Vraagtekens
Het leuke van het Japanse Nintendo is dat het een volledig eigen koers durft te varen. Sterker nog, het concern brengt met regelmaat games en hardware op de markt waar de concurrentie vreemd van opkijkt. De aankondigingen van Nintendo roepen nogal eens vraagtekens op. Wie had het enorme succes van de Wii voorspeld, de console die vooraf nogal eens meewarig werd afgeschreven als een opgevoerde versie van de GameCube? En wat te denken van een game als Nintendogs? Zo is het ook weer bij de 3DS, de handheld die tijdens een bijeenkomst in Vijfhuizen op grootse wijze aan de verzamelde Europese gamespers werd gepresenteerd. Lof alom voor de nieuwe handheld, maar er zijn ook nog genoeg vraagtekens.
Op papier is de 3DS een fantastisch apparaat. Een handheld met een 'autostereoscopisch' scherm en een tweede, aanraakgevoelig scherm. Een handheld bovendien die maar liefst drie camera's bezit, één aan de binnenkant van de klep en twee aan de buitenkant, waarmee 3d-beelden kunnen worden vastgelegd. Het apparaat heeft verder een ingebouwde microfoon en het kan via 802.11b/g met de buitenwereld communiceren. Tot slot, en dat is de minst belichte functie, beschikt de 3DS over een accelerometer en een gyroscoop, zodat de beweging van de handheld kan worden waargenomen. Als uitsmijter heeft de 3DS ook nog de Circle Pad, een knop die als een analoge stick functioneert die de besturing van games moet vereenvoudigen. Op papier een indrukwekkend lijstje.

Communiceren
Opvallend is dat Nintendo tijdens de persconferentie in Vijfhuizen eigenlijk nauwelijks aandacht besteedde aan het 3d-scherm van de handheld. De meeste aandacht ging uit naar de communicatiemogelijkheden van het apparaat. Het concern kondigde de StreetPass en SpotPass-functies aan, waarmee de 3DS via wifi contact kan leggen met de buitenwereld. Met SpotPass kan de 3DS wifi-stations opzoeken en automatisch content downloaden terwijl de handheld in sleepmode staat. Met StreetPass leggen handhelds automatisch contact met elkaar als ze van dezelfde wifi-bron gebruikmaken. De handhelds kunnen dan informatie uitwisselen over gespeelde games. Ook avatars kunnen worden uitgewisseld, allemaal terwijl de handheld in sleepmode staat, en ook dat biedt interessante mogelijkheden.
Timing
De vraag is echter of Nintendo niet te laat is met de 3DS. De markt voor handhelds is zowel voor Nintendo als voor Sony flink gekrompen, door het succes van mobiele platformen als smartphones en tablets die in dezelfde vijver vol casual games vissen. De 3DS is echter een apparaat dat iets kan dat de mobiele concurrentie niet lukt: 3d weergeven. Dat lijkt een slimme zet van Nintendo. De vraag is echter of Nintendo, gezien de verspreidingsgraad van smartphones en tablets, nog marktaandeel terug kan winnen. Aan het apparaat zelf zal het niet liggen, dat is interessant genoeg. Je kunt echter vraagtekens plaatsen bij het 3d-effect, en dan vooral bij het kijkplezier daarvan. Daarover later meer.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Lessen te leren
Wat opviel bij het spelen met de launchgames die in Vijfhuizen werden getoond, en eigenlijk ook al bij de diverse 3d-games die we op de PlayStation 3 hebben gespeeld, is dat ontwikkelaars nog moeten leren omgaan met 3d. Neem bijvoorbeeld de racegames, waarvan er verschillende werden getoond in Vijfhuizen. Zo waren Ridge Racer 3D en Asphalt 3D speelbaar. Bij elke racegame wordt vastgehouden aan het bekende camerastandpunt waarbij je de achterkant van de auto in beeld hebt, met het circuit nog verder in de diepte. Een camerastandpunt dat prima werkt in 2d, maar het is geen goede positie om 3d te laten zien. Daarvoor vindt de actie te ver in de diepte plaats. Wat met zo'n standpunt al helemaal niet lukt, is het effect oproepen waarbij iets vanuit het beeldscherm op je afkomt. Daar moet duidelijk nog iets op worden verzonnen. Voor alle duidelijkheid; dit is dus geen minpunt van de 3DS, die is prima in staat om 3d weer te geven. Alleen moeten de games waar het apparaat mee wordt gevoerd dan wel interessante 3d-informatie aandragen, en daar schort het zo hier en daar aan.

