Recht doen aan verschrikkelijke oorlog
Samengevat
DICE is er met Battlefield 1 in geslaagd de hooggespannen verwachtingen waar te maken. Wat direct opvalt, is dat de game er fantastisch uitziet, en in die mooie omgevingen kan weer heel veel kapotgeschoten worden. Dat gebeurt natuurlijk in de multiplayer, die als vanouds draait om de combinatie tussen schieten met normale wapens en het gebruik van voertuigen, maar ook in de prima singleplayer. A Storm of Steel is een mooi eerbetoon aan de gevallen helden van de Great War, terwijl de vijf onderhoudende missies die daarna nog te spelen zijn stuk voor stuk goed zijn uitgewerkt, compleet met tussenfilmpjes en verschillende speelstijlen. Daardoor beschikt Battlefield 1 over het beste singleplayer-aanbod sinds in elk geval Battlefield: Bad Company. In de multiplayer zorgen de oudere wapens en voertuigen voor een ander tempo dan de laatste jaren het geval was, wat fijn werkt. Helemaal perfect zullen we Battlefield 1 niet noemen, maar heel veel beter had het waarschijnlijk niet gekund.
Eindoordeel
'Tijdens de tweede slag om Cambrai kwamen ongeveer driehonderd tanks in actie. Een maand na de slag eindigde de Eerste Wereldoorlog.' Zomaar een quote die je kunt terugvinden in Battlefield 1. In Nederland is de Tweede Wereldoorlog veel bekender dan de Eerste Wereldoorlog. Geen van beide oorlogen zou je kunnen classificeren als 'zinvol', maar de 'Great War' blinkt toch wel uit in zinloosheid. De manier waarop de verschillende partijen miljoenen jonge mannen een allesverslindende 'meat grinder' in stuurden is volslagen krankzinnig. Golf na golf soldaten werd de loopgraven uit gestuurd, om neergemaaid te worden door een regen van machinegeweervuur, zelfs in de laatste fase van de oorlog. Toen de oorlog al verloren was, deed Duitsland zelfs nog een verwoede poging om met een alles-of-niets-offensief zijn onderhandelingspositie te verbeteren. Kosten: nog eens honderdduizenden doden. Velen van hen beleefden hun negentiende verjaardag niet.
De Eerste Wereldoorlog vertegenwoordigt een verschrikking die voor ons anno 2016 amper voor te stellen is. We kennen de horrorverhalen, maar kunnen ze onmogelijk op hun gruwelijke waarde schatten. Hoe leef je je in, in een soldaat die weet dat hij zal sterven zodra zijn commandant op een fluitje blaast ten teken dat hij zijn veilige loopgraaf moet verlaten en op de vijand moet afrennen? Wat kunnen we, in een tijd waarin het niet abnormaal is om bang te zijn voor harde knallen tijdens Oud en Nieuw, met de wetenschap dat een artilleriebarrage van het Duitse leger in Noord-Frankrijk tot in Londen te horen was? Dat de zon letterlijk verduisterd werd door de vele granaten die in de lucht hingen, afgevuurd door enorme batterijen aan artilleriegeschut? We weten ervan omdat er documentatie over bestaat, maar het echt begrijpen? Onmogelijk.
Het is dan ook niet gek dat er in 2008 enige spanning ontstond bij de top van de Zweedse studio DICE, dat ooit stond voor Digital Illusions CE. Er werd destijds voor het eerst binnenskamers gesproken over de mogelijkheid om een Battlefield-game te maken rond de Eerste Wereldoorlog. Daarmee zou het de eerste grote serie zijn die de Great War als toneel zou gebruiken. Gevoelig? Ondanks dat die andere grote wereldoorlog al vaker gebruikt was: toch wel. Zeker in Engeland ligt de Eerste Wereldoorlog gevoeliger dan de Tweede Wereldoorlog. De onverschilligheid waarmee een hele generatie de dood in werd gejaagd is daar debet aan.
