Goed verhaal ThePiratemaster
Is vreemd dat mensen zich zo verzetten tegen het idee dat gewelddadige games schadelijk zouden zijn? Terwijl dit toch eigenlijk heel erg voor de hand ligt.
Wat eten is voor het lichaam, zijn beelden voor de geest. Het eten vormt het lichaam. Zoals de Duiters zo mooi zeggen: Der Mensch ist wast er isst.
Als wij de geest voortdurende voeden met gewelddadige beelden dan blijven die in de geest achter en vormen de geest. In ons waakbewustzijn zullen die beelden niet zo snel doordringen maar in onze dromen zeker wel.
Wie gewelddadige games speelt en films kijkt vult zijn geest met vergif. Nu kan de geest zelf dat weinig schelen. De geest zelf is uit op sensaties. De geest wil beleven. En het is nu eenmaal zo dat in negatieve ervaringen veel heftigere sensaties zitten dan in positieve ervaringen.
Vandaar dat de meeste verslavingen ook erg schadelijk zijn voor de mens. Diep in het bewustzijn weet een alcolholist dat hij bezig is zijn leven te vernietigen, een drugsgebruiker ook. En ook de gokker weet op een dieper niveau dat hij zichzelf in problemen aan het brengen is. Een ook de gamer die zich aan geweldadige games overgeeft weet dat wel.
Maar als wij dingen doen waarvan wij weten dat ze niet goed voor ons zijn, dan proberen we die uit alle macht uit ons waakbewustzijn te drukken. Zoals de Amerikanen wel zeggen: "I knew it was wrong, but I pushed it to the back of my mind".
Want erkennen dat het verkeerd is, betekent dat we moeten erkennen dat we moeten stoppen. En dat willen we niet. Want we worden door verlangens gedreven. En Verlangens willen bevredigd worden.
Wat er eigenlijk gebeurd is met de generatie die zo heftig de gewelddadige games zit te verdedigen is dat zij verslaafd zijn geraakt. Hun verlangens houden hun betere weten gegijzeld. Dat is wat een verslaving is. Je overgeven aan verlangens tot het punt dat de verlangens jouw denken gaan sturen.
Het denken wordt gegijzeld door het verlangen, en het verstand gaat actief op zoek naar argumenten waarom het allemaal wel meevalt. Waarom het geen kwaad kan er mee door te gaan. Het komt met allerlei verzachtende gedachten. Zoals: Ik zal er wel een keer mee stoppen, maar nu nog niet.
We zien dat bij alle verslavingen. Probeer een drugsgebruiker maar eens te overtuigen dat hij een probleem heeft. Het lukt je eenvoudig niet. Tenzij je hem kan confronteren met de keiharde consequenties van zijn gebruik. Hetzelfde geldt bijv. voor pedoseksuelen, ze hebben hun geest eindeloos laten fantaseren over liefde met kinderen. Probeer zo iemand maar eens te overtuigen dat het verkeerd is. Het lukt je niet. Hij is zo overtuigd dat hij door liefde gedreven wordt, dat hij niet luistert. Pas als na de daad hij op zeer indringende manier geconfronteerd wordt met zijn slachtoffers en hun leed, komt er enige twijfel, eerder niet.
Al deze problemen onstaan doordat de geest steeds dezelfde opwindende gedachten gaat herhalen. De geest is ergens op gefixeerd geraakt en wil dit nu herhalen. Opnieuw, opnieuw, opnieuw. Deze neiging heeft onze geest. Daarom vinden wij als kind de draaimolen en schommel zo prettig. Heen en weer, heen en weer, heen en weer.
Aan werkelijk alles kunnen wij verslavingen opbouwen. Het is dan ook niet zo dat mensen een aanleg tot een bepaalde verslaving hebben. Onderzoekingen wijzen wel uit dat de ene mens meer aanleg tot verslavingen heeft dan anderen. Maar de verslaving kan zich op alle mogelijke manieren uiten. Het is maar net waar de geest zich in de jeugd het eerst door in beslag laat nemen.
Daarom is het bijv. geen verrassing dat de helft van slachtoffers van pedoseksualiteit zelf wederom pleger wordt. Seks is een hele heftige ervaring en pedoseksueel doet er alles aan om het jonge kind daarin in te leiden. Het deel van de kinderen dat weinig aanleg heeft tot verslaving zal er afstand van nemen en zich misbruikt gaan voelen, maar bij de anderen is de geest zodanig gevormd dat het juist willen blijven herhalen zij het in een andere rol.
