Redactieblog #11 - Hdr-gimmicks, digifails, nieuwskeuzes en strapless topjes

In deze versie van ons redactieblog vertelt Hayte over hoe hij het licht zag op hdr-gebied, leerde Jeroen wijze lessen over zijn technologie onderweg, vond Luke juist een nieuwe hobby voor in het vliegtuig en vertelt Tijs over nieuwe blogposts over redactionele keuzes.

Hdr is toch geen gimmick

Hdr bestaat al járen. Tv’s, monitors, gameconsoles, streamingdiensten, smartphones … Al die tijd heb ik het gebruikt, al die tijd vond ik het maar een gimmick. Op smartphones zag ik het amper, op mijn (goedkope) TP Vision-tv ook niet. Ik kan me zelfs een keer herinneren dat Eric mij jaren geleden, toen ik nog stagiair was, samen met wat collega’s hdr liet zien op een high-end oled-tv. Er was een scène waarin iemand aan het lassen was, die lasstralen waren inderdaad iets helderder dan de rest van het beeld. Ik zag het, maar overtuigen deed het me niet.

Toch ben ik inmiddels om. Dat komt door mijn nieuwe AOC-monitor. Ik ga niet vertellen welke monitor het is, anders leest dit wellicht wat als een advertorial. Maar het is de Q27G3XMN. Toen ik het scherm voor het eerst aanzette, werd ik verwelkomd door een enorme bak licht die direct onpraktisch fel was. Dit was tijdens kantoorgebruik onprettig, dus ik heb de helderheid direct omlaag geschakeld.

Tijdens het gamen is die bak met licht echter meer dan gewenst. Vuur spat in Call of Duty bijna letterlijk van je scherm af, een ICBM-impact in Helldivers 2 komt indrukwekkender binnen, de Mexicaanse zon verblindt je als het ochtend wordt in Forza Horizon 5… Dat laatste is overigens letterlijk bedoeld. Het komt soms voor dat ik mijn blik (bijna) van het scherm moet halen, omdat het scherm te fel is. Dit is niet heel praktisch tijdens een multiplayersessie, maar het maakt de wowfactor wel een stuk groter. Dat is voor mij belangrijker dan winnen in een online potje (wat ik voorheen toch al zelden deed).

Is hdr op Windows perfect? Nee. Tijdens kantoorgebruik wil ik geen hdr hebben, omdat sdr-content er dan ‘verkeerd’ uitziet. Omdat ik geen zin heb om uit te vogelen welke game zelf hdr uit- of aanzet, schakel ik hdr iedere keer in als ik game. Daar is een shortcut voor, maar toch voelt het wat omslachtig en ouderwets. Hier hoef je op een console niet zoveel over na te denken.

Een ander probleem is wat persoonlijker: ik heb epilepsie en ben daarbij gevoelig voor lichtflitsen. Hoe hoger het contrast, hoe meer last ik ervan heb. Ik krijg niet meteen een aanval, maar eerst een oncomfortabel gevoel dat uiteindelijk overgaat in een aanval, als de lichtflitsen te lang voortduren. Een van de eerste games die ik speelde met mijn nieuwe monitor, was Call of Duty: WWII. Daar zit een scène in waarin je vliegtuigen uit de lucht moet schieten met een AA-installatie. Bij elk schot krijg je een flits. Op mijn oude Syncmaster T240HD deden die flitsen me nauwelijks iets, maar op de AOC merkte ik wel dat ik het spel bijna moest pauzeren om een paar dagen ziekteverlof te voorkomen. Is it worth it? Wat mij betreft wel. Hdr is geen gimmick, mits je de juiste apparatuur in huis hebt. En je niet te gevoelig bent voor lichtflitsen.

Digitale teleurstellingen

Tijdens een lange vakantie liet technologie mij onverwacht meermaals in de steek. Met mijn DJI Mini 4 Pro-drone, iPhone 15 Pro-smartphone, Sony A7R IV-systeemcamera, DJI Osmo 3, GoPro 10 en alle toebehoren had ik niet alleen vijf bakken nodig om solo door de douane te komen, maar kreeg ik ook een hernia van de rugtas. Op de eerste dag begon het al goed toen mijn koffer zoek was geraakt (en op de terugreis nog een keer). Van tevoren alle apparatuur controleren, opladen en van de nieuwste updates voorzien, bleek ook niet zo’n goed plan. Mijn drone werd een 'brick'. Niet doordat ik hem tegen een boom of vulkaan had gecrasht, wat een denkbaar scenario was, maar doordat de controller zich sinds de update op geen enkele manier meer liet opladen. Er waren in die regio geen DJI-resellers en noch de webwinkel noch DJI wilde creatief meedenken door een latere reisgenoot alvast een vervangende controller mee te geven. Het protocol zei dat eerst alles moest worden opgestuurd, waarna weken later een nieuwe of gerepareerde controller zou volgen. Dat was in dit geval geen oplossing.

