Foutenfestival
Anthem
Anthem is het volgende voorbeeld in een rij games waarvan gezegd mag worden dat het wellicht sterke titels waren geweest als er niet zoveel bugs, fouten en andere rariteiten waren die roet in het eten hebben gegooid. De setting is interessant en het spel ziet er prachtig uit. Daarnaast is de gameplay dik in orde. Het vliegen werkt zo goed dat je alleen al daarom Anthem eens zou moeten uitproberen. Feit is echter ook dat de game, in de staat waarin wij hem speelden, niet is wat hij had kunnen zijn. De bugs zijn daar voor een belangrijk deel debet aan, maar ook de simpelweg onhandig werkende systemen zorgen voor veel irritatie. Anthem zou de komende jaren best een blijvertje kunnen worden, maar het zou goed zijn geweest om de release van het spel nog even uit te stellen, want bij een valse start als deze is niemand gebaat.
Eindoordeel
"De actie in Anthem toont wat je krijgt als je een Iron Man-film door Michael Bay zou laten regisseren." Dat was de conclusie van een van de redactieleden die stonden toe te kijken terwijl wij bezig waren met Anthem. Het beeldscherm werd gevuld door de ene na de andere explosie, en wij vlogen daar in ons Iron Man-achtige pak doorheen, op zoek naar nieuwe slachtoffers. Een perfecte caption voor gameplay die illustratief is voor de actie die je in de nieuwe game van EA en BioWare tegenkomt. Alleen jammer dat dit niet het belangrijkste sentiment is dat is blijven hangen na het uitspelen van Anthem.
Als je Anthem de afgelopen dagen en weken een beetje in de gaten hebt gehouden, dan weet je natuurlijk allang wat er aan de hand is. Al bij vroege speelsessies bleek dat er genoeg mis was met het spel. Veel gamers maakten melding van serieuze problemen, maar volgens EA en BioWare zouden die voor de release van de game worden opgelost. Inmiddels is het meer dan een week geleden dat de eerste golf gamers via EA's Early Access-programma toegang kreeg tot de wereld van Anthem. De problemen bleken zeker niet verholpen. De ene gamer bleek nog meer last van bugs en technische problemen te hebben dan de andere. BioWare stuurde een verklaring uit en kondigde een waslijst aan bugfixes aan, maar het leed is inmiddels geleden. Duizenden gamers die nota bene extra hebben betaald om eerder te kunnen spelen, hebben een spel gespeeld dat in deze conditie nooit publiekelijk had mogen worden uitgebracht.
Dat is de harde conclusie die ook wij trekken, nadat we Anthem tot een stuk na de 'eindcredits' hebben gespeeld. In de pakweg twintig uur die we op dat moment in de game hadden zitten, hebben we diverse behoorlijk heftige bugs ervaren. In sommige gevallen zorgden ze ervoor dat we volledige, bijna afgeronde missies kwijtraakten. Voor veel problemen vonden we wel een noodoplossing, maar die waren allesbehalve ideaal. Denk bijvoorbeeld aan een deur die niet open wil terwijl dat wel zou moeten. Je herlaadt je sessie, gaat terug naar de dezelfde deur, en jawel, nu werkt het wel. Ook herkende de game op een goed moment niet dat een missie werd voltooid, waardoor vier spelers vast kwamen te zitten. Uiteindelijk vlogen we terug in de dungeon die we net hadden voltooid, en dat triggerde alsnog de 'missie afgelopen' die tot dan al een kwartier was uitgebleven.
Als het daarbij bleef, was het nog best acceptabel, hoe vreemd dat ook klinkt. We kregen echter te maken met veel meer rariteiten. Zo bleek dat we af en toe stukjes van cutscenes misten doordat we nog in een laadscherm zaten. Wellicht begint zo'n tussenscène als één van de spelers klaar is met laden, en vallen de andere er later in. Geen idee of het zo werkt, maar raar is het wel. De laadtijden zijn op zichzelf ook een bron van irritatie. BioWare beloofde ooit dat de spelwereld van Anthem 'naadloos' zou zijn en dus geen laadtijden tussen gebieden zou kennen. Wat blijkt? Je wordt om de haverklap met een laadscherm geconfronteerd, soms zelfs meerdere keren in een missie. Het is goed mogelijk dat dit probleem inmiddels al een stuk minder heftig aanwezig is, want hier ontbrak duidelijk wat optimalisatie. Dat blijkt ook elders. We speelden de game op een pc die is bewapend met een Nvidia RTX 2080 TI, en slaagden er met moeite in de game stabiel op 60 frames per seconde te houden. Ook dat mag opmerkelijk worden genoemd.
