Ja, dat was best even jammer. Toen Call of Duty: Infinite Warfare werd aangekondigd, overheerste bij ons niet het enthousiasme dat er zou moeten zijn bij een nieuw deel in de meest succesvolle shooter-franchise aller tijden. In plaats daarvan voelden we vooral teleurstelling. Net als vele duizenden gamers over de hele wereld hadden wij gehoopt op een Call of Duty-game die terug gaat naar zijn roots. En waar liggen die wortels? Juist: bij de Tweede Wereldoorlog. Die hoop bleek echter ijdel: Infinite Warfare brengt zelfs een setting met een tijdperk dat verder in de toekomst ligt dan ooit eerder in een Call of Duty-game. Moderner dan Advanced Warfare en Black Ops III dus.
Dan kun je zeggen: Infinity Ward en Activision luisteren niet naar de fans. Andere verklaring: Infinity Ward had zijn plan allang getrokken, lang voordat fans massaal om een Tweede Wereldoorlog-game begonnen te vragen. Vergeet niet dat de Call of Duty-ontwikkelstudio's tegenwoordig met een ontwikkelcyclus van drie jaar werken. Dat betekent in het geval van Infinity Ward dat het werk aan Infinite Warfare direct na Call of Duty: Ghosts begon. Toen moesten Advanced Warfare en Black Ops III, twee games met een vergelijkbaar thema, nog komen. Dat er na die games enige 'futuristische shooter-moeheid' is ontstaan, is niet zo raar. Dat Infinity Ward op dat moment niet meer van zijn gekozen koers kon afwijken evenmin. En dus lijkt er op voorhand een kleine mismatch te zijn ontstaan tussen wat een aanzienlijk deel van het Call of Duty-spelende publiek het liefst zou willen, en wat Infinity Ward komend najaar op de markt brengt.
Dat betekent natuurlijk niet dat Infinite Warfare bij voorbaat kansloos of slecht is. Integendeel zelfs. Ondanks het wat mindere Call of Duty: Ghosts heeft Infinity Ward een goede reputatie. Daarbij komt dat, zo bleek op de E3, de studio voor deze jongste telg in de Call of Duty-familie best wat leuke, nieuwe trucjes in petto heeft. En als dat nog niet genoeg is, is er ook nog Call of Duty: Modern Warfare Remastered. Het enige puntje daarbij is dat dat spel alleen te krijgen is als onderdeel van een van de drie speciale edities van Infinite Warfare, en de kostprijs daarvan begint bij 89,99 euro. Dat betekent dat je effectief dertig á veertig euro extra betaalt voor een game die je al eens hebt gespeeld, en dat klinkt ons wat gortig in de oren. In deze preview zullen we verder geen aandacht besteden aan Modern Warfare, afgezien van een klein stukje in de videopreview hierboven. Waarom zouden we ook: de inhoud van de game is immers al een decennium lang bekend.
Het is een stuk interessanter om te kijken naar wat Infinite Warfare allemaal te bieden heeft. Dat begint met de setting. De game speelt zich af in de relatief verre toekomst, waaraan Infinity Ward een invulling heeft gegeven die volgens deze studio geloofwaardig is. De kern van de setting, die geen specifiek jaartal meekrijgt, is dat de aarde door zijn voorraden heen is. De brandstoffen zijn op en de planeet kan de mensheid niet langer voorzien van al zijn behoeften. Daarom heeft de mensheid de stap naar de ruimte gemaakt. Daarbij hebben de landen van de aarde de United Nations Space Alliance (UNSA) opgericht. Die organisatie moet de kolonisatie van de ruimte overzien, om te zorgen dat er een constante stroom van grondstoffen vanaf andere planeten en asteroïden richting de aarde wordt gestuurd. Deze bronnen zijn echter een interessant doel voor kwaadwillenden. Daarom wordt de UNSA beschermd door de Solar Associated Treaty Organization (SATO). De macht daarvan wordt echt flink beperkt wanneer het Settlement Defense Front (SDF) plotseling een vernietigende aanval uitvoert in Geneve. De speler, in de persoon van Nick Reyes, overleeft deze aanval nipt en heeft vanaf dat moment maar een taak: zorgen dat de SDF zowel op aarde als in de ruimte wordt afgetroefd en vernietigd.