Dat Google in de AI-race wat achterloopt, bleek ook snel. Google Maps is handig, maar weinig contextaware of zelflerend. De app bleef mij keer op keer naar onverharde wegen dirigeren, terwijl er prima alternatieven waren (maar nee, die andere weg was op papier een minuut sneller zolang de huurauto geen lekke band kreeg). Ook extreem smalle en supersteile afslagen die zich in een onzichtbare afgrond bevonden, bleven hardnekkig omgeroepen worden, ook als ik die al honderd keer genegeerd had door gewoon een volgende afslag te nemen. Verder kregen Apple CarPlay en Google Maps regelmatig ruzie. Dan was mijn route na een korte stop soms ineens verdwenen en ook nergens meer terug te vinden in de historie.

Misschien kwam het door de stilvallende golfstroom, maar ook mijn andere apparatuur had haperingen. Mijn peperdure A7R IV weigerde op eilanden in de verte scherp te stellen, misschien vanwege onvoldoende contrast of gewoon jaloezie. De actieknop die de camera tevoorschijn moet toveren op mijn iPhone resulteerde op de meest onhandige momenten in een zwart scherm, een bug in de Osmo 3 zette de 4k-resolutie na iedere timelapse spontaan op 2,7k en de GoPro bleek echt geen centimeter dieper te kunnen dan 10 meter (oké, dat staat ook in de specs).

Wat ik daarvan heb geleerd, is dat handige gadgets misschien onmisbaar lijken, maar dat ik in de praktijk steeds makkelijker zonder kon.

Wat ga ik doen tijdens die 11 uur durende vlucht?

Dat was de vraag die ik mezelf stelde een paar dagen voor de jaarlijkse reis naar de CES in Las Vegas. Natuurlijk wilde ik wat kletsen met de vijf collega’s die dit jaar meereisden, maar na een uurtje ben je dat eindeloze generd over tech ook wel zat. Het is me weleens overkomen dat ik dan urenlang zat te staren naar de Flight Tracker op het inflightentertainmentsysteem van KLM ... maar geloof me, daar wordt de vlucht niet korter van. Een filmpje of serie kijken dan? Ik heb geen tablet en mijn telefoon is vrij klein, dus dat was ook geen optie. De tablet van mijn kinderen stelen? Nee, dat kon ik ze niet aandoen als papa negen dagen weg zou zijn. Misschien was het tijd voor een nieuwe gadget, iets wat in mijn tas past en waar ik uren zoet mee kan zijn.

Jaren geleden deed ik op een vergelijkbare manier een impulsaankoop waar ik tot op de dag van vandaag geen spijt van heb: een Teenage Engineering PO-12 Rhythm. Een kleine, calculatorachtige drumcomputer met een cool, minimalistisch ontwerp. Ideaal om mee te nemen op reis en perfect om doelloos mee te pielen, bijvoorbeeld in een vliegtuig. Misschien hadden de makers inmiddels iets nieuws uitgebracht...

En dit herken je misschien wel: in de dagen die volgden werd ik een soort bubbel ingezogen. Voor ik het wist, had ik alle YouTube-tutorials gekeken en elk plaatje op internet bekeken van een apparaat dat ik nog nooit in het echt had gezien, laat staan gehoord: de Teenage Engineering EP–133 K.O. II, een soort grote broer van de PO-12 Rhythm, maar dan met veel meer functies. Denk aan een ingebouwde microfoon, speaker en een flinke berg effecten. Opeens had ik 999 sampleslots en 300 geluiden, in plaats van 16, en veel meer knopjes om in te drukken en aan te draaien. En knopjes ... daar houden tweakers toch van?

In totaal heeft de K.O. II iets meer dan 30 knoppen, waarvan 12 toetsenbordachtige knoppen waarmee je geluiden afspeelt en effecten activeert. Deze toetsen voelen en klinken als een mechanisch toetsenbord: 3,2mm travel, een drukgevoelige laag en een pcb onder de switch. Hoe harder je een toets indrukt, hoe harder het geluid of effect klinkt dat je hebt gekozen. Dit werkt écht goed en is verslavend, ook omdat de animaties op het scherm helemaal losgaan als je harder drukt. Zelfs als je een simpele muzikale compositie maakt, laten de effecten het klinken alsof je volgend jaar een Grammy-nominatie kunt verwachten.

