Van Magnettonbänder tot cyberheffing

Ict-jurist Engelfriet over de thuiskopie

De thuiskopie

De thuiskopie: het blijft een controversieel onderwerp. Betalen terwijl je het recht hebt kopieën te maken, drm die kopiëren tegelijkertijd onmogelijk maakt, en heffingen op media waar je eigenlijk nooit zélf kopieën op zet, zoals smartphones. O, en de vele bochten waarin rechthebbenden en de stichting Thuiskopie zich altijd wringen om uit te leggen waarom je toch moet betalen. Tijd voor een juridische analyse: waar betalen we nu precies voor en welk recht heb je dan?

Historische thuiskopie

Arnoud Engelfriet

Mr.ir. Arnoud Engelfriet is ict-jurist, gespecialiseerd in internetrecht. Hij is algemeen directeur bij juridisch adviesbureau ICTRecht en al jaren actief op Tweakers.

De geschiedenis van de thuiskopie gaat terug tot de jaren zestig. In die tijd kwamen de eerste bandrecorders op de markt. Daarmee konden mensen thuis opnamen maken en dus auteursrechten schenden, want de meeste opnamen betroffen natuurlijk populaire muziek. De auteurswetgeving is dan duidelijk: alleen met toestemming. Niet zo gek als je bedenkt dat die wetgeving gemaakt is voor professionele kopieerders. Het wringt echter zodra je tegen consumenten zegt dat ze dus niets mogen opnemen met hun mooie recorders.

In sommige landen, zoals Nederland, stond er al langer een thuiskopie-uitzondering in de Auteurswet. Die was echter geschreven voor de echt triviale gevallen: een foto naschilderen, een tekst overschrijven, misschien een pagina of wat bladmuziek kopiëren. Een volledige en kwalitatief prima klinkende opname van populaire muziek voelde, zeker voor rechthebbenden, aan als een ander verhaal. Daarmee zou de verkoop van platen in gevaar komen en dat kon nooit de bedoeling zijn van zo’n uitzondering.

Diverse rechtszaken, met name in Duitsland, tegen verkopers van Magnettonbänder (geluidsbanden) en opnameapparaten maakten duidelijk dat het recht aan de zijde van de rechthebbenden stond. Een thema dat wel vaker terugkomt in het auteursrecht: als de conclusie is dat de rechthebbende iets lijdelijk moet toestaan, is de conclusie in principe fout.

Bandrecorder van Telefunken, bron: Hannes Grobe/ Wikimedia, CC BY-SA 2.5

De Duitse wetgever kwam in 1965 met een innovatieve oplossing. In de wet werd opgenomen dat natuurlijke personen kopieën van muziek mochten maken, mits ze dat zonder winstoogmerk deden en een heffing betaalden. Die heffing werd dan als toeslag geïncasseerd op de lege opslagmedia, de eenvoudigste manier. De achterliggende gedachte was dat je moeilijk bij mensen thuis kunt nagaan wat ze kopiëren en dat je vanuit privacy-oogpunt, een dingetje in Duitsland, niet wilt dat verkopers gaan bijhouden wie er een recorder heeft gekocht. De thuiskopieheffing was geboren.

Piepen en kraken

Het systeem werkte zo’n 30 jaar redelijk goed. Nieuwe media zoals cassettebandjes, videobanden en daarna cd-r konden vrij makkelijk opgenomen worden in het systeem van heffingen. De heffingen waren op zich vrij redelijk en de meeste consumenten hadden ook niet echt een andere keuze. Daarna begon het echte piepen en kraken: opslagmedia werden groter en groter, en voor steeds meer zaken toepasbaar. Als ik een back-up van mijn thuiscomputer maak op een dvd-r, hoezo moet ik dan een thuiskopieheffing betalen? De rechtvaardiging kwam zelden verder dan 'administratief te ingewikkeld', 'het bedrag is maar klein' of 'veel mensen kopiëren er films op'.

