Call of Duty: Vanguard Review

Snelle hap voor tussendoor

Campagne: Normandië, Stalingrad, Tobruk en meer

De campagnemodus van Call of Duty Vanguard draait om de strijd die een klein team specialistische soldaten, genaamd Task Force One, levert om Project Phoenix te dwarsbomen, een plan dat de nazi’s in de nadagen van het Derde Rijk proberen uit te voeren. Wat het precies inhoudt, is aanvankelijk nog niet duidelijk, maar vast staat dat het team in hartje Berlijn moet zien te proberen het plan te stoppen. De game begint met een operatie die faliekant mislukt en leidt tot de gevangenneming van de leden van het speciaal voor deze taak samengestelde team. De teamleden worden meegenomen naar een gevangenis in Berlijn en daar ondervraagd. Terwijl dat gaande is en de teamleden ondertussen ook met elkaar praten in hun cel, vormen flashbacks bruggetjes naar andere levels. We zien steeds een van de teamleden in actie in een eerder stadium van de oorlog, waarmee uiteindelijk alle windstreken van de Tweede Wereldoorlog aan bod komen.

De leider

Het begint met Arthur Kingsley, de leider van het team, die zijn sporen onder meer in Normandië heeft verdiend. Zijn verhaal begint als hij in een vliegtuig boven de Noordzee zit en Frankrijk moet bereiken. Kingsley beleeft op zijn zachtst gezegd niet de beste landing in Frankrijk en moet zien te overleven, zijn mannen vinden en daarna proberen enkele kustbatterijen uit te schakelen zodat de landingen van D-Day plaats kunnen vinden. Dat gaat uiteraard gepaard met de nodige intense vuurgevechten, zoals we dat gewend zijn van Call of Duty. Kingsley heeft als speciale eigenschap dat hij als hoogste soldaat in zijn eenheid bevelen kan geven. Als speler kun je je team op die manier specifieke doelen laten uitschakelen. Heel diep gaat dat niet; het beperkt zich meestal tot het onder vuur nemen van een bepaald doelwit, zodat jij een omtrekkende beweging kunt maken en dat doelwit vanaf de flank uit kunt schakelen. De nadruk ligt op geen enkel moment op tactiek, maar dat is ook niet iets dat we in een Call of Duty-game zouden hebben verwacht.

De passages in Normandië spelen zich deels ‘s nachts af en dat gaat gepaard met wat mooie beelden. Vooral een in brand staande molen is indrukwekkend doordat hij een sfeervol licht op de hele omgeving werpt. Call of Duty: Vanguard is gemaakt met de IW-engine en die heeft nooit bekend gestaan om al te verbluffende graphics, maar bij vlagen oogt de game best mooi. Daar staat tegenover dat minstens zo vaak zaken in beeld komen die wat minder fraai ogen. Sommige omgevingen zien er gedateerd uit en de manier waarop je in Vanguard door bosjes kruipt maakt weinig indruk. Anno 2021 zien we steeds vaker takken en bladeren die meebewegen, maar dat soort zaken zijn in Call of Duty nog steeds wat statisch. Geen groot probleem, het onderstreept alleen maar wat iedereen allang wist: Call of Duty speel je niet voor de graphics.

Lady Nightingale

Call of Duty speel je vooral voor het spektakel en daarmee zit het in Vanguard wel goed. Dat is in elk van de windstreken waar je terechtkomt wel te merken, maar vrijwel nergens zo goed als in het Stalingrad van 1942, waar Polina Petrova een ogenschijnlijk rustige dag als verpleegster tegemoet gaat als ineens Duitse bommenwerpers aan de horizon verschijnen en even later Duitse soldaten de stad binnentrekken. Binnen enkele minuten verandert de normaal functionerende stad in een oorlogsgebied. Te midden van de chaos moet Petrova op zoek naar haar broer en vader, en uiteindelijk de strijd aangaan met de nazi-soldaten in de stad. Ze blijkt bovengemiddeld handig met een sniper rifle en later, als we in een ander level terugkeren in het inmiddels kapotgeschoten Stalingrad, blijkt Petrova bekend te staan als Lady Nightingale, verantwoordelijk voor het doden van honderden vijandelijke soldaten. Kenners weten al dat het personage Polina Petrova is gebaseerd op Lyudmila Pavlichenko, de Russische sluipschutter die in de Tweede Wereldoorlog 309 van haar vijanden wist te doden. Haar echte bijnaam was overigens niet Lady Nightingale, maar ‘Lady Death’.

