Covenant op Reach
Het is zover. Na lang wachten is het moment gekomen dat Bungie, voorlopig althans, zijn laatste game in de Halo-franchise op de markt zet. Sinds de introductie van Halo op de oude Xbox hebben we ons heel wat uurtjes kunnen vermaken met de Master Chief en alles daaromheen. Of het laatste spel de climax is, valt moeilijk te zeggen, omdat het spel niet rechtstreeks aansluit op het verhaal van de Halo-trilogie. De inhoud van de game zal er echter niets minder om zijn, dus gingen wij vol goede moed zitten voor het laatste avontuur in het Halo-universum dat we voorlopig zullen meemaken. Welcome to Reach!
Getest op: Xbox 360 (exclusieve titel)
/i/1266168433.jpeg?f=imagenormal)
Die welkomstboodschap is het eerste wat Noble Six te horen krijgt wanneer hij zich bij zijn nieuwe team komt melden. Six mag dan het zesde en nieuwste lid van het Noble Team zijn, hij is zeker geen mietje. Logisch, want Noble bestaat alleen uit Spartan-soldaten. Noble Six heeft echter een voorgeschiedenis, die overigens gedurende Halo: Reach niet overdreven duidelijk wordt. Wel staat vast dat Six buitengewone kwaliteiten heeft, wat ook blijkt uit de woorden van Noble One, Commander Carter: "Glad to have you on the team."
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Niet iedereen zit te wachten op de komst van Noble Six. Wie thuis is in de verhalen om de games heen, is waarschijnlijk op de hoogte van de voorgeschiedenis van Halo: Reach. De vorige Noble Six, Thom-293, offerde zichzelf op door een nucleaire bom te bezorgen in een Covenant Battlecruiser, een missie die eigenlijk Noble Two, Kat, toebehoorde. Vooral zij stelt zich aanvankelijk gereserveerd op tegenover de nieuwe Noble Six. Dat schept een precedent voor later in het spel, wanneer juist Kat een belangrijk persoon wordt aan wie valt af te lezen dat het team Noble Six in de armen sluit.
Winter contingency
De persoonlijke ontwikkeling van het personage Noble Six is slechts een van de vele onderdelen die in het verhaal van Halo: Reach intrigeren. Dat verhaal begint tamelijk onschuldig. Het Noble Team is gestationeerd op de planeet Reach, op dat moment een strategisch punt voor de menselijke kolonies, die in oorlog zijn met de Covenant, een verzameling van alien-rassen. Wanneer het team op onderzoek uit is om mogelijke rebellie de kop in te drukken, blijkt dat de Covenant op Reach aanwezig is. De United Nations Space Command activeert onmiddellijk Winter Contingency, een soort DEFCON 1, waarmee wordt aangeduid dat de planeet door de Covenant wordt aangevallen.
Vanaf dat moment ontspint zich een verhaal waarvan de afloop eigenlijk al bekend is. Niet voor niets is er al een boek genaamd The Fall of Reach uit, waarin wordt verteld hoe de Covenant de mensheid op Reach totaal omverloopt. Halo: Reach gaat eigenlijk niet over de oorlog, maar veel meer over het verhaal waarin het Noble Team terechtkomt. Je krijgt de strijd tussen de Covenant en de UNSC maar deels mee, op momenten waarop Noble Six en zijn team bevel krijgen om bepaalde taken uit te voeren die direct met de oorlog verband houden. Dat dit goed is voor enkele epische missies, spreekt vanzelf.
Episch
Fans en critici zijn het er over het algemeen over eens dat Halo 2 en 3 niet het niveau hadden van de eerste game, Halo: Combat Evolved. Of Halo: Reach dat niveau wel heeft, durven we zo niet te zeggen, daar zijn de games te verschillend voor. Op één punt is Reach echter beter dan welk deel dan ook in de serie. De game slingert een flink aantal epische momenten het beeldscherm op, zowel in de gameplay als tijdens de tussenfilmpjes. Dat Bungie dat goed kan, wisten we al, maar de studio heeft zichzelf in Halo: Reach weer eens overtroffen.
Deze pagina bevat enkele kleine spoilers.
Sterk geluid
Dat de graphics in algemene zin zijn verbeterd helpt daarbij. De graphics van Halo 3 ogen flets in vergelijking met de graphics van Halo: Reach, al moet de vooruitgang niet worden overdreven. De game ziet er goed uit, maar uiterlijk is niet per se een speerpunt van de game. Dat geldt wel voor de soundtrack. De muziek is traditioneel een sterk punt in elke Halo-game en Halo: Reach blijft daarmee in de pas. De muziek zwelt aan op het juiste moment en ondersteunt de dramatiek die Halo: Reach je voorschotelt.
