Het moet ook helemaal niet nodig zijn om de URL als identiteit te gebruiken; de enige reden dat mensen dat proberen te doen, is omdat ze anders misschien hun wachtwoord op een nepsite invullen. En dat is het echte probleem hier - inherent onveilige authenticatiemethoden zoals wachtwoorden.
Nee, het echte probleem in deze is:
1) dat er nepsites zijn
2) dat sommige mensen moeite hebben om die nepsites te onderscheiden van de echte.
Het verbergen van de URL lost dat probleem ook maar gedeeltelijk op. Als je tegoed wilt kopen voor een prepaid telefoon (of omdat je meer verbruikt hebt als je abonnement toestaat) dan kun je terecht op de site van je provider, maar ook op sites als
- beltegoed.nl
- smsbeltegoed.nl
- opwaarderen.nl
- beltegoedopwaarderen.nl
- buydeal.eu
- paysafecard.com
- sneltegoed.nl
- bestelpoint.nl
- herladen.be
En daar wijzen heel veel zoek-opdrachten naar. Nu koos ik er destijds altijd voor om rechtstreeks naar de site van mijn mobiele provider te gaan, maar velen zullen dat niet doen. Nu zijn de meeste van de bovengenoemde waarschijnlijk wel legitieme sites, maar met het verbergen van de URL en alleen het tonen van het domein zie je wel dat je niet op de site van je provider zit.
Nog een voorbeeld. Als je bankiers via ABN/AMRO-bank dan doe je dat via:
https://www.abnamro.nl/po...catie/inloggen/index.html
maar voor je credit card moet je dan inloggen bij International Card Services BV
https://www.icscards.nl/a...n/?pos=button_inloggenics
Zoals @
Cerberus_tm aangeeft kan dat echter ook op een andere manier, bv door de achtergrond van het domein een andere kleur te geven (groen staat voor veilig, doen we met https en een goedgekeurd certificaat, blauw staat voor betrouwbaar en daarom heeft KLM die kleur gekozen).
De inherente onveiligheid van wachtwoorden is ook schromelijk overdreven. Uiteraard worden er sites en databases gehackt en kun je dus afgestraft worden als men achter je wachtwoord komt, en vooral als je hetzelfde wachtwoord op diverse sites gebruikt. De manier waarop men echter op de meeste sites de wachtwoord entropy probeert te verhogen, door het afdwingen van hoofd én kleine letters, cijfers en leestekens vergroot juist dat mensen passwords hergebruiken. Iedere beveiligingssysteem dat te ingewikkeld is zal worden omzeild wat een grotere impact zal hebben op die veiligheid als een juist gebalanceerde implementatie.
Een wachtwoordmanager is een mogelijke oplossing, maar kan zelf gekraakt worden en daarbij is synchronisatie ervan tussen meerdere devices ook weer een probleem en een veiligheidsrisico.
Op dit moment is er een sterke tendens naar 2FA waarbij steeds meer een koppeling gelegd wordt met een mobiele telefoon, ook het betalen gaat nu vaak draadloos via de telefoon-NFC. Echter die beveiliging valt of staat met
1) hoe de eigenaar deze gebruikt.
a) Jongeren wijken geen millimeter van hun mobiel device maar ouderen, als ze de bediening al in de vingers krijgen, laten deze ongebruikt in hun tas of in een jaszak zitten, laten hem thuis aan de lader liggen, vergeten deze op te laden, enzovoorts.
b) er is niet een telefoon die toebehoort aan een ouder, die zich niet bij tijd en wijle in de handen van een van de kinderen bevindt, voor het kijken van filmpjes (vaak al onder 1 jaar) of het spelen van spelletjes.
c) niet iedereen is even handig ermee, sommigen laten een toestel meerdere keren per dag uit hun handen vallen waardoor er intern dingen beschadigd kunnen raken en de werking van het toestel niet eer goed is.
2) hoe degelijk het apparaat is, zowel hardwarematig als softwarematig. Oorzaak nr 1 van defecte toestellen is naar het schijnt schermbreuk (ik zie dit regelmatig in mijn omgeving), zelf heb ik echter meer problemen gehad met slechte accu's, slechte bouwkwaliteit en slechte software waardoor een fysiek onbeschadigd toestel toch plotseling, zelfs van het ene moment op het andere, kan uitvallen.
3) heeft de gebruiker meerdere toestellen in gebruik of niet.
Het kwijt raken van een mobiele telefoon - ofwel door diefstal, ofwel door verlies, ofwel door beschadiging (vallen), ofwel door hardware failure, ofwel door softwarefouten, betekent dat iemand volledige de controle over zijn bankrekening kwijt kan raken en ook niet meer in staat zal zijn dit zelfstandig te herstellen. Zonder toegang tot je bankrekening kun je ook niet een nieuw toestel kopen.
Daarnaast zijn veel zogenaamde 2FA-systemen vaak feitelijk 3FA-systemen, waar je behalve een pasje en pincode ook nog een bank-specieke kaartlezer nodig hebt, en ook die kan er mee ophouden, zowel door beschadiging of vocht, maar ook door een lege batterij, en steevast is die niet verwisselbaar.
Bankstoringen, waarbij niemand meer bij geen enkele winkel meer kan betalen zijn zeldzaam maar niet onbestaand, echter ook en pasje kan beschadigd raken. Ik heb het een tijdje gehad dat ik met mijn ABN-AMRO-pasje bij alle winkels in de omgeving kon betalen, behalve bij Jumbo.
Of er betere systemen zijn dan 2FA weet ik niet, maar vooralsnog vind ik dat bij de meeste daarvan toch en gevaar inhouden dat ze de gebruiker buitensluiten.
Voor het overige ben ik het met je eens. De achterliggende gedachte hier is inderdaad mensen afhankelijk te maken van Google. In den beginne had je browsers waar je niet zelf een url kon invoeren, je moest dan via link naar link naar link naar de plaats waar je heen wilde. Iets soortgelijks lijkt nu terug te komen, dat je alleen nog naar een site toe kunt via een search op Google (of Bing of ..)