Dan zijn er nog de nodige grafische bugs en glitches, bovenop systemen die toch al niet heel logisch werken. Neem bijvoorbeeld het 'rubberbanding' dat de game gebruikt om spelers bij elkaar te houden. Zodra een speler in je team al wat verder is doorgevlogen, wordt de rest verzocht zich bij hem of haar te voegen. Er begint dan een timer te lopen en als die is afgelopen, word je automatisch verplaatst. Was je nog even aan het looten of rondkijken? Dikke pech. Dat is natuurlijk niet ideaal. Ook allerminst ideaal zijn missies die ineens heel moeilijk of heel gemakkelijk aanvoelen omdat je via matchmaking aan mensen bent gekoppeld met een veel hoger of veel lager niveau dan jijzelf. Zelfs een Stronghold - behorende tot de moeilijkste missies in het spel - kan daardoor ineens heel gemakkelijk worden.
We kunnen nog even doorgaan met deze opsomming, maar het beeld is duidelijk. Nog voordat we ook maar gekeken hebben naar wat Anthem te bieden heeft, weten we al dat EA en BioWare beter hadden moeten weten dan deze game in deze vorm te laten spelen. Is de game letterlijk onspeelbaar? Nee. Sterker, ondanks al het bovenstaande hebben we ons over het algemeen heel goed vermaakt. En juist dat gegeven maakt het zo verschrikkelijk jammer dat we deze review op deze manier moesten beginnen.
Sfeervol en mooi
Zou je door de bestaande problemen heen kijken, dan heeft Anthem veel te bieden. Het begint allemaal met een veelbelovende setting. We belandden in een dystopische wereld genaamd Bastion. De mensheid leeft hier in nederzettingen achter hoge muren, bewaakt door de Sentinels. Buiten die muren is het landschap vijandig, en datzelfde geldt voor veel van de beesten die er leven. Bovendien is het landschap onderhevig aan veranderingen die op elk moment teweeg kunnen worden gebracht door bovenmenselijke krachten.
Gevaarlijk werk
Dat heeft alles te maken met de 'Anthem of Creation', een mysterieuze kracht die lang geleden werd gebruikt door goddelijke wezens genaamd 'Shapers', om de planeet vorm te geven. Zodoende heeft de Anthem de kracht om leven te scheppen en de wereld compleet te veranderen. Dat gaat gepaard met een 'cataclysm', een soort storm die tegengehouden kan worden door 'shaper relics' te gebruiken. Dat werkt echter niet altijd, zo bleek wel tijdens de 'Heart of Rage', een cataclysm die aan tientallen Freelancers het leven heeft gekost. Freelancers verdienen hun geld door allerlei opdrachten in de wildernis uit te voeren, vaak met gevaar voor eigen leven.
/i/2002520502.jpeg?f=imagearticlefull)
In Anthem speel je zelf zo'n Freelancer, en Fort Tarsis is je thuisbasis. Het is niet de enige plek in Bastion waar mensen leven - er is bijvoorbeeld ook een hoofdstad die Antium heet - maar wel de enige stad die je in Anthem zult bezoeken. Fort Tarsis is ook meteen de sfeervolle hub waar je met andere personages in het spel praat, waar je opdrachten verzamelt en veranderingen aan je pak uitvoert. Dat pak, genaamd 'Javelin', is wat je in leven houdt buiten de muren van Fort Tarsis. Dankzij je Javelin ben je beschermd tegen allerlei gevaren, en het maakt het ook meteen mogelijk om te vliegen. Dat kan niet oneindig. Je 'boosters' warmen op en kunnen oververhit raken. Dan moet je even landen of even door water vliegen om weer af te koelen. Dat 'minispelletje' krijg je steeds beter door. Voor je het weet verplaats je je razendsnel door Bastion.
