NASA kiest SpaceX voor missie om koers van asteroïde te veranderen via botsing

De NASA heeft SpaceX uitgekozen voor de zogeheten Double Asteroid Redirection Test-missie. Hierbij moet een sonde met hoge snelheid op een asteroïde klappen, om te kijken of daarmee de baan van het object is te veranderen. Dit is mogelijk ooit nodig om de aarde te 'verdedigen'.

Volgens de NASA wordt dit de eerste missie ooit waarin de capaciteit wordt gedemonstreerd om een asteroïde van zijn normale baan te laten afwijken, door er een ruimtevaartuig met hoge snelheid op te laten botsen. Deze techniek noemt de ruimtevaartorganisatie een 'kinetische impactor'.

De 69 miljoen dollar kostende missie moet in juni 2021 beginnen met de lancering van een Falcon 9-raket vanaf de Californische Vandenberg Air Force Base, waarna het DART-ruimtevaartuig de binaire asteroïde Didymos moet bereiken en op het kleinere van de twee objecten moet botsen. Dat moet in oktober 2022 plaatsvinden, op een afstand van 11 miljoen kilometer van de aarde en met een snelheid van 6km/s. De grootste van de twee asteroïden heeft een diameter van 800m, terwijl de kleinere 150m groot is.

De botsing zal de snelheid van het object aanpassen met slechts een fractie van een procent, maar dat is volgens de NASA genoeg om vanaf de aarde te meten. Het gaat om de aanpassing van de baan van het object met ongeveer een halve millimeter per sonde. Het 500kg zware DART-ruimtevaartuig heeft alleen een zonnesensor, een sterrentracker en een camera aan boord en wordt aangedreven door een ionenmotor en twee zonnepanelen.

Een schematische weergave van wat er gaat gebeuren, waarbij de genoemde data niet meer geheel juist zijn.

Reacties (141)

Het is het jaar 2195. Na een verwoestende Fusie-Gamma oorlog tussen de AI Super-Singularities en de laatsten van de mensen, weten we eindelijk van ze te winnen. Hoera. 2195 is het jaar waarin we weer vrij rond kunnen lopen op het nog rokende oppervlak van de aarde, met onwennige, toegeknepen blikken door het felle zonlicht.

Met een populatie van nog geen 8000 wereldwijd is de mensheid door het oog van de naald gekropen. Tijd voor heropbouw, tijd om alle technologie die in is gezet om de AI Super-Singularities te bestrijden voor andere doelen in te zetten.

Het is begin Mei, 2206. In een kleine research unit in de bergen van Noord-Spanje bekijkt Miguel da Costa met tevredenheid het digi-bulletin voor zijn neus. Het eerste door mensen bemande ruimteschip in bijna honderd jaar tijd staat op het punt gelanceerd te worden. Honderd verloren jaren, vechtend tegen een bijna onoverwinnelijke robotische tegenstander. Echter nu is het moment zover dat we weer satellieten in een baan om de aarde kunnen brengen. Onze lege maan, Mars- en Europa kolonies bevolken. De mensheid weer op zijn pad naar de naburige sterren en hun bewoonbare planeten...maar dit keer niet tegengewerkt door een conflict met uit de kluiten gewassen koptelefoon AI. Al mijmerend kijkt hij uit over de vallei waar de gehele mensheid verblijft. Op zijn advies hebben ze deze plek gekozen. Statistisch gezien de veiligste plek. Beschut tegen vloedgolven, met een perfect, gemiddeld klimaat om zowel een opwarmende als afkoelende aarde te kunnen weerstaan. Hij was natuurlijk wijs genoeg geweest om de commissie op het hart te drukken om het opgeknapte ruimteschip op een royaal veilige afstand van de woonunits te lanceren. De afkoelende nachtlucht doet de lichten van de de units twinkelen. Prachtig.

Een alarm geluid. Miguel verstijft. Oh. Een zucht van verlichting - het is zijn zoontje, op de Communicator. Geboren nog geen jaar na Victory-Day. Een knap ventje, lijkt op z'n vader, denkt Miguel met een grijns. Zal nog vele harten breken. En vele kinderen nalaten - en da's maar goed ook. Met een klik zet Miguel de Communicator aan zijn kant aan :

Ja, wat is er Carlos? Een wat? Je hebt een nieuwe planeet gevonden met je gemodificeerde Megascoop? Zo zo, dat is al je twaalfde hemellichaam dit jaar! Wat...waar keek je ongeveer? Nee..dat kan niet, cariño. Daar is niks te vinden, alleen sterren. Je hebt een foto gemaakt? Nou, stuur maar dan, ben benieuwd!.

Nieuwsgierig legt Miguel de Communicator neer. Een foto van een planeet? Met een Megascoop ouder dan hijzelf? Dan zou die planeet wel érg dicht bij de aarde staan ha-ha. Ah, daar is de foto. De wenkbrauwen van Miguel krullen zich op in verwondering. Het is echt een planeet. En merkwaardiger, de onscherpe afbeelding lijkt er op te duiden dat het een planeet is met een forse maan. Hoe groot moeten die wel niet zijn om zichtbaar te zijn met een Megascoop?! Hoe kunnen we dat in hemelsnaam gemist hebben. Met een paar vlotte passen loopt hij naar z'n controlepaneel. Meer dan 200 jaar aan komeet-, -asteroide en ruimtepuin informatie in z'n database. Gefascineerd wacht hij op de resultaten. Niks. Er kan niks in de kijkrichting van Carlos hebben gezeten. Geen planeet. Zeker geen planeet met een enorme maan. Geen asteroïde . Geen kometen. Geen ruimtepuin. Niks. Goed, dat lossen we anders op. Hij zit tenslotte in het enige en grootste ruimte-Observatorium in de wereld. En kleine Carlos is tenslotte niet voor niks zoon van de meest gerenommeerde...oké, enige astronoom van de nieuwe aarde.

Stilte. Verwarring op het gezicht van Miguel. Een high-res foto van het merkwaardige duo liet al snel zien dat het niet om hele grote objecten ging welke ver weg van de aarde stonden. Maar om een kleine objecten die heel dicht bij waren. Een asteroïde-paar zo dichtbij en snel bewegend dat hij moeite had het scherp te houden met zijn voor lange-afstand opgetuigde digitale versterker-telescoop. De computer - mooi antiek, pre AI - spuugde een antwoord uit op een vraag die hij een paar minuten geleden had ingevoerd. Welk object voldoet aan de eigenschappen qua afmeting en combinatie van twee asteroïden. Op het scherm knipperde het antwoord.

65803, Didymos. Binair asteroïdenpaar.
Laatst gezien: 2034, 12 September.
Opmerkingen : In October 2022 uit zijn baan geprobeerd te brengen door NASA en SpaceX. Missie niet succesvol. Asteroïdepaar had na twaalf jaar slechts een kleine afwijking in zijn baan. Observatiemissie afgesloten.

Miguel draait zijn hoofd. Door zijn raam ziet hij hoe de zon onverwachts warm opkomt aan de horizon. Wacht..opkomt...het is middernac.........in een intense, witte flits branden zijn oogzenuwen weg. Een verzengende golf van extreme hitte verdampt een seconde later het observatorium. En Miguel, en het grootse deel van Noord-Spanje.

De aarde is weer van niemand.

[Reactie gewijzigd door majic op 13 april 2019 13:25]

Normaal word zoiets alleen op Reddit gewaardeerd maar deze is wel erg goed.

