbers van het oude Japan, de verhaallijnen die je in die games en series tegenkomt, lijken ook nog eens op elkaar, want wie denkt er bij die beschrijving niet aan de Disney+-serie Shogun? Ik in elk geval wel.
Dat die gelijkenissen er zijn, is logisch. Vaststaat dat de Portugezen in Japan waren en daar handel dreven, dus de invloed van die handel speelt in dit soort verhalen al snel een rol. Daarbij is Assassin’s Creed van oudsher een serie die leunt op waargebeurde verhalen. Daarbij wordt vaak wat creatieve vrijheid genomen, maar de basis is altijd te vinden in historische feiten. Een van de hoofdpersonages, Yasuke zelf, is daar een goed voorbeeld van, want hij heeft echt bestaan. Yasuke is het eerste speelbare personage in de Assassin’s Creed-franchise dat echt bestaan heeft. De serie heeft dat soort figuren meestal als npc in games, maar nu dus ook als speelbaar personage.
Uit de setting kun je overigens meteen al enkele uitdagingen afleiden of zaken die uitleg nodig zullen hebben. Zo weten we uit eerdere verhalen dat Oda Nobunaga al een verbond heeft met het gilde der sluipmoordenaars sinds die in Japan aanwezig zijn en dat zij ook degenen zijn die hem uiteindelijk vermoorden, nadat het Zwaard van Eden hem heeft veranderd in een slechterik. We weten ook dat Oda in zijn rol als Daimyo ooit verantwoordelijk is geweest voor het uitmoorden van de clan waar Naoe lid van was, maar dat weerhoudt haar er kennelijk niet van om een bondgenootschap aan te gaan met Oda. De vraag is dus of deze kennis nog canon is. Zo nee, dan kan Ubisoft lekker zijn gang gaan en met allerlei verrassingen aankomen. Zo ja, dan is een deel van het verhaal feitelijk al bekend en lijken bepaalde dingen, zoals Naoes trouw aan Oda Nobunaga, op voorhand al niet hoe ze lijken.
Naoe: de klassieke Assassin
In de presentatie die Ubisoft voorafgaand aan zijn Ubisoft Forward-presentatie liet zien, was voor beide hoofdpersonages veel aandacht. Logisch, want Yasuke en Naoe zijn elkaars perfecte tegenhangers. Aan de ene kant heb je de vlugge, vaak goed verstopte shinobi Naoe. Zij moet het hebben van snelheid en stealth. Ze staat haar mannetje in een gevecht, maar een open gevecht is voor Naoe een laatste redmiddel, geen doel. Dat ligt voor Yasuke anders. Deze brute kracht beukt zich het liefst een weg door al zijn problemen heen. Zijn gameplay zal dan ook een stuk meer gericht zijn op actie dan bij Naoe het geval is.
Kiezen met wie je missies doet
In de demonstratie die Ubisoft gaf - zelf spelen zat er helaas niet in - zagen we twee keer dezelfde missie uitgevoerd worden, waarbij er eerst gespeeld werd als Naoe. Daarna werd dezelfde missie nog eens gestart, maar dit keer werd gekozen voor Yasuke. Diezelfde keuze krijgt de speler ook op zijn bord. Als de missie begint, die in dit geval gaat om het uitschakelen van een corrupte Daimyo die zich heeft verstopt in zijn kasteel, doen beide personages hun plan uit de doeken. Naoe oppert logischerwijs dat ongezien naar binnen sneaken en de Daimyo geruisloos uitschakelen de beste tactiek is. Waarom zou je de hele slang bevechten als je ook gewoon zijn kop kunt afhakken, redeneert de kleine Assassin. Dat is aan Yasuke niet besteed, want wat hem betreft wandelt hij via de voordeur naar binnen en mept hij iedereen weg die de weg verspert.
/i/2006758716.png?f=imagearticlefull)
Kijkend naar Naoe, die over de daken van de buitenste delen van het kasteel sneakt en al freerunnend steeds dichter bij haar doelwit komt, zien we de typische Assassin’s Creed-gameplay. Open gevechten hebben in sommige games in de serie best een grote rol gespeeld, maar de basis van de gameplay van een Assassin’s Creed-game is altijd geweest dat de Assassins zoveel mogelijk ongezien te werk gingen. Ze werken immers niet voor niets vanuit de schaduw om het licht te dienen. Naoe beschikt ook over Eagle Vision, die in deze versie van Assassin’s Creed net wat minder krachtig is dan in oudere games. Waar je in die games vijanden van grote afstand en door alle muren heen kon opmerken, lukt het Naoe vaak alleen vijanden op te merken die in haar gezichtsveld staan of die achter dunne afscheidingen opgesteld staan.
