SpaceX lanceert NASA-sonde die met hoge snelheid op asteroïde moet botsen

Het Amerikaanse ruimtevaartbedrijf SpaceX heeft met succes een lancering uitgevoerd waarmee de DART-missie van de NASA is aangevangen. Een SpaceX-raket heeft een sonde in de ruimte gebracht die volgend jaar met hoge snelheid op een asteroïde moet botsen.

Het DART-ruimtevaartuig, ofwel Double Asteroid Redirection Test, is succesvol vanuit Californië gelanceerd door een Falcon 9-raket van SpaceX. Doorgaans wordt gelanceerd vanuit Florida (met een oostelijk traject), omdat dat dichter bij de evenaar is. Er is dit keer specifiek voor Californië gekozen, omdat er sprake is van een meer zuidelijke richting en vanuit Californië zijn er minder landmassa's op dat traject. Inmiddels is ook de onderste rakettrap succesvol geland op een droneschip van SpaceX; dat is de 95e succesvolle poging waarbij een raketbooster is opgevangen en de 72e keer dat dat op zee is gebeurd.

De sonde moet volgend jaar eind september of begin oktober op de binaire asteroïde Didymos klappen met een snelheid van ruim 24.000km/u. Specifiek zal DART tegen de kleinere asteroïde Dimorphos botsen; deze kleine rots draait om Didymos heen. Het doel van de missie is om de kinetische impact met Dimorphos te demonstreren en de binaire baan heel licht te veranderen. De periode van de baan om de grotere asteroïde zal met enkele minuten worden aangepast.

Het ruimtevaartuig zal inslaan op de 160 meter lange maan Dimorphos, wat naar verwachting een flinke krater creëert en zijn baan om de 780 meter grote Didymos zal doen veranderen. Dit zal plaatsvinden op een afstand van 11 miljoen kilometer van de aarde en gaat met een snelheid van 6km/s.

Dit wordt gedaan om meer te leren over het veranderen van de baan van dergelijke objecten. Dat zou ooit van pas kunnen komen, omdat er nog veel onontdekte near-Earth objects van 140 meter en groter zijn. Objecten van dat formaat kunnen gevaarlijk zijn voor de aarde. Een botsing zou dan net genoeg kunnen zijn om zo'n object de aarde te laten missen.

De gevolgen van de impact zullen in kaart worden gebracht door middel van aardse telescopen. Daarnaast zal de ESA een ruimtevaartuig lanceren dat in 2026 bij de binaire asteroïde moet aankomen. Deze Hera-missie van de ESA zal de impact minstens zes maanden bestuderen. Daarbij worden ter plekke ook twee kleine cubesats ter grootte van 10cm losgelaten om nader onderzoek te doen. Een van de twee cubesats zal een radarantenne uitklappen om inzicht te krijgen in de interne structuur van de asteroïden.

Reacties (68)

Ik ben geen astronoom, maar zoiets kunnen ze toch vrij nauwkeurig simuleren ipv er daadwerkelijk een raket ernaar toe te sturen? Ze weten toch de massa, de snelheid, de baan , etc .... van die asteroide?

Ja, je kunt dat simuleren en dat zullen ze ongetwijfeld gedaan hebben. Maar simulaties blijven simulaties en je zult altijd een controle willen van je uitkomsten. Wat we bijvoorbeeld niet weten is de samenstelling van de asteroide, dus we weten ook niet (exact) welke effecten de inslag gaat hebben. Wordt er veel materiaal de ruimte in geslingerd? Hoeveel energie van de impact wordt omgezet in warmte (en dus niet gebruikt voor de koerswijziging). Ik verzin het ter plekke, maar het zijn wel onbekenden in de vergelijking.

dit inderdaad. Praktijktest om de simulaties te bevestigen.

Ik zie het al helemaal voor me.
Lanceren ze, als het echt nodig is, tientallen of misschien wel honderden raketten. Ik zie ze al vliegen.
Want je hebt er dan natuurlijk meer nodig als er echt een brok op ramkoers ligt.

Is SpaceX al bezig met een Falcon-9 gatling gun?

Elke actie heeft een tegenovergestelde reactie.
Een raket gaat vooruit doordat er wat uit de achterkant gaat, hoe sneller iets uit de achterkant van de raket komt, hoe sneller de raket vooruit kan gaan.

