Jammie Thomas gaat in beroep tegen filesharingvonnis

Jammie Thomas, de vrouw die vorige week werd veroordeeld tot het betalen van 222.000 dollar wegens het aanbieden van 24 muzieknummers op internet, heeft aangekondigd tegen het vonnis in beroep te gaan.

Zoals al door vele deskundigen werd verwacht richt het beroep zich op de instructie aan de jury dat het aanbieden van een bestand op internet moet worden gezien als het verspreiden ervan, ongeacht of het ook werkelijk is gedownload. In eerste instantie had de rechter de jury juist willen aangeven dat alleen het aanbieden van een muzieknummer niet kon worden gezien als verspreiding, maar na aandringen van de advocaat van de Riaa veranderde hij zijn advies.

Eén van de zaken die de advocaat hierbij aanhaalde was Atlantic v. Howell. Daarin had de rechter weliswaar voorlopig beslist dat het aanbieden op zich al neerkwam op verspreiden, maar was hier later op teruggekomen. Thomas en haar advocaat vinden dat de jury fout is geïnstrueerd en eisen hierom dat het vonnis wordt vernietigd.

Mocht dit ook werkelijk gebeuren, dan staan beide partijen voor een behoorlijk dilemma. Thomas heeft nu al 60.000 dollar aan advocaatskosten die ze eigenlijk niet kan betalen, en een nieuw proces kan dat makkelijk verdubbelen. Bovendien is er geen garantie dat ze daar zal worden vrijgesproken.

Voor de Riaa is een nieuw proces ook niet echt aantrekkelijk. Weliswaar heeft de organisatie sterke bewijzen dat mevrouw Thomas inderdaad muziek heeft aangeboden, maar niet dat iemand die ooit heeft gedownload. Als het aanbieden op zich geen auteursrechtinbreuk meer inhoudt kan de Riaa waarschijnlijk geen schadevergoeding meer krijgen. Geen van beide partijen wilde in dit stadium commentaar geven op het hoger beroep.

Reacties (66)

Het komt er bijna op neer dat het een wedstrijdje is, diegene met de langste adem is uiteindelijk de winnaar. Met zulke hoge proceskosten kan bijna geen enkele burger zich verzetten tegen de RIAA, waardoor ze automatisch de overwinnaar worden.

Ook een punt waar ik vraagtekens bij zet is dat de rechter zijn instructie gewijzigd heeft op aandringen van de advocaat van de tegenpartij. Kan dit zomaar? In dit geval lijkt het er verdacht veel op alsof ze de rechtsgang kunnen sturen in hun voordeel. Dat lijkt me toch niet de bedoeling van het rechtssysteem?

Heb ooit hier in nederland een proces gewonnen van een provider waarbij het ging om enkele tonnnen in euro's.
Een particulier zat in ene opgescheept met een rekening data verkeer waar een multinational jaloers op zou worden!
De werkwijze van de tegenpartij zou zo gekopieerd kunnen zijn met die van de riaa; bluf en maar proberen JOU op torenhoge kosten te jagen.
Voor de rest het bekende verhaal, het was HUN computer, het was HUN uitdraai, het was HUN data net enovoort enzovoort waar de gegevens vandaan kwamen, jouw gegevens deden niet terzake!
Het was inderdaad eentje van de langste adem en trachten de kosten voor jou zo hoog mogelijk te laten oplopen teneinde te bereiken dat jij toegeeft en overstag gaat.
Zij moesten uiteindelijk een tussenpersoon inschakelen van de rechter waarvan de kosten voor hun rekening waren; deze kosten moesten vooruit betaald worden en waren dermate hoog ten opzichte van de reeds gemaakte advocaatkosten dat men maar is vertrokken met stille trom!!
Ik heb het zaakkie dus maar omgedraaid en glansrijk gewonnen!