Voormalig minister van Justitie
Hirsch Ballin

Maar wie waren er ook aan het piepen en kraken? Rechthebbenden, want die zagen meer en meer kopieën op harde schijven, mp3-spelers en dergelijke gemaakt worden, terwijl daar géén heffing over gerekend werd. Dat werd een gang naar de rechter, diverse malen. In 2008 vingen ze nog bot; de minister, Hirsch Ballin, wilde er nog niet aan en dat was nu eenmaal zijn bevoegdheid. In 2012 werd in hoger beroep echter anders beslist. Vervolgens werd in 2013 het vergoedingenstelsel herzien, waarna inmiddels ook apparaten zoals mp3-spelers, mobieltjes, laptops en hardeschijfrecorders een thuiskopieheffing meekregen, en sinds 2018 ook USB-sticks en wearables. Voor legale én illegale kopietjes.

Illegaal downloaden

Dat illegaal downloaden was een veelbesproken kwestie in die tijd. Rechthebbenden hadden, naast jacht op downloadplatforms zoals, ahem, FTD, een mooi argument voor de thuiskopieheffing. Die illegale downloads moeten toch ergens door gecompenseerd worden, zeker toen de minister, alweer Hirsch Ballin, verklaarde dat zulk illegaal downloaden 'ruimhartig' bekeken moet worden?

Dat leverde natuurlijk leuke discussies op: hoe bepaal je de schade van illegaal downloaden? Een slordige 8 miljoen per jaar, aldus rechthebbenden. 'Volledig uit de lucht gegrepen', aldus brancheverenigingen bij monde van onderzoeker PwC in 2012. Een welles-nietes die sindsdien nooit meer weggegaan is, ook niet voor de legale kopieën en downloads trouwens. Maar goed, het uitgangspunt is dus dát er een vergoeding betaald moet worden.

Vervolgens kwam het Europese Hof van Justitie in 2014 tot een verrassend inzicht: illegaal downloaden toestaan mág helemaal niet, ook niet als je er een thuiskopievergoeding aan koppelt. De wet kon dus weer op de schop en de vergoeding kon omlaag. Of niet, want sindsdien is de vergoeding eigenlijk alleen maar gestegen.

Betalen moet, kopiëren hoeft niet?

En dan is het nu 2022, de meeste mensen kijken en luisteren via legale streamingdiensten of kopen muziek en films in online winkels. Nog maar weinigen maken structureel kopietjes van zulke muziek of films. Toch staat de thuiskopieheffing nog precies zo in de wet als vroeger en dat is vreemd. Zeker als je bedenkt dat je soms niet eens een kopie kúnt maken. De drm of kopieerbeveiliging op de muziek, film of serie gaat dat simpelweg tegen. Dus hoe zit dat dan?

Om even met die drm te beginnen. Ja, het is juridisch in orde als je geen thuiskopie kunt maken vanwege een kopieerbeveiliging. Je hebt namelijk geen récht om een thuiskopie te maken, als in 'dit moet gewoon kunnen'. In de wet (art. 16c Auteurswet) staat het als een uitzondering; als je het doet en de heffing betaalt, is het geen inbreuk op het auteursrecht. Lukt het je niet, dan is dat geheel jouw probleem.

Die drm kraken voor een thuiskopie is dan weer expliciet niet toegestaan (art. 29a Auteurswet). Een sprankje hoop biedt lid 4 van dit artikel; als blijkt dat er grootschalige misstanden ontstaan doordat mensen vanwege kopieerbeveiligingen iets niet kunnen citeren, thuiskopiëren, voor onderwijs gebruiken en nog een paar dingen, dan kan de minister daar een expliciete uitzondering voor maken. Dat is tot nu toe niet nodig geweest; geluiden over problemen hebben althans de wetgever nooit bereikt.

Nog een leuke: als je muziek (of series) downloadt via een officiële site, is dat dan een thuiskopie? Dat voelt gek aan, je koopt dan immers de FLAC of mp3 en krijgt dat geleverd van de rechthebbende. Dat is het equivalent van een cd kopen, zou je zeggen. Het rippen van de cd is de thuiskopie, maar een equivalent daarvan is er niet in zo’n download-to-ownsituatie. Je hebt maar één exemplaar na zo’n aanschaf.

Toch ziet de wet dat als een thuiskopie, om de simpele reden dat een thuiskopie nu eenmaal gedefinieerd is als 'reproduceren van het werk of een gedeelte ervan op een voorwerp dat bestemd is om een werk ten gehore te brengen, te vertonen of weer te geven'. Je máákt een reproductie; wat je downloadt uit de muziekshop van Apple of andere aanbieder, ís een kopie en die gaat naar je harde schijf. Dat voelt ontzettend dubbel aan en dat is het natuurlijk ook. Je hebt al betaald voor de download en je betaalt ook nog eens omdat het een digitale kopie is. Dit is een weeffout in de wet. Een uitzondering is de tijdelijke download binnen een streamingdienst; het Gerechtshof Den Haag bepaalde op 22 maart dat dit géén thuiskopie is.