Los van de emotionele lading was er een uitdaging in de uitvoering. Hoe maak je een oorlog, waarbij twee kanten elkaar jarenlang bestoken vanuit loopgraven, leuk om te spelen in een game? En hoe doe je dat zonder dat je die oorlog zoals hij werkelijk heeft plaatsgevonden onrecht aandoet? Na de game een paar dagen uitgebreid te hebben gespeeld, kunnen we stellen dat DICE erin geslaagd is. De verschrikkingen en zinloosheid van de gevechten komen in de game goed naar voren, en de gameplay weet als vanouds te vermaken. Battlefield 1, dat door DICE 'de volgende grote Battlefield' wordt genoemd, lijkt zich aan te kunnen sluiten bij de beste afleveringen van de langlopende shooter-serie.
/i/2001263751.jpeg?f=imagenormal)
Singleplayer: veel variatie en sfeer
Bij elke nieuwe Call of Duty of Battlefield schrijven wij, en velen met ons, dat het vooral om de kwaliteit van de multiplayer-modus gaat. Dat is immers de modus waar het merendeel van de gamers het gros van zijn game-uren in doorbrengt. Toch is er ook een flink contingent gamers dat geen of amper een boodschap heeft aan deze competitieve kant van de game. Ook anno 2016 zijn er genoeg mensen die de voorkeur geven aan een game met een onderhoudende singleplayer-campagne. Daarvoor was je bij Battlefield meestal niet aan het juiste adres. De laatste paar Battlefield-games bevatten steevast een campagne, maar daar droop de kwaliteit niet bepaald vanaf. De voorspelbare, maar oerdegelijke en spectaculaire campagnes van de Call of Duty-games kwamen er vrijwel altijd beter vanaf, met wellicht het hilarische Battlefield: Bad Company als positieve uitzondering.
/i/2001263763.jpeg?f=imagenormal)
Hier slaat Battlefield 1 dan ook direct een belangrijke slag. DICE is erin geslaagd de game te voorzien van een uitstekend singleplayer-aanbod. Die kant van de game kan, wat het aantal uren betreft dat je ermee kunt spelen, nog steeds niet op tegen het overweldigende aanbod aan de multiplayer-zijde van het spel, maar de inhoud is goed. Aan de basis van die inhoud ligt dat DICE niet wilde kiezen voor één soldaat die je in de campagne kunt volgen. De Eerste Wereldoorlog werd niet uitgevochten door een James Bond-achtig personage dat alles heel goed kan. Je had tankbestuurders die hun Mark V's dwars over de loopgraven stuurden. Je had heldhaftige piloten die hoog boven de alpen het gevecht met de Duitse dubbel- en driedubbeldekkers aangingen. In het Ottomaanse Rijk ontwikkelde Lawrence of Arabia een guerrilla-tactiek om tegen de veel grotere meerderheid van zijn tegenstander op te kunnen boksen. Conclusie: elk oorlogstheater vereiste een ander stijl. Om die reden speel je die zes missies die de singleplayer te bieden heeft steeds met een ander personage.
Van Wallonië naar de Sinaï-woestijn
Toch is het niet zo dat je simpelweg een naam krijgt opgedrukt en dan in de gameplay duikt. Elke missie is eigenlijk een minicampagne, voorzien van goede tussenfilmpjes die het karakter van de betrokken personages neerzetten en een sfeerbeeld van de oorlog geven. Mede daardoor krijgt elke minicampagne een heel eigen smoel en persoonlijkheid. Het is vermakelijk om mee te leven met de jonge tankbestuurder die in 'Through Mud and Blood' zijn plek vindt in de crew van zo'n grote tank die achter de Duitse linies terechtkomt. In 'Friends in High Places' neem je de rol aan van een arrogante oplichter die zich een gevechtsvliegtuig in weet te bluffen, met alle gevolgen van dien. 'Avanti Savoia!' draait vervolgens rond de strijd tussen de Italianen en Oostenrijk-Hongarije in de Alpen. 'The Runner' vertelt het verhaal van de landing van de Engelse legers op Gallipoli en in 'Nothing is Written' bindt Lawrence of Arabia de strijd aan met een allesvernietigende, bepantserde trein in en rond de Sinaï-woestijn.
