Valse start
Samengevat
Zoals elk jaar beschikt de nieuwe Call of Duty-game over drie speerpunten, en twee van de drie komen heel aardig voor de dag. De singleplayer-campagne is goed en scoort punten met de sfeer en een aantal memorabele missies. De Zombies-spelmodus bevat goede actie, een lekkere jarentachtigvibe met bijbehorende soundtrack en een goede dosis humor. Die beide onderdelen wegen echter minder zwaar mee dan de populairdere multiplayer-modus en juist daar laat Infinite Warfare het afweten. Het spel lijkt te veel op de multiplayer-modus van Call of Duty: Black Ops III en Infinity Ward lijkt amper moeite te hebben gedaan om enige differentiatie aan te brengen. Tel erbij op dat de game audiovisueel nauwelijks een stap vooruit biedt en ook nog een vleugje pay-to-win bevat, en we hebben het wellicht over de minst leuke multiplayer-modus van de laatste paar Call of Duty-games. De singleplayer en Zombies houden Infinite Warfare nog redelijk overeind, maar niet genoeg om een hoge score te rechtvaardigen.
Eindoordeel
Call of Duty begon ooit als Tweede Wereldoorlog-game. Het spel werd gemaakt door Infinity Ward, dat destijds onder leiding stond van studiohoofd Vince Zampella. In zijn team zaten veel ontwikkelaars die mee hadden gewerkt aan Medal of Honor: Allied Assault, nog zo'n succesvolle WO2-game. Na de eerste Call of Duty bouwden Infinity Ward en Activision, later ook met Treyarch, verder aan het succes van de serie. Met Call of Duty 4: Modern Warfare werd de stap naar de moderne tijd gezet. Black Ops II bracht een eerste stapje richting de toekomst, met gameplay die zich afspeelde in 2025, en daarna werd die lijn doorgetrokken. Ook Ghosts, Advanced Warfare en Black Ops III speelden zich grotendeels af in de toekomst, wat uiteraard gevolgen had voor de te gebruiken wapens in het spel.
De keuze voor een setting in de toekomst had niet alleen impact op de te vertellen verhalen, maar ook op de gameplay. De komst van boosts, te gebruiken bij het springen, maar ook voor wall-runs en power-slides, maakte de game sneller. Die snelheid werd vervolgens behouden. Wat Advanced Warfare begon, perfectioneerde Black Ops III. De game stond spelers toe zich zeer soepel door spelwerelden te bewegen. Die soepelheid viel ook Infinity Ward op. De studio die ooit aan de wieg van de serie stond, maar inmiddels een heel ander team en andere leiding kent, was zo onder de indruk van Black Ops III dat de 'movement set' grotendeels werd geadopteerd voor de nieuwste game van Infinity Ward, want inderdaad: ook Call of Duty: Infinite Warfare speelt zich af in de toekomst. En niet zomaar in de toekomst, nee: Infinite Warfare duikt zelfs dieper in de toekomst dan de voorgaande Call of Duty-games.
Het levert de nieuwe Call of Duty-game, in elk geval bij een mondige groep gamers die zich laat horen op internet, van meet af aan achterstand op. Electronic Arts hoefde alleen maar bekend te maken dat concurrent Battlefield 1 zich ging afspelen tijdens de Eerste Wereldoorlog en men was het erover eens dat de strijd al beslist was: 'RIP COD'. Helemaal waar is dat natuurlijk niet: de verwachting is nog steeds dat de gigant van Activision in aantallen verkochte games eenvoudig afrekent met de shooter van EA, maar het geeft wel een zeker sentiment weer. Een bepaalde groep gamers lijkt genoeg te hebben van steeds maar weer een Call of Duty die zich in de toekomst afspeelt. Die geluiden waren vorig jaar al hoorbaar, maar Treyarch leverde met Black Ops III een goede game af. Dat hielp, maar uiteindelijk werd het 'probleem' daarmee uitgesteld: elke volgende Call of Duty met eenzelfde thema zou er opnieuw over struikelen. Dat gebeurde dan ook toen Infinite Warfare werd aangekondigd.