/i/1276541293.jpeg?f=imagenormal)
Terugdenkend aan de campagne komt er een aantal scenes naar voren die ons nog wel even zullen bijblijven. Zo is er een moment dat al in trailers te zien is geweest, waarbij Noble Six de ruimte in wordt geschoten. Ook is er een aantal momenten in het spel waarop de toekomst is te zien; zo komt het Noble Team een kunstmatige intelligentie tegen die van de planeet Reach moet worden afgehaald, via het UNSC-schip Pillar of Autumn. Het kan natuurlijk geen toeval zijn dat de Master Chief in Halo: Combat Evolved op de Pillar of Autumn wordt 'opgezadeld' met een AI genaamd Cortana…
Groter
Dat epische geldt ook in letterlijke zin voor de gameplay. Halo: Reach vergroot namelijk de standaard-Halo-gameplay en maakt de gevechten iets grootschaliger en de omgevingen ruimer. De game blijft gewoon als Halo aanvoelen, maar voelt tegelijk wat minder gesloten dan de vorige Halo-spellen. Dat maakt niet altijd even veel verschil terwijl je de ene na de andere alien aan het afknallen bent, maar leidt toch tot een aantal prima missies. Zo loop je gedurende één missie rond als sniper en moet je regelmatig stukken afleggen met een Warthog of een ander, eventueel van de Covenant gestolen voertuig.
/i/1276541369.jpeg?f=imagenormal)
Toch komt het natuurlijk voornamelijk neer op heel veel schieten en we hadden van Halo ook niet anders verwacht. Vooral het idee om weer met een Spartan-soldaat te mogen vechten, na in ODST met een 'normale' soldaat te hebben gestreden, klonk vooraf al aantrekkelijk. Niet dat het schieten zelf zo anders is, maar een Spartan kan nu eenmaal wat meer hebben en heeft bovendien een aantal handige trucjes, die bij de zwaardere vuurgevechten kunnen helpen.
Geen dual-wielding
Wat deze Spartan echter niet kan, is dual-wielden, oftewel twee wapens tegelijk gebruiken. Wapens die je in Halo 3 nog wel tegelijk kon hanteren, zijn nu alleen solo te gebruiken en dat heeft effect op de gameplay. We kozen om deze reden regelmatig voor de 'standaard'-UNSC-wapens, te weten de Assault Rifle en de Battle Rifle. Af en toe duwt het spel je wat andere wapens in je handen, maar het merendeel van het spel doorkruisten wij met deze proppenschieters. Ergens was dat jammer: met de Master Chief was je altijd bezig om effectieve combinaties te bemachtigen. Het gebrek aan dual-wielding haalt dus in feite een laagje uit de gameplay weg.
Vechten als Spartan
Daarmee is de vergelijking gemaakt. Al was Master Chief een 'nieuwere' Spartan dan Noble Six, ze zouden ongeveer dezelfde mogelijkheden moeten hebben. Dat is echter niet het geval. Nog los van dual-wielding blijken de Spartans in Halo: Reach niet de futuristische Rambo's te zijn die Master Chief in de Halo-trilogie was. Ergens logisch, je speelt in een team en met zes Master Chiefs zou Halo: Reach vermoedelijk een eenvoudige aangelegenheid worden, maar het voelt vreemd. Tijdens het spelen 'wil' je dat Noble Six net zo bad-ass is als Master Chief, maar dat is hij gewoon niet.
Oneerlijk punt
Het is een gevoel dat vooral achteraf, tegen de tijd dat de credits naderen, de kop opsteekt. Gedurende zes tot acht uur beleef je een prima avontuur met Noble Six, tot op het moment dat Halo: Reach eindigt en het verhaal van de Halo-trilogie begint. De realisatie dat Halo: Reach, hoe episch ook, nooit kan zijn wat de Halo-trilogie was, slaat dan toe. Er is niets mis met Noble Six en de personages zijn ook netjes uitgewerkt, maar het is niet Master Chief en dat oneerlijke punt nekt Halo: Reach een beetje.
/i/1264764059.jpeg?f=imagenormal)
Noble Six en zijn kornuiten kunnen wel degelijk meer hebben dan de gemiddelde soldaat en worden in het spel ook neergezet zoals een Spartan moet worden neergezet. De aanwezigheid van Noble Six wordt bijvoorbeeld direct opgemerkt als hij zich in een strijd tussen ODST-troopers en de Covenant mengt om de soldaten een handje te helpen. Daarbij gebruikt Noble Six de nodige power-ups, die een aantal keer essentieel zijn in de strijd. Onze favorieten zijn de power-ups waarbij Noble Six een hologram van zichzelf naar een aangewezen punt kan sturen, en natuurlijk de jetpack.