Belevenis
Dat rondvliegen is op zichzelf al een belevenis. Bastion is, als je de map plat bekijkt, niet heel erg groot, maar wel gelaagd. Je duikt soms diepe dalen in, en dat zorgt voor een mooi effect. Dat effect wordt uiteraard geholpen door de grafische kwaliteit van Anthem. Wij speelden de game zoals gezegd met een stevige videokaart, en hoewel we best wat te klagen hebben over de matige optimalisatie is datgene wat er op het beeld getoond wordt wel heel mooi. Of je nu kijkt naar de vergezichten, de explosies, of de effecten die horen bij het in- en uitschakelen van je boosters: alles is even mooi en verzorgd.
/i/2002520496.jpeg?f=imagearticlefull)
Datzelfde geldt voor de tussenscènes. De belangrijkste delen van het verhaal worden op deze manier gedeeld, en telkens zorgen deze scènes voor spectaculaire beelden. Dat maakt het extra vreemd dat het niveau van de gesprekken buiten deze scènes veel lager ligt. De gezichtsanimaties zijn dan veel minder sterk en doen bij vlagen zelfs denken aan de matige animaties uit Mass Effect: Andromeda. De meeste personages komen er nog wel aardig vanaf, maar bij sommige anderen gaat BioWare flink de mist in. Het helpt natuurlijk ook niet dat de gesprekken er nauwelijks toe doen. Anders dan in andere BioWare-games maken de keuzes die je als speler in gesprekken maakt helemaal niets uit. De personages gaan je niet leuker of minder leuk vinden, en de inhoud van je missies verandert er niet door. Om die reden sloegen we de gesprekken na verloop van tijd steeds vaker over. Ze voegen gewoon te weinig toe. Dat maakt van Fort Tarsis een matige hub. Het is allemaal heel sfeervol, maar er gebeurt weinig dat je echt bezighoudt. Het blijft dat bij heen en weer lopen naar je diverse contactpersonen, om vervolgens zo snel mogelijk weer op pad te gaan.
Het vliegen redt de game
Gelukkig is dat 'op pad gaan' ook meteen het sterkste deel van de game. Het begint met een keuze voor een type Javelin. Elk van de vier types heeft een eigen specialisatie en stijl. De Colossus is bijvoorbeeld groot en log, en hij beschikt over een sterk armor en schild. De Interceptor is snel, wendbaar, en dodelijk met snelle aanvallen, maar hij kan veel minder schade doorstaan. Wij kozen meestal voor de Ranger, een wat meer allround Javelin met kwaliteiten aan beide kanten van dat spectrum. We merkten bij het uitproberen van andere Javelins trouwens wel dat het inderdaad heel anders speelt wanneer je van Javelin wisselt, wat het leuker maakt om bepaalde missies later in de game meerdere keren te spelen.
Matchmaking: meestal snel en soepel
Die missies kun je desgewenst in je eentje uitvoeren, maar Anthem is bedoeld om samen met anderen te worden gespeeld, zoals dat ook geldt bij games als Destiny en The Division. Gezegd mag worden dat matchmaking hier goed en snel werkt. Zoals al aangegeven werden we diverse malen bij spelers van een al te afwijkend niveau gezet, wat het spel niet ten goede komt. Vaker gaat het echter gewoon goed, en dan kom je in prima teams terecht. De missies wijzen zichzelf gemakkelijk genoeg om ervoor te zorgen dat onderlinge communicatie niet per se nodig is. Dat verandert als je eenmaal de 'Grandmaster'-niveaus vrij speelt, waarbij het niveau zo ver omhoog gaat dat goed samenwerken belangrijk wordt. Tot dat punt is Anthem prima te benaderen als singleplayer-spel dat je 'toevallig' steeds met 'random' anderen speelt.
/i/2002520484.jpeg?f=imagearticlefull)
De missies die je speelt, horen meestal bij een van drie groeperingen binnen Fort Tarsis. Je werkt namelijk voor de Arcenists, Sentinels of de Freelancers zelf. In het verhaal hebben alle drie een eigen pad dat bijdraagt aan de ontknoping, maar in de actie merk je weinig verschil. Het komt vrijwel altijd neer op ergens naartoe vliegen, een wagonlading Scar-aliens of Dominion-mensen/beesten uit de weg ruimen, en iets vinden. Af en toe word je geconfronteerd met de mysterieuze 'shaper relics' die je moet zien uit te schakelen. Terugkijkend op de game zijn weinig missies echt memorabel, afgezien van de belangrijkste verhaalmissies en de Strongholds.
