Op C|Net is een interview verschenen met een medewerker van IBM die over de nanotechnologiedivisie gaat. Deze medewerker van IBM heeft de functie van manager van nanoscale science, gaat onder de naam Phaedon Avouris door het leven en sprak dus met C|Net over nanotechnologie, de hype en de te verwachte toekomstige problemen in het vakgebied. Allereerst gaat Avouris in op de vraag of de groei van het vakgebied nanotechnologie een positieve ontwikkeling is. Het antwoord hierop is dat door de commerciële belangen die er aan het ontstaan zijn, het vakgebied geen goed wordt gedaan. Zo beargumenteerd Avouris dat hij bij IBM veel meer ruimte heeft om te experimenteren dan op de verschillende universiteiten waar ze zijn gebonden aan de grillen van de sponsors.
Na zijn afkeer over de combinatie van wetenschap en winst te hebben uitgesproken, wordt er nader ingegaan op de toekomst van nanotechnologie. Zo verwacht Avouris dat binnen de komende drie jaar voldoende wetenschappelijk onderzoek zal zijn verricht om aan te geven of we op de goede weg zijn qua materiaalkeuze. De eerste echte praktische toepassingen zullen pas over tien tot vijftien jaar verschijnen, wanneer de techniek in productieprocessen zal worden toegepast. Het probleem zit hem vooral in dat door nanotechnologie de wetenschap nieuwe onderzoeks- en toepassingsmethodes moet ontwikkelen wil de techniek te gebruiken zijn. Dankzij de nanogrootte spelen er opeens andere natuurwetten een rol, namelijk die van de quantummechanica. Zo heeft bijvoorbeeld de lucht al invloed op het gedrag van nanotubes. Hierdoor is het alleen maar mogelijk om een schatting te maken van de elektrische kenmerken van een tube, omdat er teveel variabelen aanwezig zijn die invloed hebben op de moleculen.
Vandaar dat de komende drie tot vijf jaar het onderzoek zich vooral gaat richten op de materiaalkeuze. Zodat het mogelijk wordt om aan de lopende band dezelfde nanotube te produceren, iets wat tot nu toe nog niet gelukt is. Zo is er nog steeds sprake van 'metaalvervuiling', deze ontstaat bij de productie van een nanotube en is op dit moment niet te vermijden. De vervuiling is op zich bij veel toepassingen niet storend, maar waar elektrische kenmerken een rol spelen is elk metaaldeeltje in een koolstofomgeving er één teveel. IBM claimt hiervoor inmiddels al een oplossing voor te hebben gevonden maar dit is nog slechts een theoretische oplossing. De toepassing van silicium carbid is verder vooralsnog te duur om in grote aantallen nanotubes te gaan produceren, vandaar dat er ook wordt gekeken naar andere mogelijkheden, zoals borium nitriet, wat door de Fransen wordt toegepast.
Volgens Avouris zal de eerste praktische toepassing voor nanotubes waarschijnlijk door NASA worden uitgevoerd, aangezien de voordelen van koolstof nanotubes opwegen tegen de kosten van de ontwikkeling ervan voor de ruimtevaartorganisatie. Wat betreft de financiële middelen vind Avouris verder dat het in de Verenigde Staten het beste is geregeld, al zijn Japan en Europa bezig met een inhaalslag.