Thanks Ik bedacht me hoe ironisch het wel niet zou zijn als deze simpele testmissie op een later tijdstip de nu veilige rotsen precies in een baan richting aarde doet brengen. En als fan van jaren 50-80 pocketbook sci-fi, en met name short-stories kon ik het niet laten dat even anders te verwoorden

Er is natuurlijk een reden dat ze voor deze test zo'n zeldzame dubbel-komeet hebben uitgezocht. Het paar samen is veel te zwaar om significant van koers te veranderen door deze impact - de grootste van de 2 is 800 meter groot. Als die in 2195 inslaat op aarde, dan was dat sowieso gebeurd.

Maar de kleinste is 150 meter. En wat we in dit experiment wél goed kunnen zien is een relatieve snelheidsverandering van die kleine komeet ten opzichte van z'n grotere broer. Die snelheidverandering van 0.5 millimeter per seconde is niet meetbaar over een afstand van 11 miljoen kilometer (tot de aarde), maar wel over 1 kilometer (afstand tussen de twee kometen).

Er is duidelijk over nagedacht.

Met een zware nucleaire bom zou een stukje steen van 800 m toch gewoon helemaal aan flarden geknald worden. Dat lijkt me beter dan een milimeter uit koers beuken

Je zult het dan wel op kunnen breken in kleinere brokken, maar de meesten daarvan zullen ruwweg dezelfde snelheid en dezelfde koers aanhouden als de originele asteroïde. Dan wordt de Aarde niet door één kogel geraakt, maar door een schot hagel. Verwoesting per impact een stuk minder, maar wel meerdere impacts over een groter oppervlak.
Om een blok steen van 800 m doorsnede echt helemaal uit elkaar te laten spatten, is ook een flinke atoombom niet voldoende. Maar als flinke tik in de goede richting zal het wel kunnen werken, zolang de asteroïde stevig genoeg is om niet uit elkaar te vallen door die tik.

"Bijna" dezelfde koers is voldoende. De diameter van de aarde is 6000 kilometer, de afstand tot deze asteroïde is 11 miljoen kilometer. Zelfs een 0.1% deflectie is dus 11000 kilometer.

En het "schot hagel" effect heeft een andere belangrijke winst: hagel komt niet ver in de atmosfeer. Al die kleine stukjes bij elkaar hebben veel meer luchtweerstand. Een veel groter deel van de energie wordt dus gedissipeerd als warmte in de atmosfeer. Dus niet alleen is de impact-energie verspreid over een groter oppervlak, maar die impact energie is bovendien significant lager.

Met je eerste punt heb je gelijk, al kun je er nooit zeker van zijn dat alle brokstukken afwijking hebben. Daarnaast zal de Aarde de langsschietende brokstukken ook aantrekken, waardoor de afwijking om de Aarde echt te missen groter moet zijn.

Bij je tweede punt ligt het er maar net aan hoe groot die hagel is. Wanneer je de asteroïde niet verpulvert tot gruis, blijven er genoeg brokstukken rond de 100 meter over die serieus schade aan kunnen richten in een groot gebied. Zelfs kleinere brokken van enkele tientallen meters zullen flink schade aan kunnen richten in een stedelijk gebied.

Daarnaast zal de Aarde de langsschietende brokstukken ook aantrekken, waardoor de afwijking om de Aarde echt te missen groter moet zijn.

Marginaal effect. De aantrekkingskracht van de aarde is maar erg beperkt, en het grootste deel van de kracht is bovendien in de baanrichting, niet er haaks op.

Vergeet ook niet, de meteoren die op die manier net het randje van de aarde raken komen dus per definitie scherend binnen. Teken het plaatje maar. Dat wil dus zeggen dat ze niet door 100 kilometer atmosfeer recht naar beneden vallen, maar dat laag over de horizon aankomen. Dat verlengt hun pad door de atmosfeer, en dus ook de tijd die ze hebben om op te branden.

Nee dan moet je er op landen, een gat boren en de bom erin doen. Dat is toch commen knowledge haha jk

Het is eigenlijk toch wel zorgelijk dat landen unilateraal kunnen beslissen die, als het mis gaat, grote gevolgen kunnen hebben voor andere landen. Kort geleden liep een lancering door India mis en explodeerde een satelliet of botste het tegen een ander waardoor er nu veel ruimtepuin bij is gekomen die andere satellieten en vooral de ruimte station iss bedreigt.

En dit soort ongecoordineerde unilateraal acties nemen alleen maar toe terwijl door de koers die de VS vaart (ondermijnen van Internationale instituties zoals VN, internationaal strafhof, WTO, terugtrekken uit kernwapen- en klimaatverdrag, protectionisme en populisme etc.) Internationale samenwerking, laat staan democratie, verder weg is dan ooit. Terwijl klimaat, handel, ruimte, iedereen aangaat en raakt. Ik voorzie nieuwe oorlogen, bijvoorbeeld omdat Amerika de maan zal willen opeisen als Amerikaans grondgebied zoals Israël Palestijns grond gewoon inpikt, bewoont en voldongen feiten creëert. En China zal dat niet accepteren. In tegenstelling tot de meeste nerds die het allemaal cool vinden, zie ik de kans op zelfvernietiging van mensheid door technologie groter dan op wereldvrede. Bijvoorbeeld omdat technologie sneller gaat dan wetgeving want het gebeurt grotendeels buiten publiek debat en dus democratie om. Men wordt steeds kortzichtiger en roekelozer om maar de eerste te zijn, geleid door dogmas dat alle angst komt door onwetendheid. De mens is te overmoedig. Er is geen totaaloverzicht en er wordt geen waarde gehecht aan een filosofische discussie over waar we als mensheid heen willen en heen gaan. Het overkomt ons zonder zeggenschap. Ik ben een universitair geschoolde IT'er, hou van wetenschap, onderzoek en opdoen van kennis. Maar experimenten in de echte wereld buiten het laboratorium, zonder goed en gemeenschappelijk nagedacht te hebben over toekomstperspectieven lijken alleen maar toe te nemen. Technologie wordt anders verkocht dan gebruikt. Robots die ons leven makkelijker moeten maken worden als eerste gebruikt in het leger om te doden. Genetisch gemanipuleerd voedsel vervangt natuurlijk voedsel voor grotere winstmarges in rijke landen ipv dat het armen voedt in arme landen. Kernenergie wordt gebruikt om de mensheid aan een zijden draadje te hangen. Chinees manipuleert gezonde babies om ze hiv resistent te maken zonder garanties op langetermijn effect. Schaap dolly leek ook gezond maar leefde uiteindelijk maar kort. En een jongen in de VS had de helft van zijn hersenen verloren door vuurwapen maar leek gewoon normaal te functioneren. Leek, want heel veel hersenfuncties zijn onbekend, zoals voor productie van bepaalde stoffen die op het oog niet worden gemist maar op lange termijn belangrijk zijn voor bepaald huishouden voor lange termijn gezondheid. We zijn te naïef, denken te simpel en er zijn teveel perverse prikkels binnen huidig kapitalisme die ervoor zorgen dat we overmoediger en roekelozer zijn dan we ons realiseren. Een ding weten we zeker. Primitief leven is door de eeuwen heen bewezen duurzaam. Onze moderne toekomst is dat niet. Snelheid van ontwikkelingen ondermijnt de test der tijden. En de mensheid is slecht in lange termijn gevolgen. Een langzame vernietiging hebben mensen niet door omdat we slecht zijn in het doorgronden van langetermijn trends. Iedere generatie vindt het leven op dat moment normaal, of dit nu beter of slechter is dan het verleden. Ondertussen nemen identiteitsproblemen bijvoorbeeld toe. Snelle veranderingen zorgen voor verzet, zoals we zien met opkomend nationalisme in Polen, Hongarije, Brexit, etc. En als nerds het cool vinden om een leven lang gevangen te zitten in een ruimteschip in zeer voor mensenleven vijandige omstandigheden dan de oase dat de aarde is voor ons, en daarom meer gefocust zijn op ruimte dan behoud van aarde, vooral als er inderdaad een manier zou zijn om de aarde te ontvluchten en elders te settelen, dan is het einde van de aarde nog meer nabij.

