Ultieme game voor ruimteavonturiers

Starfield Review

Creation Engine 2

Zoals eerder genoemd is Starfield een typische Bethesda-rpg. Dat zit hem in elementen uit de gameplay, maar zeker ook in de graphics. De game is gemaakt met een verder ontwikkelde versie van de Creation Engine, met de logische naam Creation Engine 2. De engine vindt zijn oorsprong in de Gamebryo-engine, die nog gebruikt werd voor Fallout 3. Bethesda gebruikte daarna de basis van Gamebryo om daar zijn eigen Creation Engine van te maken. Die engine is daarna meermaals geüpdated en Creation Engine 2 is de volgende stap in de ontwikkeling ervan.

Zombiestare?

Hoewel Creation Engine 2 weinig meer te maken heeft met zijn voorgangers, heeft Starfield een bepaalde look die je sterk associeert met Bethesda-games. Nergens is dat beter zichtbaar dan in de gezichten van npc’s in de game. Als je met iemand gaat praten, zoomt de camera altijd een klein beetje in op dat personage. Vervolgens kijkt het personage je recht aan, vaak met een bepaalde lege blik in de ogen. Die ‘zombiestare’, of hoe je het ook wil noemen, is zolang als ik me kan herinneren al een probleem van Bethesda’s games. Althans, als je je eraan stoort. Mij valt het allang niet meer op; ik kijk veel meer naar de antwoordmogelijkheden dan naar de gezichten van de personages. Wie echter in The Elder Scrolls of Fallout moeite had met de gezichten, zal dat in Starfield waarschijnlijk ook weer hebben.

Dat is jammer, want dat de graphics in alle opzichten een grote sprong vooruit maken, is een understatement. Dat mag natuurlijk ook wel, want de laatste Fallout-game is alweer even geleden, maar Starfield doet het grafisch prima. Ik was bijvoorbeeld onder de indruk van de character models in de game. Ze zien er haarscherp uit, de verschillende pakken die de personages aanhebben, vertonen veel details en hun bewegingen zijn over het algemeen ook prima. Veel omgevingen voegen zich ook bij de pluspunten. De grotere steden maken indruk en datzelfde geldt voor sommige afgelegenere gebieden. Ik sneakte af en toe door verlaten ruimtestations en kreeg daarbij haast een Dead Space-vibe, en dat is natuurlijk hartstikke tof.

Het is ook mooi om te zien dat de game er op de Xbox Series X weinig moeite mee heeft om de framerate op peil te houden, zelfs al ren je door drukke gebieden. Framedrops zijn er zeker; ik heb af en toe merkbare haperingen gehad, maar dat herstelde zich vaak snel. Nu is het natuurlijk zo dat ‘op peil houden’ op de Xbox betekent: 30 frames per seconde. Er is geen optie om de game in 60 frames per seconde te spelen, dus liefhebbers van een hoge framerate kunnen de game beter op de pc spelen of hopen dat Bethesda later nog met een 60fps-modus komt. Persoonlijk heb ik me geen seconde gestoord aan de frameratelock. De actie in Starfield verloopt niet heel snel, dus het levert geen problemen op, zoals het bij actievollere games als God of War zou doen.

De tekst gaat verder onder de video's.

Op technisch vlak springen natuurlijk de immense spelwereld en de manier waarop die gevuld wordt eruit. We noemden eerder al even dat planeten waar je op landt, buiten de belangrijke grote steden, procedureel gegenereerd worden. Hier kunnen we grafisch kort over zijn; dit is het minst indrukwekkende, soms zelfs ronduit lelijke deel van Starfield. Wat wel cool is, is dat de engine niet alleen de omgeving genereert; er worden ook nederzettingen en andere willekeurige aandachtspunten gegenereerd. Of eigenlijk zijn het handgemaakte assets die door de engine op verschillende planeten kunnen worden geplaatst, inclusief npc’s die daar een kleine quest voor je kunnen hebben. Het is een leuke manier om ervoor te zorgen dat er op elke planeet waar je komt, iets te doen is. Alleen weet het niet te voorkomen dat veel planeten toch vooral een lege indruk maken.

Npc-rariteiten

Verder vallen ook op grafisch vlak wat rariteiten op. Met name de npc’s stelen daarbij in negatieve zin de show. Pathfinding is af en toe een probleem, waardoor de personages soms doelloos lijken rond te lopen, vast komen te zitten bij muren of door je beeld heen lopen terwijl je met een ander personage aan het praten bent. Dat is vooral vreemd, soms grappig, maar nooit heel storend, al is het natuurlijk niet hoe het hoort. Datzelfde geldt voor andere bugs die ik ben tegengekomen. Zo vocht ik op een gegeven moment tegen een onzichtbaar schip, dat absoluut niet zo bedoeld was, en heb ik verslagen vijanden die weggeblazen werden door een explosie, soms op vreemde wijze aan meubels, muren of zelfs plafonds zien hangen. Geen ramp, maar wel slordig.

Pc?

Over de pc-versie valt natuurlijk nog meer te vertellen. Op de volgende pagina's vind je een overzicht van benchmarks die we met Starfield op een aantal testsystemen gedraaid hebben. Daarnaast is het goed om te weten dat er op dit moment nog steeds wat problemen zijn met de pc-versie. Bethesda heeft al enkele hotfixes uitgebracht, maar ideaal is dat natuurlijk niet. Voordeel van de pc-versie is dat je de game in hogere kwaliteit kunt spelen. Bethesda zal de komende tijd nog Nvidia DLSS toevoegen - momenteel bevat de game alleen AMD's FSR 2.0 - en andere grafische updates waar de community al om gevraagd heeft. Afhankelijk van wat voor hardware je hebt, kan het dus zijn dat je een moeizame start hebt gemaakt met Starfield, maar er is hoop. Behalve op updates die de prestaties verbeteren, moet er ook nog even gewacht worden op modtools. Bethesda heeft aangegeven dat de ondersteuning voor mods in 2024 wordt toegevoegd.

• Volgende pagina 6. Starfield op pc: testmethode