Ben dan wel benieuwd wat voor een effect een Gatling gun gaat hebben, hoeveel stuwkracht moet de raket leveren om de vuurkracht van een gatling gun aan de voorkant te compenseren?
Of wordt de Gatling gun in jouw geval de voortstuwing van de raket

nee een 'gatling gun' die falcons afvuurt in een salvo om meerdere inslagen te maken op het doelwit.
Een raketkanon dus.

Daar kunnen ze Spinlaunch misschien voor gebruiken. Je past hem iets aan zodat je de raketten in een magazijn kan stoppen en na het opspinnen lanceer je er meerdere raketten per minuut mee.

koel! nou dat dus

Deze heeft meer dan een uur nodig om op snelheid te komen. Dus een paar per dag zal maximum zijn

Als je er een magazijn aan raketten in kan stoppen kan hij na iedere keer opspinnen meerdere raketten afvuren. Herladen duur dan inderdaad wel een paar uur. Maar dan bouw je gewoon 3 van die dingen en dan is dat probleem ook weer opgelost. Stel, 5 raketten per magazijn, 6 uur om te laden en op te spinnen en 3 lanceerapparaten. Dan vuur je in 24 uur 60 raketten af. Dan is de enige vraag nog hoeveel raketten je überhaupt nodig zal hebben om de asteroïde van baan te laten veranderen.

“Newton’s third law – the only way humans have ever figured out of getting somewhere is to leave something behind.”

Doet me weer denken aan het leuke weetje dat een A10 Warthog significant afremt als-ie schiet. :-)

Want je hebt er dan natuurlijk meer nodig als er echt een brok op ramkoers ligt.

Dat valt mee. Het idee achter het rammen van een asteroide is dat je dat ze vroeg mogelijk doet. Een kleine koerswijzigingen als gevolg van de inslag heeft dan erg veel effect. Dat kan natuurlijk alleen als je dat ook erg ver van tevoren doen kan, maar hoe eerder, hoe groter het effect. De inslag van een kleine sonde kan dan al genoeg zijn.

dat werkt alleen in een ideale situatie natuurlijk, als in dat we zo'n brok echt ruimschoots op tijd detecteren en erop kunnen anticiperen en ook tijdig kunnen bereiken.
En dan hopen dat het geen massief brok is maar brozer materiaal.

Brozer materiaal lijkt me juist moeilijker om een duw te geven.
Boks je vuist tegen een auto, gaat de auto opzij of zit er een deuk in ?

Een massief voorwerp zal niet deuken, maar de energie van de tik duwt 'm uit z'n baan ?

ik doelde voornamelijk op de massa en dan met name de dichtheid. Die raakt dan niet zo snel uit de baan denk ik, die kopt de sonde zo terug

Inderdaad de asteroïde zou bijv bros kunnen zijn en in meerdere stukken uiteen vallen ben zeer benieuwd wat er gebeurd

Simuleren kan, maar heeft zijn beperkingen. Er zijn immers bijna oneindig veel objecten in de ruimte die invloed kunnen uitoefenen en die kun je onmogelijk meenemen in je simulatie. Echt 100% correct simuleren gaat gewoon niet. Toen jaren geleden Apophis een potentieel gevaar geacht werd, konden ze ook niet met zekerheid de baan voorspellen. Dat werd later, na meer studie duidelijker en naarmate dat object dichterbij kwam, kon men ook beter berekenen waar ie heen ging.

Scott Manley heeft een aardig filmpje gemaakt over deze missie.

Er zijn immers bijna oneindig veel objecten in de ruimte die invloed kunnen uitoefenen en die kun je onmogelijk meenemen in je simulatie

Dat is voor deze missie niet relevant. Deze missie heeft als doel de effecten van de impact zelf te meten. De impact zal plaats vinden op een "maan" van een asteroide. Het is een binair systeem en dat maakt het een stuk makkelijker om de effecten van een baanverandering te meten. Je hoeft dan alleen maar te kijken naar de verandering in omloopsnelheid. En die kun je met enorm hoge nauwkeurigheid meten.

Ehhh...het ging niet om meten, maar iemand vroeg zich af of dit niet te simuleren is. Dáár geef ik antwoord op. Ik snap ook wel dat het effect te meten is, anders was de hele missie zinloos.

Het artikel en de vraag gaan voornamelijk over de impact en de effecten ervan op de baan van de maan-asteroide om de asteroide. Ik ging er van uit dat de vraag of dat te simuleren was, betrekking had op de impact en de baanverandering. Dat is namelijk wat deze missie als hoofddoel heeft.