[Reactie gewijzigd door ZeKritik op 17 april 2019 07:30]

Ik weet dat reacties van 1 woord niet gewaardeerd worden, maar: Intens.

Dedicated blog post waard.

Leuk! Creatieve interpretatie van een mogelijk Butterfly effect... Wie weet wat zoiets kleins allemaal teweeg kan brengen.

Desalniettemin een interessant initiatief.

je mag anders wel sci-fi boeken beginnen schrijven, ik zou ze nog kopen ook

Dikke kudos.

Leuk script voor een Netflix sci-fi film

In essentie net het idee wat ik had: wat als nu over -tig jaat die klomp toch op de aarde stort ... Hoe cynisch zou het dan zijn voor SpeceX ...

De missie ook een test voor het eerste autonome navigatie/targeting systeem in de ruimte.
https://www.youtube.com/watch?v=aNSYuY6N1Rs

impact van DART zou oorspronkelijk door ESA geobserveerd worden met de AIM missie, in het kader van een programma om de aarde tegen asteroides te beschermen.
De totale missie zou relatief goedkoop moeten zijn geweest. Echter kwamen ze uiteindelijk €31 tekort nadat Duitsland op het laatste moment terugtrok.
Tot zoverre kostenbeparing door nauwe samenwerking met partners als NASA.
Vooral Luxemburg was hier kwaad over, omdat ze net $200Millioen in ruimtedelfings industrie hadden gestopt. (Echter hebben ze niet het tekort aangevult om de missie toch door te laten gaan.)
Gelukkig was DART ontwikkeld op ook onafhankelijk van AIM te kunnen werken.
Als het goed is gaat er wel een Italiaanse Cubesat mee met DART, genaamd SelfieSat

Wel is er een nieuwe ESA missie genaamd Hera opgezet, die in 2026 aan moet komen.

Je snapt waarschijnlijk niet veel van wat dit project inhoudt en je hebt verder ook weinig kennis of interesse in mechanica, meetkunde, astronomie, natuurkunde, bewegingsleer etc. Ik vraag me dus ook af wat je in deze draad doet. Het kan best dat je gaten in je kennis wil aanvullen door vragen te stellen, maar dan helpt het niet te roepen "Hierbij zijn alleen feiten die tellen en geen lulverhalen en zwetserij zoals hier."

Om te beginnen een samenvatting van het project: het idee is om een ruimtesonde te pletter te laten slaan op een "maan" die om een asteroide draait. De inslag zal de baan van deze maan om de asteroide een beetje veranderen waardoor de omlooptijd en/of de hoek verandert. Die verandering is misschien niet direct meetbaar, maar na een paar omlopen wordt het verschil groot genoeg om te meten. Vandaar dat getallen als 1mm/s of "a fraction of a percent" niet zo heel veel zeggen. De verandering stapelt over het aantal omlopen en wordt steeds beter meetbaar.

Het idee van dit alles is: deze zelfde actie kan ook uitgevoerd worden op een asteroïde die op de aarde te pletter dreigt te slaan. En het idee is dan dat hoe eerder je die asteroïde een mep verkoopt, hoe minder energie (massa, snelheid) je daar voor nodig hebt omdat de baanverandering groter wordt naarmate de tijd/afstand toeneemt. Er zijn zelfs ideeën geopperd om een ruimtevaartuig dicht bij een asteroïde te laten vliegen zodat de wederzijdse aantrekkingskracht de asteroïde uit zijn baan zou trekken. Dit om aan te geven hoe weinig er voor nodig is om het gevaar voor de aarde te verminderen

Dan de onzekerheden die je noemt. Eigenlijk zijn het gaten in je kennis, maar goed.
Het is verschillende partijen (Amerika, Japan) al gelukt om in een baan rond een asteroïde te komen. Zestien keer in de afgelopen 30 jaar. We weten dus hoe het moet. En in een baan komen is nog wat lastiger dan er tegenaan knallen. Dat gaat dus wel lukken, ondanks jouw gezwets over relatieve snelheden enzo.

De massa van de maan van de asteroïde is niet helemaal bekend, maar we kunnen op basis van andere asteroïdes wel een redelijke schatting doen. Bovendien gaat de DART missie, onderweg, metingen doen waaruit de massa steeds nauwkeuriger berekend kan worden. We weten al veel: we weten de omloopsnelheid, de afstand en de grootte. Als je de baanafwijking van de ruimtesonde als gevolg van de aantrekkingskracht zou kunnen meten, heb je de massa ook nog. Die massa kan variëren, maar we weten redelijk goed wat de samenstelling is van asteroïden en dus ook waar ongeveer het gewicht zal liggen.

De impact van de ruimtesonde zal met 6 km/s zijn. Een flinke mep dus. Het effect is afhankelijk van de samenstelling, maar anders dan jij denkt. Het gaat feitelijk om de overdracht van energie. De ruimtesonde heeft een bepaalde massa en snelheid, dus een hoeveelheid kinetische energie. Deze energie wordt in ieder geval volledig overgedragen aan de asteroïde. Zo lang de sonde niet door de asteroïde heen knalt en nog snelheid over heeft, wordt de kinetische energie van de sonde overgedragen aan de asteroïde. Je mag er van uitgaan dat de asteroïde niet van graniet is en dat de inslag dus volledig geabsorbeerd gaat worden. De mate waarin deze energie wordt omgezet in een snelheidsverschil van de asteroïde hangt af van het gewicht van de asteroïde. Dat gewicht weten we niet precies, maar hoe dan ook gaat de inslag de baan veranderen. Indien een heel klein beetje: dan moeten we wat langer wachten voordat we de baanverandering kunnen meten.

Zo. Het kostte wat minuten zoeken en lezen, maar ik heb toch een coherent verhaal weten op te schrijven. En ik had er geen woorden in hoofdletters bij nodig

Dan de onzekerheden die je noemt. Eigenlijk zijn het gaten in je kennis, maar goed.
Het is verschillende partijen (Amerika, Japan) al gelukt om in een baan rond een asteroïde te komen.

Je vergeet de allereerste landing op een komeet van ESA's Rosetta / Philea :-o

kijk maar naar Israel die hun 1e maanlanding probeerden te maken

Die is inderdaad mislukt... maar dat had helemaal niets te maken met het verkeerd berekenen van de baan van de lander.

die 6 km/sec hoe denken ze die te kunnen bereiken

Met de lancering? Het klinkt als een enorm hoge snelheid, maar voor ruimtevaartbegrippen valt het reuze mee. Het ISS (van meer dan 400.000 kg) zit bijvoorbeeld op 7,66 km/s. Dan moet 6 km/s voor DART (van 500 kg) ook wel lukken.

en dan vooral hoe denken ze daarmee raak te kunnen schieten - die techniek bestaat momenteel helemaal niet eens

Hoezo bestaat die techniek nog niet? Hayabusa 2 heeft het al een keer gedaan (relevante zoekterm: "kinetic impactor").

Het heeft geen zin te schermen met wat je kan als je niet kunt laten zien wat je weet. Je weet heel weinig en je bewijst dat het best door ruimtesondes te vergelijken met kogels

En lees je eigen posts nog eens door en vraag jezelf af wie er in hemelsnaam gaat geloven dat jij piloot bent.

Je krijgt van mij 8 punten en 3 strepen, ken je morsen?

http://www.johnstonsarchive.net/astro/astmoons/am-65803.html

Ik denk dat je het te complex maakt.. Als jij een steen naar mij gooit, heb ik bij genoeg tijd, 1001 manieren om te voorkomen dat je me raakt..