/i/2001263753.jpeg?f=imagenormal)
De gameplay verandert mee met de missies en met het gebied waarin je opereert. De ene missie is duidelijk gericht op tank-actie, de andere zet je voornamelijk achter de stick van een vliegtuig. Een aantal gameplay-elementen komt in meerdere missies terug. Zo speelt sluipen en het geruisloos uitschakelen van vijanden meerdere keren een belangrijke rol, en ook open gevechten komen natuurlijk vaker voorbij. De campagne rond de landing op Gallipoli laat zien dat ook ver van het West-Europese front heftige gevechten plaatsvonden. Hier speelt de ondersteuning van de marine een grote rol, iets dat tijdens de campagne ook goed naar voren komt.
Ander tempo dan de laatste jaren
Voor alle minicampagnes geldt dat ze leuk zijn om te spelen en specifieke uitdagingen met zich meebrengen. In je tank word je geconfronteerd met Duitse tanks die sterker zijn dan de jouwe, waardoor je je tactisch moet opstellen. In de lucht dien je de combinatie van luchtafweergeschut en vijandelijke toestellen te omzeilen en te verslaan. In Frankrijk en op Gallipoli word je bestookt door vlammenwerpers, en natuurlijk spelen ook gasaanvallen een rol. Ook in het wapentuig dat je zelf in handen krijgt is het tijdsbeeld goed af te lezen. ACOG-scopes, Red Dot Sights en andere moderne extra's voor wapens die we in alle recente Battlefield- en Call of Duty-games steeds zien, maken plaats voor ouderwetse ironsights en primitieve scopes. Een andere manier van vechten, met een ander tempo dan we de laatste jaren in veel games hebben gezien. Dat alleen al is een verademing, en een prima startpunt van wat later dus een uitstekende singleplayer-campagne blijkt.
Operations en War Pigeons
Het bruggetje tussen de singleplayer- en multiplayer-kant zit vooral in de omgevingen waar de gevechten plaatsvinden. De zes onderdelen van de singleplayer vertalen zich naar verschillende multiplayer-maps, die in Battlefield 1 een toneel bieden aan gevechten voor 64 of 24 spelers. Zoals we gewend zijn van Battlefield biedt het spel diverse modi, en afhankelijk van de gekozen modus geldt een maximum aantal spelers. De traditionele modi Conquest en Rush bieden bijvoorbeeld actie voor 64 man, terwijl potjes Domination en Team Deathmatch gericht zijn op minder spelers. Bij die modi voor minder spelers worden de speelvelden wat bijgesneden, waardoor er een kleiner deel van de map over blijft om op te spelen. DICE doet dat al jaren op die manier, en weet maps zo op efficiënte wijze schaalbaar te maken.
Operations: meerdere maps op rij
Natuurlijk biedt Battlefield 1 niet alleen bekende spelmodi. Aan beide kanten van het multiplayer-spectrum - veel en weinig spelers dus - is er iets nieuws onder de zon. De meest in het oog springende toevoeging is de introductie van Operations. Hierbij trekken twee teams van 32 spelers ten strijde, waarbij een partij de aanvallende en een partij de verdedigende partij is. De verdedigende partij dient een serie objectives te verdedigen, terwijl de aanvallers ze juist proberen in te nemen. Lukt dat, dan schuift het gevecht op naar de volgende twee doelen. Tot zover is dat niet anders dan je gewend bent van de Rush-spelmodus uit de vorige Battlefield-games.