Nieuwe trucs
Naoe heeft daarbij ook een aantal trucs die nieuw zijn voor de serie. De eerste daarvan is dat ze zich kruipend op haar buik kan voortbewegen. Dat heeft als groot voordeel dat ze zich ook in hoog gras kan verstoppen. Daarnaast kan ze kruipend door bepaalde openingen die eerder niet begaanbaar zouden zijn geweest en kan ze onder water zwemmen om vijanden ongezien te benaderen. Dat is op zich niet nieuw voor Assassin’s Creed, maar Naoe kan een bamboestok gebruiken om adem te halen terwijl ze zelf onder water blijft.
/i/2006758724.png?f=imagearticlefull)
De gameplay van Naoe is dus herkenbaar voor gamers die bekend zijn met Assassin’s Creed en op sommige momenten misschien iets té herkenbaar. De game bevat hetzelfde systeem als altijd om weer te geven welke wachters jou kunnen zien. Je ziet dan eerst een witte indicatie ten teken dat je opgemerkt kunt worden, dan een gele om aan te geven dat een vijand iets gezien heeft en op onderzoek uit zal gaan, en daarna een rode ten teken dat de vijand je gezien heeft en gaat aanvallen. Het valt mij vaak op dat vijanden die jou logischerwijs makkelijk moeten kunnen zien, toch een langzaam vullend wit metertje hebben, waardoor je soms gewoon door hun blikveld heen kunt bewegen. Daar zag ik in Naoes gameplay weer aardig wat voorbeelden van.
Niet-overtuigende npc's
Dat sluit aan bij het beeld dat ik een beetje heb bij de non-player characters in deze game; ze overtuigden me niet. Dat begon al met een scène waarin Yasuke door de straten van een dorpje wandelde, en alle dorpelingen hem uit de weg gingen en naar hem bogen. Dat is logisch, want Yasuke is een imposante verschijning en staat op dat moment ook bekend als een machtige samoerai, maar die scène zag er op momenten wat gek of onnatuurlijk uit. In gevechten werd het niet beter. Ik zag vijanden af en toe onnodig lang wachten met aanvallen of raar positie kiezen. Op zich hoeft dat het spelplezier niet in de weg te staan en er is nog tijd om dit soort foutjes glad te strijken, maar het lijkt alvast te verklappen dat Assassin’s Creed Shadows in de details niet zal uitblinken.
Verdwijnend bloed?
Er is geen scène die dat beter illustreert dan een ogenschijnlijk onbelangrijk stukje van een paar seconden waarin Yasuke van het ene naar het andere gevecht loopt. Nadat hij zijn laatste vijand verslagen heeft en met een bebloede katana richting een volgend groepje loopt, zien we vlak voordat hij daar zijn eerste aanval inzet, dat zijn katana ineens weer helemaal schoon is. Dat zou me waarschijnlijk niet zijn opgevallen als Rise of the Ronin niet had bestaan. In dat spel kun je je wapens namelijk met een zwaai ontdoen van bloed. Die beweging levert dan ook nog een korte aanvalsbonus op. Dat is precies het verschil tussen de details helemaal uitwerken en dat net niet helemaal goed doen.
Yasuke: lekker beuken
Gelukkig zijn er ook onderdelen waarop Assassin’s Creed Shadows zich prima kan meten met Rise of the Ronin. Op audiovisueel vlak geef ik Ubisoft bijvoorbeeld een goede kans, maar daar kom ik zo op terug, want we moeten eerst even terugspoelen naar het punt waarop een keuze gemaakt moest worden tussen de aanpak van Naoe en die van Yasuke om de Daimyo uit te schakelen. Naoes aanpak leverde een aantal geruisloos uitgeschakelde vijanden op en eindigde in een aanval vanuit het water, waarin Naoe haar doelwit ongezien tot op enkele meters afstand kon benaderen. Het moge duidelijk zijn dat het er bij Yasuke een stuk minder tactvol aan toe gaat.
Zelf uitzoeken waar je heen moet
Daarvan hebben we voor de start van deze missie al een voorproefje gehad. Yasuke arriveert in een klein dorpje en wordt geattendeerd op de aanwezigheid van een corrupte generaal die de dorpelingen terroriseert. Leuk feitje: het kindje dat Yasuka naar de vrouw leidt die hem uiteindelijk de quest geeft, heet Rikimaru. Het kan natuurlijk toeval zijn, maar volgens mij is het een leuke easter egg, bedacht door een ontwikkelaar die klaarblijkelijk fan is van de Tenchu-serie. Enfin: Yasuke belooft de vrouw op zoek te gaan naar de ellendige generaal. Als speler ben je daarbij op jezelf aangewezen, want de game geeft je een lijstje met informatie, maar geen directe route naar je doelwit. Die moet je dus zelf zien te vinden. Dat is overigens al vaker gedaan in Assassin’s Creed en vaak is er dan ook een optie om zo’n directe gids wél aan te zetten, maar vooralsnog lijkt het erop dat dat in Shadows niet het geval is.