Het gaat om een dubbel-asteroïde. Oftewel twee asteroïden die om elkaar heen draaien.
Door de snelheid waarmee ze rond het gezamenlijke middelpunt draaien en de afstand van de asteroïden tot dat gezamenlijke middelpunt is de massa van elk van de twee asteroïden nauwkeurig te berekenen.
Met voldoende positie-metingen is de baan rond de zon te berekenen, waarmee de afstand tot de Aarde bekend is. En wanneer je die afstand weet, kun je met de schijnbare grootte vanaf Aarde ook de werkelijke grootte berekenen. (En wanneer de vorm afwijkt van een bol-vorm, zal de schijnbare grootte vanaf aarde variëren, waardoor je ook een vrij nauwkeurige schatting van de vorm kan maken.) Met de massa en de grootte bekend, kun je de dichtheid berekenen, en weet je dus of je met een stuk metaal, steen of een zak veren (of waarschijnlijker dan een zak veren, een stuk poreus puimsteen) te maken hebt.

Je ziet, al jouw 'onbekenden' zijn gewoon bekend.

500 kg ruimtevaartuig tegen een rotsblok van 150 meter groot. En vanaf de Aarde denken ze een halve milimeter baan-afwijking te kunnen meten tussen objecten van 150 en 800m groot? Heb er een hard hoofd in maar ben erg benieuwd!

[Reactie gewijzigd door Knightwolf op 12 april 2019 17:49]

Toen de Viking missie naar Mars vloog moest er gecorrigeerd worden voor radiation pressure omdat anders de planeet met 15.000 kilometer gemist zou worden. Dan vind ik het niet heel ondenkbaar dat als je een object van 500kg met een snelheid waar je U tegen zegt op een meteoor knalt dat dit een meetbaar resultaat geeft

For example, had the effects of the sun's radiation pressure on the spacecraft of the Viking program been ignored, the spacecraft would have missed Mars orbit by about 15,000 km (9,300 mi).

[Reactie gewijzigd door Jonnie Bahaar op 12 april 2019 18:07]

Het verschil is wel dat die 500 kg maar heel kort kracht uitoefent.
Stralingsdruk is een heel kleine kracht, maar die werkt wel heel lang. Er zijn experimenten gedaan met een zonnezeil (dat de stralingsdruk opvangt), om sondes te versnellen.
Het zelfde idee (lang versnellen met een heel kleine kracht) wordt ook gebruikt bij ionenmotoren.

Het is een kwestie van impuls en het eventuele optelsommetje van impulsen.

Dat die ene sonde maar één impuls teweegbrengt zegt, op zichzelf, niets over het effect wat dat heeft t.o.v. stralingsdruk (het optelsommetje van een heleboel minuscule impulsjes).

Klopt, precies wat ik schrijf. Een grote kracht gedurende een korte tijd versus een kleine kracht gedurende een lange tijd.

versus een kleine kracht gedurende een lange tijd

Dat insinueert een constante kracht wat het feitelijk niet is. Zo kan je het effectief wel beschouwen maar dat is het dus niet.

Ohw, ik wil het wel uitleggen hoe het met integreren over infinitesimaal kleine tijdseenheden gaat d.m.v. primitiveren, maar soms leg ik het eenvoudig uit.

Als je denkt dat dat nodig is dan mag je dat doen

Het gaat niet zo om die kracht maar om de verandering van de baan. Een kleine kracht geeft een kleine hoekverandering. Maar vanwege de ontzettend hoge snelheden, hele grote afstanden en natuurlijk dat er niks afgeremd word, maakt het wel meetbaar

En vergeet niet de energie hangt af van het kwadraat van de snelheid en dat gaat heel hard als je kilometers per seconde gaat.

Maar wel met een enorme snelheid. Een kogel is ook maar klein in vergelijking met ons lichaam, maar kan ons toch een flinke impact geven door z'n snelheid. En daarbij zweeft het geheel natuurlijk in een vacuum.

[Reactie gewijzigd door Avalaxy op 12 april 2019 17:53]

Knightwolf heeft het over massatraagheid (welke in een vacuum er net zo goed is) en de meetcapaciteit van de NASA. Tegen een kilo die stilstaat moet je net zo hard duwen om dezelfde acceleratie te verkrijgen als een kilo die 1000km/h gaat, dus dat maakt niks uit IMHO. En 1mm verschil op 11 miljoen km afstand meten is nogal wat. Ze kunnen de vlaggen (meter doorsnee) op de maan (384000km afstand) nieteens zien, dus ik ben benieuwd wat ze voor elkaar gaan krijgen.

Wel heb je op die enorme afstand, dat een millimeter verschil in koers, 11 miljoen km verderop een enorm verschil is. Dus het doel van NASA is wel reeel denk ik.

[Reactie gewijzigd door Engineer op 12 april 2019 18:16]

Een halve millimeter per seconde. Na een paar dagen is het verschil groter dan de diameter van het object zelf

In de tekst staat: “Het gaat om de aanpassing van de baan van het object met ongeveer een halve millimeter per sonde.”

Een sonde is geen seconde. Elke sonde die inslaat veroorzaakt een aanpassing van de baan met een millimeter. Al lijkt me dat ook niet correct. De inslag veroorzaakt een aangepaste snelheid, niet enkel een eenmalige verplaatsing (er is geen frictie die de boel weer laat stoppen).

Ze zeggen dat het de snelheid van de baan aanpast met 0,5mm per sonde en de snelheid wordt gemeten in m/s dus dan is het 0,5mm per seconde

edit: even snel berekend heeft de maan een baan met een snelheid van ongeveer 172,6mm per seconde dan wordt 0,5mm opeens best veel

[Reactie gewijzigd door twizzle op 13 april 2019 00:48]

Dan zou ik nog een keer rekenen. De maan gaat met een snelheid van ruim 3600 km per uur om de aarde. Dus dat is ongeveer een kilometer per seconde.

Dan nog, door de inslag krijgt de asteroïde een andere baan, na verloop van tijd (dagen/weken/maanden) zal deze dusdanig uit z'n originele koers zijn geraakt als de diameter van asteroïde zelf.
Het is wel héél goed mikken wil je de asteroïde alleen maar een snelheidsvermindering geven, dan moet je de asteroïde PRECIES in het middenpunt van de te volgen baan raken, met PRECIES dezelfde rotatie als de asteroïde en mag er niks afbreken van de asteroïde want dan is de impact niet meer zuiver genoeg.

Je hebt gelijk dat je de rotatie van de asteroïde kunt veranderen, maar dat maakt voor de baan zo goed als niets uit. En dat betekent weer dat die rotatie geen gevolgen heeft voor het al dan niet raken van de aarde later. (Sowieso een non-issue voor deze test)

Als ik als ingenieur in een artikel in de krant of op een website lees "millimeter per sonde" en de context is snelheid, positie en massa, dan denk ik meteen: "haha, dom: daar moet natuurlijk millimeter per seconde staan!".
Heb jij dat niet?

Ik niet.
Mijn ogen zien "millimeter per sonde", maar het wordt meteen verwerkt als "millimeter per seconde"

[Reactie gewijzigd door CivLord op 15 april 2019 10:03]

Het is niet in absolute zin 1 millimeter verschil, het is een millimeter verschil per tijdseenheid. Ik haal uit andere reacties hier dat het om een koerswijziging gaat van een halve millimeter per seconde en niet per sonde. Dat is grofweg 20 meter per dag.

Ter voorbeeld: die foto recentelijk van dat zwarte gat kon een detail van 40 micro boogseconde waarnemen. De volle maan ter vergelijking is ongeveer 30 boogminuten in doorsnede bij een afstand van 400.000 kilometer, 100x dichter bij dan de asteroide in kwestie.