Hoe lang houdt dit nog stand?

Ik heb het nog niet eens gehad over de wijze van verdelen van de thuiskopiegelden, grofweg de cd- en iTunes-verkoopcijfers, maar het is ondertussen wel duidelijk dat dit systeem niet echt meer houdbaar is. Het oorspronkelijke probleem uit 1965 bestaat eigenlijk niet meer; bij legale streaming- en downloaddiensten betaal je al voor je muziek en voor illegaal kopiëren mag geen compensatie worden geïncasseerd via zo’n heffingsstelsel. Dus welk probleem lost de heffing nu nog op? Wie het weet, mag het zeggen, maar één ding weet ik wel: eenmaal verworven rechten gaan in het auteursrecht niet snel meer weg.

Bannerfoto: Serg_Velusceac / Getty Images

Reacties (59)

[Verwijderd]

Stichting Thuiskopie is inmiddels al jaren goed te vergelijken met een legale dievenbende. Ze lossen een niet bestaand probleem op, door de consument voor niets te laten betalen tegenwoordig. Het naar binnen geharkte geld wordt - na aftrek van "kosten" zoals een heel duur en mooi pand en een riant bedrag aan salarissen - op een totaal onzinnige manier verdeeld onder de rijken der aarde.

Ik kopieer eigenlijk helemaal niets meer tegenwoordig. Maar ze zitten wel nog steeds in mijn portemonnee. Zakkenvullers, meer zijn het niet.

[Kees]

Ik vind het bedrijfsverzamelgebouw waar ze volgens hun website zitten nu niet echt mooi, en het ziet er ook niet duur uit...

[Verwijderd]

Pal naast Schiphol. Zal niet goedkoop zijn.

[Kees]

Vanaf €150,- per maand per m2 ongeveer, De gemiddelde prijs in Amsterdam ligt rond de €230 lees ik hier

[YangWenli]

De muziekindustrie is inmiddels volledig hersteld van Napster en in Hollywood produceren ze meer films en series dan ooit.

[pauldebra]

Waar het schoentje m.i. vooral wringt is dat the heffing betaald moet worden op zaken die niet voor het maken van thuiskopieen bedoeld zijn. Ik gebruik al pakweg 40 jaar lang computers, met harde schijven, cd's, dvd's, etc., om software te ontwikkelen, om al mijn on-line werk te doen, ook voor e-mail, social media, en om backups te maken. Ik beluister ook wel eens muziek hierop, maar daarvoor dragen de bronnen zoals YouTube rechten af. Ik neem ook zelf wel eens een cd op van zelf ingespeelde muziek en als daar rechten op zitten dan betaal ik netjes aan Stemra voor de exemplaren van die cds die ik maak. En toch... moet ik op al die zaken die niet voor auteursrechten-schendingen worden gebruikt een heffing betalen...
Het moet niet gekker worden. Straks gaat ook nog een deel van onze belastingen naar de stichting Thuiskopie omdat ik een deuntje dat ik (legaal) op de radio heb gehoord in mijn hoofd heb zitten en dus zonder dat er fysiek geluid aan te pas komt opnieuw in mijn hoofd kan horen. Het zit dus "illegaal" gekopieerd in mijn hoofd...
Auteursrechten zijn uiteraard helemaal gerechtvaardigd, maar ze moeten m.i. betaald worden op het gebruik van het auteursrechtelijk beschermde goed, en niet zomaar op van alles en nog wat waarmee iets illegaals zou kunnen gebeuren (maar misschien wat voor wel 99% niet voor iets illegaals wordt gebruikt).

[Reactie gewijzigd door pauldebra op 22 juli 2024 20:53]

[J_van_Ekris]

Het moet niet gekker worden. Straks gaat ook nog een deel van onze belastingen naar de stichting Thuiskopie omdat ik een deuntje dat ik (legaal) op de radio heb gehoord in mijn hoofd heb zitten en dus zonder dat er fysiek geluid aan te pas komt opnieuw in mijn hoofd kan horen.

