Je begint dus met wantrouwen en pas als ze doen zo als jij dat wenst krijgen ze misschien een beetje vertrouwen van je.. nou je, je doet alsof, want je gaat vast nog een keer "controleren" naar mate ze ouder worden en andere "leeftijdsgebonden" gedachten hebben....
Een gebrek aan vertrouwen is niet hetzelfde als wantrouwen. Bij wantrouwen is er al een vermoedden ontstaan dat je kind onbetrouwbaar is. Dat is niet wat ik bedoel. Bij een gebrek aan vertrouwen is er geen reden tot wantrouwen maar er is ook nog geen vertrouwen gegroeid. Het mag dan wel je kind zijn maar elk ouder weet dat je kind ook liegt, dingen verzwijgt etc. Het is maar 1 keer de eerste keer kind en daarna puber. Dat is voor het kind ook nieuw. Ze weten vaak ook gewoon nog niet hoe ze met bepaalde scenario's/onderwerpen/gebeurtenissen om moeten gaan. Daarom zeg ik ook, maar daar zal je vast overheen gelezen hebben, in een perfecte wereld komt je kind met alles naar je toe. Dat is alleen vaak niet de realiteit. Om zeker van te zijn of je kind wel of niet naar je toe komt, kan je er voor kiezen om dit middels een dagboek te verifiëren/controleren. Het is niet de ideale oplossing om dan maar in een dagboek te bladeren, maar het helpt je wel enorm om te weten dat hetgeen waar je kind over schrijft matcht met hetgeen je kind mondeling met je deelt. Komt het overeen dan is dat alleen maar goed signaal dat je je kind meer zelfstandigheid kan geven. Als je erachter komt dat je kind iets overkomen of gedaan heeft is maar dat niet met jou deelt, dan weet je dus dat er werk aan de winkel is om te zorgen dat je kind jou wel in vertrouwen durft te nemen. Je gaat natuurlijk niet zeggen "hey wat ik gister in je dagboek las, daar moeten we het over hebben", nee je doet dat iets tactvoller en je probeert ze zonder te vertellen dat je het al weet, te coachen om wel te delen met je wat er aan de hand is. Dat doe je oordeelloos, gevolgloos, met liefde. Daardoor voelt je kind zich gehoord en weet dat het de volgende keer wel naar je toe kan komen en met een beetje mazzel doen ze dit ook.
Op jouw manier krijg je kinderen die alleen zeggen en schrijven wat je wilt horen... jij wilt je kinderen vertrouwen op jouw voorwaarden en wil dat voor elkaar krijgen door zelf niet te vertrouwen te zijn. En dat weten ze heel goed.
Knap staaltje overdrijven kan je wel

ik heb 3 zeer contente kinderen, twee zijn al volwassen, maar geen van hen heeft wantrouwen naar mij of moeders kan ik je vertellen.
Je creëert vertrouwen met je kinderen (alle leeftijden) door met werkelijk belangstelling met ze te praten over wat ze bezig houdt. Met belangstelling en slechts oordelend, niet veroordelend. Een kind dat introvert is, is niet perse een kind dat niet wil praten. Een kind dat niet wil praten, vertrouwt de omgeving niet. Misschien moet je je afvragen waarom een kind een dagboek schrijft. Dat is vaak omdat ze hun verhaal niet kwijt kunnen aan de mensen om hen heen. Verwar een dagboek niet met een logboek.
Je creëert belangstelling door met je kind te praten... Natuurlijk doe je dat, maar de wereld is geen film waarin ouders foutloos zijn, kinderen perfect. De meeste mensen hebben geen idee hoe je een kind opvoed als ze er aan beginnen en al heb je dat wel en ben je de perfecte ouder dan is het nog geen garantie voor de uitkomst zoals jouw ideale plaatje schetst. Als ouder doe je je best maar vaker loopt het niet zoals je hoopt.
[Reactie gewijzigd door Anoniem: 302359 op 22 juli 2024 21:53]