Als je zo vlug even de berekening doet op de achterkant van een bierviltje is het niet ondenkbaar dat we de technologie hebben om een verschil in baan te meten in de orden van grootte die worden geschetst in dit artikel.

Bierviltje klopt. De afstand van de kometen onderling is ongeveer 1 kilometer , dus de baan is ongeveer 6 kilometer. Een effect van 0.02 kilometer per dag is dus ongeveer 0.3% per dag. In een jaar betekent dat dat de kleine komeet één hele baan meer of minder draait, simpel gezegd.

Vacuum maakt niets uit. Het gaat over massa niet 'gewicht'.

Een vacuüm heeft geen invloed op massa of gewicht. Een object van één kilo op aarde blijft één kilo als deze in een vacuüm kamer staat op aarde. ' verhouding tussen 'Gewicht' en 'Massa' veranderd alleen onder de zwaartekracht. Op aarde 9.81 m/s2. 100n is 9.81kg op aarde. Op de maan, waar de zwaartekracht 1.62 m/s2 is, 1.62kg. massa gelijk. Gewicht niet.

Als we toch zo scherp zijn, wel kilogram inpv kilo Hé
Specifiek is het gewicht de normaal kracht die een massa op het oppervlak ondervind, dus het is niet de zwaartekracht maar de kracht die zorgt dat het object niet door de ondergrond heenbeweegt (=constraint force) tengevolge van zwaartekracht.

When you are correct, you are correct.

in dat geval : 100 n = 10.197 kg op aarde

Dat krijg je ervan als je even snel wilt reageren. Dan moet je inderdaad niet de verkeerde waarde vermenigvuldigen. Ook voor u

Alleen de asteroide is al gauw 10^8 keer zo zwaar als het projectiel. Bij een kogel en mens is die verhouding meer dan 10.000 keer zo klein (Een kogel weegt al gauw 10 gram en een mens meestal minder dan 100 kg)

Het is een halve millimeter per seconde. Wacht een dag en het verschil in afstand is bijna 50 meter. Dat is al beter meetbaar.

In de tekst staat: “Het gaat om de aanpassing van de baan van het object met ongeveer een halve millimeter per sonde.”

Een sonde is geen seconde. Elke sonde die inslaat veroorzaakt een aanpassing van de baan met een millimeter. Al lijkt me dat ook niet correct. De inslag veroorzaakt een aangepaste snelheid, niet enkel een eenmalige verplaatsing (er is geen frictie die de boel weer laat stoppen).

Ah. Verkeerd gelezen dus. Maar zo'n inslag kan een baan echt niet met maar één millimeter aanpassen inderdaad. Die hele baan wordt anders, en dat verschil hangt natuurlijk weer af van de plek in je baan. (bron: Kerbal Space Program)

Daarbij is een object wat in een richting gaat makkelijk van richting te veranderen haaks op de lijn van beweging. Daarbij meegenomen dat er wat minder wrijving is door een nagenoeg vacuüm in de ruimte geef ik het wel een goede kans. Ik neem aan dat ze er verder berekeningen op hebben losgelaten wat er aan kracht nodig is.
Daarbij is dit een test, dus elk resultaat is goed. Ook als er niets gebeurt.

En vanaf de Aarde denken ze een halve milimeter baan-afwijking te kunnen meten tussen objecten van 150 en 800m groot?

Het gaat om een verandering van een halve mm per seconde van de snelheid vd omloop baan van de kleine meteoor rond de grote meteoor. Na een paar dagen geeft een duidelijk verschil in de positie.

U hebt die gedachte gebaseerd op welke calculatie of waar denkt u dat NASA een vergissing heeft begaan in haar berekeningen?

Ik ga ervan uit dat NASA hun huiswerk gemaakt heeft en natuurlijk, dat gaan we gauw weten.

[Reactie gewijzigd door OxWax op 12 april 2019 19:24]

Onderschat bij 6km/s de kinetische energie van 5000kg niet.

Het gaat om de impuls m*v niet om de kinetische energie 0.5 m * v^2

Het gaat om beiden. Als je maar één van de twee behoudswetten toepast dan is je uitkomst niet eenduidig bepaald. Je moet de snelheid en richting van de komeet na afloop weten.

Nee hoor https://nl.wikipedia.org/wiki/Botsing_(natuurkunde). Behoud van impuls geldt altijd en kan je ook richting en snelheid mee bepalen. Uitkomst is daarmee eenduidig bepaald. Behoud van kinetische energie geldt alleen voor elastische botsingen. Dit zal zeker geen elastische botsing zijn.

Het mooie is dat zo'n asteroide met een rotvaart beweegt.... Een afwijking van een halve millimeter is dus een korte tijd later al een afwijking van centimeters en niet veel later meters, etcetera... Dus tamelijk gemakkelijk te meten....

500 kg ruimtevaartuig tegen een rotsblok van 150 meter groot. En vanaf de Aarde denken ze een halve milimeter baan-afwijking te kunnen meten tussen objecten van 150 en 800m groot? Heb er een hard hoofd in maar ben erg benieuwd!

Ja want jij weet precies wat voor apparatuur ze hebben om te meten, toch? En je weet de beperkingen etcetera. Je hebt vast gelijk. Ze doen maar wat. Ze gooien gewoon maar 69 miljoen dollar weg. Jammer dat jij het daar niet voor het zeggen hebt, dan was het goed gekomen.

de doormeter van de aarde is 6371km, als je wil dat een object ons mist moet je dus in het slechtste geval de koers met 3186km veranderen om een asteroide er net langs te laten scheren.
Als je weet dat de afstand tot de maan 385.000km is, dan zou je op die afstand een baanafwijking van 0.1% moeten veroorzaken. Tegen 6km/s zou je een kleine 18 uur op voorhand je sonde moeten afschieten om dat punt te bereiken. Afhankelijk van de snelheid van het target heb je dus veel meer tijd om een grotere afstand af te leggen, waardoor de afwijking nog veel kleiner mag zijn om een botsing te voorkomen. Daarbij komt nog dat je gerust meerdere en/of zwaardere sondes kan afschieten om de afwijking nog te vergroten.

[Reactie gewijzigd door dasiro op 12 april 2019 21:05]

Die koersverandering van 1 mm heeft natuurlijk nogal wat gevolgen over een totale afstand van 11 miljoen km. Laat het denken en rekenen maar aan de professionals over, no offense ;-)

Sterker nog, NASA geeft aan dat het zo makkelijk is dat zelfs amateur-astronomen het kunnen. Die kunnen de botsing zelfs live volgen. Nou ja, met 33 seconde vertraging, maar dat geld voor iedereen.

Hmm, ik weet niet waar Tweakers die halve mm per sonde vandaan haalt.
Nasa zelf zegt immers dit:

The collision will change the speed of the moonlet in its orbit around the main body by a fraction of one percent, enough to be measured using telescopes on Earth.

Het gaat dus om snelheidscorrectie die te meten is, er staat helemaal niets over mm of aanpassing van de baan.

Hmm, ik weet niet waar Tweakers die halve mm per sonde vandaan haalt.
Nasa zelf zegt immers dit:

[...]

Het gaat dus om snelheidscorrectie die te meten is, er staat helemaal niets over mm of aanpassing van de baan.

"It is estimated that the impact (...) will produce a velocity change on the order of 0.4 mm/s" https://en.wikipedia.org/..._Redirection_Test#Mission

In de tekst die je quote staat wel dat het gaat om een aanpassing van de baan (van de kleine meteoor rond de grote): "The collision will change the speed of the moonlet in its orbit around the main body" Zo werk dat met orbits: andere baansnelheid = ander baan.

[Reactie gewijzigd door BadRespawn op 12 april 2019 19:38]

Hoe groot is de kans dat als je een asteroïde niet beschiet, deze een bedreiging vormt? Volgens mij heel klein.