Inmiddels is die aankondiging een half jaar geleden en hebben we de game ruimschoots in actie gezien, is er een open bètatest van de multiplayer geweest en hebben we de game een aantal dagen op een besloten locatie in Londen kunnen spelen. De eerste conclusies waren op voorhand bekend: afwachten wat er met Zombies en de singleplayer-campagne gaat gebeuren, maar de multiplayer? Die voelde niet aan als een geheel nieuwe game, maar meer als Black Ops 3.5. Natuurlijk waren er hier en daar wat wijzigingen, maar in grote lijnen deed de spelmodus weinig anders dan die in de game die Treyach vorig jaar presenteerde. Met dank aan het feit dat de manier van bewegen in beide games nagenoeg identiek is, natuurlijk. Ergens snijdt een opmerking als 'we waren zo tevreden met het systeen dat Treyarch had gemaakt dat we het hebben overgenomen voor Infinite Warfare' best hout, maar de keerzijde is dat je game hetzelfde aanvoelt als een titel van een jaar oud. Dat dit je op kritiek komt te staan, is niet verrassend.
Die kritiek was er al rond de bètatests dus, en tijdens het reviewen van de game hebben wij geen reden gezien om onze mening aan te passen. Op de komende pagina's zullen we een en ander uiteraard diepgaander bespreken, maar feit blijft dat Infinite Warfare op het gebied van de multiplayer-modus flink in herhaling vervalt. Waar we in voorgaande jaren vaak nog wel wat differentiatie zagen ten opzichte van eerdere games, is dat nu amper meer het geval. En zelfs áls de campagne en zombies perfect zouden worden neergezet, dan bezorgt Infinity Ward zichzelf en zijn game daarmee een stevige valse start.
Multiplayer: Black Ops 3.5
'Hetzelfde als Black Ops III' is een oordeel dat slaat op de basisgameplay van Infinite Warfare. Dan hebben we het dus over zaken als rennen, springen en schieten. Dat zijn de bepalende factoren die bepalen hoe een game aanvoelt. Ze bepalen het tempo in de gameplay en zijn er verantwoordelijk voor als een game lekker - of juist niet lekker - speelt. Infinite Warfare speelt lekker, dat kan makkelijk gezegd worden. De game voelt soepel en snel. Het is het logische gevolg van het adopteren van een door Black Ops III beproefd concept. Infinity Ward heeft er zijn eigen tweaks aan gegeven en de setting voorzien van een nieuwe uitleg - de boosts komen voort uit Combat Rigs, waar spelers er verschillende van kunnen kiezen - maar het idee blijft hetzelfde: snelle gameplay, mede mogelijk gemaakt door boosted jumps, power-slides en wall-runs. Het voelt hetzelfde aan als in Black Ops III, omdat het ook hetzelfde is.
Goed map-design
De vernieuwing, voor zover daar sprake van is in de multiplayer, moet dan ook komen van elementen buiten de basisgameplay om. Denk daarbij aan nieuwe maps, nieuwe modi, nieuwe beloningen voor scorestreaks, en meer van dat soort zaken. De multiplayer van Infinite Warfare zit vol met allerlei extra's die het spelen van de game leuker zouden kunnen maken. Geen van die elementen is echter zo belangrijk als de maps. Wie alvast accepteert dat het potje Kill Confirmed, Domination of Hardpoint in deze Call of Duty min of meer hetzelfde is als in de vorige game, kan maar beter hopen op solide map-design om de potjes zo plezierig mogelijk te laten verlopen. Gelukkig zit dat in Infinite Warfare, voor het grootste gedeelte dan toch, goed.
De beschikbare speelvelden bieden variatie en een aantal springen er zeker in positieve zin uit. Zo groeide de map Mayday uit tot een favoriet. De map is gesitueerd in een kapotgeschoten ruimtestation, met drie paden door het level, waarbij beide zijdes van het veld nagenoeg identiek zijn. Die setup leverde meerdere spannende potjes op. Andere maps hebben een heel ander karakter, variërend van een ruimtestation met nauwe gangen tot een stedelijk gebied - maar dan in de ruimte - met open en minder open zones. Ook leuk: de game bevat een bewerking van Terminal, een map die eerder al in Modern Warfare 2 zat, alleen is het nu geen normaal vliegveld, maar een vliegveld voor ruimteverkeer.