/i/2006758714.png?f=imagearticlefull)
Yasuke heeft weinig moeite met het vinden van zijn doelwit en komt al snel in aanraking met de soldaten van de generaal. Die bijten de imposante krijger toe dat hij beter een andere kant op kan gaan, maar dat doet Yasuke uiteraard weinig. “Dit is een taak voor The Cannibal”, horen we de Ubisoft-medewerker zeggen die de presentatie geeft. Hij refereert aan Yasukes favoriete wapen: een grote kanabo. Dat laat zich losjes vertalen in ‘ijzeren knuppel’ en dat is precies wat het is: een grote knuppel, voorzien van een serie spikes om het allemaal nog wat indrukwekkender te maken. Het spreekt voor zich dat Yasuke en zijn knuppel snel korte metten maken met de soldaten. Yasuke hanteert zijn kannibaal daarbij als een volleerd honkbalspeler. We zien hem uithalen op een manier die me deed denken aan Donny ‘The Bear Jew’ Donowitz uit de film Inglourious Basterds. Yasuke mept het hoofd van een soldaat weg en Fenway Park wordt wild!
Veel brute actie
Dat van dat hoofd kun je trouwens letterlijk nemen. Assassin’s Creed Shadows is niet terughoudend met bloed en gore. We hebben in het halfuurtje dat we naar de game hebben zitten kijken, een fiks aantal onthoofde lichamen gezien. Daarnaast vliegen er tijdens elk gevecht ook liters bloed in de rondte. Hier verschillen Assassin’s Creed Shadows, Rise of the Ronin en games met een vergelijkbare setting weer niet zoveel van elkaar. Een pittige dosis bloed en gore hoort kennelijk bij dit soort games.
/i/2006758734.png?f=imagearticlefull)
Wanneer Yasuke de generaal eenmaal verslagen heeft, komen we op het punt dat Naoe en Yasuke op jacht gaan naar de Daimyo en dan is het dus tijd om te zien hoe Yasuke het aanpakt. Zijn voorkeur voor door de voordeur naar binnen gaan begint al meteen met een aardige uitdaging, want die voordeur wordt bewaakt door een andere grote samoerai. Hier wordt het voor Yasuke iets belangrijker om aanvallen goed te blokkeren of te pareren, wat ook een vast onderdeel van het vechtsysteem van de game wordt. Wachten tot je vijand aanvalt, de aanval pareren en dan counteren is een systeem dat we inmiddels natuurlijk goed kennen van de Assassin’s Creed-serie. De werking verandert soms iets, maar de onderliggende basis is vergelijkbaar.
Ondertussen kijken we toe hoe Yasuke met elke klap dichter bij zijn doelwit komt. De beresterke samoerai blijkt over meer dan alleen een kanabo en een katana te beschikken. Hij heeft ook een geweer waarmee hij vijanden op afstand kan uitschakelen en hij is zelf natuurlijk ook een soort tank. Dat komt het best naar voren als Yasuke geconfronteerd wordt met een gesloten poort. Waar Naoe daar haar grappling hook kan gebruiken om via het dak een andere route te vinden, beukt Yasuke dwars door de poort heen. Tja, als het werkt, dan werkt het.
Graphics overtuigen nog niet
Er sneuvelen nog wat andere soldaten alvorens Yasuke de Daimyo heeft bereikt en de missie volbrengt. De assassinations in de game gaan gepaard met een gaaf visueel effect, waarbij de kleuren even wegvallen en alles in zwartwit getoond wordt. Ik kan me voorstellen dat dit wat minder spannend wordt als je het eenmaal vaker gezien hebt, maar voor nu vond ik het een geslaagd effect.
Veel te zien, maar niet alles even sterk
Daarmee komen we dus op het audiovisuele aspect en daar … ben ik eigenlijk nog niet helemaal uit. Oké, ik kan wel zeggen dat als Rise of the Ronin inderdaad de voornaamste concurrent is, Assassin’s Creed Shadows die strijd op dit onderdeel gaat winnen. Met name in de aankleding van de spelwereld doet Shadows mooie dingen. Als Yasuke door een bebost gebied rijdt, zien we lekker veel groen, terwijl verderop een dorpje met rijstvelden opdoemt. Heel platgeslagen kun je zeggen: we zien veel assets tegelijk. Daarbij zien we ook een aantal mooie effecten, zoals het effect van wind op de bomen. Tegelijk vind ik de textures zelf dan weer niet allemaal even sterk, maar het niveau is hoog genoeg om geen probleem te vormen.