Voor het afspelen van muziek, zoals in kantines, moet ook betaald worden. Daar zitten ook weer clubs tussen.

[pauldebra]

Ja dat is Buma/Stemra. Het gaat daar om muziek die je aan anderen (dan je gezinsleden) laat horen.
Op alles zit trouwens tegenwoordig copyright tot 70 jaar na de dood van de "makers" (componisten, uitvoerders), en dat hebben we te "danken" aan de lobby van Disney. (Het was eerst 50 jaar en in landen met wat meer weerstand tegen de Disney lobby is dat nog steeds zo.)
Je kan je beperken in de muziek die je (af)speelt tot volledig rechtenvrije muziek (dus oud genoeg) maar dan nog moet je thuiskopieheffing betalen als je het op een cd-tje wil zetten of op een mp3 speler. Dus copyright heffing betalen op zaken waar geen copyright zit. Het is gewoon erg krom.

[MrJetson]

En ook Sena die rechten int als muziek in het openbaar wordt afgespeeld.
Voor wie het verschil wil weten: https://www.bumastemra.nl/faq/sena/

[Reactie gewijzigd door MrJetson op 22 juli 2024 20:53]

[Bliksem B]

Daarom mag je officieel geen muziek draaien op je mp3 speler/Spotify op je werk. . Immers deze muziek wordt gedraaid in de tijd van je baas.

[Arnoud Engelfriet]

Met oortjes in en vanaf je eigen telefoon (met eigen abonnement) mag het wel. Dan luister je alleen voor je eigen plezier.

[kimborntobewild]

Dan kunnen collega's je geen mondelinge opdrachten meer geven. Of je hoort belangrijke omgevingsgeluiden niet meer.

[kr4t0s]

Ligt aan je werk. Als je chirurg bent of heftruckchauffeur is het niet handig nee. Als je in open kantoortuin zit waar mensen non-stop kletsen is noice canceling echt een zege.

[kimborntobewild]

Is het in een kantoortuin niet een sociale must (zo niet professionele must) om mee te doen (en dus juist geen noice canceling te hebben)?

[Bliksem B]

Van https://www.bumastemra.nl/faq/hoe-betalen/

Als u aan uw werknemers of klanten muziek laat horen, moet u een vergoeding betalen aan de makers van deze muziek. Muziek heeft namelijk een positief effect op uw personeel en de beleving van uw klanten (zie www.muziekwerkt.nl), waardoor uw omzet kan stijgen. U heeft dus een zakelijk belang bij het laten horen van muziek.

Dat vind ik dus vaag. Het bevorderd mijn productie, dus moet mijn baas extra betalen. Mijn licentie is immers enkel voor privéverbruik.

Je hebt gelijk hoor. Momenteel doen ze daar niet moeilijk over. Maar de licentie voor privégebruik is volgens mij goedkoper dan die van mijn baas.

Per jaar:
Muziek in bedrijfsruimten, kantoren en magazijnen - als 10 voltijd werknemers de muziek kunnen horen betaal je € 107,22 - voor 11 t/m 25 werknemers is dat € 214,44

[Arnoud Engelfriet]

Ze spreken hier werkgevers aan. Het is vaste rechtspraak dat een werknemer met een walkman hier buiten valt. Maar de werkgever mag het niet betalen, stimuleren of wat dan ook.

[casberrypi]

Mijn werkgever verstrekt een laptop en koptelefoon, die ik gebruik om te werken, maar ook om muziek te luisteren met mijn eigen Spotify account. Als het aan Sena ligt moet mijn werkgever dan zeker betalen?

[dimdek]