Lijkt me dat deze mevrouw een vrij faire kans heeft om dit te gaan winnen, waar is het bewijs dat men inderdaad gedownload heeft?
Er zijn vele mensen tegenwoordig die een home servertje hebben draaien voor eigen gebruik waarop, naar ik in alle redelijkheid mag aannemen, ook best wel wat muziek van de kids op zullen staan, dus da's filesharing, wie zegt dat als iets op een home servertje staat ook voor de buitenwacht beschikbaar is?

Oh ja, grinnik, als laatste kwam men nog uit de bus als bangmakertje met een brief die ik moest ondertekenen dat ik dit verhaal niet aan de grote klok zou hangen want anders......
Hoef niet te vertellen denk ik dat ik hier iets mee heb afgeveegd!!

Mijn conclusie was dat, aangezien het bedrijf was verkocht, men de gefringeerde omzet waar moest maken!
Het is vrij normaal nl. dat je een bedrijf verkoopt en pas na de verkoop de boeken controleert en adh. daarvan eventueel de koopprijs corrigeert.

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 136215 op 9 oktober 2007 11:22]

Even andersom; er zijn ook in Amerika al zaken bekend waar de RIAA (of andere gelieerde bureau's) in het ongelijk worden gesteld omdat de zaak op zich vrij sterk lijkt maar dat het bewijsmateriaal in detail niet klopt of niet eens wordt aangeleverd bij de rechter.

Het vervelende alleen is dat in Amerika, waar dit soort zaken steeds vaker in het nieuws komen, men geen lering trekt uit eerdere uitspraken maar elke keer weer opnieuw het wiel uitvindt vanaf de kant van de eiser/plaintiff. Het lijkt me zinvol, maar enigszins onwaarschijnlijk, dat een wat rijker persoon dit aankaart bij een hoger gerechtshof om zo te voorkomen dat de RIAA elke keer weer dit soort smerige aantijgingen op tafel gooit en dus door eerdere uitspraken minder sprongen kan maken.

[Reactie gewijzigd door MAX3400 op 9 oktober 2007 10:09]

Het vervelende alleen is dat in Amerika, waar dit soort zaken steeds vaker in het nieuws komen, men geen lering trekt uit eerdere uitspraken maar elke keer weer opnieuw het wiel uitvindt vanaf de kant van de eiser/plaintiff.

ehm, lezen we wel hetzelfde tekstje dan?

In eerste instantie had de rechter de jury juist willen aangeven dat alleen het aanbieden van een muzieknummer niet kon worden gezien als verspreiding, maar na aandringen van de advocaat van de Riaa veranderde hij zijn advies.
Eén van de zaken die de advocaat hierbij aanhaalde was Atlantic v. Howell. Daarin had de rechter weliswaar voorlopig beslist dat het aanbieden op zich al neerkwam op verspreiden, maar was hier later op teruggekomen. Thomas en haar advocaat vinden dat de jury fout is geïnstrueerd en eisen hierom dat het vonnis wordt vernietigd.

Volgens mij geven ze hier juist aan dat de instructie is gewijzigd naar aanleiding van eerdere vergelijkbare trials.

[Reactie gewijzigd door D2Freak op 9 oktober 2007 13:13]

"smerige aantijgingen"...zoals Mevrouw, u heeft aantoonbaar muziek gedeeld via Kazaa?

De vraag is niet eens of ze dat gedaan heeft, dat is bewezen, maar of de wet de grens trekt bij aanbieding over een P2P netwerk of daadwerkelijke distributie.

lijkt me een heerlijk overwinning voor jou en voor je klant, maar nu heb je ons wel erg nieuwsgierig gemaakt. aan welke grote klok hangt ie nu dan??

laat ik het zo zeggen: het was net na het grote hollandse internet debakel van World Online.
Ga hier geen naam noemen daar in theorie zij de zaak alsnog wederom aanhanig zouden kunnen maken; boeltje is domweg terug getrokken ivm de hoge extra kosten waar men zich mee geconfronteerd zag.