Het berekenen van de baan van de asteroide op langere termijn is een andere, volgende stap. En dat kun je met zeer hoge nauwkeurigheid uitrekenen. Als bewijs daarvoor mag dienen dat we verschillende sondes naar planeten hebben gestuurd die onderweg geen koersveranderingen hoefden te ondergaan. Ik maak me zelfs sterk dat die baanberekeningen niet zijn gebaseerd op simulaties, maar dat dat gewoon kneiterharde wiskunde is.

[quot]Het berekenen van de baan van de asteroide op langere termijn is een andere, volgende stap. En dat kun je met zeer hoge nauwkeurigheid uitrekenen.[/quote]
En dat is nou juist het punt: dat is niet zo makkelijk. Dat heeft Scott Manley al een keer in een video uitgelegd. Je kunt het uiteraard simuleren en de nauwkeurigheid is hoog, maar het gaat om behoorlijk complexe zaken. Het is natuurlijk pure knetterharde wiskunde, maar als je niet alle variabelen kunt invullen, heb je daar alsnog niet veel aan. Als (ik noem maar wat) jouw inschatting van de massa van een object niet tot op de gram nauwkeurig is, dan klopt het al niet. Bij objecten die een baan om de zon hebben van meerdere (aard)jaren, hebben wij ook geen 100% helder beeld van alles wat zij tegenkomen. Wij hebben geen 100% kaart van het universum. We kunnen niet alles zien. Daarom komen er soms 'surprise astroids' langs, want we kunnen bv niet recht tegen de zon in kijken. Dat geeft al aan dat we nooit precies weten welke objecten allemaal invloed uitoefenen op de baan van een astroïde. Als het namelijk allemaal zo makkelijk was, hadden ze een willekeurige astroïde kunnen pakken, maar ze hebben heel specifiek deze uitgekozen omdat ze hiervan heel goed kunnen meten wat het effect gaat zijn.

En wat die sondes betreft die geen koerscorrecties nodig hebben gehad: dat kan. Maar er zijn er zat die dat weer wél nodig hebben (soms om andere redenen overigens). Een sonde naar Mars komt natuurlijk niet een heel leger aan astroïdes tegen. Maar een willekeurig brok steen dat random om de zon suist, daár weten we gewoon niet van wat ie precies is tegengekomen onderweg.

Klopt helemaal. Ik heb die video van Scott waarschijnlijk ook wel eens gezien.

Recap: deze Dart missie is wel te simuleren, maar er zijn teveel onbekende variabelen waardoor een praktijktest erg prettig/noodzakelijk is ter validatie. Dat ze een binair systeem hebben uitgezocht toont ook al aan dat ze voornamelijk geinteresseerd zijn in de directe gevolgen van de klap. Ik heb ook begrepen dat er een tweede sonde wordt gestuurd, die de asteroide en zijn maan van dichtbij gaan bekijken.
Al met al vreselijk interessant natuurlijk.

In theorie ja, maar om die theorie te testen zou je toch echt het in de praktijk moeten testen. Misschien komen ze wel tot de ontdekking dat het helemaal niet kan.

Zeker, de wiskunde en voorspellingen hebben ze allemaal al gedaan. Maar dat blijft theorie, en theorieën moet je bewijzen in de praktijk, ze kunnen iets over het hoofd gezien hebben. En natuurlijk, zelfs met alle theorieën moeten ze het in de praktijk brengen, want het is heel lastig om op zo'n afstand iets te raken.

Tegen de tijd dat we het nodig hebben als een asteroïde op ons afdendert, wil je graag wat praktijk ervaring lijkt me

Nice! dus in theorie zou je ook een kernkop mee kunnen sturen en kan je een inkomende asteroïde vernietigen

Nadeel is dat je hem niet vernietigd maar over het algemeen in kleinere brokken laat breken. Die dan weer alle kanten opgaan.

Ach ja, als het gros dan netjes in de atmosfeer verbrand en de resterende stukken wat meer gespreid landen. Dan kan je het toch van apocalypse naar lokale rampen reduceren. Beter dan niets.

Beter dan niets, maar nog beter is als het je helemaal mist.

Wat waarschijnlijk beter werkt dan een impact is om een satelliet lange tijd 'naast' een asteroïde te laten vliegen, zodat het klein beetje zwaartekracht hem voldoende in een andere baan brengt.

