Redactieblog #8 - Bluetoothretrofits, shadowdrops en MiniDV-perikelen

In editie #8 tonen probeert Hayte bluetooth aan de praat te krijgen in zijn enigszins oude auto, reflecteert Jurian op het spanningsveld tussen kleine gameontwikkelaars en 'shadowdrops' en duikt Niels in de rabbithole van oude MiniDV-camera's.

Bluetooth in je oude auto

Auto’s hebben tegenwoordig minstens één touchscreen en kunnen op verschillende manieren gekoppeld worden aan je diensten, zoals Spotify. Je kan inloggen op de Spotify-app, je kan je telefoon koppelen met Android Auto of Apple CarPlay, of je kan muziek streamen via bluetooth. Mijn eigen auto, een Jaguar van rond de eeuwwisseling, kan geen van die dingen.

En dat vind ik jammer. Want zeker op een lange rit, vind ik het heerlijk om naar mijn eigen muziek te kunnen luisteren. Mijn smaak vind ik niet altijd op de radio (Decibel kon soms leuk zijn, al blijkt Kink ook een prima alternatief te zijn) en er gaat wat mij betreft niets boven je eigen keuze. In de kofferbak zit wel een cd-wisselaar, maar om speciaal voor mijn auto cd’s te kopen, vind ook wat ver gaan. In de auto zelf kan ik cassettebandjes spelen, maar ja, die waren twintig jaar geleden eigenlijk ook al achterhaald.

Die cassettespeler bleek wel het antwoord op mijn problemen te kunnen zijn. Tegenwoordig kun je namelijk bluetoothcassettes kopen die, zoals de naam al zegt, je je telefoon aan je auto laten verbinden. Het klonk als dé simpele oplossing die ik nodig had, al bleek de oplossing in de praktijk vooral problemen en frustratie met zich mee te brengen.

Zo bleek mijn Jaguar geen ‘domme’ cassettespeler te hebben, maar zit er een ‘cassettedraaier’ in. Als de ene zijde van de cassette klaar is met spelen, schakelt de speler om naar de andere kant van de cassette. Is die ook klaar, dan gooit de speler de cassette eruit.

Twintig jaar geleden was dat vast ideaal, maar met die bluetoothcassettes verre van. De cassettespeler denkt namelijk dat de cassette is uitgespeeld, gooit ‘em eruit, waarna je hem er weer terug in moet duwen. Na tiental (of meer) pogingen, besluit de speler de cassette opeens wél te activeren en kun je naar je muziek luisteren. De cassette gebruikt echter een accu die na een symbolische vijf minuten spelen weer op is, waarna de hele cassette eruit moet om op te kunnen laden, waarna je het hele riedeltje om hem er weer in te krijgen, opnieuw moet uitvoeren.

Die bluetoothcassette werkte dus niet voor mij, en dan heb ik niet eens benoemd dat de audiokwaliteit niet denderend was en grotendeels over één kanaal ging, waardoor ik continu in de instellingen van de radio aan het pielen was. Het resultaat was dat ik de cassette alleen gebruikte voor 'noodgevallen’: als ik écht zin had in een specifieke artiest.

Foto's van de bluetoothcassette. Normaliter zou ik betere foto's willen maken, maar ik ben de miskoop kwijt weet niet zo goed waar ik de cassette heb gelaten. Ik had hem opengeschroefd omdat je volgens internet de cassette kon tweaken om te voorkomen dat de cassettespeler hem eruit zou spugen, maar dat bleek in mijn geval niet te werken. Of ik ben geen goede tweaker, dat kan ook.

De itch was dus nog niet volledig gescratcht; mijn zoektocht naar een betere oplossing ging dan ook door. Ik had al eerder gehoord over de FM-transmitters die met bluetooth verbinden met je smartphone, maar ik dacht dat ze illegaal waren. Toen ik op een willekeurige dag besloot hier nader onderzoek naar te doen, bleken ze tóch toegestaan te zijn. Dus besloot ik er eentje aan te schaffen, met het idee dat het nooit slechter kan zijn dan die bluetoothcassette.