Juist in de jeugd is de geest het meest gevoelig voor indrukken. De geest heeft geen ervaringen en staat volledig open. Wat je dan in de geest plant zal je je hele leven mee gaan dragen. Stop er een zaadje in en het zal uitgroeien tot een boom.
Wie geweldige games normaal vindt, doet dat omdat hij ze speelt, zijn geest is er al door gevormd. In de VS kunnen we heel goed zien waar dit toe leidt. De VS is ons voorland. In de VS gebeuren sociologische ontwikkelingen 10-20 jaar eerder dan in ons land.
De VS zijn een extreem gewelddadig land geworden. Ze waren altijd al gewelddadig, maar in de afgelopen decennia is dat enorm toegenomen. Waren er twintig jaar geleden enkele tientallen gewelddadige gangs in de VS, nu zijn er tienduizenden gewelddadige gangs met meer dan een miljoen leden.
Voor de jongeren die opgroeien in de achterbuurten van steden zijn de games dan ook geen fantasie meer maar realiteit. Fantasie en realiteit zijn helemaal niet zo gemakkelijk te scheiden als mensen op dit forum denken. Een mens leeft altijd in zijn fantasie.
Het is heel gemakkelijk om een game af te doen als fantasie als je in het dagelijks leven niet bedreigd voelt. Maar zodra je je bedreigd gaat voelen zal het leven op de game gaan lijken. Laten we ook het verschijnsel Wilders er bij nemen. Wilders creert een fantasie over het moslim gevaar dat voor veel mensen even reeel is geworden als de fantasie die de Duitsers hadden over de joden.
Toch hebben de mensen die in die fantasie leven, nauwelijk contact laat staan negatieve ervaringen met moslims. Maar als ze moslima zien lopen met een hoofddoekje wordt dat op zichzelf al een nare ervaring vanwege alle beelden die ze op die persoon gaan projecteren. Maar ze kennen die persoon niet. Ze weten er niets van. Het is fantasie, maar het gevoel is reeel, de ervaring is reeel.
Wij leven in onze fantasien, dat is iets dat wij moeten realiseren. De vraag is dan veel meer, hoe gaan wij onze fantasieen vorm geven. Gaan wij ze vorm geven op een manier die ons gelukkig maakt. Gaan we ze vorm geven op een manier die harmonieus samenleven bevordert. Of gaan we ze vorm geven in angst fantasieen, doodstrijd, marteling, haat, geweld.
Het is niet toevallig dat onze cultuur gewelddadige fantasieen ontwikkelt. Wij hebben een extreem gewelddadige geschiedenis achter de rug. Onze cultuur heeft altijd een extreme fascinatie met lijden gehad. Zozeer zelfs dat wij van God een lijdensfiguur hebben gemaakt. Het Godsbeeld is alles wat de mens er op projecteert als zaligmakend. Lijden is in onze cultuur al tweeduizend jaar de weg naar verlossing.
Lijden is de keerzijde van strijd. De Romeinen zowel als de Germanen waren extreme strijdculturen die leefden voor de oorlog. De verheerlijking van de strijd is de verheerlijking van het lijden. Het lijden, de zelfopoffering, is wat held tot een held maakt. Daarom moet God als superheld extreem lijden ondergaan. Alleen met superlijden kan je de hele wereld redden en een superheld worden. Religie heeft in deze tijd voor veel mensen afgedaan als uitingsvorm en nu zien wij dezelfde fantasien terug komen in games en films.
Ik vind het fascinerend hoe gewelddadig onze cultuur is. Onze speelfilms bevatten zo ontzettend veel grof geweld. En het wordt ook steeds meer. Opvallend is ook de wedergeboorte van het griezelverhaal. We worden dood gegooid met het horrorgenre waarin bloed van het scherm spat. Dat getuigt van een enorme behoefte van mensen om zich daaraan te verlustigen.
Tegelijkertijd zie je dat de verhalen steeds meer de nuances aan het verliezen zijn. Alles wordt enorm plat. Als bevolking zijn wij op een enorme manier aan het vergroven. Ik kan de verschillen tussen de generaties heel duidelijk waarnemen. Je ziet het ook aan de verhalen die steeds simpeler woorden.