Het een van de argumenten die Elon Musk vaak gebruikt om naar Mars te gaan. We moeten snel een multi-planetary civilization ontwikkelen om de uitsterving van de mensheid te voorkomen, vindt hij. Een beetje vanuit het idee dat het niet uitmaakt hoe klein het risico is als de mogelijk schade maar totaal is.

Vanuit die redenering zou ook iedereen in God moeten geloven, want stel dat hij wel bestaat en jij gaat eeuwig naar de hel dan heb je totaalschade. Dat risico kun je niet lopen.

Het probleem is alleen dat we een oneindig aantal van dat soort bedreigingen kunnen verzinnen waar we ons dan tegen zouden moeten wapenen, wat eenvoudig niet doenlijk is. Het levert ook tegenstrijdig belangen op.

Een hedonist zou bijvoorbeeld kunnen redeneren stel dat er na dit leven niets komt, dan heb je de enige kans verprutst om maximaal te genieten. Dar risico wil je niet lopen.

Voor mijn gevoel hangt het allemaal met risicoperceptie samen en die is niet rationeel, omdat we de echte risico's maar moelijk kunnen schatten en het daarom erg afhankelijk is van de hoeveelheid aandacht we er aan geven en en de mate waarin we onze geest er door in beslag laten nemen.

Zo is de haai door films als Jaws nu uitgegroeid tot eeen groot gevaar. Ook de perceptie van gevaar voor opwarming door CO2 wordt sterk door de media beinvloed. Voor die er bang voor worden kan er geen aandacht genoeg voor zijn en dat heeft weer een zelfversterkend effect.

Ik denk dat aandacht voor het gevaar van komeetinslagen in diverse films geholpen hebben om deze missie mogelijk te maken. Ik betwijfel of het gebaseerd is op een gedegen risicoanalyse. Daarbij speelt nog een rol dat enige onzekerheid over de risico's nog meer onzekerheid en angst opwekt.

[Reactie gewijzigd door Elefant op 12 april 2019 18:40]

Ik denk dat je Musk verkeerd begrijpt. Hij zegt niet dat we per sé voor inslagen van hemellichamen naar Mars moeten. Als je dat wilt vermijden zijn er veel goedkopere manieren dan een beschaving op een andere planeet starten.

Zijn argument is, is dat er nu geen backup van de mensheid bestaat. Of het nu een meteorietinslag, of dodelijke ziekte, giga vulkaanuitbarsting, klimaatsverandering, of eender wat is, er is maar één plaats waar je de mensheid kan vinden en dat is een risico op zich. Je kan er naar kijken alsof we een diersoort zijn dat maar op één eilandje bestaat. Mooi en uniek, maar enorm kwetsbaar moest er een catastrofe op dat eiland gebeuren. Al is het maar een langzame catastrofe zoals klimaatsverandering, het zijn deze diersoorten die al om de haverklap sterven. Langs de andere kant heb je dieren die je op elk continent kan vinden. Er zijn weinig rampen die zulke diersoorten echt bedreigen.

Zo moet je ook Musk's Mars plannen zien. Als we echt een zelfstandige beschaving op Mars hebben, is er echt bijna niets dat de mensheid kan doen uitsterven. Dit gaat natuurlijk (waarschijnlijk) niet gebeuren in de komende 10, 20, 100 jaar, maar we weten ook niet of we binnen 100 jaar nog de mogelijkheid gaan hebben om die beschaving op Mars te starten. De grondstoffen op aarde zijn eindig, en we gaan er aan een serieuze vaart door. Aan dit tempo houden we het echt geen 1000 jaar meer vol. Musk's argument is dat we nu de mogelijkheid hebben om deze back-up van de mensheid te maken, dus het erg dom zou zijn om niet eens een poging te wagen. Als we nog 50 jaar wachten kan het zijn dat we onze kans verkeken hebben.

Dat argument houdt echt wel steek. Moest het morgen kunnen voor 10 euro, zou ik het zeker doen. Het zou zot zijn om het niet te doen. De vraag is dus vooral: hoeveel zijn we bereid om te betalen voor deze verzekering?

Goed punt.

Toch denk ik dat de som van externe dreigingen nog steeds heel klein is. De veruit grootste bedreiging voor de mens is het gedrag van de mens zelf, maar daar kan je niet van wegvluchten door naar Mars te gaan en evenmin zal dit de gehele mensheid uitroeien

Stel dat een van deze externe rampen gebeurt, komeetinslag of uitbarsten van een supervulkaan. Wat is dan de veiligste planeet om een schuilplaats te zoeken?

Antwoord: De Aarde!

Op Mars kan je ook alleen overleven door ondergronds te gaan. Op Mars ontmoet je daarbij de volgende voorzienbare problemen:

• Atmosfeer niet te ademen en te dun om mensen te laten vliegen
• Luchtdruk is extreem laag, bijna vacuum, gevaar decompressie (fijnstof bij sluizen?)
• grond giftig voor de mens, duur om te zuiveren
• Temperatuur -70°, kouder dan Siberie
• Geen biomassa aanwezig, dus ook geen bronnen van koolwaterstof als kolen, olie, aardgas
• Weinig genakkelijk winbare andere grondstoffen en energiebronnen
• afhankelijk van Zonnepanelen en kernreactors die steeds van de Aarde zullen moeten komen/li]
• Gemakkelijk winbaar water onzeker en transport lastig
• Zwaartekracht slechts 40% en potentieel gevaarlijk voor gezondheid
• Lange reis ernaar toe alleen al groot gevaar voor gezondheid (darmkanker)
• Microorganismen in ons lichaam muteren bij lage zwaartekracht, mogelijk al bij 40%
• Geen bescherming tegen kosmische straling aan het oppervlak
• Verwoestende zandstormen die wel een half jaar kunnen duren
• daardoor zeer fijn statisch geladen fijnstof dat overal tussen kruipt
• Door de afstand en kosten zullen mensen langdurig zeer dicht op elkaar moeten leven. Alle experimenten op dat gebied laten zien dat mensen dan gemakkelijk doordraaien.
• Experimenten op Aarde om een zelfvoorzienende biotoop te scheppen zijn vooralsnog mislukt
• De onvoorziene kleine problemen die er altijd zijn en daarom vaak het lastigst zijn. Zoals dat eeuwige rode licht buiten, misschien wordt je daar wil depri van, schimmelsporen, plantenziekten, onverwachte aandoeningen, etc

Aan de positieve kant kan je zeggen dat de planeet geschikt is voor Musks Boring company (Je moet ondergronds wonen en reizen) en hyperloop (lage luchtdruk is ideaal), die hij waarschijnlijk om die reden ontwikkelt. Net als zijn zonnepanelen want dat wordt een belangrijke energiebron. Zijn reusable rockets zijn ook geschikt voor lange afstand reizen op mars. Maar zulke gigantische projecten op zo een afstand opzetten is nogal wat. En wie zal dat betalen? Door de afstand nemen de kosten en risico's enorm toe.

Als het er omgaat om een deel van de mensheid te laten overleven, graaf dan maar een paar gangen op de Aarde en stop die vol met voorrraden en apparatuur nodig voor overleving. Op Aarde is het duizend tot miljoen keer gemakkelijker om dat te realiseren dan op Mars, ervan uitgaande dat het überhaupt mogelijk is. Want mogelijk kan de mens helemaal niet gedijen bij 40% zwaartekracht.

Ben ik dan tegen het Mars-project? Nee, ik vind dat er genoeg positieve gronden zijn voor de mens om de ruimte en andere planeten en manen te gaan onderzoeken. Zelf denk ik dat het misschien haalbaarder is om grote ruimteschepen te maken die kunstmatige Zwaartekracht opwekken door rotatie, later mogelijk door een planetoide uit te hollen en laten spinnen. Maar we moeten natuurlijk ergens beginnnen.