Welkome toevoeging
De jetpack is een zeer welkome toevoeging aan de Halo-gameplay, te meer omdat dit het enige onderdeel is dat de gameplay echt vernieuwend maakt. Behalve dat de omgevingen ruimer zijn en je geen dual-wielding hebt, verschilt de basisgameplay nauwelijks van andere Halo-games. Natuurlijk is er het level waarin je met een Sabre in een ruimtegevecht vliegt en zijn er specifieke missies die net iets anders zijn dan de rest, maar de basisgameplay blijft gelijk. Dat stoort niet zozeer bij het spelen, maar is vooral een gemiste kans; je speelt immers voor het eerst in een team, maar echt teamwork blijft uit. De Spartans voeren nauwelijks gecoördineerde bewegingen uit, maar schieten gewoon zoveel mogelijk aliens zo snel mogelijk aan gort.
Alleen singleplayer?
De singleplayermodus van Halo: Reach is langer dan die van Halo 3: ODST, maar daarmee nog steeds niet al te lang. Op Easy moet de game binnen vijf à zes uur uit te spelen zijn. Op Normal gingen we best een aantal keer dood en deden we uiteindelijk tussen de zes en zeven uur over de singleplayercampagne, wat in het huidige tijdsbeeld nog steeds aan de korte kant is, maar in elk geval acceptabeler dan de vier tot vijf uur die je nodig had voor Halo 3: ODST. Aardig detail is wel dat je geen Achievements vrijspeelt op Easy. Het spel 'dwingt' je dus minimaal op Normal te spelen; het spel op Easy uitspelen wordt niet gezien als iets dat een Achievement verdient. En terecht!
/i/1276541279.jpeg?f=imagenormal)
Wat direct opvalt bij Halo: Reach is de menustructuur, die spelers bijna pusht om in co-op te gaan spelen. Elke missie heeft een aparte indicatie waaraan de speler kan zien op welk niveau de missie al eens is gespeeld en of de missie al eens in co-op is gehaald. Het hoofdmenu van de campagne is tegelijk een Lobby, waaraan je vrienden kunnen meedoen om zo samen het avontuur door te spelen. Een groot pluspunt uiteraard, want samen beleef je meestal meer plezier aan een game-avontuur dan in je eentje.
Veiligheidsmaatregelen
Zoals je wellicht al had begrepen gaat deze review alleen over de singleplayer van Halo: Reach. Waarom? Simpel: door de veiligheidsmaatregelen die uitgevers tegenwoordig nemen, zoals het niet vroegtijdig beschikbaar willen maken van de game, hebben we niet de kans gekregen om de andere spelmodi tijdig uit te proberen. Later deze week komen we nog terug op wat je in deze spelmodi zoal kunt uitspoken. Halo: Reach bevat immers, naast de Campaign, ook een uitgebreide multiplayermodus en de Firefight-spelmodus, waarin je met vrienden tegen golven Covenant vecht. Veiligheidsmaatregelen... tsja.
Conclusie
De singleplayermodus van Halo Reach is sterk. Zelden zagen we een singleplayer die epischer voor de dag kwam dan deze game. Halo: Reach is dan ook een waardig einde van de Halo-franchise voor dit moment. Dat maakt het spel echter niet tot het beste spel in de serie. de Halo-trilogie als geheel vormt de spil in een franchise die inmiddels ook comics en boeken bevat, en aan die status zal geen enkele Halo-game meer kunnen tippen. Mede daarom hoopten we dat Halo: Reach zich in de gameplay wat meer van de trilogie zou onderscheiden, maar op een enkele uitzondering na gebeurt dat nauwelijks. Dat maakt het spel niet vervelend om te spelen, maar laat wel kansen onbenut. Desondanks is Halo: Reach, op basis van de singleplayer, wel degelijk een game die je zonder twijfel kunt aanschaffen, al was het maar vanwege de fenomenale tussenfilmpjes en het prachtige einde.
Pluspunten
+ Epische scènes
+ Jetpack
+ Soundtrack
+ Referenties aan Halo-trilogie
+ Power-ups
Minpunten
- Weinig nieuws in de gameplay
- Geen dual-wielding is een gemis
Cijfer: 8,5
Titel |
Halo: Reach
|

|
Platform |
Xbox 360
|
Ontwikkelaar |
Bungie |
Uitgever |
Microsoft |
Releasedatum |
14 september 2010
|