Zelfdoding bij transgenders is juist
afgenomen door de betere acceptatie.
Ik vraag me af of je wel begrijpt dat je link niet ondersteund wat je zegt. Er staat slechts dat mensen die een operatie hebben ondergaan nu minder vaak zelfmoord plegen dan mensen die vroeger een operatie hebben ondergaan. Het is echter totaal niet gekwantificeerd, dus het is totaal onduidelijk hoe significant die afname is. Als het met 0,00001% afneemt is het ook een afname, maar is het totaal niet relevant. Dus de deze opmerking in het artikel kun je zonder verduidelijking nu helemaal niet op waarde schatten.
Maar veel belangrijker is dat dit helemaal de vraag niet beantwoord in hoeverre een transgender behandeling helpt om mensen minder ongelukkig te maken. Dat is juist een vraag die van belang is om te weten in hoeverre een behandeling helpt. Uit onderzoek blijkt dat zelfmoord nog steeds veel vaker voorkomt bij behandelde transgenders. Dat wijst erop dat in elk geval voor een deel van de behandelde mensen, de behandeling niet voldoende lijkt te helpen, wat kan komen doordat het een verkeerde behandeling is.
Dat het nu wellicht weer stijgt door de hetze tegen ze van extreem rechts (die vanuit Amerika overwaait naar hier) kan ik me wel voorstellen. Ze worden gedemoniseerd.
We zijn snel bij Godwin's Law uitgekomen zo. Het is uiteraard meteen weer extreem-rechts die alle slechte dingen in de wereld veroorzaakt, etc, etc. De transgender mensen die ik spreek zijn echter massaal vertrokken naar ultra-progressieve plekken, als ze daar al niet woonden, dus waar zouden ze dan al die 'extreem-rechtse mensen' tegenkomen?
Maar laten we vooral eens naar wat feiten kijken. Feit is dat de comorbiditeit bij transgenders erg hoog is. Met andere woorden, we zien vaak dat transgenders andere geestelijke problemen/eigenaardigheden hebben. Ondermeer autisme komt bij hen heel erg vaak voor.
Dit is niet goed te verklaren met de simplistische verklaring dat mensen slechts geboren zijn 'in het verkeerde lichaam,' want waarom zouden autisten vaker in het verkeerde lichaam geboren zijn dan anderen? We weten echter dat autisten vaak nogal moeite hebben met de normale link tussen geest en lichaam, die bij normale mensen als 1 voelen. Dit uit zich bijvoorbeeld in moeite om bepaalde kleding te verdragen, maar ook dat veel autisten het als prettig ervaren om onder een verzwaarde deken te liggen of stevig vastgehouden te worden. Vermoedelijk omdat stevige druk op hun huid de grenzen van hun lichaam duidelijker voelbaar maakt.
Het lijkt mij logisch dat het ongemak met hun lichaam de kans flink vergroot dat ze hiervoor een oplossing zoeken. Wanneer onze cultuur daarvoor eigenlijk maar 1 verhaal voor heeft, namelijk het transgender verhaal, lijkt het mij logisch dat dit dan al snel als oplossing wordt gezien. Zeker omdat autisten over het algemeen moeite hebben met sociale normen en daarmee uiteraard ook met de sociale normen die bij hun geboortegeslacht horen. Dus 1 + 1 lijkt dan al snel 2, maar is dat dan wel zo?
Ik heb regelmatig het idee dat er niet heel erg veel acceptatie is voor autisten, ondermeer omdat ze vaak niet zo worden herkend en hun gedrag wordt gezien als puur asociaal gedrag en iets dat ze kunnen veranderen. Bij transgenders is het vaak nogal zichtbaar dat ze dat zijn, wat het voordeel heeft dat ze sneller gezien worden als mensen die er niks aan kunnen doen dat ze anders zijn.
Maar is het dan een oplossing dat mensen ingrijpend aan de hormonen moeten en eventueel ook operaties moeten ondergaan, puur om dan meer geaccepteerd te worden, terwijl de hormonen en operatie an sich wellicht geen nut hebben?
Daarnaast zijn er nog allerlei andere opvallende zaken die niet goed in het verhaal passen van 'in het verkeerde lichaam' geboren zijn, zoals het feit dat meisjes extreem veel vaker transgender-zorg opzoeken, wat heel erg vreemd is, want vrouwen hebben doordat ze twee X chromosomen hebben normaliter juist minder afwijkingen (door chromosoom-redundantie).
Wat wil je dan, dat mensen niet zichzelf mogen zijn? En het is geen propaganda. Het is puur begrip en acceptatie kweken.
Ik heb redelijk wat transgenders openhartig horen praten over hun ervaringen en gevoelens. Daarbij heb ik veelvuldig van hen gehoord dat het verhaal dat nu in de media wordt verteld helemaal niet overeenkomt met hun ervaringen en gevoelens, maar dat ze dit verhaal zelf ook maar vertellen omdat het goed te begrijpen is door normale mensen en het ervoor zorgt dat ze krijgen wat ze willen (namelijk behandeling en enige vorm van acceptatie). Maar het is vaak gemankeerde acceptatie van een fictief verhaal, niet van wie ze echt zijn.
Dat fictieve verhaal moeten we dan toch echt doorbreken om bij de echte waarheid te komen.
Overigens krijg ik uit alle verhalen van openhartige transgenders en onderzoeken toch vooral de indruk dat er sprake is van verschillende verschijnselen die onterecht op een hoop worden gegooid en hetzelfde behandeld worden. Helaas worden mensen die vragen om meer onderzoek of die andere hypotheses opwerpen vaak gedemoniseerd, wat goed onderzoek niet ten goede komt.