Onderzoekers van de Technische Universiteit van Lausanne hebben een minidrone getoond die zichzelf binnen 0,3 seconde kan uitvouwen. Ze haalden daarvoor inspiratie uit origamitechnieken. Een toekomstige versie moet zichzelf ook weer kunnen opvouwen.
De onderzoekers presenteren het prototype van hun ontwerp op de International Conference on Robotics and Automation, die volgende week plaatsvindt in Seattle. Opgevouwen is de drone 68x68x35mm groot; uitgeklapt nemen de afmetingen toe tot 160x160x35mm. Het gewicht bedraagt 39g.
Opvouwbare drones bestaan al langer, maar om de drone klaar te maken voor een vlucht, moet de operator de propellerarmen vaak handmatig uitklappen. Dat kost extra tijd, en bovendien kan de gebruiker daarbij fouten maken.
In het onderzoek worden drie strategieën beschreven waarmee een uitvouwbare constructie kan worden gemaakt. Allereerst zijn er constructies die op verschillende punten scharnieren. Die zijn eenvoudig om te ontwerpen, maar complex om te maken. Daarbij vertaalt de techniek zich slecht naar grotere constructies. Er zijn ook materialen die van zichzelf zo flexibel zijn dat ze kunnen worden opgevouwen. Die zijn simpeler, maar de buigbaarheid van het materiaal is dan de beperkende factor. De onderzoekers gebruiken voor hun drone daarom een derde methode, die zijn inspiratie vindt in origamitechnieken. Daarbij worden in 2d constructies ontworpen die zich laten omvouwen tot een 3d-vorm.
De vier propellerarmen zijn gemaakt van 0,3mm dik fiberglass met een laagje Icarex, een soort polyester dat bijvoorbeeld ook voor vliegers wordt gebruikt. Opgevouwen zitten de armen in horizontale positie rond het middendeel. De hardware in de drone, waaronder printplaat, batterij, motoren en propellers, is afkomstig uit de commercieel verkrijgbare Walkera QR Ladybird.
Als de drone start, draaien alle propellers in dezelfde richting. Daardoor klappen de armen zich in dezelfde richting uit langs twee verticale vouwlijnen. Als de armen zich volledig hebben uitgeklapt, klapt een segment op een horizontale manier uit om de constructie te vergrendelen. Kleine, ingebouwde magneetjes houden alles op zijn plek. De onderzoekers kozen het vouwpatroon zo dat de armen in uitgeklapte toestand een optimale stijfheid zouden hebben, wat belangrijk is voor de vliegeigenschappen van de drone.
De hele transitie duurt slechts 0,3 seconden. De onderzoekers hebben een sensor ingebouwd die binnen 50 milliseconden detecteert of een arm zich volledig heeft uitgeklapt, waarna de rotatierichting van twee propellers wordt omgekeerd. Dat is nodig, omdat die aanvankelijk alle vier dezelfde richting op wijzen, waarmee de drone niet kan vliegen.
Hoewel de drone ook weer kan worden ingeklapt, moet dat nog met de hand gebeuren. In de toekomst willen de onderzoekers een versie uitbrengen die zichzelf ook weer kan opvouwen. Ook werken ze aan een lager gewicht en een betere crashvastheid.