Ik zou zelf eerst op de Maan beginnen door onderkomens te bouwen in de enorme grotten in de kraters. Die hebben honderden meters doorsnede en zijn kilometers lang). Later in combinatie met een roterend ruimtestation waar de mensen op krachten kunnen komen van de lage zwaarterkracht. Of misschien kan je in de grotten een groot horizontaal reuzenrad bouwen waarin je aardse zwaartekracht kan genieten (door de lage zwaartekracht en ontbreken atmosfeer is de wrijving veel lager). Kantelbare gondels zo groot als kamers die vanzelf de juiste positie innemen bij elke draaisnelheid, lijkt me wel wat.

De lage zwaartekracht geeft het voordeel omdat je gemakkelijker op en neer kan kan peddelen naar ruimtestations en van de maan uit ruimterreizen kan ondernemen. De maan heeft ook water en de samenstelling is dezelfde als die van de Aarde. Je kan veel gemakkelijker reddingsoperaties opzetten als er wat misgaat. Astronomisch gezien kan Aarde en Maan bijna beschouwd worden als een dubbelplaneet, al ligt het draaipunt nog net binnen de Aarde.

Musk wil voor een echte planeet gaan, maar ik vrees dat de Mars nog steeds te klein is. Maar Musk is een hele intelligente man, en kan best zijn dat hij het allemaal beter bekeken heeft, hij kijkt echt heel ver vooruit. Je weet ook niet wat de Amerikanen stiekem allemaal al ontwikkeld hebben. Soms denk ik wel eens dat Musk Darpa technologie gebruikt.

[Reactie gewijzigd door Elefant op 16 april 2019 21:54]

Het een van de argumenten die Elon Musk vaak gebruikt om naar Mars te gaan. We moeten snel een multi-planetary civilization ontwikkelen om de uitsterving van de mensheid te voorkomen, vindt hij. Een beetje vanuit het idee dat het niet uitmaakt hoe klein het risico is als de mogelijk schade maar totaal is.

Zolang hij dat met zijn eigen geld doet en met geld van investeerders hebben jij en ik daar niet veel over te zeggen. Je haalt er God, CO2, Jaws en kometenfilms bij maar ik vind het geweldig dat op zijn minst iemand iets doet om ons een uitweg te geven. De aarde ZAL onleefbaar worden voor mensen, dat is geen stelling maar een statistische zekerheid. Kan over 200.000 jaar zijn of over een half uur.

Vanuit die redenering zou ook iedereen niet in God moeten geloven. Want stel dat hij bestaat en iedereen die in zijn bestaan gelooft naar de hel stuurt dan ben je de klos.
Kortom, met die redenering kun je niets.

Ik denk net dat dit Elefant zijn punt is. Doordat iedereen in iets anders gelooft, iets anders als dreiging ziet, etc valt hun oog ook op (enkel) de gevaren van dat geloof/overtuiging. Uiteraard is voor de doomsday guys een ruimteafweersysteem belangrijk. Voor de christen heeft dit dan weer helemaal geen belang aangezien God ons zal redden. Zoals Elefant dan ook aanhaalt is het zeker zo belangrijk te kijken naar de reële risico's en de kosten/baten te vergelijken. Dit laatste zal zeker een van de redenen zijn van Nasa om SpaceX te gaan kiezen omdat een re-usable rocket nu eenmaal serieus de kosten drukt en er al sneller mensen overtuigd kunnen worden dit te realiseren.

Ik denk niet dat deze missie in de reusable configuratie zal vliegen

De Booster kan gerust reusable zijn.
De payload zal inderdaad maar 1 maal gebruikt kunnen worden ;-)

als ik de " handleiding" erop naaleest ben ik van mening dat de hel een stuk leuker zal zijn dan de hemel.
stel je voor: tot de einde der tijden opgescheept zitten met al je famillieleden, das niet de hemel zoals ik het me inbeeld.
zoizo is de uitbater van de hel een stuk leuker, eerlijker en minder jaloers of kinderachtig.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Gok_van_Pascal

Het een van de argumenten die Elon Musk vaak gebruikt om naar Mars te gaan. We moeten snel een multi-planetary civilization ontwikkelen om de uitsterving van de mensheid te voorkomen, vindt hij. Een beetje vanuit het idee dat het niet uitmaakt hoe klein het risico is als de mogelijk schade maar totaal is.

Dat is op zich lang geen slecht idee. Ik hoor de laatste tijd steeds vaker de theorie langskomen dat de dinosaurussen toch al op het punt stonden om uit te sterven ten tijde van Chicxulub (waardoor het niet helemaal eerlijk is om te zeggen dat ze door de inslag zijn uitgeroeid), maar dat verandert niets aan het feit dat die inslag overduidelijk heeft plaatsgevonden, dat er geen enkele reden is waarom dat niet nog een keer kan gebeuren en dat het "helemaal niet goed" zou zijn voor de mensheid als die volgende inslag komend jaar plaats zou vinden.

Daarnaast zijn er ook andere redenen om naar Mars te gaan. Juist omdat het zo ver weg is, moeten we heel zuinig omgaan met allerlei materialen; het water aan boord zal bijvoorbeeld voor 100% gezuiverd moeten worden tot drinkwater; als je "slechts" 99% haalt (en 1% moet lozen), dan moet je zo'n idiote hoeveelheid water meenemen dat je capsule simpelweg veel te zwaar wordt en we geen raket hebben die dat ding kan lanceren. Daarnaast moet de zuivering ook energie-efficiënt, want je hebt alleen zonnecellen als energievoorziening. Maar zodra dat soort technologie eenmaal bestaat, dan kunnen we die ook in alle waterzuiveringen op Aarde gebruiken, dat zou een enorme winst zijn. Dezelfde redenatie geldt ook voor bijvoorbeeld het produceren van voedsel.

Vanuit die redenering zou ook iedereen in God moeten geloven, want stel dat hij wel bestaat en jij gaat eeuwig naar de hel dan heb je totaalschade. Dat risico kun je niet lopen.

Daar heeft... ehm, telt George Carlin als "een grote filosoof"? ooit over nagedacht en die kwam tot de conclusie dat het probleem niet zozeer is dat je niet in God gelooft, maar dat je in de verkeerde God gelooft. Er zijn nogal wat Goden en een heleboel daarvan houden niet van "concurrentie": als je in een andere God gelooft, dan ga je net zo goed naar de hel / onderwereld / whatever. Dus tenzij je net precies goed gokt ben je sowieso de sjaak.

Het probleem is alleen dat we een oneindig aantal van dat soort bedreigingen kunnen verzinnen waar we ons dan tegen zouden moeten wapenen, wat eenvoudig niet doenlijk is. Het levert ook tegenstrijdig belangen op.

Die tegenstrijdigheden zie ik niet? Rekening houden met een epidemie van "builenpest 2.0" en proberen ons daar zo goed mogelijk op voor te bereiden is niet strijdig met het zoeken naar rotsblokken van het formaat "dino killer" die op ramkoers met de Aarde liggen en het ontwikkelen van een methode om dat te voorkomen. (Ja okee, je kunt geld maar één keer uitgeven, maar deze projecten kosten, relatief gezien, erg weinig geld en zijn nauw verwant aan ander onderzoek, waardoor de resultaten ook op andere plekken gebruikt kunnen worden, ook zonder armageddon. DART is bijvoorbeeld niet bepaald geavanceerd en het is niet alsof de Falcon ontwikkeld is alleen maar om dit ding te lanceren.)

