Seagate zou via zogeheten heat-assisted magnetic recording (HAMR) de capaciteit van een 3,5"-harddisk het komend decennium naar 37,5TB kunnen oprekken. Dat is vijftienmaal zoveel als het bedrijf drieëneenhalve maand geleden voor het jaar 2009 projecteerde.
Wired nam onder de hoede van cto Mark Kryder een kijkje in de Seagate-laboratoria te Pittsburgh, waar mannen in witte jassen door stofvrije ruimtes rondlopen. Om de spullen te ontwikkelen die het bedrijf vanaf ongeveer 2012 op de markt wil zetten staan apparaten te pruttelen die volgens de journalist afkomstig lijken te zijn uit een film van Terry Gilliam. 'Toen ik acht jaar geleden bij Seagate ging werken kon het idee om 100Gb op een vierkante inch te proppen als fantasie worden afgedaan - zelfs 20Gb leek onwaarschijnlijk', aldus Kryder. Sindsdien hebben hij en zijn collega's 421Gb per vierkante inch op de platters weten te proppen, waarbij de grenzen van de stabiliteit van het materiaal in zicht kwamen. 'Als je op het diskoppervlak inzoomt zie je een hoop kleine korrels, waarvan iedere een enkel kristal van magnetisch materiaal is. Als je steeds kleinere korrels gaat gebruiken wordt de boel op een gegeven moment onstabiel', vertelt de Seagate-cto.
Momenteel wordt de levensvatbaarheid van de hardisk als opslagmedium gerekt door het gebruik van perpendiculaire opnametechniek, waarbij magneetvelden haaks op het schijfoppervlak staan. De maximale opslagcapaciteit die daarmee gehaald kan worden wordt op 1Tb per vierkante inch geschat. Dat komt onder meer doordat op de huidige generatie harddisks, een bit wordt gerepresenteerd door een 'eilandje' van zo'n 50 magnetische korrels, die een onregelmatige vorm hebben. Om onderscheidbaar te blijven moet elk eilandje een zeker oppervlak innemen, legt Kryder uit. Door het schijfoppervlak chemisch te bewerken is het echter mogelijk gebleken om afzonderlijke korrels voor een bit te laten staan, waardoor er 50Tb kan worden gehaald. Daarvoor is het wel noodzakelijk om het schijfoppervlak met lasers kortstondig te verhitten terwijl er informatie wordt geschreven, die bij het koelen vervolgens in een stabiele toestand terecht komt. Hierbij wordt afgerekend met de traditionele disksectors; deze worden vervangen door een soort groeven zoals op een langspeelplaat, zij het dat we het hier over afstanden van tienden van nanometers hebben.