Waar Kingsley het geven van orders als speciale vaardigheid heeft, kan Petrova sneller sneaken en door allerlei nauwe doorgangen kruipen. Elk van de personages heeft een speciale vaardigheid. Piloot Wade Jackson blijkt een speciale ‘focus mode’ te hebben waarmee hij vijanden door objecten heen kan waarnemen. Handig, want nadat je als Jackson een Japanse vloot hebt gebombardeerd, moet je door een jungle sneaken om te ontkomen aan groepen Japanse soldaten. Komt het toch tot confrontaties - en daar kun je in Call of Duty natuurlijk donder op zeggen - dan kun je door Wades focusmodus te activeren heel snel automatisch op vijandelijke soldaten richten. De focus duurt niet heel lang, maar kan toch al snel vijf of zes makkelijke kills opleveren.

Inglourious Vanguard

Terwijl we ondertussen Normandië, Stalingrad en Midway hebben aangedaan, keren we ook steeds terug naar de kerker in Berlijn waar de teamleden ondervraagd worden door de nazi’s. Daarbij wordt af en toe wat marteling niet geschuwd en de bruutheid van de nazi’s komt duidelijk naar voren. Tussendoor babbelen de gevangen soldaten wat met elkaar en maken daarbij ook wat grappen die het geheel soms de sfeer van een film als Inglourious Basterds meegeeft. Nu zijn de dialogen niet direct op het niveau van Tarantino, maar ze komen goed genoeg uit de verf om ze de moeite van het kijken waard te maken, zelfs al zijn de soldaten - en dan met name de Duitse slechteriken - wel erg stereotype.

Zo is daar de ‘mens-man’ Lucas Riggs, een keiharde Aussie die zich, voor hij met de rest in Berlijn terechtkwam, had aangesloten bij de Ratten van Tobruk, die als guerrillastrijders vochten tegen een veel sterker Duits leger. Dit level brengt opnieuw een andere omgeving, namelijk de Egyptische woestijn. We zien hoe Riggs en de zijnen een hinderlaag leggen voor een Duits konvooi en later een heel kamp opblazen, overigens tegen de orders van de Britse commandant in. Riggs speelt duidelijk volgens zijn eigen regels, maar hoewel hij lastig te controleren is voor zijn meerderheden is hij wel erg goed in zijn werk: dingen opblazen. In tegenstelling tot de andere hoofdpersonages kan Riggs vier verschillende soorten granaten bij zich dragen. Als speler heb je dus vrijwel altijd flink wat explosief materiaal op zak en dat komt uiteraard goed van pas.

Zo biedt de campagne in zowel omgeving als gameplay behoorlijk wat variatie. Het ene moment sneak je door Stalingrad, het volgende moment vlieg je boven de Stille Oceaan. Dat alles wordt afgewisseld met prima tussenscènes en leidt uiteraard naar een spectaculair hoogtepunt in Berlijn. Bij dat alles moet echter ook worden gezegd dat diverse elementen in de gameplay behoorlijk voorspelbaar zijn. Denk daarbij aan domme AI-soldaten die soms recht voor je staan maar niet op je schieten, en een hele serie scripted events waarbij wat je zelf doet niet eens zo heel veel uitmaakt. Spektakel staat voorop, gameplay speelt op verschillende momenten tweede viool. Dat is niets nieuws voor Call of Duty, maar wel goed om even aan te stippen. Afgezien hiervan mag duidelijk zijn dat alles bij elkaar de campagnemodus, die je zoals gebruikelijk in zes tot acht uur wel uitspeelt, zeker de moeite waard is.

• Volgende pagina 3. Multiplayer: bekende materie in WO2-jasje