Wel verhip, dat blijkt het ook absoluut niet te zijn. De installatie verliep vlekkeloos, na verbinding had ik direct muziek. De audiokwaliteit is niet denderend, al weet ik ook niet direct in hoeverre dat aan de geluidsinstallatie van de Jaaag ligt. Zelfs in de auto bellen is werkbaar, als het echt moet. Het enige minpuntje is het gebrek aan privacy en, in sommige gevallen, ruis. Het hele idee achter FM-radio is immers dat iedereen ernaar kan luisteren; telefoongesprekken zijn dus met gemak af te luisteren, mocht iemand in de buurt rijden. Die ruis heeft weer te maken met stoorzenders, waar ik op dit moment vooral in Roosendaal last van heb gehad. Deze stoorzenders zorgden er al voor dat ik in sommige delen van de stad niet naar de reguliere radio kon luisteren, dus hier kan ik de FM-transmitter niet de schuld van geven.

Is het de allerbeste oplossing? Nee. Een betere oplossing zou het exporteren van mijn autoradio naar Engeland zijn, waar een bedrijf de radio van bluetooth voorziet. Dit is een dure oplossing die bovendien vereist dat je de radio goed inpakt zodat die tijdens vervoer niet beschadigt, wat ik geen prettig idee vind. Er zijn ook andere oplossingen denkbaar, kreeg ik van lezers te horen toen ik het eerder dit jaar in de podcast besprak.

Die oplossingen zijn echter ook niet goedkoop. En zó vaak zit ik nou ook weer niet in de auto. Voor de reis naar werk gebruik ik voornamelijk de rupsen van NS; het is dus vooral een weekendauto. Om daar nog uren en euro’s in te steken voor de theoretische mogelijkheid op iets betere geluidskwaliteit, is ook niet de bedoeling. De FM-transmitter is dus voor mij de ideale balans tussen praktisch en kwaliteit, al kijk ik soms wel met jaloezie naar hoe Porsche omgaat met klassieke radiosystemen.

De indie versus de ‘shadowdrop’

Misschien heb je me hier enkele weken geleden ook al in de Tweakers Podcast over horen praten. Dan weet je al waar dit over gaat en kun je het overslaan; dat is ook wel eens lekker. Voor de overgebleven lezers: ik wil het even hebben over indies, Steam en het fenomeen ‘shadowdrops’.

Een tijdje geleden viel mijn blik op deze tweet. Dit is een post van Renee Gittins, die leiding geeft aan haar eigen kleine indiestudio genaamd Stumbling Cat, die vorige week Potions: A Curious Tale uitbracht op Steam. Renee omschrijft de game als een passieproject waar zij meer dan tien jaar aan heeft gewerkt. Het is haar droomgame. De game draait om een jonge heks die allerlei obstakels en uitdagingen moet zien te overwinnen, onder meer door verschillende drankjes te brouwen die haar kunnen helpen.

Omdat een van de doelen die Renee met het spel heeft, is om meisjes en jonge vrouwen na te laten denken over hun sterke punten en ze te motiveren hun dromen na te jagen, bracht ze de game uit op 7 maart, aan de vooravond van Internationale Vrouwendag. Daarbij zou dat moment ook nog een positieve uitwerking hebben voor de New & Trending-lijst op Steam.

Die lijst is belangrijk, want het is het effectiefste platform dat relatief onbekende makers hebben om hun nieuwe games onder de aandacht te brengen. De New & Trending-lijst genereert miljoenen impressies, duizenden ‘wishlists’ en honderden verkochte games. Per dag. Doordat er in het weekend geen games uitgebracht mogen worden op Steam, was de kans aanzienlijk dat Potions: A Curious Tale tot na het weekend prominent op die pagina te zien zou zijn. Niet elke game komt namelijk zomaar in die lijst; je hebt goede reviews of een bestaande reputatie nodig. Dat maakt de kans vrij klein dat de game al vóór het weekend ver naar beneden gedrukt zou worden.