Ik heb jaren als geluidstechnicus gewerkt. Op een goed moment kreeg ik een factuur van Stemra. ik moest betalen voor de muziek in mijn bedrijf. En dat terwijl je als geluidstechnicus geen recht hebt op een uitkering van Stemra omdat je werk niet als 'creatief' wordt gezien. Ik heb ze toen een brief geschreven waarin ik ze de huid heb volgescholden voor hun onbehoorlijk gedrag. Daarna het ik er niets meer van vernomen. Ik vind het een stel boeven (die organisaties worden vrijwel altijd bestuurd door juristen die zelf niets kunnen maken en alleen goed zijn in het toepassen van kromme wetten die door lobbie zijn ontwikkeld). Als ik ooit een plaat heb gekocht dat heb ik licentiekosten betaald voor de muziek. Vervolgens heb ik de cd aangeschaft en werderom betaald voor de licentie voor dezelfde muziek. Daarna koop ik een verzamelaar waarop weer verschillende nummers staan die ik al betaald heb. Dan koop ik nog een keer een dvd en betaal opnieuw licentiekosten. Wanneer ik zo'n track op mijn harddisk/usb-stick/sd-kaart/cd-r zit moet ik betalen voor de thuiskopie. Als mijn originele drager echter kapot is (zeker cd's en dvd's hebben niet het eeuwige leven), dan moet ik weer het volle pond betalen inclusief licentiekosten in plaats van de kosten voor alleen een vervangende geluidsdrager. Ik snap niet dat dit nooit wettelijk is geregeld.

[qbig1970]

Wat denk je van (amateur-)toneelgezelschappen die toneel-boekjes moeten aankopen om op te voeren al dan niet in de plaatselijke buurthuis of theater??

Daar gaat ook best veel geld in om, ik weet nog van (okee) dertig(!) jaar geleden dat bijna de helft van de contributie naar Buma-Stemra ging: Opvoeringsrecht. Wat een auteur (Neil Simon is echt een van de beste) schijft moet dan gekopieerd worden in het aantal rollen die er in staat. Tien rollen is tien boekjes. Je kunt er ook één kopen maar dat is lastig repeteren.

[kraanwagen]

> Auteursrechten zijn uiteraard helemaal gerechtvaardigd,…
daar zijn wel een hoop kanttekeningen bij te plaatsen. Bijvoorbeeld hoe lang het auteursrecht zou moeten gelden. Ook als de auteur al overleden is? Of tot 10 jaar na uitgifte van een werk? Zelfs één creatieve zin? Nu lijkt het haast onbeperkt….

[troje]

Super artikel! Het blijft wrang aanvoelen dat er nog steeds een thuiskopieheffing is, terwijl dat al lang niet meer relevant is. Ik denk dat een deel van dit probleem veroorzaakt wordt doordat de overheid het heffen en herverdelen heeft uitbesteed aan de rechthebbenden. De stichting De Thuiskopie zal denk ik niet heel objectief kunnen beslissen over haar eigen bestaansrecht.

[janbaarda]

De stichting De Thuiskopie zal denk ik niet heel objectief kunnen beslissen over haar eigen bestaansrecht.

Dan zit er maar 1 ding op: de wet aanpassen de heffing afschaffen. Aanvullend copieren voor eigen (niet commercieel) gebruik toestaan.

Zeg niet dat dit moeilijk te controleren is, daar heeft de industrie de stichting Brein al voor ingericht. Brein beweert daarin erg succesvol te zijn. Ergo, illegaal copieren komt weinig meer voor ..

Vraag: welke politiek partij komt op voor het volk en pleit voor afschaffing?

[Reactie gewijzigd door janbaarda op 22 juli 2024 20:53]

[Blokker_1999]

Dus aan de ene kant wil je de heffing afschaffen en aan de andere kant toestaan dat er weer kopies gemaakt mogen worden uit evident illegale bron? Je beseft zelf toch ook dat zoiets niet zal kunnen hoop ik.

[janbaarda]

Hoe kom je daarbij? Ik geef duidelijk aan dat de Stichting Brein daar al voor waakt.

Copieren voor eigen gebruik uiteraard alleen van aangekocht materiaal.

[janbaarda]

Het hele auteursrecht is niet meer vandeze tijd. Al die tussenpersonen die grof verdienen aan copieeren van werk van de oorspronkelijke auteur zijn in de internet tijd volkomen overbodig.

Auteurs van muziek kunnen dat al verkopen via de beschikbare platvormen zoals spottify of huren een cloudserver voor distributie.

Alleen als de distributeur een flinke inspanning per copie levert, zoals bij boekuitgevers is een vergoeding per exemplaar gerechtvaardigt.

[Blokker_1999]

Hoewel het auteursrecht zeker aan hervorming toe is en die belachelijk lange termijn er uit moet is het auteursrecht zeker nog wel van deze tijd. Het is de enige manier waarop je de investering die je maakt kunt beschermen. Wie gaat er 200 miljoen in een film investeren als iedereen hem daarna gewoon maar van het internet kan downloaden zonder ervoor te moeten betalen?