Ondanks dat we nu al een paar favorieten hebben, bewijzen maps zich vaak pas echt over een langere periode. Datzelfde geldt voor nieuwe spelmodi. Infinite Warfare leunt met name op de bekende spelmodi die al enige jaren in Call of Duty zitten, maar voegt er twee nieuwe aan toe. In Defender vechten beide teams om de controle van een balvormige Drone. Heb je de Drone, dan scoort je team automatisch punten, en na enige tijd wordt de Drone weer opnieuw in het midden van de map geplaatst. Defender speelt daardoor als een mix van Hardpoint - een zone in bezit houden om punten te scoren - en Uplink - een bal te pakken krijgen en in het doel bij de tegenstander scoren, maar heeft voldoende eigen 'smoel' om toch van meerwaarde te kunnen zijn. Dat gold minder voor Frontline, een Team Deathmatch-achtige modus waarin spelers dubbele punten krijgen voor kills buiten hun eigen basis. Binnen de eigen basis heb je weliswaar een armor-bonus maar scoor je minder punten. We begrijpen de achterliggende gedachte niet zo, anders dan dat Infinity Ward zo misschien probeert om campen tegen te gaan. Dat moet echter effectiever kunnen.
Experimenteren met nieuwe snufjes
Uiteindelijk vielen de bekende spelmodi op de nieuwe maps best wel weer in de smaak. Daarbij spelen Assault Rifles, Submachine Guns en Sniper Rifles weer de hoofdrol, maar er is meer. De stap richting de verdere toekomst heeft de deur geopend voor nieuwere snufjes, zoals energiewapens en granaten die zwaartekracht beïnvloeden. Spelers achter hun dekking vandaan halen met een granaat die zwaartekracht kortstondig opheft is leuk, en zo kent Infinite Warfare nog wel meer snufjes die heel aardig zijn om mee te experimenteren. Ze veranderen de manier van spelen niet heel erg, maar toch.
/i/2001289599.jpeg?f=imagenormal)
Datzelfde kan worden gezegd over de verschillende Combat Rigs. Afhankelijk van je keuze heb je een speciale eigenschap of een speciaal wapen dat je van tijd tot tijd kunt inzetten in de vorm van een Payload, en ook hier is een aantal juweeltjes te vinden. De Claw, een wapen dat kogels afschiet die op muren weerkaatsen, is bijvoorbeeld extreem dodelijk op korte afstand. Een van de Combat Rigs laat spelers even in een roofdier veranderen; de camera verandert naar een derdepersoons aangezicht en als een roofdier ren je vervolgens op vier poten het level door. Nadeel: je kunt niet ineens meer kogels aan dan normaal, dus als iemand je in het vizier neemt ben je nog steeds snel dood, al lijk je een allesverslindend monster te zijn. Zo zijn er nog veel meer wapens en abilities die spelers vanzelf in hun voordeel zullen leren gebruiken, en die ook in Leauge Play weer van grote waarde zullen zijn. De competitieve kant van Call of Duty speelt ook dit jaar weer een belangrijke rol voor Activision, dat liet weten dat het nieuwe seizoen van de Call of Duty World League in december van start zal gaan.
Speciale, sterkere wapens
Wat daarin waarschijnlijk geen rol zal spelen, zijn de speciale wapens die spelers in Infinite Warfare te pakken kunnen krijgen. Door de game te spelen kunnen spelers sleutels verdienen waarmee ze kistjes met loot kunnen openen. Deze loot kan allerlei items bevatten, van nieuwe embleempjes voor je avatar en cosmetische items voor je Combat Rig, tot specifieke wapens. Die items vallen in een bepaalde categorie die hun zeldzaamheid aangeeft, en de zeldzaamste wapens zijn natuurlijk het beste. Dit zijn bewerkingen van de normale wapens, met wat extra bonussen. Denk aan een submachine gun met meer range en meer impact, of een assault rifle die het qua range kan opnemen tegen een sniper rifle. Geloofwaardig? Misschien niet, maar tijdens het spelen bleek al snel dat zo'n wapen behoorlijk wat verschil kan maken: het is gewoon veel sterker.
Dan moet het meest lullige van dit verhaal nog komen: je kunt die loot-kistjes ook krijgen door ze gewoon te kopen, met echt geld. Sterker nog: met echt geld kun je zelfs de wapens die je wilt hebben los kopen, terwijl de kans dat je ze in zo'n kistje aantreft best klein is. Gevolg? Spelers die geld investeren in het krijgen van de beste wapens zullen een behoorlijk voordeel hebben. Een matige speler zal met de beste gun absoluut niet winnen van een goede speler met een minder wapen, maar bij spelers van gelijk niveau zal het wel degelijk invloed hebben. Daarmee is Infinite Warfare voor een deel 'pay to win', en dat is jammer. Een ongelijk speelveld is tot daar aan toe als de eisen om een bepaald wapen te krijgen voor iedereen gelijk zijn, maar van dergelijke verschillen op basis van het feit of je wel of geen geld uitgeeft zijn we geen fan.