De comeback kid
Er zijn voorbeelden waarbij 3d wel goed werkt, ondanks een vergelijkbaar camerastandpunt. Kid Icarus 3D bijvoorbeeld, één van de hoogtepunten uit de voorraad launchgames. Bij deze game is het speelveld breed gehouden en dat lijkt beter te werken dan een smalle weg. Vooral als voorwerpen van links naar rechts of andersom door het 3d-landschap bewegen, is het diepte-effect goed zichtbaar. Bij racegames priegelen de auto's voor je op een smalle weg in de verte en dan is het effect veel minder goed zichtbaar. Ook bij Lego Star Wars III: The Clone Wars komt het 3d-effect erg goed uit de verf. Wellicht omdat het voornamelijk een sidescrolling game is waarbij de actie zich hoofdzakelijk van links naar rechts verplaatst, in een prachtig belicht landschap van beperkte diepte.
Augmented reality
Er waren meer voorbeelden van games waarbij 3d uitstekend werkt. Het simpele Face Raiders bijvoorbeeld, dat al op de 3DS is geïnstalleerd als je hem koopt. Je maakt daarin een foto van je eigen gezicht, die vervolgens wordt geprojecteerd op ballen die door de ruimte zweven. Die ballen worden 'waargenomen' door de twee camera's op de buitenkant van de handheld en vervolgens op het 3d-scherm weergegeven. Je ziet op het scherm je omgeving met daarin zwevende ballen met je eigen gezicht, en die moet je kapot schieten. Een heel simpel concept, waarbij de 3d-weergave van de omgeving prima is uitgewerkt. Het leuke van Face Raiders is dat de ballen niet alleen in het zichtbare deel van de omgeving zweven, maar ook daarbuiten. Daar krijg je een aanwijzing van te zien in het scherm, waarna je de camera's dus op een ander deel van de ruimte moet richten. De game maakt daarbij gebruik van de accelerometer en de gyroscoop.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Virtuele ruimte
Dat doet ook Steel Diver, een game waarin je met een onderzeeër zoveel mogelijk boten tot zinken moet zien te brengen. Bij die game zie je een mistig stuk zee waarin boten voorbij varen. De 3d-weergave van de virtuele zee is prima, wellicht ook in dit geval weer omdat de boten voor de camera langs varen en niet er vanaf. Bovendien bevinden de boten zich ook buiten het deel van de zee dat je op het scherm ziet. De rest van de zee kun je in beeld krijgen door jezelf om te draaien. Ook hier geldt: het principe is simpel, maar het is een game waarbij de 3d-weergave goed werkt en die nog gebruikmaakt van de accelerometer en de gyroscoop ook. Ook Target Shooting was indrukwekkend. Het principe is afgekeken van de EyeToy-games van Sony, waarbij een kaart op de grond ligt, voor de camera. Ook bij Target Shooting hoort een kaartje. In de demo die we konden spelen, werd op die kaart een draak geprojecteerd die van alle kanten kon worden bekeken door er met de 3DS omheen te cirkelen.
Kijken in 3d
Dan het 3d-effect zelf. Dat blijft voer voor discussie. Wij spraken een collega die zei dat hij de schuif, waarmee het 3d-effect van maximaal tot minimaal is in te stellen, steevast helemaal naar beneden schoof, zodat de 3DS enkel 2d weergeeft. Hij werd namelijk misselijk van het 3d-beeld. De meningen variëren echter enorm. Veel spelers geven aan het 3d-effect prachtig en indrukwekkend te vinden. Tegelijk geven veel van dezelfde spelers ook aan dat het 3d-effect duizelig kan maken en dat ze er vermoeide ogen van krijgen. Het lijkt allemaal persoonsgebonden, een game die bij de ene speler last geeft, werkt bij de ander juist prima, en andersom.

