De vraag is waar de problemen en reparaties vandaan komen, again, vaak heb je meer bouwkwaliteit van de auto an sich tov een ander merk.
Wat jij met bouwkwaliteit benoemt, is meer een degelijkheids
indruk. Hoe klinkt de portier als je die dichtgooit. Klinkt dat als een kluis of klinkt dat rammelig. Zelfs als het rammelig klinkt kan het best duurzaam genoeg zijn om het autoleven mee te gaan. Ik ken iemand die een Honda Jazz had, maar teleurgesteld was over hoe degelijk het ding aanvoelde. Hij rijd nu een BMW. Die voelt degelijker aan.
Van zijn werk kreeg hij een VW maar toen hij voor zichzelf begon heeft hij de VW ingeleverd vanwege de bekende problemen met de DSG-bak. Ook het downsizen levert bij VW grote problemen op.
Mazda, om er maar één te noemen uit bovenstaand lijstje, doet niet aan downsizen, maar doet aan upsizen. Ze maken de motoren groter zodat deze minder toeren moeten maken. Hierdoor slijten ze minder. Op papier is het verbruik wat slechter
(we weten allemaal dat daarmee gesjoemeld wordt en dat er bij deze zuinigheidstest, conform de Europese normen, spiegels verwijderd worden, naden afgeplakt enzovoorts) maar in de praktijk valt dat mee.
Veel storingen zijn het gevolg van verkeerde ontwerpkeuzes (DSG-bak) of onvoldoende getestte nieuwe technieken met kinderziektes (Renault, Opel) tot gevolg. Reparaties zijn vaak ook het gevolg van een geplande korte levensduur. Bij PSA krijg je na ongeveer 125.000 km sterk oplopende kosten omdat bepaalde onderdelen dan versleten zijn. Dezelfde onderdelen gaan bij merken als Mazda, Nissan, Suzuki en Toyota onder normale omstandigheden niet kapot en gaan ze dat wel, dan zijn deze fors duurder als de PSA-onderdelen, maar bij PSA moet je ze 2 tot 3 jaar later opnieuw vervangen. Planned obsolence noemt men dat.
In hoeverre de traditionele Amerikaanse fabrikanten aan planned obsolence doen weet ik niet, maar zij deden in het verleden het design aanpassen zodat men steeds kon zien dat je in een ouder model rondrijd. Daarnaast is de kwaliteit (bouwkwaliteit incluis) van deze auto's dusdanig laag en de prijs dusdanig hoog dat de meeste mensen deze auto's nooit zullen kopen, patriottistische Amerikanen uitgezonderd. Je noemde Tesla plastic fantastic. Juist merken als Suzuki maar ook Daihatsu, Mazda en Toyota kun je daarvan betichten maar deze auto's blijken in de praktijk betrouwbaarder en degelijker als de modellen met luxe uitstraling van VAG, BMW, Mercedes, Opel, Renault en PSA om van de notoire storingsmerken Fiat, Lancia, Alfa Romeo, Maserati, Jaguar, Rover, Bentley, Aston Martin e.d. nog maar te zwijgen. Ja Rover komt in het lijstje van reliabilityindex.com er relatief goed uit maar dat is ook alleen omdat de laatste generatie Rover-modellen eigenlijk ontwerpen van Honda betreft.
Kwaliteitsindruk, iets waar bladen als Autovisie, Carros, Top Gear maar zelfs Autoweek zwaar aan tillen, is iets anders als echte kwaliteit. Dat laatste is meetbaar.
En met elektrische wagens spelen hele andere constructies dan met ICE, je vergelijking raakt dus kant noch wal.
Dat bepaalde zaken met elektrische auto's anders liggen is zeker waar. Echter als merken een auto slechts ontwerpen om een korte levensduur te hebben, dan gaat ook als ze elektrische auto's ontwerpen, zeker een negatieve invloed hebben op de echte kwaliteit, betrouwbaarheid en storingsgevoeligheid.
Daarnaast leven we in een wegwerpmaatschappij. Zelfs als een autofabrikant inzet om degelijke lang meegaande auto's te maken (wat Mazda o.a. doet) dan nog ondervindt je tegenwerking van importeurs (en mogelijk dealers, want die zijn onderhorig aan de importeurs) die in het geval van Mazda slecht een paar jaar accesoires en vervangingsonderdelen leveren.
En ja een
ICE heeft een heel andere constructie als een elektrische of een ottomotor-auto.