Zo biedt Infinite Warfare op het gebied van de multiplayer een pakket waarbij we moeite hebben de grote pluspunten te ontdekken. Natuurlijk, het speelt lekker. Even los van de 'hitbox-discussie' die op sites als Reddit gaande is - we vinden het moeilijk om er iets met zekerheid over te zeggen - speelt Infinite Warfare soepel. Lekker snel, lekker spectaculair: zoals je gewend bent van Call of Duty. Tel daarbij de prima maps en het fikse aanbod aan multiplayer-modi op, alsmede de brede keuzes in hoe je je klasse samenstelt, en je hebt een prima game. Dat vrijwel al die elementen echter ook al in Black Ops III zaten, valt nog steeds niet te ontkennen.
Sterke, sfeervolle campagne
Hoewel de multiplayer-modus door de jaren heen de meest gespeelde modus van Call of Duty is, zijn er ook genoeg gamers die Activisions jaarlijks verschijnende titel in huis halen met het oog op de andere onderdelen van het spel, en vanaf het begin van de Call of Duty-serie is de singleplayer-campagne daar een essentieel onderdeel van. De kritiek die Call of Duty al enige jaren over zich heen krijgt, is voornamelijk gericht aan het adres van de mutiplayer. De campagnes gooien over het algemeen juist hoge ogen, al tappen Infinity Ward, Treyarch en Sledgehammer meestal uit een al te bekend vaatje: volledig lineaire gameplay met veel actie en spektakel. Duurt het rond de vier á vijf uur, dan vinden we het zelfs voor Call of Duty kort. Komt de speelduur boven de acht uur uit, dan hebben we het over een voor Call of Duty-maatstaven prima lengte.
Commando over eigen schip
De campagne van Infinite Warfare plaatst spelers, na een sfeervolle eerste proloogmissie, in de schoenen van Captain Reyes. Hij maakt onderdeel uit van Special Combat Air Recon (SCAR), een militaire tak die belast is met het verdedigen van de United Nations Space Alliance (UNSA). Dat verdedigen is nodig als het vijandige Settlement Defense Front toeslaat. De SDF is er op uit om alles dat te maken heeft met de aardse oorsprong van de mensheid om zeep te helpen, dus ook de UNSA. De SDF verrast de UNSA met een aanval op diens thuisbasis, waarbij vrijwel de hele vloot van de UNSA wordt uitgeschakeld. Slechts twee grote oorlogs-ruimteschepen, waaronder de Retribution, doorstaan de aanval en weten aan de vernietiging te ontkomen. Reyes is een van de militairen die de Retribution weet te bereiken, en hij blijkt al snel de hoogste nog levende officier aan boord van het schip, waarna hij het commando krijgt over de 'Ret'.
/i/2001289589.jpeg?f=imagenormal)
Vanaf dat moment begint een guerrilla-oorlog tegen de SDF, die dan al vrijwel het hele sterrenstelsel onder controle heeft en zich voorbereidt op de genadeklap voor de UNSA. Aan Reyes en zijn crew om daar een stokje voor te steken. Dat gaat via missies waarbij de Retribution door lightspeed-jumps ergens tevoorschijn komt, en Reyes en de zijnen de missie in kwestie uitvoeren, om zich vervolgens weer uit de voeten te maken. Dit kat-en-muisspel, alsmede het feit dat na de eerste exodus slechts twee grote oorlogsschepen over zijn, deed ons wat denken aan de setting van Battlestar Galactica. Daarbij helpt het dat de SDF veel gebruikmaakt van drone-soldaten in hun strijdkrachten, al is het natuurlijk niet helemaal hetzelfde als de Cylon. Toch: de sfeervolle scènes waarin pijnlijk duidelijk wordt hoezeer de UNSA nu de muis is en de SDF de kat, en de grootschalige ruimtegevechten die af en toe voorbij komen, maken dat beeld sterker.