Het wordt pas echt anders als een team verslagen is op een map. Hebben de aanvallers namelijk gewonnen, dan verandert het strijdtoneel van map. Dat is de essentie van de Operations: je speelt geen losse gevechten, maar een hele militaire operatie. In Operation 'Kaiserschlacht' begin je bij de loopgraven, maar daarna schuift het gevecht op naar de straten van Amiens. Een heel andere map, een heel andere stijl van spelen en een heel andere manier van vechten, maar wel binnen dezelfde operatie, met dezelfde teams en dezelfde squads. Daarmee verandert het gevoel tijdens het spelen wel een beetje. Je krijgt meer het idee bezig te zijn met een oorlog, en niet simpelweg met een los potje knallen. Daar staat tegenover dat een potje Operations wat langer duurt, want in feite speel je meerdere potjes Rush op rij. Reken er dus op dat zoiets al snel een uur of langer kan duren.
/i/2001263721.jpeg?f=imagenormal)
De 'kleinere' nieuwe spelmodus is een stuk beknopter, maar daarom zeker niet minder leuk of minder toepasselijk. In War Pigeons, een modus voor 24 spelers, draait het om het vangen en in bezit houden van een postduif. Door de duif vast te houden, begint de speler in 'duifbezit' automatisch met het schrijven van een bericht. Is dat bericht klaar, dan laat je de duif los en vliegt hij weg, richting het artilleriegeschut van jouw team. De tegenstander heeft, terwijl de duif wegvliegt, heel kort de tijd om de duif neer te schieten. Lukt dat niet, dan scoort je team niet alleen, maar worden je tegenstanders ook nog onder vuur genomen door je artillerie. Op die manier proberen beide team dus punten te scoren, tot een van de teams drie punten heeft, want dan is het potje afgelopen. Het leuke is dat je, doordat je losgelaten duiven kunt neerschieten, kunt voorkomen dat er gescoord wordt. Zo kun je dus altijd nog terugkomen, zelfs als je team met 2-0 achter staat. Spanning gegarandeerd.
Squad meenemen naar andere servers
Voor we verder gaan over hoe alle elementen in de gameplay het doen, nog even aandacht voor wat andere elementen rond de multiplayer, die niet direct met het schieten zelf hebben te maken. Een leuke vernieuwing is bijvoorbeeld de toevoeging van persistent squads. Heb je een team van maximaal vijf spelers gevonden waarmee je lekker samenspeelt, dan heb je de optie om met dat team van server naar server te springen terwijl je squad intact blijft. Aangezien in Battlefield 1 goed teamwork een wereld van verschil kan maken, is dat een aardige toevoeging.
Ook noemenswaardig is de manier waarop je nieuwe wapens vrijspeelt in Battlefield 1. Dat gaat via een combinatie van een specifiek level dat bij een klasse hoort en Warbonds. Warbonds is het betaalmiddel in Battlefield 1. Je verdient ze tijdens de gameplay en geeft ze uit aan nieuwe wapens en andere spullen. Bij het reviewen hadden we de luxe dat DICE alles voor ons had vrijgegeven, waardoor we alle wapens en spullen konden uitproberen. Het is vooral leuk om de vele handwapens uit te proberen, met name omdat ze allemaal eigen animaties hebben. Het ene wapen levert nog brutere klappen op dan het andere, dus probeer ze vooral allemaal uit.
Fijne basisgameplay
De verandering van tijdperk ten opzichte van de vele 'moderne shooters' die we de laatste jaren hebben gezien, brengt natuurlijk ook een verandering in de manier van spelen met zich mee. We haalden op de vorige pagina al even de handwapens aan. Tegenwoordig spelen die nauwelijks nog een rol in oorlogen, maar in de Eerste Wereldoorlog waren man-tegen-man-gevechten redelijk gangbaar. Vandaar dus het brede aanbod aan handwapens. Het is wel goed om te onthouden dat je alleen gebruik kunt maken van een bajonet-charge als je een mes in je arsenaal hebt. Dan storm je naar voren met je mes aan je geweer bevestigd, en overrompel je wellicht een vijand die dan niet op tijd reageert. Het is een van de spectaculairdere nieuwe mogelijkheden in de gameplay van Battlefield 1.