Ik heb me altijd afgevraagd waarom dat uberhaupt overwogen werd/wordt. Ik probeer me dan een voorstelling te maken van wat er voor nodig is: je zult je ruimtevaartuig naar de asteroide moeten brengen. Dat is het probleem niet, maar afremmen wel. Dat kost brandstof. Dan: ruimtevaartuig en asteroide worden naar elkaar toe getrokken (dat is het idee achter deze "oplossing"). Dat betekent dat het ruimtevaartuig in een baan om de asteroide zal terechtkomen. Dat lijkt niet handig want dan "trekt" het ruimtevaartuig netto nul. Dus moet het ruimtevaartuig op een vaste positie gepositioneerd worden. Maar hij wil dan richting de asteroide vallen, dat moet je compenseren met nog meer brandstof.

Om de asteroide van koers te veranderen is energie nodig. De energie die het ruimtevaartuig kan overbrengen is uitsluitend kinetische energie. Die heb je, want je komt met een enorme snelheid op de asteroide aanvliegen. Waarom zou je die kinetische energie weggooien door af te remmen?

Ik mis ergens een heel brok kennis geloof ik.

Ik vermoed dat je hem langs laat vliegen en dan ervoor positioneert, zodat de aantrekkingskracht ook het vaartuig afremt. Maar dit is speculatie. Ik heb net wel een video gekeken waarin uitgelegd wordt dat de laterale snelheid de grootste invloed heeft op de verandering van snelheid en de baan. Sowieso lijkt het schieten met een vaartuig makkelijker. En je kan het doen als het ding op je af komt, ik vermoed dat dit niet kan bij de truc met de zwaartekracht.

Dan kan je het toch van apocalypse naar lokale rampen reduceren
Ik denk dat je niet helemaal omvat dat er niet zoveel nodig is om de huidige wereld om zeep te helpen. Die 'lokale rampen' zijn inslagen met de energie van kernwapens.

Je kan hem ook uit de baan kegelen door hem ernaast te laten ontploffen.

Maar we will liever geen kernkop lanceren naar de ruimte, er is nog steeds een kans dat de lancering fout gaat en dan heb je een dirty bomb op aarde.

Daarnaast is dan de theorie dat in plaats van een steen, je mogelijk een bak grind hebt wat op de aarde afkomt.

Als je eens wist hoeveel satellieten er gelanceerd zijn met een kernreactor aan boord...
Overigens zijn er tijdens de Koude Oorlog diverse high altitude kernproeven gedaan. Die idioten wilden weten wat er zou gebeuren als ze dat deden. Het idee is om een EMP te veroorzaken en zo elkaar te storen zonder te vernietigen. Als je het leest, wordt je er helemaal eng van

Yup, ze waren te succesvol. Hier een docu met veel voorbeelden
https://youtu.be/KcTrOGS3TyE

Kernkoppen en kernreactoren zetten ze niet zo graag op (niet-militaire) raketten. Als er vroeg in de vlucht wat mis gaat bezaai je een flink gebied op aarde met radioactief materiaal. Daarnaast gaat het vooral over hoeveel energie het kost om een asteroïde van richting te veranderen. Een kernkop geeft misschien een flinke klap, maar onderschat niet de kinetische energie van een object wat met tienduizenden km/h een botsing maakt. Daarnaast is het doel bijsturen, en in stukken knallen kan zomaar delen van de asteroïde juist een onvoorspelbare of kwalijkere richting geven.

Gaaf, een soort oefening van het Deep Impact/Armageddon scenario.
Voor de lange termijn van de mensheid is dit wel noodzakelijk.

Ik kan mij van een jaar of 10/15 geleden heugen dat men zei dat er rond 2030 een asteroide op omze planeet zou afkomen, echter weet ik niet of die informatie nog klopt. Stond toentertijd in de krant.

Dat was Apophis.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/99942_Apophis

Inmiddels is de kans op een botsing een stuk kleiner dan destijds geschat werd.

kleiner, maar nog steeds wel aanwezig ?

Heb dat artikel snel doorgelezen, maar er staat dat het na latere checks zo goed als nihil is(vrij vertaald).

By May 6, 2013 (April 15, 2013, observation arc), the probability of an impact on April 13, 2036, had been eliminated altogether.[4] Apophis will make two modestly close approaches to Earth in 2036, but even the planet Venus will come closer to Earth in 2036.

Ik denk dat de grootste zorg is dat het, zoals je ook zegt, "geschat" is - ze kunnen die dingen nauwelijks zien, misschien met radar van dichtbij, anders door te kijken of er iets voor sterren langs komt. Een asteroïde afbuigen is een ding, maar vroeg genoeg detecteren of ze een gevaar zijn is iets anders.