Dat klinkt als kritiek, en dat is het ook, maar we moeten er wel bij vermelden dat dit nooit enige belemmering vormde voor ons spelplezier. Ja, de typen vijanden zijn veelal hetzelfde, met af en toe een wat groter monster er tussendoor, en ja, je doet in de missies ook vaak hetzelfde, maar het is en blijft leuk. Het rondvliegen, dekking zoeken, schieten en speciale vaardigheden gebruiken werkt ontzettend goed. Het zijn deze basiselementen in de gameplay die de game overeind houden. Zeker als je in je eentje op verkenning bent, ineens zoiets als een Ash Titan tegenkomt en hem vervolgens weet te verslaan, is het even onwijs gaaf om een Freelancer in Anthem te zijn.
/i/2002520518.jpeg?f=imagearticlefull)
Het is dan ook fijn dat Anthem spelers na de climax van het hoofdverhaal de kans geeft om nog door te spelen. Je kunt dan je Javelin verder opbouwen, oude missies herspelen en, vanaf Level 30, ook de Grandmaster-moeilijkheidsgraad proberen, waar ook nog eens drie versies van zijn. Dat is top. Minder is dat de game de illusie wekt ook inhoudelijk nog door te gaan en spelers vervolgens een gigantische takenlijst geeft in de zin van 'doe 25 Strongholds en 25 Contracts'. Goed, nog steeds tot daar aan toe: we hebben het hier over content ná de credits. Dat het spel dan überhaupt iets biedt waar je als speler nog verder in kunt komen, is mooi meegenomen.
Opvulquest
Het vervelende is alleen dat je op dat moment al eerder zo'n quest bent tegengekomen. Op een zeker moment moet je bij vier verschillende graftombes binnen zien te komen, en dat doe je door vier lijstjes met challenges te volbrengen. Dat zijn opdrachtjes als 'voer 50 ultra-finishers uit'. Dat zijn normaliter, in andere games, typische voorbeelden van taakjes die je voor de game niet per se hoeft te volbrengen, maar in Anthem zijn ze onderdeel van de hoofdquestlijn. Simpelweg 'grinden' onderdeel maken van de main quest voelt als tijdrekken. Dat daarvoor is gekozen, is overigens wel begrijpelijk, want zeker voor BioWare-standaarden is Anthem niet overdreven lang. Met een uur of twintig heb je het hoofdverhaal wel uitgespeeld, en daarna komt de zin om nog verder te spelen dus onder druk te staan.
Dat die zin om verder te spelen desondanks toch aanwezig blijft, is wat Anthem redt. Dit is ook wat ons doet geloven dat EA en BioWare hier op termijn echt nog wel een heel sterke game, of zelfs franchise, van kunnen maken. Heel veel zaken waar wij kritiek op hebben, zijn aan te passen met fixes, of gemakkelijk te verhelpen in eventuele volgende versies van de game. De basis is al goed. Zodra je het vliegen lekker door hebt en als een ware Iron Man afrekent met alle gevaren die Bastion te bieden heeft, merk je dat het goed zit. Jammer dat de kwaliteit van de game zo goed verstopt zit.
/i/2002520482.jpeg?f=imagearticlefull)
Conclusie
Bij het schrijven van deze review is er te veel mis met Anthem. Dat betekent niet dat alle kritiek die we hebben direct verbonden is met de bugs en andere technische problemen die er zijn (en die eventueel snel zijn te verhelpen), maar het is er wel een belangrijk onderdeel van. Ook zonder die bugs zien we systemen die matig werken, goedkope quests, en gesprekjes die te weinig kunnen boeien. En toch, ondanks dat alles, is Anthem leuk om te spelen. Zodra je buiten de muren van Fort Tarsis komt en rondvliegt in je Javelin is het een heerlijke game. Dat betekent dat de basis van het spel goed is, en dat is het belangrijkste. Het zou alleen 'wel aardig' zijn geweest als BioWare iets meer tijd had genomen om die basis wat beter aan te kleden, in plaats van het project halsoverkop de deur uit te laten rennen.
Eindoordeel