Het effect lijkt bij de 3DS eerder op te treden dan bij een 3d-film die op een tv wordt bekeken. Dat komt wellicht doordat je voornamelijk stil zit als je een film bekijkt. Bij de 3DS is dat niet het geval. Doordat je doorgaans ook de knoppen of het touchscreen moet bedienen tijdens het spelen, beweeg je automatisch de handheld. Dat is lastig, want het stereoscopische effect heeft maar een kleine sweet spot. Door de handheld iets te bewegen, kun je gemakkelijk de focus, en daarmee het 3d-effect verliezen.
Achter glas
Er was een tekenend voorbeeld van te zien in Vijfhuizen. Niet alle games die tijdens of vlak na de lancering van de 3DS te koop zijn, waren speelbaar op het evenement. Wat niet speelbaar was, werd getoond op een 3DS die veilig achter glas stond opgesteld, met een demo die zichzelf steeds keurig herhaalde. Alle op die manier getoonde games zagen er prima uit, met een indrukwekkend 3d-effect. Het effect was waarschijnlijk zo goed doordat de handhelds keurig stil stonden op een houder. Met de 3DS in de handen is het toch vaak even zoeken naar de juiste kijkhoek. De schuif waarmee het effect is in te stellen, is overigens een uitkomst. Het helpt in veel gevallen om te beginnen met de schuif flink naar beneden, waarna je hem gedurende het spel langzaam naar boven schuift zodat het 3d-effect langzaam sterker wordt. Bij ons hielp dat bijvoorbeeld bij games als de 3d-remake van Zelda: Ocarina of Time en Dead or Alive 3D - wat overigens nog de werktitel is van het spel.
/i/1295452119.jpeg?f=imagenormal)
Korter is beter
Omdat spelen in 3d zo vermoeiend kan zijn, is het voor ontwikkelaars wellicht raadzaam om daar rekening mee te houden en games zo te maken dat ze in korte sessies kunnen worden gespeeld. Het maakt wederom duidelijk dat ontwikkelaars moeten leren om games te maken voor een apparaat dat 3d weer kan geven. Het simpelweg omzetten van bestaande games of concepten, zoals bij de getoonde racegames maar ook bij Ocarina of Time, doet geen recht aan de 3DS. Overigens geldt dat in grote lijnen net zo goed voor games die voor de PlayStation 3 verschijnen, al is het effect daarbij minder heftig, doordat de speler stil kan zitten voor het scherm. De 3DS heeft echter als voordeel dat de sterkte van het 3d-effect gemakkelijk is in te stellen.
Voorlopige conclusie
Zo roept de presentatie van de 3DS vooral veel vragen op. De prestaties van het apparaat zijn indrukwekkend. De 3d-weergave is prima, al blijkt dat veel spelers snel vermoeide ogen kunnen krijgen. Wat ook duidelijk is, is dat de echte 'killer-app' nog moet komen. Het aanbod bij de lancering is indrukwekkend, met 25 games in vele stijlen. Het lijkt er echter op dat veel ontwikkelaars nog moeten leren hoe een game op het kijken naar 3d moet worden aangepast. De augmented realitygames die Nintendo met de handheld meelevert, doen het wat dat betreft goed, net als de remakes van Kid Icarus en Lego Star Wars III: The Clone Wars. Het is echter nog wachten op die ene game van Nintendo die echt alle mogelijkheden van de 3DS uitbuit. Een nieuwe Zelda bijvoorbeeld, of een echt nieuwe Mario-game.
De 3DS zal vast goed verkopen. Daarvoor is 3d kijken zonder bril indrukwekkend genoeg. De vraag is echter of spelers het lang volhouden. Niet alleen per speelsessie, maar ook op de langere termijn. Als spelers snel last krijgen van vermoeide ogen, eindigt de 3DS wellicht als de Wii: die console die iedereen in huis heeft maar die niemand gebruikt. Dat zou zonde zijn, daarvoor is het apparaat te bijzonder. Het antwoord op die vraag lijkt af te hangen van de lessen die ontwikkelaars uit de eerste games trekken die voor de 3DS zijn verschenen.