En je gaat ook heel kort door de bocht wat betreft al de rest grote maatschapijen doen. Ja, als artiest kan je er perfect voor kiezen je werk in eigen beheer uit te geven. Dat kan al heel lang. Maar vraag jezelf eens af: waarom doen vele artiesten dat niet?

Om te beginnen is niet elke muziekant een singer/songwriter. Vele bekende namen schrijven niet hun eigen muziek. De studio kan hun dus al samenbrengen met de juiste schrijvers. De studio zorgt ook voor de opnamesessies, de mastering, de promotie, heel de administratieve rompslomp, zij hebben veel meer contacten waardoor je sneller vooruit geraakt en zij hebben het geld om dat allemaal te betalen

Ik zie trouwens niet in welke grote meerwaarde een boekuitgever zou bieden. Een auteur schrijft zijn boek. Laat dit nalezen, meestal door een eigen team en de uitgever heeft uiteindelijk alleen maar dat afgewerkt manuscript te nemen en naar de drukker door te sturen. Die heeft net heel wat minder werk dan wat je in de muziekwereld hebt.Tenzij je internationaal gaat en er vertalingen nodig zijn. Maar geloof me, zelfstandig een boek uitgeven is echt niet moeilijk.

[janbaarda]

Films brengen hun geld op via de bioscoop (behalve de floppers). Daarna komt de slagroom op de taart via DVDs, Netflix e.d. Waarom moet er daarna nog een keer betaald worden voor een legale thuiscopy?

Muziekanten worden in het algemeen per optreden betaald (voor werk, net als arbeiders). De copieerrechten gaan naar de, overbodige, uitgever. Verder kunnen ze verdienen door zelf uitgeven (niet alleen eenvoudig voor schrijvers).

Verder is iedereen vrij om een concultant, boekhouder en/of elk ander bureau in te huren als hij/zij dit makkelijker vindt.

[Reactie gewijzigd door janbaarda op 22 juli 2024 20:53]

[Jochem]

Hoezo Duitsland 1964 en wanneer is het in NL ingevoerd dan? Wat is de kans dat thuiskopie eraf gaat? Loopt daar een effort voor? Hoe worden de heffingen verdeeld. Welke innings organisaties zijn er? Wie zitten daar in? Heeft een artiest ooit iets ontvangen van st. Thuiskopie etc etc. Vragen die ik mis in het artikel.

[Arnoud Engelfriet]

Duitsland, omdat Grundig de eerste was met een taperecorder voor consumenten én een stevige auteursrecht lobby had. En politiek die bereid was keuzes te maken die ook de consument beschermen. (Het alternatief was namelijk bij aanschaf je NAW gegevens aan de muziekindustrie geven zodat ze een rekening konden sturen.)

Ik ben erg cynisch dat die heffing er in mijn leven vanaf gaat. Eenmaal verworven rechten gaan er vrijwel nooit af in het auteursrecht.

De verdeling is me iets te ver van het onderwerp binnen het aantal woorden, sorry.

[moonlander]

Maar naar wie gaat het geld?

[Arnoud Engelfriet]

Naar Marco Borsato en wie er maar bovenin de top 40 staat. Dat is die rare verdeelsleutel waar ik kort aan refereerde.

[gron74]

Ik heb er 1 woord voor: diefstal. Eigenlijk betaal je een boete voor iets dat je misschien gaat doen. Dat is toch vreemd? Dat is hetzelfde als CJIB zegt dat je 100 euro per jaar moet overmaken, want je hebt een auto en je kunt te hard rijden. De rechtvaardiging is dan: we hebben een beetje gemeten en naar schatting zijn er 1000 overtredingen per jaar a 50 euro.
Het is ook heel bijzonder dat de industrie dit voor elkaar heeft gekregen. Een thuiskopieheffing op kladblokken omdat je er een boek mee kunt overschrijven, dat is toch ook vreemd? De thuiskopieheffing moet zo snel mogelijk verdwijnen.

[Canaria]

Het is geen boete en je betaalt ook niet voor een mogelijke overtreding.

Je betaalt een forfaitair bedrag voor het recht om een thuiskopie te maken, ongeacht of je van dat recht gebruikmaakt of niet.

