How-to 3d-printen Deel 2

Zoals we net zagen, is slicing of slicen het gereedmaken van 3d-bestanden om geprint te worden door de printer. Dat wordt 'slicing' genoemd omdat je het bestand in dunne plakjes snijdt, ter hoogte van de dikte van de laagjes die je print. Je maakt van een stl- of 3MF-bestand, dat vertelt hoe het object eruitziet, een g-code-bestand dat je printer vertelt wat hij moet doen om het object te maken. En net als bij vrijwel alles in het 3d-printproces heb je weer keuzes te maken over welke slicersoftware je gebruikt en hoe je je bestanden prepareert. We lopen eerst langs de gangbaarste softwarepakketten en kijken dan naar een paar opties en trucjes die je kunt toepassen om je g-code te genereren.

Cura

Cura is waarschijnlijk de meestgebruikte en universeelste slicer die er is. Het heeft een beetje een opmerkelijke versienummering, waarbij een veelgebruikte 15.x.x-versie al uit 2016 stamt en de nieuwste versie op het moment van schrijven versie 4.8 is. Alle code is op GitHub beschikbaar en de maker van de software, Ultimaker, heeft Cura in 2017 onder de LGPL-licentie beschikbaar gesteld. Voor die tijd mochten derden de software aanpassen en verspreiden. Veel printerfabrikanten leveren dan ook een al dan niet aangepaste oudere versie van Cura, versie 15.x.x mee met hun printers. Cura wordt echter maandelijks geüpdated, dus we raden je aan gewoon zelf de nieuwste versie te downloaden.

Cura toont standaard het printbed met een floating venster met printinstellingen ernaast. In de defaultview zijn veel opties verborgen om het overzichtelijk te houden voor beginners, maar je kunt aanpassen wat getoond wordt. Zo kun je, aldus Cura, ruim vierhonderd instellingen blootleggen om je printjes te finetunen. Sinds 2017 kun je printers direct via Cura Connect over een netwerk aansturen, maar de makkelijkste optie is nog altijd de g-code met een geheugenkaartje of via Octoprint naar de printer sturen. Over dat Octoprint hebben we het zo direct nog.

Slic3r

Nog een opensource-slicer, die nog steeds onder de AGPL-licentie valt, is Slic3r. Als standalone-slicer is het programma minder populair dan Cura, maar de engine wordt onder meer in PrusaSlicer gebruikt. Slic3r is wat spartaans en heeft bijvoorbeeld geen meegeleverde printerprofielen, dus je zult zelf de belangrijkste parameters van je printer moeten invullen. Dat vereist dat je je enigszins verdiept in je printer. Om een of andere reden is de defaultnozzle in Slic3r bijvoorbeeld 0,5mm in plaats van de standaard 0,4mm en ook de filamentdikte staat standaard niet op 1,75mm, maar op 3mm. Even opletten dus als je dit programma gebruikt. Voor gevorderde 3d-printergebruikers is het programma echter krachtig en dankzij een commandline-interface kun je processen makkelijk automatiseren.

PrusaSlicer

We gaven het al even aan: de slicersoftware van Prusa is gebaseerd op Slic3r en heet dan ook PrusaSlicer, met bijna hetzelfde logo. Veel van de opties die je in Slic3r aantreft, kom je ook in PrusaSlicer tegen. Aanvankelijk was PrusaSlicer enkel toegespitst op Prusa's eigen printers, maar tegenwoordig levert het bedrijf ook printerprofielen voor populaire printers van andere fabrikanten mee. Veel opties komen overeen met Cura, maar andere zijn uniek voor Slic3r en Prusa's variant daarvan. Zo is de plater erg handig; je kunt veel verschillende 3d-bestanden inladen, maar ze niet allemaal tegelijk slicen. Zo kun je in één keer een heel project in de software laden, en het sequentieel slicen en printen: handig om geen onderdelen te vergeten.

Net als Cura heeft PrusaSlicer voorgedefinieerde en aanpasbare profielen voor filamenten en kwaliteitsinstellingen. Zo kun je voorgedefinieerde instellingen voor snelle, grove prints kiezen of juist een profiel kiezen om heel fijne details te printen, waarbij de printtijd toeneemt. Ook zijn van Prusa's eigen filamenten, maar ook die van derden, profielen beschikbaar, die je kunt kiezen om automatisch de juiste parameters als temperatuur en retractie te kiezen. Wat functionaliteit betreft komen PrusaSlicer (en Slic3r) en Cura grotendeels overeen, maar welke interface en werkwijze je prefereert, zul je zelf moeten ontdekken. Persoonlijke noot: voorheen gebruikte ik altijd Cura, maar sinds PrusaSlicer printers van derden is gaan ondersteunen, ben ik langzaam overgestapt en gebruik ik Cura eigenlijk nooit meer.

Simplify3D

Het is het enige betaalde pakket in dit overzicht, maar wegens zijn populariteit mag Symplify3D hier niet ontbreken. Het pakket kost 149 dollar, maar S3D geeft goede controle over de printkwaliteit, instellingen en supports. Dat laatste was een van de overtuigendste redenen om Simplify3D te overwegen in plaats van Cura, maar met supportblockers en -enforcers, en de custom support plugin heeft Cura inmiddels S3D aardig ingehaald. Dat geldt ook voor PrusaSlicer, dat ook de variabele layer height en de customsupports van S3D biedt. Voor professionals die printers voor hun inkomen nodig hebben, evenals support op de software, is het een optie, maar voor de gemiddelde consumentenprinter voldoen de gratis alternatieven prima.

Octoprint

Ongeacht welke slicer je gebruikt, genereer je g-code van het stl- of 3MF-bestand. Die g-code stuur je naar je printer, via een netwerkinterface, Octoprint, of door je g-code op een USB-stick of geheugenkaartje te zetten en die in je printer te steken. We hebben dat Octoprint al een paar keer genoemd, maar wat is dat nu? Octoprint is een printserver die je op een sbc, meestal een Raspberry Pi, installeert en via USB met je printer(s) verbindt. Idealiter is je Octoprint-server verbonden met je netwerk, zodat je g-code-bestanden rechtstreeks vanuit je slicer of via een webinterface naar Octoprint kunt sturen. Zo hoeft je printer alleen aan te staan en kun je op afstand een printjob starten. Aangezien webcams of PiCams eenvoudig op een Raspberry Pi zijn aan te sluiten, gebruiken velen een camera om de voortgang van de print op afstand in de gaten te houden.

Bovendien zijn voor Octoprint tal van plug-ins beschikbaar waarmee je je printproces verder kunt automatiseren. Zo kun je door middel van een relais je printer aan- en uitzetten, of via Spaghetti Detective automatisch een waarschuwing krijgen als je print mislukt en er (filament)spaghetti in plaats van een nette print op je printbed verschijnt. Nog een populaire plug-in in combinatie met een fatsoenlijke webcam is Octolapse. Daarmee kun je mooie timelapsevideo's van je printjes maken. Zo worden veel YouTube-filmpjes waarin een 3d-print op magische wijze op het printbed groeit, vaak met Octolapse gemaakt. Nog een plug-in die we moeten noemen, is de Bed Level Visualizer. Daarmee krijg je een visuele representatie van de egaliteit van je printbed, die je kan helpen een perfecte eerste laag te maken.