Vrij rondvliegen
Een onmisbaar element in die vergelijking is dat Reyes af en toe acteert als piloot van zijn eigen Jackal, een gevechtstoestel. In de Jackal vecht je regelmatig tegen kleinere en grotere schepen van de vijand. Tijdens die 'dogfights' in de ruimte heb je totale vrijheid in waar je naartoe vliegt en achter welke vijand je aan gaat. De actie speelt zich dus niet min of meer 'on rails' af, zoals in het verleden vaak wel het geval was als je in Call of Duty in een voertuig mocht plaatsnemen. De gevechten in de ruimte zijn leuk, vooral ook omdat ze wat afwisseling bieden ten opzichte van de 'standaard' Call of Duty-actie. Wel is het zo dat een en ander vanzelf in herhaling valt, zeker wat de kleine gevechtstoestellen betreft, maar gelukkig maken de wat grotere gevechten dat meer dan goed.
De campagne is verder nog met twee dingen gevuld: verplichte en optionele missies die je vanaf de brug van de Retribution kunt starten, en een flinke bak sfeer. De optionele missies zijn er op gericht Reyes en zijn mannen en de Jackal klaar te maken voor een allesbeslissende eindstrijd. Door optionele missies te volbrengen, speel je extra wapens, perks en wapenuitrusting of armor voor je Jackal vrij. De inhoud van die missies verandert wel steeds, maar is feitelijk inwisselbaar: of je nu een bepaalde officier moet ombrengen of iets anders moet doen: je komt op een plek met veel vijanden en dient er een heleboel te verslaan om de missie te kunnen volbrengen. Dat alles gaat gepaard met intense vuurgevechten, zoals we die kennen van Call of Duty. Leuk is wel dat de setting gepaard gaat met leuke extra's. Denk aan een tool die het mogelijk maakt om vijandelijke bots te hacken, waardoor je soms vijanden in de rug kunt aanvallen.
Spannende optionele missie
Eén van de optionele missies sprong er duidelijk bovenuit. In deze missie dient Reyes een vijandelijk schip te infiltreren. Dat gaat gepaard met het geruisloos uitschakelen van vijanden en het stelen van een uniform dat hem toestaat vrij over het schip te lopen. Komt hij echter te veel in de buurt van vijanden, dan zouden zij hem door kunnen hebben en argwaan kunnen krijgen. Dat zorgt voor nogal wat spannende situaties. Aanvankelijk kom je vijanden een voor een tegen en is het een koud kunstje ze om zeep te helpen, maar al snel moet je een weg vinden door een ruimte vol vijanden. Natuurlijk: gewoon het gevecht aangaan kan ook, maar dat wordt een pittig gevecht. Daarbij: het sneaky proberen te doen is véél spannender. Zo spannend zelfs dat onze gedachten af en toe afdwaalden naar All Ghillied Up, de sluipmissie uit Modern Warfare waarbij je in het gras lag terwijl er een half leger vlak langs of zelfs over je heen trok. Een ijzersterk fragmentje uit Infinite Warfare dus.
/i/2001289569.jpeg?f=imagenormal)
Die kracht zien we op nog een andere plek terug: de presentatie en de sfeer. Vooropgesteld: grafisch blijft Call of Duty: Infinite Warfare als geheel achter bij een game als Battlefield 1. Dat zie je echter vooral af aan sommige omgevingen, niet zozeer aan de soldaten en al helemaal niet aan hun bewegingen. Daarnaast is ook belangrijk wat de ontwikkelaar met de beschikbare middelen doet. De engine mag dan minder indrukwekkend zijn dan bijvoorbeeld Frostbite 3, dan nog krijgen spelers mooie beelden te zien. Nog belangrijker dan dat is echter de sfeer die het met zich meebrengt. Infinite Warfare schotelt spelers af en toe haast filmische beelden voor, voorzien van dito geluid. Het maakt de campagne meeslepend, met af en toe ruimte voor meer emotie dan je wellicht zou verwachten van een Call of Duty-verhaal. De prima prestaties van de acteurs achter de personages dragen daar natuurlijk aan bij, al vonden we Kit Harington in zijn rol niet zo sterk als Kevin Spacey, die toen de grote antagonist was, maar slecht is hij uiteraard niet. Net als de rest van de cast, waarin Connor McGregor en Lewis Hamilton bijrollen verzorgen, levert hij prima werk af.
Ethan
Wat dat laatste betreft mag er nog een compliment naar het personage Ethan. Ethan is een gevechtsdrone, maar wel eentje met een eigen bewustzijn, flink wat intelligentie en oneindig veel loyaliteit naar zijn meerdere, in dit geval dus Captain Reyes. Het leidt niet alleen tot mooie gameplay waarbij Ethan zijn specifieke eigenschappen als robot in het voordeel van Reyes en zijn team kan gebruiken, maar ook tot een aantal prachtige tussenscènes, die daarmee een van de sterkere punten van Call of Duty: Infinite Warfare vormen.
