Zomergames Round-up

Zes games voor tijdens je vakantie

Inside

Denemarken ligt niet veel noordelijker dan Nederland, maar als de games van Playdead maatgevend zijn, lijkt het een volledig duistere wereld waar de zon maar niet in door wil dringen. Dat was zo in Limbo uit 2010, de eerste game van de studio, en dat is opnieuw het geval in Inside, de opvolger die net uit is. Waar Limbo in eerste instantie enkel beschikbaar was voor Xbox Live, is Inside te krijgen voor Windows en Xbox One. Wij speelden de versie voor Xbox One.

Titel	Inside
Platform	Windows, Xbox One
Ontwikkelaar	Playdead

Voor wie Limbo gespeeld heeft: er zijn nogal wat overeenkomsten tussen Inside en zijn voorganger. Beide spelen zich dus af in een duistere spelwereld en in beide staat een naamloos jongetje centraal dat een avontuur beleeft dat volledig zonder woorden wordt verteld. In beide games beleef je dat verhaal via puzzels en in beide games loop je al sidescrollend door de donkere spelwereld. In beide games heb je bovendien minimale middelen. In Inside heb je naast de twee thumbsticks welgeteld twee knoppen nodig; eentje om te springen en eentje voor actie, al kun je die alleen in heel specifieke situaties gebruiken: een knop hier, een hendel daar, en af en toe een voorwerp waar je iets mee kunt. Een kist verschuiven, bijvoorbeeld. Veel meer wordt het niet. Toch bewijst Playdead dat je daar een onderhoudende game mee kunt maken.

Daar is een aantal redenen voor aan te wijzen. Ten eerste weet Playdead een goede balans te vinden tussen verhaal en puzzels. Alle puzzels zijn gericht op voortgang. Het gaat er in alle gevallen om dat je verder weet te komen en een uitweg vindt. Daar is ook een noodzaak toe, blijkt al direct vanaf het begin van de game. Het naamloze jongetje dat de hoofdrol speelt wordt vanaf het begin op brute wijze belaagd. In het begin van de game maakt Playdead dat duidelijk door honden en volwassenen met pistolen op je pad te laten komen. Je zult moeten sluipen - of juist rennen - om aan de gevaren te ontkomen.

Beelden uit onze doorloop van Inside, op de Xbox One.

In het begin wordt ook duidelijk dat je belagers geen scrupules kennen. Mocht je gepakt worden, dan volgt een gruwelijke dood, of dat nu door toedoen van de honden of de volwassenen is. Gelukkig laadt de game snel een save, vlak voor je onfortuinlijke dood. Er blijken erg veel van dergelijke automatische saves te zijn, dus je hoeft nooit ver terug en kunt snel een nieuwe poging wagen.

Het goede is dat de puzzels in de game wel fantasievol, maar nooit echt heel erg moeilijk zijn. Misschien belangrijker: de oplossing is altijd dichtbij. Inside is geen Myst, waar het gevolg van je handelen ver buiten beeld kan liggen. Het maakt dat de puzzels onderhoudend zijn, maar niet afleiden van het verhaal en het avontuur.

Zonder woorden

Dat avontuur wordt dus geheel zonder woorden verteld en blijft daarmee altijd wat raadselachtig. Er geldt hier hetzelfde als bij de puzzels; door het gebrek aan dialoog is het verhaal eerder verrassend dan helder en diepgaand. Het gebrek aan diepgang of helderheid zit gelukkig niet in de weg. Het verhaal is onderhoudend en blijft tot het einde fascineren, al zal juist het einde voor sommige spelers iets te bizar en afwijkend zijn. Het is misschien het grootste minpunt aan Inside; dat het einde niet geheel bij het voorgaande lijkt te passen.

Gelukkig heeft de game nog een hele sterke troef die erg veel vergoedt: het uiterlijk, en vooral de stijl. Daar zit ook de grootste winst in ten opzichte van zijn voorganger. Limbo lijkt wat gameplay betreft erg op Inside, alleen is Inside vele malen mooier. Wie de twee naast elkaar legt, ziet dat Limbo vooral erg plat was, waar Inside veel meer diepgang heeft. Maakt dat uit bij een sidescroller? Jazeker! Je kunt geen gebruikmaken van die diepte; je kunt niet naar of van het scherm lopen en zult het met links en rechts moeten doen. Toch voegt die diepte erg veel toe. Sfeer vooral, een zeer belangrijk onderdeel van Inside.

Playdead bereikt dat, net als in Limbo, met erg beperkte middelen. Erg beperkte kleuren vooral. De wereld is geheel gehuld in grijstinten, met een enkel gekleurd accent. De trui van het jongetje dat je bestuurt bijvoorbeeld, maar ook sommige elementen waar je iets mee kunt, zoals schakelaars. Wat de meer driedimensionale spelwereld vooral toevoegt, is het gevoel van schaal. De makers weten heel goed over te brengen dat de wereld groot is en jij maar klein. Het vergroot het gevoel van kwetsbaarheid dat je krijgt als je met het jochie op stap bent.

Spaarzame muziek

Wat ook helpt is dat de geluiden in de game mooi zijn, zowel de spaarzame muziek als de geluiden uit de omgeving. Als je aan het begin van de game tijdens een regenbui door een maisveld loopt, hoor je het geluid van de druppels veranderen in het typische geluid van regen die op bladeren valt. Misschien nog mooier is dat Playdead weet dat stilte net zo indrukwekkend kan zijn als geluid. Tot slot willen we de animaties van Inside noemen, zonder al te veel te verraden. Vooral aan het einde van de game komen ze zeer goed uit de verf.

Inside is een prachtige en vooral subtiele puzzelgame, die desondanks bol staat van de gruwelijkheden. De subtiliteit zit in de stijl, in de grijstinten waarin de wereld gehuld is en waarin wat spaarzame kleuraccenten des te meer spreken. Hetzelfde geldt voor de geluiden en de muziek. De gruwelijkheden zitten in het verhaal, het is wat het jochie kan overkomen als je de puzzels niet weet op te lossen. Die puzzels vormen samen met het verhaal de hoofdmoot van de game. Puzzels zijn er genoeg en ze staan gelukkig in vrijwel alle gevallen in dienst van het verhaal. Alleen in het midden van de game zitten wat stukken waar best een puzzel minder had mogen worden ingebouwd. Over het algemeen weet Playdead echter de juiste balans te vinden tussen verhaal en puzzels. Het maakt van Inside een onderhoudend en memorabel avontuur, met hooguit een wat merkwaardig einde.

• Volgende pagina 3. The Banner Saga 2