En okee, het is inderdaad ondoenlijk om ons tegen elk rampscenario te beschermen, maar hoe meer hoe beter toch? Lang niet alle ziektes kunnen we verslaan, maar we doen ons uiterste best om voor zoveel mogelijk ziektes een vaccin te ontwikkelen en als dat niet lukt, een geneesmiddel. Zelfs als we geen garantie hebben dat we élke inslag op tijd aan zien komen en zelfs als we geen technieken hebben om élke voorspelde inslag te voorkomen, dan nog lijkt het me een prima idee om de bedreigingen waar we wel iets tegen kunnen doen ook inderdaad af te weren.

Voor mijn gevoel hangt het allemaal met risicoperceptie samen en die is niet rationeel, omdat we de echte risico's maar moelijk kunnen schatten en het daarom erg afhankelijk is van de hoeveelheid aandacht we er aan geven en en de mate waarin we onze geest er door in beslag laten nemen.

Van de ene kant klopt dat helemaal, maar ik ben het niet met je eens dat "we kunnen het risico niet exact uitrekenen" zou moeten betekenen "dan doen we er dus ook helemaal niets aan". Denk eraan dat we op dit moment heel weinig tijd, geld en grondstoffen (van de wereldwijde voorraad) besteden aan het zoeken naar mogelijk gevaarlijke objecten en het bouwen van verdedigingsmechanismen.

Ik denk dat aandacht voor het gevaar van komeetinslagen in diverse films geholpen hebben om deze missie mogelijk te maken.

Als films een grote rol zouden spelen, dan hadden we dit al vele jaren geleden gedaan, vlak na Armageddon en Deep Impact. We hebben recent toch geen block busters gehad over inslagen die de mensheid uit zouden roeien?

Daarbij speelt nog een rol dat enige onzekerheid over de risico's nog meer onzekerheid en angst opwekt.

Wat betreft het opwekken van angst heb ik niet het gevoel dat paniek over mogelijke inslagen echt een probleem is. Maar juist als onzekerheid over risico's voor angst zorgt, dan is de beste aanpak toch om die onzekerheid te verminderen? Stel dat NASA, ESA, JAXA, Roskosmos en co zouden kunnen zeggen "we kunnen elk object dat groot genoeg is om de mensheid uit te roeien gegarandeerd minimaal X jaar van tevoren aan zien komen en in X jaar tijd kunnen we de koers ver genoeg wijzigen dat ie de Aarde mist", dan is dat toch een stuk beter dan het huidige "we doen ons best, maar we kunnen geen enkele garantie geven over wanneer we objecten detecteren; de volgende dino killer zou morgen in kunnen slaan" in combinatie met "zelfs als we een inslag ver van te voren voorspellen, dan nog hebben we geen garantie dat we de baan genoeg aan kunnen passen, want zo'n missie hebben we zelfs nog nooit geoefend"...?

Het gaat er om dat we iets kunnen doen als zo'n stuk steen wel een bedreiging vormt. Beter voorbereid dan niet.

Overigens, er komt genoeg puin op ons af, gelukkig hebben we een paar natuurlijke barrières in de vorm van planeten, maan en atmosfeer om de schade te beperken.

Hoe realistisch is dat überhaupt?

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Meteoroïde_bij_Tsjeljabinsk Dat was nog een kleine meteoor. En juist dat is het beangstigende. Op zijn best zou deze een doorsnee hebben gehad van 17m en die ga je echt niet zien op grotere afstand. En met die snelheid ben je ook praktisch te laat om in te grijpen.

Als techniek is het interessant om eventueel mee te reizen naar eventueel andere planeten,
maar om de baan te breken is zeer twijfelachtig. De krachten zijn niet te bevatten.

Ik denk dat we er vanuit mogen gaan dat we die ook in de toekomst aan gaan zien komen. De techniek staat immers niet stil.

En al is de kans maar 0.001%, extrapoleer dat over tijd heen en de kans wordt 99,99999%

En wat jij niet kan bevatten moet nog steeds getest worden.

[Reactie gewijzigd door RoamingZombie op 12 april 2019 18:30]

maar om de baan te breken is zeer twijfelachtig.

Als op voldoende grote afstand de baan vd meteoor een kleine afwijking krijgt (net ff wat anders dan de "baan breken") geeft dat tegen de tijd dat het ding bij de Aarde is een grote afwijking.

Maar zo'n kleine meteoor is niet zo'n probleem, die hoef je niet per se van baan te veranderen... Ja, tuurlijk, vervelend voor de mensen die gewond geraakt zijn, maar dat is niet waar het hier om gaat. We denken hier meer aan planetkillers (waarbij we natuurlijk eigenlijk bedoelen mankind killers, de planeet overleeft het meestal wel). Zoiets als waar de dinosaurussen het mee aan de stok kregen (it happened once, it can happen again). Of je zo'n kleintje aan kunt zien komen doet dus niet ter zake.

Hoe realistisch is dat überhaupt?

NASA gebruikt de term "city killer". Vanaf zo'n 100 meter kan een zo'n brok steen een stad wegvagen. En dan heb je het waarschijnlijk over zo'n 25000 objecten in de binnenste regionen van ons zonnestelsel - je kunt dat aantal redelijk afschatten op grond van de verdeling in grootte. Van die 25000 weten we van 8000 de baan, en 0 daarvan vormen een bedreiging in deze eeuw.

Verder dan een eeuw vooruitrekenen lukt alleen niet. We weten de banen niet nauwkeurig genoeg om te bepalen of Jupiter die banen gaat afbuigen, en als dat gebeurt dan is het resultaat vrij onvoorspelbaar.

Hoe kleiner, hoe groter de relatieve impact is wanneer je er een raket tegen aan schiet.

Dus je ontdekt hem wel later, maar de baanafwijking die je veroorzaakt is ook veel groter - mits je nog tijd hebt om 'm te raken

Tussen Tunguska (1908) en Chelyabinsk (2013) zit er een eeuw. Chelyabinsk was 20 meter doorsnee dus een statistische kans eens om de 60 jaar volgens wikipedia en de statistische frequentie dat er een didymoon inslaat is eens om de 16000 jaar. bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Impact_event

Heel erg klein zelf maar ja wel mogelijk dus, Hoe waren de dino's ook alweer uitgestorven?

Hoe groot is de kans dat als je een asteroïde niet beschiet, deze een bedreiging vormt? Volgens mij heel klein.

Klopt, maar de gevolgen van een inslag van een grote meteoor zijn desastreus. Kleine kans maar groot risico, dus het zou wel prettig zijn als dat kan worden voorkomen.

Oh grappig, heb laatst de serie “salvation” op netflix gekeken, aanrader! Gaat toevallig precies over dit, helaas wel nog maar 2 seizoenen

En meer komen er ook niet helaas. Hij is na seizoen 2 gecanceld.

Wel knap dat ze in twee seizoenen de aarde weten te redden.

gecanceld dus de aarde wordt niet gered

En DAT is dus een reden waarom ik series pas kijk als ze klaar zijn. Salvation hoef ik dus niet te kijken omdat deze een open einde heeft.

Was sarcasme hoor, ik heb al +30 jaar TV abo meer (wel TV uiteraard)
Heb de serie niet gezien

[Reactie gewijzigd door OxWax op 13 april 2019 00:06]

Noooooo :((((

Dat zag er leuk uit. Ik heb geprobeerd de serie te kopen (op BluRay), maar kan het niet in Nederland.

AmazonPrime in de US heeft hem, maar niet in Nederland. Dus dit kan alleen door ook een Netflix abonnement af te sluiten?

Oei geen idee, miss is hij te torrenten?

Het gaat erom dat er ooit wel eens een asteroïde om ramkoers met de aarde kan komen. Met zo'n Deep Impact-achtig scenario in gedachten is deze missie in feite op touw gezet.

Nu nog het object een hoge rotatie snelheid geven en dan hebben we het ergens over

Sorry, Epstein drive is nog niet uitgevonden...