Je kunt negen projecten opslaan, die elk bestaan uit vier groepen met 99 patronen. De leercurve is vrij steil, en ik ontdek nog steeds nieuwe mogelijkheden, vaak per toeval. Een functie die ik nog niet veel gebruik, maar die erg grappig kan zijn, is de mogelijkheid om met de ingebouwde microfoon geluiden op te nemen en te sampelen. Ik liet bijvoorbeeld mijn zoon en dochter wat grappige zinnen inspreken om hun moeder mee te plagen. Door elk woord los te knippen in de sampler kon ik de zinnen compleet omgooien en in willekeurige volgorde over een beat spelen. Wij moesten er heel hard om lachen, mama wat minder.

Het lastigste aan de K.O. II is onthouden waar alles zit en waar je dat ene geluidje ook alweer had opgeslagen. Na een tijdje zaten de standaardgeluiden ook niet meer waar ze hoorden, maar gelukkig kun je de sampler via USB-C op een computer aansluiten. Via een webinterface kun je alle standaardgeluiden en instellingen herstellen. Ook kun je samples en loops van externe bronnen overzetten naar de lege slots in de sampler, totdat de 64MB-opslag vol zit.

Eerlijk is eerlijk: het was wederom een impulsaankoop. Maar voor iemand die geen noten kan lezen, geen akkoorden speelt en niet weet wat een maatsoort precies inhoudt, heb ik een heleboel lol met de K.O. II. Het klinkt al snel alsof je wél weet wat je doet, en dát is het leuke aan dit kleine maar complexe apparaat. Gelukkig zijn er geen foto's of filmpjes gemaakt door collega’s tijdens de lange vlucht naar Las Vegas, want ik zat waarschijnlijk ongecontroleerd met mijn hoofd te schudden. Het moet er behoorlijk raar hebben uitgezien, tenzij je kon horen wat er door mijn koptelefoon beukte.

Meer blogposts over hoe we nieuws schrijven en keuzes maken

De belangrijkste taak van de journalistiek is om licht te schijnen op zaken die niet in het licht willen komen. Journalisten zoeken naar transparantie van overheden, bedrijven en de maatschappij in het algemeen. Maar hoe transparant zijn journalisten zelf eigenlijk? Bij Tweakers krijgen we heel vaak vragen over keuzes die we maken (of niet maken), of over onze werkwijzen, en daar verdienen lezers een goed antwoord op. Daarom zijn we sinds dit jaar begonnen met frequente blogposts over onze nieuwsvoorziening.

Dat begon met dit artikel, dat we aan het einde van een bijzonder drukke CES-week schreven. Het leek ons leuk om een kijkje achter de schermen te geven; hoe plannen we zo'n hectische periode en waar moeten we rekening mee houden? Later schreven we dit artikel over hoe het nieuws over de Nintendo Switch 2 er uiteindelijk niet kwam en hadden we een discussie over opensourcelicenties. Vrijdag gaat er weer een nieuw artikel online. Gebaseerd op de reacties en hoe goed de artikelen gelezen worden, lijken jullie vooralsnog deze kijkjes achter de schermen wel te waarderen!

We gaan hier de komende tijd dus ook zeker mee door. We moeten wel nog goed kijken naar de precieze vorm die dat aanneemt. Moeten we bijvoorbeeld uitleggen waarom we bepaald nieuws wel of juist niet brengen? Of hoe een artikel tot stand is gekomen? Of moeten we juist uitleggen waarom we bepaalde nieuwstips die jullie ons insturen niet hebben opgepakt? We zullen daar nog de juiste vorm in moeten vinden. Misschien moeten we het juist wel allemaal doen, afwisselend met elkaar. Laat ons vooral ook hier en onder die artikelen in de reacties weten wat jullie wel en niet zouden willen lezen.

We zullen niet pretenderen dat het idee nou zo nieuw is. NU.nl doet bijvoorbeeld al een hele tijd hetzelfde en sommige kranten zoals NRC hebben een eigen ombudsman. Beter goed gejat dan slecht verzonnen, zullen we maar zeggen. Uiteindelijk hopen we dat dit een waardevolle toevoeging is vanuit de redactie: journalistiek en media zijn gebaat bij transparantie en die hopen we hiermee nog verder te kunnen verbeteren.

Je kunt deze blogs vinden onder de nieuwe tag 'nieuwsblog'.

