Het elimineren van intermediairs (tussenhandelaren) wordt in een beetje business cursus behandeld. Als je naar de traditionele computerwinkel kijkt, fabrikant => importeur, distributeur => groothandelaar => computerwinkel => klant. Als de computer voor 500 euro begint, dan doet de importeur *1,1 (10% marge) erop, distributeur ook *1,1, de groothandelaar ook *1,1, computerwinkel ook *1,1=732 euro. Dell knikkert de tussenhandelaars eruit en plotseling zie je dezelfde computer voor 700 euro op de Dell-site verschijnen. Onder de prijs van de computerwinkel en 200 euro gaat in de zak van de fabrikant (ok, er zijn wat verzendingskosten nodig).
Hetzelfde zie je bij de muziekindustrie. De elektronische muziek in België en de meeste bands start bij een artiest als een dure hobby. Net zoals fotografen stampen artiesten veel geld in
fotomateriaal instrumenten en
donkere kamer repetitiehok/opnamestudio. Belgische producers leveren een kant-en-klare schijfje af aan de DJ's van de lokale dancings. Als de DJ's het interessant vinden, dan wordt het overal gedraaid en het wordt bekend.
De platenmaatschappij komt langs met een wurgcontract. Voor elke verkochte album krijgt de artiest een halve euro en de bekendste artiesten kunnen tot een hele euro afdwingen. Een album produceren met doosje en boekje is ook een halve euro (
Sabam-cijfers tijdens een radio-interview). Dan zit er nog wat euro's voor de platenmaatschappij en 10 euro voor tussenhandelaren/winkels om in totaal aan 20 euro te geraken. 40/1 verhouding is dus standaard, de klant betaalt 40x hetgene dat de artiest krijgt. Dat de platenmaatschappij gigantische marges heeft, dan kan er wel een aantal opnamestudiodagen aan de artiest cadeau gedaan worden.
Een ander model begint met de artiest die een hele ipv een halve euro ontvangt en je voegt een euro aan hostingkosten erbij. Artiesten zouden dan liedjes bij muziekshops zoals iTunes rechtstreeks te koop aanbieden. De artiest en de consument wint erbij, alleen is de hele distributieketen van het traditionele platenindustrie geëlimineerd. De artiest zou hun liedjes aan meerdere muziekshops vrij kunnen aanbieden. Einde aan de monopolie van 1 platenmaatschappij op een bepaalde artiest.
Marketing kan door de shops (desnoods met een extra euro kosten per album) of andere websites gedaan worden. In de shops kunnen platenlabels ontstaan, bv wij van Bonzai records weten goed wat oude Belgische retro is en kiezen de artiesten/liedjes uit zodat je de bomen in het bos nog kan zien. Een blogger, forumtopic,... kan even goed een aantal artiesten/liedjes (zoals de NSTM-topics over muziek) aanraden. In het nieuw model zou de verhouding 2/1 tot 3/1 zijn. Als de klant 3 euro voor een album betaalt, dan zou de artiest op z'n minst een euro ontvangen. De prijs van een los liedje zou dus paar keer lager dan iTunes-prijzen liggen.
Als het aan duizend klanten verkocht geraakt, dan kan hij met 1000 euro de opnamekosten (vanaf 500 euro?) eruit halen. Net zoals een fotograaf redelijk wat foto's moet verkopen om de camera + objectieven terug te verdienen. Maar dat is niet het hoofddoel van de fotograaf of artiest. Meeste artiesten zijn overdag gewone werknemers en in de avond treden ze op.
Platenmaatschappijen proberen hun ijzeren greep op de muziekshops uit de werken en de prijzen zouden dan nog meer stijgen. De consument kan eenmaal goedkoper tot gratis downloaden en beseft goed dat de artiest maar peanuts van de verkoopprijs krijgt. Er is geen alternatief (iTunes-prijzen zijn nog altijd op het oude model gebaseerd), desnoods moet de EU met een staatsmuziekshop maar in het gat in de markt springen? De staatsmuziekshop zou het muziekaanbod van de lidstaten kunnen bieden, alle artiesten kunnen meedoen en de platenmaatschappijen zouden volledig uit de markt geprijst worden.
De knop moet dus van een oude businessmodel omgedraaid worden naar een nieuw model. De politiek hoort in te zien dat er een einde aan de platenindustrie komt zoals we dat nu kennen. Het is onnodig om de wetgeving dermate krom te maken en burgerrechten/vrijheden in te perken.
Maar als naar de geschiedenis van de weed-wetgeving in de VS kijkt, zie je dat het debat vooral naast de weed-discussie gaat en vooral over emotionele en "schuld bij associatie" (migranten roken weed, als we weed als evil afschilderen, dan kan je zeggen dat migranten evil zijn, want ze roken weed) argumenten gaat. De discussie was vervuild, de medische wetenschap van toen had geen enkel bezwaar tegen weed en er zaten ook machtsspelletjes van ambtenaren die hun bureau/afdeling belangrijk vonden (als weed een big issue wordt, dan vloeit er veel geld naar de weed-opsporingsbureau's en weed groeit overal in het land zodat er geen tekort aan werk is) erbij. Zet nog generaties mensen onder de propaganda en de publieke opinie kent niks anders. Tegenwoordig begint het op te klaren en 11 Amerikaanse staten hebben zelfs weed decriminaliseerd.
History channel docu over weed
En downloaden/kopiëren is niet stelen. Stelen is iets wegnemen, bv iemand verliest een fiets. Als Apple een witte iFiets op de markt zet, dan kunnen mensen beslissen om de iFiets te kopiëren door hun huidige fiets wit te spuiten. Uiteraard zal Apple niet blij zijn dat mensen met witte fietsen rijden zonder de geld over de oceaan te sturen. Moet de overheid de witte fietsen zonder licentie aanpakken? Als mensen hun fiets niet meer wit mogen spuiten, dan gaan ze plotseling geld over de oceaan sturen? Geld kan maar een keer uitgegeven worden en je weet dat x aantal mensen niet het geld hebben om de iFiets te kopen. Je kan dus niet: x aantal mensen die het product zeker niet kopen * prijs van het product = "gemiste omzet". Met de grote getallen aan "gemiste omzet" proberen ze de politiek te imponeren en onder druk zetten. Weet je wel hoeveel extra banen/economie dat kan opleveren? Het zou serious business zijn met de vele miljoenen. Dat moet bovenaan op de agenda.
[Reactie gewijzigd door rapture op 25 juli 2024 16:42]