Voor de rest nog effe ter verduidelijking hoe het hier in Nederland werkt:

1 voor incassozaken huurt (zeg maar abonnement) een incassobureau/advocatenkantoor/deurwaarder tijd in bij de rechtbank voor een X-bedrag per jaar.
Dus ongeacht of er nu wel of niet een zaak is cq men wel of niet verschijnt bij de rechter men moet ten alle tijde dit bedrag betalen; vaste lasten dus!
2 een bedrijf neemt een abonnement bij een incassobureau/advocatenkantoor/deurwaarder voor een X-bedrag per jaar; vaste lasten dus!

Met andere woorden: een rechtzaak vallend binnen het abonnement veroorzaakt GEEN extra kosten voor het bedrijf/incassobureau/advocatenkantoor/deurwaarder daar deze kosten sowieso al gemaakt zijn!
Wat dus werkt is om ervoor te zorgen dat men kosten moet maken welke buiten het abonnement vallen daar men dan vaak een rekening krijgt á la +/-€200.00 per uur! (ik verdien het niet...)
Deze kosten kunnen bijvoorbeeld zijn een expert benoemen, meestal kosten rekening tegenpartij vooruit te voldoen - een hoger beroep wat meestal buiten het abonnement valt - verzin het voor de rest zelf maar....................
En de particulier maar lachen met z'n pro deo advocaatje á la MAXIMAAAL €400.00 voor de gemiddelde nederlander!! (dit buiten eventuele gerechtskosten maar daar breek je je nek ook niet over)

Ook een punt waar ik vraagtekens bij zet is dat de rechter zijn instructie gewijzigd heeft op aandringen van de advocaat van de tegenpartij. Kan dit zomaar? In dit geval lijkt het er verdacht veel op alsof ze de rechtsgang kunnen sturen in hun voordeel. Dat lijkt me toch niet de bedoeling van het rechtssysteem?

Op slashdot vind je commentaar van Ray Beckerman, die daar de nick NewYorkCountryLawyer gebruikt. Hij is geloof ik niet de advocaat in dit geval, maar heeft in vele andere zaken de verdediging gevoerd...

Hij heeft aangegeven dat in dit geval de rechter zijn instructies aan de jury had gewijzigd omdat een rechter in een andere zaak dat zo had besloten. Dit is in de VS jurisprudentie standaard, het recht dat gesproken wordt is basis voor navolgende zaken.
Dus het is niet relevant wie die informatie doorspeelt, de rechter moet het als instructies doorgeven.

Echter, de rechter in die andere zaak is daar op teruggekomen, en dat werd niet doorgegeven door de aanklagende partij; de advocaten van de verdediging kwamen daar 2 weken later dan de advocaten van de aanklagers achter, en ik geloof ook pas nadat er in de zaak Thomas al een uitspraak was.
Het lijkt erop dat er in de VS een plicht is van de advocaten van de RIAA (aanklagers) om die informatie ook door te geven.

Volgens Ray Beckerman kan de advocaat van de RIAA niet volhouden dat hij er niets van wist dat die andere rechter van positie had gewijzigd aangezien het dezelfde advocaat is die bij beide zaken betrokken is.

Met andere woorden, een zeer foute zaak, en dit wordt waarschijnlijk niet gewaardeerd door de rechter in de zaak Thomas.

Het kan zijn dat de RIAA erop aanstuurt de huidige uitspraak sterk in de publiciteit te krijgen, en als dit vonnis later wordt teruggeroepen toch te hopen dat onder het volk het idee blijft leven: "ja maar, er was toch een alleenstaande moeder die meer dan 200.000 dollar moest betalen...?"

Het is sowiezo een moeilijke kwestie...