Zombies: fijne humor in jarentachtig-stijltje
Na jarenlang op zoek te zijn geweest naar een derde 'vaste' spelonderdeel, naast de multiplayer en de singleplayer dus, heeft Activision in Zombies die modus inmiddels gevonden. Voorheen kozen andere studio's nog weleens voor een andere modus, zoals Special Ops en dat soort dingen, maar de modus waarin je hordes zombies moet zien te verslaan is al een aantal jaar niet meer weg te denken uit Call of Duty. Infinite Warfare verandert daar niets aan. Sterker nog: Infinity Ward pakt groot uit met de spelmodus die zijn oorsprong vindt bij Treyarch. Dit keer draait het allemaal om de jaren tachtig, een verlaten pretpark en ... David Hasselhoff.
Acteurs in film gezogen
Het begint allemaal met een cartoon die zich afspeelt in de jaren tachtig en waarin vier acteurs denken dat ze auditie doen voor een rol in een film. Het loopt alleen even anders als blijkt dat ze letterlijk in de film terechtkomen en de regisseur meer acteert als morbide spelleider dan als regisseur. Het viertal blijkt in een creepy pretpark terecht te zijn gekomen, en voor de mannen het weten staan de eerste zombies voor hun neus. Overleven is het devies. Op korte termijn kan dat door snel wapens te scoren en de eerste barricades naar andere stukken van het park te openen, maar daarna moet je toch al snel uitvogelen wat de bedoeling is. En juist daar ligt de uitdaging van vrijwel elke Zombies-modus. Al spelend moeten gamers uitvinden wat de mogelijkheden zijn en wat ze ermee opschieten. De stroom aanzetten is daarbij vaak een handige eerste stap, maar er is heel veel meer mogelijk.
/i/2001289637.jpeg?f=imagenormal)
In de mogelijkheden is een gezonde dosis humor te vinden. Zo is er een robot die, als je opdrachten voor hem volbrengt, wel heel speciale hulptroepen voor je regelt. Verder zijn de jarentachtig-referenties niet van de lucht, en volgen in de soundtrack de grootste hits uit die tijd elkaar in rap tempo op.
De vijanden zijn gevarieerd en worden natuurlijk steeds sterker. Zo krijg je bij ronde tien al een soort monsterzombie die behoorlijk lastig neer te krijgen is. Het is te hopen dat je tegen die tijd al wat delen van het pretpark geactiveerd hebt. Een aantal van de attracties biedt namelijk goede manieren om aan hordes zombies te ontsnappen, of doet juist dienst als een wapen, mits je ze goed weet te gebruiken. Aan jou en je vrienden om dat allemaal uit te vinden.
Hulpmiddelen
Terwijl je speelt, vind je ook munten en tickets. De munten horen in een automaat waaruit je bepaalde bonussen kunt krijgen, terwijl je met tickets speciale items kunt kopen. Denk daarbij aan een portaal dat je overal kunt neerzetten, waardoor jij en je vrienden snel terug kunnen naar de beginzone van het park. Hoe je deze bonussen kunt gebruiken en wanneer, is ook weer een kwestie van uitproberen. Dan zijn er nog speciale kaarten, die je aan het begin van een potje kiest. Deze kaarten verdien je door te stijgen in level, en dat doe je door veel en vaak Zombies te spelen. Eens in de zoveel tijd krijg je de kans een van de vijf kaarten in je actieve deck te gebruiken. Dat leidt dan meestal tot een kort actief zijnde bonus. Denk aan 'de eerstvolgende tien zombies die je aanraken, vliegen in brand' of 'je granaten worden tijdelijk sneller aangevuld'.
Ondanks dat soort hulpmiddelen is Zombies in Spaceland, zoals de modus voluit heet, behoorlijk pittig. Wij hadden het na tien rondes al moeilijk om te overleven, en het wordt dus alleen maar lastiger. Dat mag de pret echter niet drukken: ook deze Zombies-spelmodus is een fijne. Meer humor heeft er waarschijnlijk nog nooit in Zombies gezeten, en het leveldesign verdient ook weer een compliment. Voor de liefhebbers van de modus is het fijn om te weten dat er het komende jaar ook weer nieuwe afleveringen zullen verschijnen, in de vorm van dlc. De ontwikkelaars hinten er op dat er wellicht andere gebieden en andere tijdperken kunnen worden aangedaan.