Gas en vlammen
Andere elementen die de gameplay van Battlefield 1 onderscheidend maken zijn de aanwezigheid van speciale wapens die in de Eerste Wereldoorlog een belangrijke rol hebben gespeeld. Denk daarbij bijvoorbeeld aan gas, dat in de multiplayer middels gasgranaten kan worden ingezet. Ook zijn er op de maps speciale wapenuitrustingen te vinden. Een van die pakketten rust spelers uit met een vlammenwerper. In grote, open gebieden heb je er niet veel aan, maar de meeste maps kennen ook stukken die minder ruim zijn opgezet. Daar is de vlammenwerper een meesterlijk wapen. Nog een voorbeeld: ruiters. De Eerste Wereldoorlog vormde op veel manieren de opmaat naar moderne oorlogsvoering. Tegen het einde van de oorlog waren motorvoertuigen niet meer weg te denken, maar zeker in de eerste jaren speelde cavalerie nog een rol. En dus vind je in Battlefield 1 ook paarden. Zittend op je paard kun je gebruikmaken van een shotgun of van een sabel. Vooral met dat zwaard kun je heerlijke kills maken, terwijl je moeilijk te raken bent als je steeds in beweging weet te blijven.
/i/2001263723.jpeg?f=imagenormal)
Nu zijn er heus antwoorden op zulke situaties, mocht je aan de ontvangende kant van zo'n aanval te paard zitten. Een machinegeweer weet vrij effectief af te rekenen met de ruiter of het paard, en er zijn ook nog vaste machinegeweren en kanonnen die er nog veel minder moeite mee hebben. En wat te denken van de tanks en andere voertuigen? Battlefield zou Battlefield niet zijn als er niet een flinke rol zou zijn weggelegd voor voertuigen. In de grote spelmodi van Battlefield 1 spelen tanks, vliegtuigen en lichtere voertuigen altijd een rol. Worden ze goed gebruikt, dan kunnen ze een doorslaggevende factor zijn in gevechten. Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Een tank besturen en positioneren is nog niet zo moeilijk, maar goed kunnen vliegen en raak schieten met een vliegtuig vereist nog best wat oefening. Wij schakelden bij het vliegen trouwens over naar een controller. Dat was het enige moment waarbij Battlefield 1 voor ons lekkerder speelde met een controller dan met toetsenbord en muis.
Behemoths: veel inloed
De voertuigen kennen trouwens nog een overtreffende trap. Bij de grote gevechten komt zo ongeveer halverwege het gevecht een speciaal voertuig om de hoek kijken, dat het tij van het gevecht kan keren. Afhankelijk van de map gaat het dan om een grote zeppelin, een marinefregat of een bepantserde trein. Met zo'n Behemoth, zoals ze in de game heten, kun je flink huishouden. Het schip valt nog wel mee, maar de zeppelin en de trein zijn enorm sterk en veranderen de balans in een gevecht direct. Goed georganiseerde teams slagen er wel in om ze snel te vernietigen en alsnog te winnen, maar bij ons eindigde een potje Conquest vaak genoeg in het voordeel van het team dat halverwege de Behemoth kreeg. In potjes Operations werkt het eigenlijk beter. Hier zorgt een Behemoth ook wel voor een verschuiving, maar als dat de andere partij een nederlaag oplevert, krijgt die partij daarna ook nog de kans om een Behemoth in te zetten. Kortom: zorgt de Behemoth voor veel meer spanning. In Conquest is het ook wel spectaculair, maar daar ligt het gevaar op de loer dat de kolossen té dominant zijn.