En dat is voornamelijk een kwestie van de bekende objecten in ons zonnestelsel in kaart brengen, wat over langere tijd gedaan kan worden. Als er - kleine kans natuurlijk - iets als ʻOumuamua uit "deep space" recht op ons af komt hebben we het pas door als het te laat is (deze werd pas 40 dagen nadat het de zon passeerde ontdekt), en die dingen kunnen zo raar binnen komen dat we er mogelijk niks aan kunnen doen, zelfs als we het op tijd spotten.

[Reactie gewijzigd door YopY op 24 november 2021 10:36]

Hier is een "clubje" voor opgericht, er zullen waarschijnlijk meer organisaties actief in zijn maar als het je interesseert kan je op onderstaande link klikken. *1

A Near-Earth Object (NEO) is generally defined as an asteroid or comet that approaches our planet less than 1.3 times the distance from Earth to the Sun (the Earth-Sun distance is about 93 million miles).

*2

Vanuit het perspectief van de mens zijn dit enorme afstanden waar we ons niet snel zorgen over maken maar als je het vanuit het universum bekijkt zijn deze afstanden zoals de friture om de hoek.

*1 https://cneos.jpl.nasa.gov/about/neo_groups.html
*2 https://www.jpl.nasa.gov/asteroid-watch

En wat nou als het misgaat en de astroide nu net op termijn een zetje richting aarde krijgt.....

Of: first act of agression towards the aliens.

Maar zonder dollen: ja - goede test.

Doet me denken aan de sciencefiction-verhalen waarinvaak wapens voorkomen, bijvoorbeeld iets als een railgun, die simpele projectielen van een paar kilo afschieten, maar dit met zo'n enorme snelheid doen waardoor de impact gigantisch is.

Voor dit apparaat heb ik kunnen vinden dat de snelheid zo'n 6,6 km/s is, met een massa van 500 kilo. Is er iemand hier die er wat verstand van heeft en grofweg kan uitrekenen watvoor klap dit zou kunnen geven?
Om het een beetje in perspectief te kunnen plaatsen

https://web.archive.org/w.../The-Spacecraft/index.php
https://www.nasa.gov/planetarydefense/dart

In pure termen van kinetische energie: E = 0.5*m*v^2 = 250 kg * (6666 m/s)^2 = 11.1 * 10^9 J, wat ongeveer overeen komt met een kernwapen van 2,62 Megaton dat wordt gedetoneerd.

Bedankt, een angstaanjagend harde klap dus!
Geen idee hoe accuraat dit tooltje is (en de vergelijking gaat sowieso wat mak natuurlijk) maar hiermee kun je aan de hand van bekende kernwapens verschillende radiussen zien.

Deze link gebruikt de 2,42 Megaton R-12 (SS-4) uit de Cubacrisis, die komt het dichts in de buurt van de lijst: https://nuclearsecrecy.co..._psi=5&hob_ft=13523&zm=10

Correctie, was een beetje te snel, en had niet gemerkt dat Google de negatieve exponent van het aantal Megaton verborg . Eigenlijk is het maar 2.62 ton aan TNT (dus geen Megaton).
Ietsje minder spectaculair dus.

Kinetische energie is geloof ik 1/2 * massa in kg * snelheid in ms gekwadrateerd als je geen rekening houdt met vectoren enzo.

Als ik dan 500 kg en 24000 km/h gebruik al parameters kom ik op 11 * 10^9 joules.

Kernbom die op hiroshima was gegooid was 60.000 * 10^9 joules.

Altijd leuk die amerikanen. Ik vraag mij of hoe ze die namen bedenken:

Het DART-ruimtevaartuig, ofwel Double Asteroid Redirection Test

Noemen ze hem gewoon DART en vragen dan een stel studenten te bedenken waar het voor staat?

Dat soort acronyms bedenken gaat een beetje van twee kanten.

Er moet 'Asteroid' en 'test' in zitten, dus iets met een A en T. Welke coole woorden hebben we daarmaa... Hmm... DART... Wat kunnen we met die D en de R...

Enzovoort.