/i/2006758740.png?f=imagearticlefull)
De wind is trouwens onderdeel van een nieuw systeem dat zorgt voor dynamische weersomstandigheden, een dag-en-nachtcyclus en veranderende seizoenen. Tijd is een factor in Assassin’s Creed Shadows. Hij kan van invloed zijn op hoe geschikt de omstandigheden zijn voor een missie. Naoe is er bijvoorbeeld vaak bij gebaat dat het donker is, zodat ze zich optimaal kan verstoppen in de schaduw. Als een vijand haar dreigt op te merken, kan ze zich verborgen houden door stil te blijven zitten, zolang ze maar in de schaduw zit. Dat is lastig als het lekker zonnig is. Het weer lijkt vooral een cosmetisch effect te hebben. We zagen bijvoorbeeld hoe er langzaam een storm binnentrok waarbij de bomen steeds harder begonnen te bewegen. Dat zag er best overtuigend uit. De seizoenen leveren uiteraard ook steeds andere plaatjes op, maar of dat ook invloed heeft op de gameplay, werd nog niet duidelijk.
Ruimte voor verbetering
Dan toch nog maar eens terug naar Rise of the Ronin, want waar ik bij dat spel kritisch was op de graphics in het algemeen, moet ik zeggen dat de character models er daar goed uitzagen. Datzelfde kunnen we denk ik zeggen van de belangrijkste personages in Assassin’s Creed Shadows, maar veel npc’s vond ik er een stuk minder verzorgd uitzien. Ook viel op dat de kleding van de personages soms rare dingen doet. Bij de opkomende storm waaien de bomen mooi heen en weer, maar het lapje stof achter Naoe bewoog af en toe ogenschijnlijk willekeurig heen en weer. We hebben het dan opnieuw over de uitwerking van de kleinste details, waarbij nog ruimte voor verbetering is.
Voordat dit een klaagzang wordt over wat er allemaal niet goed gaat: er zijn ook zeker dingen wel heel mooi. Zo vond ik het kleurgebruik in de omgevingen, met daarin een grote rol voor de Japanse kersenbloesem, heel sterk. Ook zag ik mooie lichteffecten van het zonlicht in een demo waarin werd getoond hoe veranderende tijdstippen en weerseffecten het uiterlijk van de omgeving veranderen. Ook dat effect kwam heel goed over. Dat is geen wonder, want Ubisofts AnvilNext-engine staat erom bekend sterk te zijn in Global Illumination, zeker als één statische lichtbron verantwoordelijk is voor het gros van het lichtinval, zoals bij zonlicht het geval is. Dat zorgt er ook voor dat AnvilNext-games wat lichteffecten betreft het op buitenlocaties vaak beter doen dan op binnenlocaties. We hebben van Assassin’s Creed Shadows nog weinig binnenlocaties gezien, maar dat de game buiten kan leunen op sterke lichteffecten, lijkt alvast helder.
Voorlopige conclusie
Er was een tijd dat Ubisoft weinig verkeerd kon doen met Assassin’s Creed, maar die tijd ligt al even achter ons. Bij Assassin’s Creed: Mirage noemden we als minpunt dat de game louter gerecyclede gameplay bevatte en dat lijkt voor Shadows ook te gelden. Het vrij kunnen wisselen tussen Naoe en Yasuke is alvast goed voor de afwisseling en beiden hebben ook bewegingen en trucs die nieuw zijn voor de serie, maar het stempel ‘typisch Assassin’s Creed’ kun je op veel onderdelen van de game plakken. Dat gegeven zal veel gamers bij voorbaat wegjagen bij de game, terwijl anderen dat helemaal prima vinden. Ik hoop dat de game de komende maanden nog wat netter afgewerkt wordt, want de versie die Ubisoft nu toonde, was nog aardig ruw, met onafgewerkte details en vreemde acties van de kunstmatige intelligentie die de npc’s aanstuurt. Ook zonder die details kan het echter de ‘popcornactiegame’ zijn die Assassin’s Creed door de jaren heen zo vaak is geweest. Of dat voldoende is om al met al beter te zijn dan een vergelijkbare game als Rise of the Ronin, blijft nog even de vraag.
:strip_exif()/i/2006758704.jpeg?f=imagearticlefull)