/i/2001263717.jpeg?f=imagenormal)
Juist het gebrek aan zo'n dominante factor, maar eerder een grotere focus op vuurgevechten tussen soldaten met honderd jaar oude wapens, is wat Battlefield 1 zo leuk maakt. Je kunt voordeel halen uit teamwork, door ervoor te zorgen dat je op je squad-maatjes kunt spawnen en dat er altijd een of twee medics in je squad zitten. Een goed samenwerkend team kan zo een doorslaggevende rol spelen in een gevecht, zonder dat het daar per se hulp van van zware wapens of voertuigen voor nodig heeft. Sterker nog: zelfs samenwerkend met maar één andere speler slaagden we erin om een bepaalde vlag in Conquest heel lang onder controle te houden. Elkaar dekken, steeds van plek wisselen en vijanden spotten terwijl je de rest van je team de gelegenheid geeft om vanuit de door jou vastgehouden positie op te rukken: de basisgameplay van Battlefield 1 in optima forma.
'Battlefield 1942-gevoel'
Die momenten worden afgewisseld met momenten waarop je wel degelijk gebruikmaakt van bijvoorbeeld een tank of een bommenwerper. Die afwisseling werkt prima, en beide kanten van de gameplay zorgen voor memorabele momenten. Ten tijde van Battlefield 4 zette DICE in op zogenaamde 'Battlefield-moments'. Dan stortte er bijvoorbeeld een wolkenkrabber in en zag de map er ineens heel anders uit. Battlefield 1 laat zien dat dat soort scripted events niet nodig is om spektakel of spanning te hebben in je game. Liggend in de buurt van een vlag, terwijl die vlag overlopen werd door vijanden die ons nog net niet zagen, kwamen we daar wel achter. We moesten een seconde of tien overleven voordat onze squad-maatjes bij ons konden spawnen, om dan samen de vlag te kunnen verdedigen. De vijand zag ons niet, we zetten als vijftal de tegenaanval in en behielden de vlag. Een memorabel moment, zoals elk potje Battlefield 1 talloze memorabele momenten kent. Het riep bij ons het oude 'Battlefield 1942-gevoel' op. Een groter compliment voor de gameplay is wat ons betreft nauwelijks te bedenken.
Audiovisueel indrukwekkend
We moeten het, ten slotte, natuurlijk nog even hebben over de audiovisuele kant van het spel. Het is immers letterlijk een van de meest in het oog springende elementen van de game: de prachtige graphics. Vanaf het eerste moment dat we de game zelf konden spelen, tijdens de E3 in juni, waren we al onder de indruk van de graphics. Dat is daarna nooit meer anders geworden, en tijdens het reviewen van de game werden we zelfs nog enthousiaster. Of het nu gaat om de prachtige alpentoppen in de Monte Grappa-map of de ondergaande zon die over het kustgebied schijnt bij Fao Fortress: het is allemaal even prachtig. En misschien is 'mooi' niet helemaal het goede woord, maar ook de manier waarop het compleet verwoeste landschap in West-Europa is neergezet, verdient een compliment.
Daarbij valt vooral op hoe scherp alles in de omgeving er uit ziet. Het detailniveau is hoog, en natuurlijk kan veel in die prachtig ogende omgeving volledig met de grond gelijkgemaakt worden, wat gepaard gaat met eveneens prima ogende explosies. Voor de gameplay betekent dat dat maps altijd kunnen wijzigen. Een huisje dat het ene moment nog voldoende dekking biedt, heeft het volgende moment wellicht geen muren meer, en dan is de situatie helemaal anders. De dynamische manier waarop maps zich ontwikkelen blijft een sterk punt aan Battlefield, met dank aan de nog steeds uitstekende Frostbite-engine.