Een logisch releasemoment en een feestelijke dag. Toch? Nee, integendeel. Wat Renee en haar team namelijk niet wisten, niet kónden weten, is dat Electronic Arts diezelfde avond nog elf (!) nieuwe games op Steam zou zetten. Over wat voor reputatie EA heeft, kun je discussiëren, maar feit is dat hun games zeker in New & Trending verschijnen. Terwijl Renee rekende op drie á vier dagen vol in de aandacht, hoog in de New & Trending-lijst, drukte elf EA-games haar passieproject vrijwel meteen weg.

Je kunt daar je schouders over ophalen en dat mag. Je kunt beargumenteren dat dat nu eenmaal is hoe de wereld werkt en dat is geen onwaarheid. Maar zo’n ‘shadowdrop’, waarbij een partij onaangekondigd een game ineens uitbrengt, of dus elf tegelijkertijd, kan enorm veel schade veroorzaken. Renee gaf in verdere tweets aan dat deze gang van zaken flinke impact heeft op de te verwachten verkoopcijfers en daarmee op de verdere mogelijkheden van de studio. Gamers die vroegen of de game ook naar Nintendo Switch zou komen, kregen bijvoorbeeld te horen dat dat wel het oorspronkelijke plan was, maar dat nu zeer onzeker is geworden of dat financieel wel haalbaar is.

Het verhaal van Stumbling Cat is niet uniek, het gebeurt vaker. De kern van het probleem is dat ontwikkelaars als Renee geen rekening kunnen houden met de plannen van grote uitgevers als EA, als die niet communiceren over hun releases. Renee schrijft in een latere tweet dat ze ‘deze datum had vermeden als de pest’ als ze wist dat EA diezelfde dag nog elf games zou uitbrengen.

In een tijd waarin we steeds minder echt originele ‘AAA’-games zien, zijn we steeds afhankelijker van onafhankelijke gameontwikkelaars voor spelervaringen die ‘anders’ zijn. Als platformen als Steam toestaan dat de EA’s van deze wereld van tijd tot tijd onaangekondigd een wagonlading games droppen, hindert dat passieprojecten als Potions: A Curious Tale enorm. Ik heb de game niet gespeeld en weet niet of het een goede game is. Maar hoe zonde zou het zijn als dat wél het geval was, maar de makers hun beloning daarvoor nooit krijgen, omdat hun moment om de aandacht van gamers te grijpen en hun game onder de aandacht te brengen door een shadowdrop van EA de nek om is gedraaid? Niet eens opzettelijk, maar waarschijnlijk, en dat is misschien nog erger, omdat iemand in een EA-kantoor een sloot games heeft klaargezet voor een release op Steam, zonder zich überhaupt af te vragen wat de gevolgen daarvan zijn voor kleine games die toevallig diezelfde dag zijn uitgebracht.

De game-industrie gaat niet de makkelijkste tijd tegemoet, maar indies kunnen voor creatieve en originele lichtpuntjes zorgen. Dat doen ze al jaren. Ik heb niet de illusie dat Meneer Steam en Meneer EA deze blog zullen lezen, maar voor de miniscule kans dat ze dat wel doen: probeer dit te voorkomen. Kondig releases aan, zeker als dat er meerdere op een dag zijn, en gun kleine studio’s hun toch al minieme plekje in de spotlights.

Ik heb ondertussen Potions: A Curious Tale gekocht. Ik ga niet vragen of jullie hetzelfde willen doen (al mag dat uiteraard wel). De game kost vijftien euro en ik weet dus nog niet of die überhaupt leuk is. Bovendien zijn er tig andere indiegames van makers die je steun net zo goed kunnen gebruiken en die steun ook net zo verdienen. Ik voelde in elk geval de behoefte om Stumbling Cat te steunen, al is het maar om de kans een klein beetje groter te maken dat het team uit Seattle de komende jaren, of zelfs decennia, meer passieprojecten kan gaan maken.