Een AI-eindredacteur en een strapless topje

Wij hebben bij Tweakers twee fantastische eindredacteuren. Als je nu denkt: Arnoud, wat een rare zin om te beginnen, dan komt dat omdat onze eindredactie onze teksten naloopt, fouten eruit haalt en waar nodig de teksten verbetert. En dat houdt af en toe in dat een andere beginzin in een tekst staat. En als zij het woord ‘irritante’ vervangen door ‘fantastische’, wie ben ik om er wat van te zeggen?

Maar er kan niet op elk moment van de dag een eindredacteur zijn. We schrijven doordeweeks tussen 07.00 en 21.00 uur nieuws en ook in het weekend verschijnen er berichten. Bovendien moeten de eindredacteuren ook alle achtergrondverhalen en reviews nalezen. Ze claimen ook naast hun werk een leven te hebben. Kortom: het is ondoenlijk voor hen om élk bericht dat verschijnt grondig na te lezen.

Gelukkig is daar nu de AI-ndredacteur: dat is een interne ChatGPT-variant, speciaal gefinetuned voor Tweakers. Intern, want die draait op een DPG-server. Op papier ideaal: de AI-ndredacteur is altijd beschikbaar zolang er internet is, heeft geen leven en weet uitstekend hoe wij termen als oledscherm of microSD-kaartlezer schrijven.

Dat gaan we komende tijd proberen, maar we nemen de correcties niet klakkeloos over. We bekijken per suggestie of de AI-ndredacteur het bij het juiste eind heeft. Uiteraard kon ik het niet laten om te proberen dit AI-model aan de digitale tand te voelen.

Daarvoor had ik een aantal testen. Ik nam een paar alinea’s uit het verhaal over het 20-jarig jubileum van YouTube. De AI-ndredacteur had acht suggesties voor correcties. Ik opende een nieuw venster en voerde de gecorrigeerde tekst in. De software kwam weer met een stuk of acht ‘correcties’. Zo ging ik vijf keer door, en telkens weer kwam de AI-ndredacteur met nieuwe suggesties. Ik vond daarbij het hoogtepunt dat hij ‘strapless topje’ aan elkaar wilde schrijven ‘omdat het één samenstelling betreft’. Oké, prima. Als Tweakers-redacteur kom je de term ‘strapless topje’ niet elke week tegen, dus hij zal wel gelijk hebben toch? Maar in de volgende ronde suggereerde het model dit: ‘'Straplesstopje' is aangepast naar 'strapless topje' voor correcte spelling.’ Huh?

Nieuwe test dan: twee vensters openzetten en dezelfde tekst invoeren. Komt hij met dezelfde correcties? Nee, van de negen correcties kwam er maar eentje overeen, de rest was totaal anders. Bovendien bleek dat hij nieuwe taalfouten wilde introduceren. Toch slordig.

Dan nog een test: ik schreef een alinea met naast mijn gebruikelijke ontelbare onbewuste fouten ook nog bewuste fouten. “Het microsdkaartslot met sdxckaartlezer zorgt voor verwaring bij de redacteur van dienst, die duidelijk had gehoopt op eenvoudigere speling van technische termen in de te schrijven nieuwsartikelen. Dat het ging om een 120hzoledscherm hielp natuurlijk ook niet mee, maar hij wist dan wel raad met bluetoothondersteuning met bluetooth 5.3. Gelukkig hoef je dat soort woorden in een podcsat alleen uit te spreken en niet op te schrijven."

Weer heb ik in twee vensters het model deze tekst gegeven. Deze keer kwam het AI-model in beide gevallen met grofweg dezelfde correcties. Het systeem was het alleen niet met zichzelf eens of het ‘bluetoothondersteuning’ of ‘Bluetooth-ondersteuning’ zou moeten zijn. Het model had een komma toegevoegd na Windows Vista. Wat? Had je over Vista heen gelezen? Ja, logisch, want het stond er ook niet in. Ook deze interne tool is niet helemaal immuun voor hallucinaties.

Door deze testen lijkt het misschien alsof de AI-ndredacteur niet klaar is voor gebruik. En misschien is dat ook wel zo. Maar AI is gereedschap in onze handen. Als AI een hamer was, zouden we op onze duim kunnen slaan, maar we zouden ook de spijker op de kop kunnen raken. Als redacteuren maken we soms schrijffouten of fouten in de spelling van technische termen die dit systeem er moeiteloos uit kan vissen.

Dus we gaan dit proberen de komende tijd. Dat lukt niet tijdens elke nieuwsdienst, want de interne server zit achter een vpn waar we niet vanaf elke computer die we gebruiken bij kunnen. Maar hopelijk kom je hierdoor minder fouten tegen in sommige nieuwsberichten. En misschien wat meer Vista.