Dat ze fout bezig was is een feit, maar de jury vergat zichzelf wat belangrijke vragen te stellen.
Heeft deze mevrouw deze content aangeboden met als doel er zelf geld mee te verdienen?
En wat is het (on)bewust verschil tussen het aanbieden van liedjes en het uitlenen van jouw favoriete boek aan een ieder die het maar wil lezen? En boek is wat tasbaarder zeker waar en meestal lees je een boek maar 1 keer, maar voor een gemiddeld persoon komt het "uitlenen" van muziek op hetzelfde neer. Immer wat is het verschil tussen
"Hee miep... Ik heb een goed boek gelezen.... Wil je hem ook eens lezen?" en
"Hee miep... Ik heb een gaaf nummer gehoor... Zal ik hem even naar je mailen?"

Dus "zij die zonder zonde werpe de eerste steen."

Das niet helemaal waar.

De jury heeft, zoals ik het heb begrepen uit voorgaande artikelen, haar oordeel geveld aan de hand van de instructie die is aangegeven door de rechter.
Voor de jury was het dus niet interessant om zich druk te maken over het feit OF het uberhaupt illegaal was en werkelijk gedeeld werd. Ze moesten ervanuitgaan dat dit zo was.

Het lijkt er op dat het vonnis een gevolg is van de instructies die de jury van de rechter heeft gekregen. Over de meeste aanwijzingen waren beide partijen het wel eens, maar er ontstond flinke onenigheid over de vraag of het simpelweg ter download aanbieden van muziek al schending van het auteursrecht inhield. Oorspronkelijk had de rechter de jury willen zeggen dat alleen wanneer een nummer ook daadwerkelijk was gedownload, er sprake was van 'verspreiding'.

Na aandringen van de advocaat van de Riaa en protesten van die van Thomas werd deze instructie gewijzigd. Als de jury bewezen achtte dat Thomas de nummers beschikbaar had gesteld, diende ze schuldig te worden bevonden, aldus de rechter. Onjuiste instructies aan de jury zijn een grond voor vernietiging van een vonnis, dus een eventueel hoger beroep zal zich waarschijnlijk hierop concentreren.

Deze instructie lijkt mij duidelijk. Het komt er in principe op neer dat als de nummers op je hd staan, je ze ook wel gedeeld zou kunnen hebben en je dus automatisch schuldig bent. Een heel stuk makkelijker voor de jury die zich dus een aantal dingen niet meer hoeft af te vragen omdat dit door de rechter al is vastgesteld.

Maar als je van de rechter al de instructie krijgt dat deze persoon schuldig is, wie ben jij dan om hem tegen te spreken? Ik vind het minimaal erg raar dat dit zomaar kan.

Het verschil is dat als je een boek uitleent, je 'm zelf niet meer hebt. Er is altijd 1 kopie tussen jullie in omloop.

Waar ik moeite mee heb is, dat de boeten helemaal niet tegen over staat van wat er gedownload en geupload is. Als iemand een pakje lucifers jat uit de winkel dan krijg die waarschijnlijk een waarschuwing.

Daarbij vind ik ook, dat al bied je de bestanden aan, dat de downloader de schuldigen is.
Als je naar de zwartmarkt ga, waar je van weet dat er gestolen waar verkocht word, ga je als koper ook niet helemaal vrij uit.

sterker nog, als je een CD jat uit de winkel, krijg je nog een waarschuwing. En het aanbieden van diezelfde CD (wat in principe hetzelfde soort diefstal zou moeten zijn) wordt dus vele malen zwaarder bestraft.

Wat hier wel op te merken valt is dat al deze zaken geen strafzaken zijn, maar civiele procedures. Als de RIAA daadwerkelijk aangifte zou doen van diefstal, krijg je waarschijnlijk hele andere straffen. maar de RIAA heeft er geen belang bij dat iemand naar de gevangenis gaat, de RIAA wil alleen maar geld zien.

Feitelijk zou, voor een dergelijke zaak in behandeling genomen mag worden, er eerst een succesvolle strafrechtelijke zaak geweest moeten zijn. Als daar iemand wordt vrijgesproken, mag er geen civiele zaak meer volgen.

In Amerika werkt dat echter weer anders. De zaak van O.J. Simpson was daar een goed voorbeeld van. In de strafzaak werd hij vrijgesproken, in de daarop volgende civiele procedure die de familie van het slachtoffer had aangespannen werd hij wel degelijk schuldig bevonden. Heel krom.

een waarschuwing als je een CD jat uit een winkel? think again...