Conclusie
Zo scoort Call of Duty: Infinte Warfare op twee van de drie spelmodi een dikke voldoende, maar op ééntje niet. En laat dat nu net de belangrijkste van de drie zijn. Zouden we de multiplayer niet meewegen, dan kreeg deze game een hoge score. De multiplayer weegt echter wel mee uiteraard, en misschien wel zwaarder dan de campagne en Zombies; het is de populairste en dus belangrijkste modus. Helaas is het ook de modus die het minst duidelijk maakt dat Infinite Warfare een nieuwe game is. De game lijkt in alles op Black Ops III, waardoor in de multiplayer al snel het idee ontstaat dat je eigenlijk 'Black Ops 3.5' speelt, en niet een geheel nieuw spel. Dat de singleplayer-campagne onderhoudend, vermakelijk en sfeervol is en dat Zombies overloopt van humor en kan leunen op prima leveldesign, weegt daar niet tegen op. Infinite Warfare is daarmee niet ineens een heel erg slechte game, maar wel een game die in het belangrijkste deel van het spel te weinig anders doet dan zijn voorganger.
Spelers die de Legacy Edition van Call of Duty: Infinite Warfare hebben gekocht, kunnen ook aan de slag met Call of Duty: Modern Warfare Remastered. We zijn in de review uitgegaan van de normale versie van Infinite Warfare, en hebben Modern Warfare Remastered dan ook niet meegewogen in de beoordeling.
Samengevat
Eindoordeel
:fill(white):strip_exif()/i/2001071489.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2001289633.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289627.jpeg?f=imagegallery)
/i/2001289599.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289607.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289605.jpeg?f=imagegallery)
/i/2001289589.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289577.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289573.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289571.jpeg?f=imagegallery)
/i/2001289569.jpeg?f=imagegallery)
/i/2001289637.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289647.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289641.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289639.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289635.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289569.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289575.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289579.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289581.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289583.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289585.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289587.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289589.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289591.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289593.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289595.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289597.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289599.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289601.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289603.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289609.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289611.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289613.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289615.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289617.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289619.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289621.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289623.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289625.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289629.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289631.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289637.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289643.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2001289645.jpeg?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2001116235.jpeg?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2001071489.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2001218865.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2001125059.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/1239260915.jpeg?f=fpa)
:fill(white):strip_exif()/i/2001071491.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2001252793.jpeg?f=fpa)
/i/1238081547.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/1252998593.jpeg?f=fpa)
/i/2001125061.png?f=fpa)
/u/475916/Globalstripe%2520Avatar%252060x60.png?f=community){kind=avatar}
/u/571482/crop5fda1b5a1f9b1_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/638065/10846033_691166374315869_6040115489745674412_n.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/179419/Fa.jpg?f=community){kind=small}
En het is jammer om te zien dat Tweakers of andere review websites zich niet meer willen branden aan het bekritiseren van AAA titels....
:strip_icc():strip_exif()/u/678890/crop59368024e5669_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/298667/crop564da5f628b8b_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
::strip_icc():strip_exif()/u/35680/crop59a884759c1cb_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/370910/Ubuntu2.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/125546/crop56f434cb37821_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/164703/images2.jpg?f=community){kind=small}
/u/93629/crop5f5b31620d196_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/408258/crop682f7e14b01a9_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/122141/ic.tweakimg.net2.jpg?f=community){kind=small}
DM, WAR en rotu-r (die laatste rammeld door de Alpha mod) 
:strip_icc():strip_exif()/u/437973/crop5e0f08c099694_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/233767/crop5db03cbc075aa.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/476420/crop5623d9ad036cf_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/50747/crop56ff9e8c1f4bd_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/472627/crop5c83fe498b36e_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/348363/crop5673ea2423487_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/239104/inferno2tnet.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/79969/crop5dd9232d4f793_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/440501/crop575273352aa38_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/67020/avatar_ec.png?f=community){kind=avatar}
:strip_icc():strip_exif()/u/404704/animal_muppet_60.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/116283/crop5814e3224425d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/380448/crop59677722262f0_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/543474/crop568e67f07938b_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/235088/DreddSeal_small.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/371903/crop607818730149c.jpg?f=community){kind=small}