Vroeger waren Science fiction films prachtige uitdagingen aan de geest waarin verassende nieuwe werelden werden geopend. Tegenwoordig zijn die nieuwe werelden steevast planeten waar de monsterachtige levensvorm met grof geweld moeten worden afgeslacht. Het is allemaal enorm simplistisch geworden.
We zien dat geweldsfilms ook steeds meer gemodelleerd worden naar de geweldgames. Het is een aaneenrijging van actiescenes geworden. Het verhaal is vrijwel verdwenen. Het verhaal is immer hetzelfde. Aan de ene kant is er de held en de "good guys" aan de andere kant de "evil power" en zijn "bad guys".
Aan de held om de wereld te redden van de evil power. In het begin wordt de evil power steeds voorgesteld als oppermachtig. Met groot gemak vernietigd hij alles. Maar dan "rises the hero to the occassion". En na enkele nederlagen waarin de evil power zijn overmoed toont, komt het tot een finale waarin de held gehakt maakt van de slechterik. Grappig genoeg is de slechterijk dan al zijn supermacht vergeten. Kon hij eerder nog met gemak huizen omduwen, nu bezwijkt hij onder de slagen van de held. Het totale gebrek aan consistentie van zulke verhalen schijnt de fan nooit op te vallen. Die zit zich zo heerlijk te verlustigen in de spanning van de strijd.
Het is te simpel gesteld om te zeggen dat geweldadige games de mensen gewelddadig maken. Het is zeker evenzeer zo dat gewelddadige mensen zich aangetrokken voelen tot zulke games. Het is een wisselwerking.
Nu zullen gamers onmiddelijk gaan tegenwerpen dat ze nooit iemand gewelddadig aanvallen en dat dit niet op hen slaat. Maar daar maken ze een grote denkfout. Ze beoordelen alleen op de daden. Wat ze vergeten is dat de daad een vrucht is die eerst tot wasdom moet komen. Eerst wordt het zaad in de geest geplant en pas veel later groeit die uit tot een vrucht.
Onze maatschappij wordt als maar gewelddadiger terwijl je niet kan zeggen dat die gewelddadigheid uit de misstanden van de maatschappij is gegroeid. Eerder zien we dat de mens steeds harder wordt en daarmee de maatschappij ook. De samenleving spiegelt de mens.
Want steeds meer mensen leven in hun geest in een strijd. Een innerlijke strijd. En deze innerlijke strijd manifesteert zich vanzelf in een uiterlijke strijd. Frustratie is een bekende vorm van innerlijke strijd. Mensen zitten tegenwoordig vol met frustraties. Frustraties zijn zelf ook weer een logisch gevolg van het aanzwengelen van verlangens. Je komt vanzelf in de situatie dat je meer verlangt dan je realiseert, Dat schept spanning, frustratie.
Maar mensen vinden het moeilijk om de strijd met zich zelf aan te binden. Ze weten niet hoe de spanningen bij de bron moeten aanpakken. Ze hebben nooit geleerd hoe ze dat moeten doen. Daarom zoekt de onvrede een uitlaatklep. We gaan onze strijd externaliseren. In een game kunnen we dat op een relatief onschuldige wijze. Alles wat we anderen zouden willen aandoen projecteren we op een fantasiefiguur. Op zich is dat nog niet zo erg. Het wordt een probleem als we er helemaal in opgaan. Dan zitten we het te voeden.
Komen we dan in een bedreigende situatie dan zullen onze reflexen het vanzelf overnemen. We zullen het verschil niet eens merken. Dat zie je bij jongeren in bendes maar ook bij de Amerikaanse soldaten in Irak die mensen afschieten alsof het poppetjes zijn er bij lopen juichen. Het medegevoel is helemaal verdwenen. Dat men zojuist een mens heeft gedood en zijn vrouw en kinderen oneindig leed heeft toegebracht komt niet meer op. Nee het is een rush, net als in de game.