Niet vlekkeloos
Toch zijn de grafische prestaties niet helemaal vlekkeloos. Zo zien bewegingen van soldaten om je heen er soms wat houterig uit. Niet vaak, en het is ook niet zo'n probleem, maar als je ineens een soldaat op zijn buik een stukje naar beneden ziet vallen of glijden, is dat wel een beetje vreemd. Net zo vreemd zijn de grafische glitches die in de game zitten. Bij het neerkomen van een zeppelin blijven er soms ogenschijnlijk stukjes zeppelin in de lucht hangen. Ook dat is niet hoe het hoort, natuurlijk. Dat soort foutjes hebben we wel meer gezien in Battlefield 1. Het scheelt dat geen van alle fouten die we zagen de gameplay op enige manier benadeelde. Zo vlogen vliegtuigen gewoon door de achtergebleven geraamtes van de zeppelin heen. Dan valt de impact dus mee.
/i/2001263731.jpeg?f=imagenormal)
Het geluid doet vrolijk mee met het hoge niveau van de graphics. Kogels suizen om je oren of slaan met een geloofwaardige klank in op een muur vlakbij. Wapens klinken prima, evenals de voertuigen en de wat heftigere knallen die zij voortbrengen. Baas boven baas is in dat opzicht het artilleriegeschut, dat met een paar fikse dreunen de aandacht toch altijd wel opeist. Wat DICE slim heeft gedaan, is dat het slagveld wat de audiovisuele kant betreft niet ophoudt waar de map zelf stopt. Op diverse mappen zie je in de verte nog andere voertuigen of zaken die met de oorlog te maken hebben. Alsof de veldslag waarin je zelf deelneemt ook in Battlefield 1 maar een klein deel is van de veel grotere oorlog.
Bovenstaande lofzang geldt voor de pc-versie van Battlefield 1. Dat is nog wel een kanttekening die we nu moeten plaatsen. We hebben de consoleversies van het spel nog niet in actie gezien. We kunnen ons bijna niet voorstellen dat die versies technisch hetzelfde klaarspelen als de pc-versie, dus het zou kunnen dat console-gamers hier een net wat minder indrukwekkende propositie krijgen voorgeschoteld.
Waar zijn de Fransen?
En dan nog even dit: het Franse leger ontbreekt vooralsnog in Battlefield 1. Dat is geen nieuws. Rond de E3 maakte EA al bekend dat de Fransen later aan de game toegevoegd zouden worden, in de vorm van een dlc. Volgens EA is daarvoor gekozen omdat DICE zo beter recht kan doen aan het Franse leger - de tijd zou ontbreken om het voor release helemaal goed te doen. Hoewel we niet in de Zweedse keuken kunnen kijken, klinkt ons dat toch als onzin in de oren. We vinden het vooral vreemd dat het land op wiens grondgebied de meeste doden zijn gevallen tijdens de Eerste Wereldoorlog, zelf nog niet vertegenwoordigd is op het digitale strijdtoneel. Geen handige actie van Electronic Arts, want een al te goede naam op het gebied van dlc-strategie had de uitgever toch al niet. In de gameplay is het ontbreken van de Fransen nauwelijks een probleem - wij merken altijd al amper uit welk land onze soldaat en zijn wapens eigenlijk komen - maar het is een opmerking waard.
Conclusie
Battlefield 1 maakt de verwachtingen waar. Dat is op zich al een groot compliment, want sinds de game werd aangekondigd kon het volgens veel gamers al niet meer misgaan met de shooter van DICE en EA. Met name de manier waarop DICE de Eerste Wereldoorlog heeft neergezet is indrukwekkend, en hij dwingt respect af. De manier waarop het geheel in beeld wordt gebracht is ook uitstekend. De multiplayer bevat wat leuke nieuwe modi, maar doet voor een groot deel toch ook vooral wat gamers verwachten van een Battlefield-game. Dat de singleplayer-kant van de game eveneens een hoog niveau laat zien, is verrassender. De prima graphics en het sterke contentaanbod in multiplayer én singleplayer maken van Battlefield 1 een zeer complete en zeer goede game, die miljoenen mensen vanaf deze week aan hun pc's of consoles gekluisterd zal houden.
Eindoordeel