Bedenk ook: Als je een CD jat dan derft de industrie inkomsten over die ene CD. Als je een album in je shared folder zet en die wordt 1000 keer gedownload dan is het inkomstenverlies voor de industrie misschien vele malen hoger.

Maar ik vind het ook buiten alle proprtie, de prijs van een huis voor 24 liedjes? Dat gaat er bij mij niet in.

Bedenk ook: Als je een CD jat dan derft de industrie inkomsten over die ene CD. Als je een album in je shared folder zet en die wordt 1000 keer gedownload dan is het inkomstenverlies voor de industrie misschien vele malen hoger.

Maar veel belangrijker: als je een CD jat, dat is men de waarde van de ene CD kwijt; maar als men een liedje kopieert is men slechts in theorie iets kwijt.

Als Band A een CD opneemt en Band B een betere CD opneemt en daardoor verkoopt Band A 1000 CD's minder, zou Band B dan een schadevergoeding voor gederfte inkomsten van Band A moeten betalen?

Gisteren nog in het news, man jat een donut en loopt de kans om levenslang achter de tralies te verwijnen.

http://frontpage.fok.nl/nieuws/82726

Buitenproportionele straffen beperken zich niet alleen tot de muziek industrie.

Ja maar die diefstal zette wel het ganse amerikaanse politie apparaat onder druk.
Het is toch ongehoord als men het favoriete voedsel van de cops gaat stelen.

Dat is wel een beetje raar, je mag toch ook geen illegale waar op straat aanbieden, ongeacht of iemand dat koopt of niet? Dus dan zou 'beschikbaar stellen' van de muziek ook gewoon strafbaar moeten zijn (want ook al heeft zij de muziek wellicht legaal, ze mag die niet zomaar verder verspreiden).

Begrijp me niet verkeerd, ik kan de RIAA niet luchten, maar ik vind dit een rare manier om mee in hoger beroep te gaan...

Je vergelijking gaat niet op. Je mag op straat geen illegale waar aanbieden. Maar het is niet bij wet verboden om een doos met (gekochte) cd's op je stoep te zetten.

Als een voorbijganger met een laptop deze vervolgens ziet staan en allemaal kopieert, ben jij dan strafbaar omdat je illegaal muziek verspreid?

Of nog anders. jij laat je voordeur wagenwijd openstaan en iemand komt bij jou binnen en maakt van al jouw (legale) cd's en DVD's een kopie en neemt die mee. Ben jij strafbaar omdat je je deur hebt opgezet?

Naar mijn mening zijn dit passendere analogiën als een handelaar die op straat reeds illegale waar te koop aanbiedt.

Of nog anders. jij laat je voordeur wagenwijd openstaan en iemand komt bij jou binnen en maakt van al jouw (legale) cd's en DVD's een kopie en neemt die mee. Ben jij strafbaar omdat je je deur hebt opgezet?

Als we dan toch vergelijkingen gaan maken wil ik die van jou nog wel even uitbreiden:
Je laat je voordeur wagenwijd openstaan en hebt een metershoog billboard in de voortuin staan waarop staat dat mensen binnen mogen komen om al je CD's en DVD's te kopieeren.

[...]


Als we dan toch vergelijkingen gaan maken wil ik die van jou nog wel even uitbreiden:
Je laat je voordeur wagenwijd openstaan en hebt een metershoog billboard in de voortuin staan waarop staat dat mensen binnen mogen komen om al je CD's en DVD's te kopieeren.

Geen groot billboard, meer een ons kent ons, en bij die vrouw kan je zo naar binnen lopen en een kopietje maken van een cd.

Wel een groot billboard natuurlijk als je muziek in je shared folder van een file sharing app hebt staan. Die vertelt namelijk de hele wereld wat er op jouw computer is te vinden... dus misschien niet zozeer een billboard maar een uitgebreide marketing campagne...