MiniDV, firewire en andere perikelen

Als echte nerd duik ik soms in technologie die stamt uit de jaren dat ik zelf nog een klein ventje was. Dit jaar is dat de wereld van ‘camcorders’, een vrijwel dood platform waarbij nog een enkeling een moderne digitale 4k-handycam gebruikt. De interesse stamt voornamelijk vanuit analoog perspectief en de voortgang richting digitaal: MiniDV dus.

Als start voor dit avontuur had ik via Marktplaats een Sony TC 630 aangeschaft, maar helaas zat er een klikgeluid in het mechanisme waardoor er ongeveer iedere vijf seconden een klik hoorbaar was. Dit was dus geen optie en na verder zoeken kwam ik via eBay een prachtige Panasonic NV DX 100 tegen, een camera uit eind jaren 90/begin 2000. Dit model werd al snel vervangen door de NV DX 110; het nadeel van de 100 was dat je via iLink (FireWire 400) geen beelden naar de camera kon sturen, maar daar heb ik geen interesse in, dus de 100 is prima voor mijn doel. Na mijn eerste filmopnamen te hebben gemaakt − er zit ongeveer 70 meter aan tape in een DVC-cassette van 60 minuten − was het tijd om die over te zetten naar de pc. Hier begon de ellende van moderne machines en oude technieken.

Zoals eerder genoemd heeft deze camera de optie om via iLink (FireWire) beelden digitaal (1:1 met de bron) uit te sturen, wat het voordeel heeft dat je geen kwaliteitsverlies hebt ten opzichte van analoog naar digitaal. Om dit werkend te krijgen, heb je een aantal dingen nodig: een computer, een FireWire 400-naar-iLink-kabel, een programma om het beeld mee op te nemen (WinDV, Premiere Pro of iets anders), een FireWire PCIe-kaart en veel geduld en hoop.

Het lijkt in de basis simpel, maar niets is minder waar, want Microsoft heeft na Windows 8.1 gekozen om FireWire vrijwel niet meer te ondersteunen. Dat is logisch, want het is een standaard uit 1995 die niet meer vanzelfsprekend is binnen een Windows 10/11-omgeving. Hier beginnen de problemen dus, want ik zou mijn hoofd-pc nooit willen dualbooten met Windows 7, voornamelijk vanwege veiligheidsproblemen. Een tweede pc was dus nodig, maar gelukkig had ik nog een systeem staan met een vierdegeneratie-i7, en laat nou net binnen Windows 7 een FireWire-kaart plug-and-play zijn.

Na urenlang sukkelen, kon ik mijn bandje digitaliseren via WinDV. Na netjes 60 minuten wachten, krijg je dan een prachtig .avi-bestand van ongeveer 13GB. In tegenstelling tot moderne digitale videoformats moet je bij MiniDV en soortgelijke het hele bandje afspelen om alles op te nemen. Het resultaat? Ongeveer 60 minuten aan video in 'standard definition'. Die staan nog altijd braaf op een externe ssd te wachten om bewerkt te worden. Ook ben ik nog steeds op zoek naar een kaart die wel werkt in Windows 11; volgens verschillende fora zijn er kaarten met VIA-chipset die wel werken. Dit komt doordat Microsoft in Windows 11 toch stiekem weer legacydrivers meelevert voor FireWire.

Het is een leuk hobbyproject waar ik dit jaar nog zeker tijd in ga steken; bewerken is niet mijn sterkste kant, dus eerst daar maar eens iets over leren. Inmiddels ben ik wat wegwijs geworden in het gebruiken van video-editingsoftware en is er een heuse video uitgerold. Inmiddels heb ik een fisheyelens en een anamorphische adapter in bruikleen zodat ik breedbeeld kan schieten. Praktisch is het allemaal niet, maar het geeft een erg leuk beeld. Verder ben ik overgestapt naar ScenalyzerLive. Dit programma heeft iets meer opties dan WinDV en geeft betere informatie mee aan het bestand, waardoor bewerken makkelijker is.