Ik zal wel doom-denker zijn maar ik zie ook giga risico's op de gevolg effecten. Er zal vast naar gekeken zijn, maar zo een kleine verandering zal op den duur ergens terug komen. Ze weten 1(?)% van het heelal hoe het in elkaar zit maar hoe de relaties onderling zijn. Zoals een vlinder in het regenwoud blijkbaar invloed kan hebben op het weer in Nederland...
Ik begrijp heel goed het waarom, maar alleen rozengeur en manenschijn gaat voo rmij niet op in deze.

Je hebt deels gelijk, en dat is nou net het punt: we weten te weinig. Dus kiezen ze een relatief onschuldig setje asteroïden uit, en testen daarmee wat het effect is van zo'n actie. En dan hopen we met zijn allen daarna wat meer te weten over hoe haalbaar en effectief zoiets is en hoe onberekenbaar het resultaat wel of niet is.

En helpen daarbij een hele beschaving over miljoenen jaren omzeep

Maar zonder dollen, gaaf project en gewoon noodzakelijk om hier meer over te leren.

Ja, of we redden hem juist. Dat weet je dus niet.

Het kost tijd voordat een klein effect grote gevolgen heeft. In alle redelijkheid zal het op z'n vroegste duizenden jaren duren voordat dit een merkbaar effect heeft en de kans dat het invloed heeft op de aarde is dan nog steeds erg klein.

Nou, in die tijd komt er vast wel een rotsje (te) dichtbij denk ik...

Als je die stelling volgt dan is elke interactie buiten de dampkring een risico [op interstellar effect].

Hier op aarde zijn ook bommen op eilandjes gegooid. Had ook wel neveneffect maar daarom testen ze/we. Om te kijken wat die neveneffecten zijn.

Het enige alternatief is niets doen en nog minder weten.

Die vlinder-in-regenwoud (butterfly effect) is een conceptueel voorbeeld wat moet illustreren hoe zeer kleine initiële variaties een enorm effect kunnen hebben op samenhangende systemen (zie filmpje hier). Je moet het voorbeeld alleen niet te letterlijk nemen; ik garandeer je dat in de praktijk er nog geen enkele vlinder waar dan ook verantwoordelijk is geweest voor het veroorzaken van een storm.
Verder weten we inmiddels ook zeer goed hoe het in elkaar zit met onderlinge relaties van hemellichamen. Newtonian mechanics is in vrijwel alle gevallen al meer dan genoeg; en mochten we meer precisie nodig hebben dan pakken we Einstein er even bij. Orbital mechanics wordt zeer goed begrepen.

Bij experimenten als deze zijn er al vrij duidelijke verwachtingen m.b.t. wat er gaat gebeuren. Belangrijk is om dat ook even te testen. De kans dat het tegenovergestelde gebeurt is natuurlijk 0. De kans dat de marges te klein zijn en dit een probleem wordt in de toekomst is ook nihil.

De vlinder-in-het-regenwoud is een leuke analogie, maar in de praktijk zijn er veel sterkere zaken die invloed hebben op het weer.

Wel een leuke, die analogie komt uit de jaren 50 in een kort verhaal van Ray Bradbury, A Sound of Thunder, waarbij een tijdreiziger per ongeluk op een vlinder trapt waardoor alles in zijn eigen tijd anders is.

SpaceX eerste officiele interplanetaire missen, en deze moet crashen*

* Starman was ook interplantetair, maar telt niet want deze had geen specifiek doel

Andere upcoming missies zijn Klipper (die naar Europa vliegt).

Sowieso +1 voor de naamgeving, volgens mij maken ze er een sport van een leuke naam te verzinnen en er dan een afkorting bij te bedenken.

Als ik dit zo lees op https://solarsystem.nasa....teroids/didymos/in-depth/

"Structure
Didymos is shaped like a spinning top with a raised ridge running along its equator – a shape that’s common among binary asteroids. It’s thought that the asteroid’s rapid spin drives material toward the equator causing a bulge in the middle.

Not much is known about the structure of the moonlet except that it appears to be somewhat elongated."

...dan is het maar te hopen dat het geen bak met gruis is welke door de eigen (zwakke) zwaartekracht bij elkaar gehouden wordt (zoals asteroïde Bennu waarop Osiris-Rex is geland), want dan zou het wel eens kunnen zijn dat de fragmenten alle kanten op slaan.

Ik ben heel benieuwd naar de impact, de eventuele krater welke hij slaat, en hoeveel materiaal er weggeslingerd gaat worden.

Waarom niet gelijk eentje met een kernkop sturen dat lijkt mij wel de meest efficiënte manier om energie over te brengen naar een astroïde.