Alleen als een gebruiker of een programma hier naar zoekt

Maar als niemand jouw aangeboden waren afneemt (of downloadt in dit geval), hoe kan de industrie dan claimen dat ze schade hebben geleden? Volgens mij gaat het in deze zaak om een schadevergoeding en niet om een straf.

Het gaat om een schadevergoeding van 222000 dollar.

Mevrouw Thomas mag dan misschien schuldig zijn, er zijn ook (internationale) wetten tegen wrede en/of onredelijke strafmaatregelen. En een veroordeling tot een 'schadeloosstelling' van 222.000 USD voor het sharen van 24 liedjes is m.i. zeker wel als buitenproportioneel te beschouwen en alleen daarom al een beroepsprocedure waard.

Daarnaast is het gebruik van 'de macht van het geld', d.m.v. het financieel kapotprocederen van je opponent een van de meest laakbare vormen van 'rechtspreken' binnen de rechtgang van een vrij land. En juist de lobby-groepen van grote machtspartijen binnen een maatschappij zullen er helaas voor zorgen dat dit soort praktijken wellicht nooit zullen worden aangepakt.

Leer nou eens een keer het verschil tussen straf en civiel recht, bij civiel recht is er geen sprake van 'wrede en/of onredelijke' straf omdat er geen straf is opgelegd.

Pff, als ik door de rechter veroordeeld wordt tot het betalen van $222.000, noem ik dat een straf. Dat mag misschien bij een tentamen rechten niet goedgekeurd worden, maar tweakers is geen tentamen rechten....

Hoe jij dat wilt noemen is jouw probleem, het feit blijft dat de argumentatie onzinnig was omdat de genoemde wetten alleen betrekking hebben op strafrecht.

In beroep staat niet gelijk aan in hoger beroep AFAIK.

Dit is meer een soort van formfout waardoor de zaak overnieuw moet. (Jury is 'onjuist' beïnvloed)

En men moet eens ophouden met die kromme vergelijking dat je illegaal waar op straat aanbied. Het begint soms als die vage 'je steelt toch geen auto' reklames te klinken. Nou als een vriend van me een nieuwe auto koopt en mij aanbied een kopietje te branden neem ik die graag aan!

In beroep staat niet gelijk aan in hoger beroep AFAIK.

Dit is meer een soort van formfout waardoor de zaak overnieuw moet. (Jury is 'onjuist' beïnvloed)
Een hogere rechter zal eerst moeten bepalen óf de jury inderdaad onjuist is beïnvloed. Daarna kan de zaak terugverwezen worden naar een lagere rechter. Dus het is wel een hoger beroep.

edit: typevautje

[Reactie gewijzigd door Pietervs op 9 oktober 2007 10:33]

ook al heeft zij de muziek wellicht legaal, ze mag die niet zomaar verder verspreiden

Maar als niemand die muziek heeft gedownload, dan heeft ze het toch ook niet verspreid?

tja, sorry hoor, maar aanbieden van iets is toch wel degelijk hetzelfde als verspreiden. Zou leuk zijn voor helers anders, tja ik biedt die gestolen auto aan, maar niemand heeft em tot nu toe nog gekocht, dus ben ik toch niet fout?
tevens had riaa al aangegeven de boete mogelijk niet te gaan innen (dat zou ook redelijk onrealistisch zijn van ze), want voor hun was de uitspraak belangrijker dan de boete..

[Reactie gewijzigd door SuperDre op 9 oktober 2007 09:51]

Die vergelijking klopt wel voor een deel!

Zolang er een gestolen auto wordt aangeboden kan je niemand oppakken voor heling!
Heling wordt het pas op het moment dat de koper weet of kon weten dat het om een gestolen auto betrof.

Ook hier gaat het er niet om hoe deze vrouw aan de muziek is gekomen (legaal of illegaal) maar om wat ze er mee gedaan heeft. (al dan niet verspreiden)

Als jij een gestolen auto te koop zet is dat nog geen heling!

neen maar de auto is wel al gestolen, dus diefstal....