Ik denk niet dat mensen na WO2 het voor mogelijk hadden gehouden wat de nieuwe generatie Amerikanen nu in Irak doet. De walging van de oorlog was toen zo groot. Het verlangen om er van verlost zijn zo overheersend. Nooit meer, was de gedachte die toen leefde. Maar we zien dat de zelfde onbeschaving met nog meer kracht herleeft. Men ervaarde het sterke vredesdenken als een even grote onderdrukking. Een tijd lang probeerde men het te onderdrukken, maar nu is deksel van de hoge drukpan gesprongen en kan men zich weer vrij overgeven aan angst, haat en geweld.
De nieuwe generaties zijn meer afgestompt dan ooit. Je ziet het aan de gezichten, meer dan vroeger hebben mensen ontevreden, hebzuchtige gezichten en minder met een oprechte, onschuldige, vriendelijk uitstraling. Als je je onschuld verloren hebt dan kun je dat alleen nog maar faken. En wie mensen zit af te schieten in poelen van bloed die verliest zeer zeker zijn onschuld. Het is namelijk de ervaring die ons onze onschuld doet verliezen. Voor de geest er geen verschil tussen echt en fantasie, voor de geest telt de beleving. De ervaring is het vuil dat de reiziger onder zijn voeten verzamelt. De ervaring zijn de beelden die de geest achterblijven. Jouw ervaringen vormen jouw geest.
De jonge mens dompelt zich al vroeg onder in heftige ervaringen. Het maakt hem belust op meer, meer, hefiger, grover, harder. Die hard, die harder. Ik zie in mijn omgeving mensen lanceren als een raket en neerstorten als een meteoor. Het ene moment verdienen ze bakken met geld, omringen zich met alle luxe, ze worden daardoor steeds grover. Het is alleen maar logisch dat ze na een tijdje naar het witte poeder grijpen om de oude sensaties te laten herleven.
De mens die grover wordt, merkt dat zelf niet. Zijn omgeving merkt het. Als die voorzichtig probeert te zeggen dat ze iets minder aan moeten doen, dan krijgt ze een boze reactie. Want die mens zit in zijn verlangen en hij wilt niet dat iemand dat afneemt. De gedachte alleen al maakt hem aggressief.
Als je jezelf ooit betrapt dat de gedachte iets kwijt te raken je heel boos maakt, dan is dat een duidelijk teken dat je in de ban van dit verlangen bent geraakt. Je verkeert dan in de gevarenzone. Je geest heeft zijn vrijheid verloren. Het wil herhalen. Een geest die vrij is wil niet herhalen, maar nieuwe ervaringen opdoen. De geest die gebonden is wil dezelfde ervaring herhalen, en omdat dit afstompt, wil hij steeds heftigere ervaringen. Wij zien dit in porno en in de geweldsmedia. Het wordt heftiger in het tempo dat de mensen er op afstompen.
Zo werkt het met alles sensatieverwekkers. Ze stompen af. Daarom gaan mensen er vanzelf steeds meer van gebruiken. Als een pedofiel eindeloos veel plaatjes en filmpjes heeft gezien wordt het verlangen onweerstaanbaar om het ook in het echt te beleven, zo blijkt in de praktijk. En dat geldt ook voor porno en geweld. Wie zijn geest continu zit te conditioneren om zich over te geven aan prikkels, zet zich zelf op een weg die naar het doel leidt.
Ja de samenleving wordt alsmaar gewelddadiger. Maar als je aan eerste geweldplegers vraagt: waarom deed je dat? Dan zeggen ze: ik begrijp niet hoe ik zo iets heb kunnen doen. Dat begrijpen ze oprecht niet. Ze kwamen in een situatie en het gebeurde vanzelf. Ze begrijpen niet dat het verlangen dat ze hebben lopen voeden hen er vanzelf naar toe geleid heeft.
Nee, ik ga mensen niet betuttelen. Ieder bepaalt zelf de weg die hij volgt. Het is een illusie dat je daar mensen van af kan houden. Zoals ze terecht zeggen, ook al verbieden ze het, ik doe het toch. Het verlangen groeit er alleen maar door. Alleen een helder inzicht kan mensen doen besluiten een ander pad te kiezen. En wie dit inzicht heeft zal zijn jonge kinderen beschermen en ze controle over hun geest aanleren.
Zoals je diepste verlangens zijn
zo zal je wil zijn
Zoals je wil is
zo zullen je daden zijn
Zoals je daden zijn
zo zal je lot zijn.
[Reactie gewijzigd door Anoniem: 34296 op 27 juli 2024 23:34]