Op welke manier dat bedrag wordt geïnd en bij wie is een arbitraire keuze op basis van een poging om de kosten bij de gebruikers neer te leggen. Die is nooit helemaal sluitend, maar in feite gaat het daar niet om. De keuze zou ook kunnen zijn geweest dat de tegemoetkoming uit de algemene middelen (overheidsgeld) werd betaald. Dat was nog willekeuriger geweest dan de huidige situatie. Maar hoe het nu zit veroorzaakt veel onduidelijkheid bij betalers. Die denken dat ze voor zichzelf en het gebruik van hun eigen harddisk die ze alleen gebruiken voor het opslaan van vakantiefoto's betalen, terwijl ze eigenlijk bijdragen aan de impliciete toestemming dat iemand anders een kopietje maakt van een hoofdstuk in een boek.

[Reactie gewijzigd door Canaria op 22 juli 2024 20:53]

[J_van_Ekris]

Een thuiskopieheffing op kladblokken omdat je er een boek mee kunt overschrijven, dat is toch ook vreemd?

Op kopieerapparaten bij bedrijven zit wel degelijk zo'n heffing om die reden, zie https://www.reprorecht.nl/ondernemers?

[Vizzie]

Prima als het cjib me dan verder met rust laat ongeacht hoe hard ik rijd

[Frontwing]

Ik kan mij nog herinneren dat ik één van de eerste Philips CD branders voor mijn PC had gekocht.
Met speciale software die ook door Philips was ontwikkeld.
En puur uit nieuwsgierigheid één van mijn Playstation spellen met deze software gebrand.
Bleek dat deze cd zonder mods/en of aanpassingen probleemloos op mijn Playstation werd afgespeeld 😂
Helaas had ik een paar maanden later niet in de gaten dat tijdens een firware update deze functie teniet werd gedaan.
Ik kon deze ook niet terug flashen naar de eerste firmware.
Later las ik nog in een online artikel dat Electronic Arts not amused was met Philips en deze een aantal boze brieven had gehad, ook van andere game giganten.

[Heroic_Nonsense]

Dat is wel vreemd.

De firmware op een PS1 kan niet ge-update worden; de eerste PlayStation waarbij dat kon, was de PS3. (Bij de PS2 kon wel de DVD-driver ge-update worden).

De PS1 copy protection werkt met een subchannel string die uitgelezen wordt tijdens boot. In feite is het niet eens een copy protection*, maar een regiolock: in de string staat namelijk welke versie het spel op de disc staat (NTSC-U, NTSC-J of PAL) en de game mag alleen werken op een console uit de juiste regio.

Deze subchannelstring kan niet door een brander geschreven worden, dus kopieën missen de regiocodering. Hierdoor boot de PS1 de disc niet.

Een modchip had dan ook maar één taak: die subchannel "emuleren" en op het juiste moment injecteren als de disc gelezen wordt: voorzover de console kon zien, had iedere disc dezelfde subchannelstring.

Later kwamen er wel games uit met een ingebouwde detectie: de game weigerde dan zelf om te starten als er een modchip werd gedetecteerd.

*ik heb het hier over de eerste generatie games. In de strijd tegen modchips en branders heeft Sony later ook een subchannel copy protection uitgebracht. Ape Escape was het eerste spel met die beveiliging.

[Frontwing]

Was een automatische firmware update van de brander.

[arnoudwokke]

Arnoud, gefeliciteerd met de publicatie van je eerste artikel op Tweakers! Met zo'n voornaam kan het niet misgaan natuurlijk

En wat een onderwerp gelijk: behalve het juridische aspect voelt een thuiskopieheffing als iets dat maatschappelijk en moreel in een andere tijd thuis hoort. Hopelijk gebeurt dat nog een keer, maar je artikel stemt me daarover niet meteen hoopvol.

[Arnoud Engelfriet]

Dank je @arnoudwokke . Als je (of anderen) suggesties hebt voor vervolgen, hoor ik het graag.

[demonite]

Er heeft letterlijk op de site van de stichting thuiskopie gestaan dat je een cd mag kopiëren van je buurman en van de bibliotheek, vanwege deze heffing.

Dit was naar mijn mening ook de reden waarom downloaden in NL zo lang werd toegestaan. Dat recht is ons ontnomen, maar wat hebben we daarvoor terug gekregen?