De RIAA staat inderdaad bekend om zijn eerlijke uitspraken en faire houding...

Aanbieden en verspreiden is zeker niet hetzelfde. Verder raakt je vergelijking kant noch wal aangezien je al begint met een gestolen auto...

Maar als aanbieden niet verboden is, en downloaden ook niet, mag het dan gewoon?

Copyright is copyright en je mag het werk niet ter kopie aanbieden voor zover ik weet. Als ik die vrouw was zou ik Kazaa of eMule of wat ze ook gebruikt heeft aanklagen; die hebben immers de shared folder open gezet en de inhoud ervan geadverteerd.

Dat kan inderdaad nooit de bedoeling zijn van het rechtssysteem nee. Ik vind het ook ronduit schandalig dat een rechter nog even zo 'net voor het begin' zijn instructies wijzigt. Uit het vorige artikel blijkt echter dat ze het daar in Amerika wel OK vinden blijkbaar:

'Zaken zoals deze herinneren ons eraan dat strenge maatregelen nodig zijn om piraterij te beteugelen en dat er in de VS een effectief rechtssysteem bestaat waarmee rechthebbenden hun intellectueel eigendom kunnen beschermen.'

Nogmaals: dit is gewoon een poppenkast. Een satire op de werkelijkheid om te laten zien hoe diep ze daar (en wij hier ook hoor!) gezonken zijn met z'n allen.....

Laat ze eerst eens onderbouwen, hoe ze aan die 9250 dollar per nummer zijn gekomen.

Ik meen zelfs ergens gelezen te hebben dat de vrouw al leefde van een uitkering, en dat er voor de afbetaling van de schadevergoeding en stuk van die uitkering zal ingehouden worden. Het lijkt er dus op dat de som nooit helemaal zal betaald worden.

Zo'n vonnis is eerder symbolisch om de andere downloaders en aanbieders te sensibiliseren en hen tot nadenken te stemmen voor ze met illegale content beginnen.

Het is inderdaad jammer dat een alleenstaande moeder zo'n monstervonnis te verwerken krijgt, maar volgens mij wist ze maar al te goed waar ze mee bezig was.

Ik snap het niet.
Heeft ze al toegegeven dat ze die nummers op haar PC had? Heeft ze al toegegeven dat ze zelf achter die PC zat? Weten ze al zeker dat het ip adres van haar was?
Antwoorden hierop haal ik niet uit dit hele verhaal.
Vind dat een beetje vreemd.

Hoeft ook niet. Civiel recht draait namelijk niet om wat je kan bewijzen maar om wat aannemelijk gemaakt kan worden.
OJ Simpson is in civiele procedure wel veroordeeld voor dezelfde moorden als waar hij in een strafrechterlijk proces voor vrijgesproken was.

De boete is natuurlijk veel te hoog. Volgensmij hoort een boete iets te zijn wat iemand kan betalen, maar dan wel mist (je moet het wel voelen als je iets fout hebt gedaan)
Kans is dat ze straks 220.000 + 60.000 kwijt is. Dus moet ze kijhard gaan werken en wordt ze depressief en moet opgevangen worden, wat de maatschappij weer kan gaan betalen, of ze pleegt zelfmoord ofzo, lekker fijn.

Opzich vind ik dus dat ze wel iets moet betalen (ze heeft iets fout gedaan) maar maak er dan 50 dollar per liedje van ofzo...

Hangt er vanaf wordt voor soort rechtzaak het is... Dit is een schadevergoeding, geen boete. Een schadevergoeding kan prima meer zijn dan wat jij kan betalen. Gaat dan immers om de geleden schade, en niet om de boete als afschrikmiddel.

In dit geval kun je je wel afvragen in hoeverre dit niet meer een boete, i.p.v. een schade betreft. Maar dat is een afweging die de rechter maakt, en niet voor de jury.