Mijn
persoonlijke mening hier over:
Net omgekeerd, het probleem bij closed source is nou juist continuïteit. Bedrijf gaat failliet of stoot product af of stopt ondersteuning en je bent als overheid de sjaak. Hoeveel overheden gebruiken nog Windows XP omdat ze daar ooit maatproducten voor hebben gemaakt? Meer dan je denkt. Overheden denken niet in termen van jaren maar vele decennia en gegevens moeten leesbaar blijven. Er zijn al grote hoeveelheden gegevens verloren gegaan omdat de gegevens niet meer benaderbaar zijn.
Open Source heeft juist bewezen voor continuïteit te zorgen. Het is namelijk helemaal op continuïteit gebouwd. Libre Office heeft juist aangetoond dat Open Source zich ook kan verweren tegen een vijandelijke overname die het pakket laat verkommeren. Dan wordt het geforkt en gaat het onder een andere naam gewoon verder. En ook hele oude, weinig gebruikte formaten blijft LO nog steeds ondersteunen. En het bijzondere is dat Open Source dit allemaal weet te doen zonder enige steun van overheden. Met steun van overheden gaat Open Source pas echt leven.
Open Source hoort wat mij betreft juist thuis in de niet-commerciële sector. In de commerciële sector werkt zij eerder vrije marktverstorend. Dat het monopolies kan breken is waar, maar dat leidt tevens tot op Open Source gebaseerde monopolies met verdienmodellen die de klant juist zijn rechten ontneemt. Public Domain software is bedoeld voor het publiek domein, dat wil zeggen de overheid en kleine niet commerciële gemeenschappen.
De overheidssector hoort namelijk gedreven te worden door lange termijn algemeen belang, waar de partijen in de private sector primair korte termijn zelfverrijking (winst) zoeken. In een verstandig systeem wil je die twee zo veel mogelijk gescheiden houden. We zien al decennia waar de privatisering van de overheidssector toe leidt. Het algemeen belang wordt steeds verder ondergraven en vriendjespolitiek leidt tot aanbestedingen van vette overheidscontracten, die weer de vrije markt ondermijnen. In de VS is het nu zover dat het land permanent in oorlog is om het industrieel militaire complex te voeden. Pas geleden is een waarschuwing gegeven dat na 4 jaar geen oorlog voeren de voorraden te hoog oplopen. Ze moeten weer gaan schieten. Welk land zullen we nu overvallen?
In Nederland kunnen we aan de voortdurend mislukkende IC-projecten zien hoe politiek +ambtenarij + bedrijfsleven de geldstroom in stand houden. Dit soort corruptie is onvermijdelijk zodra je de twee sectoren laat vermengen.
Ik vind dat deze discussie niet moet worden gevoerd op basis van kostenvoordelen, hoewel die enorm zijn zodra zoiets eenmaal op de rails staat. Ook niet op basis van huidige voor- of nadelen, omdat alles radicaal verandert als overheden Open Source gaan omarmen. Maar op basis van principes die een gezonde staat moeten waarborgen. De overheid moet zich immers door altruïstische lange termijn doelstellingen laten leiden, ook als dit meer geld kost. De praktijk toont echter het tegendeel. Zo heeft het privatiseren van gevangenissen in de VS tot een sterke lobby geleid en het opsluiten van waanzinnig veel mensen (een kwart van de gevangenen op Aarde).
Het idee van de EU is lovenswaardig, en het zou logisch zijn om daar dan in Brussel eerst mee te beginnen en het dan naar de landen uit te breiden. Of dat gaat gebeuren is de vraag. Onze systemen zijn geen echte democratieën maar partijoligarchieën waarin partijen hun belangengroepen dienen, die slechts voor een klein deel hun kiezers zijn. Algemeen belang dienen komt in dit systeem op de tweede plaats. Wie de grootste partij wordt kan zijn achterban
spekken dienen (In dit systeem draait alles om de verpakking in de juiste woorden). Lobby's bewerken het partijbestuur en leden om hun agenda door te drijven. "Volksvertegenwoordigers" veranderen weer in lobbyisten in dit systeem.
Daarom kan naar mijn mening een meerpartijsysteem eigenlijk geen goede democratie zijn. Je ziet dat de factor kapitaal in macht ver oververtegenwoordigd is ten opzichte van de factor arbeid. Dat haalt het hele idee van één persoon, één stem, dus evenredige vertegenwoordiging in praktijk onderuit. In een ideaalgeval kan het even democratisch zijn. In praktijk wordt je geregeerd door (wisselende coalities van) partijklieken die hun achterban dienen. In mooie bewoordingen tonen ze zich graag idealistisch, in daad is het vaak een ander verhaal.
De situatie is verergerd door het gepolder waarin handjeklap een breed verschijnsel is geworden. Overigens is het wel positief om te zien dat Sigrid Kaag nu de ernst inziet van een steeds verder afkalvend vertrouwen in de politiek en afstand neemt van VVD en CDA die eindeloos op dezelfde toer willen doorgaan. Ook goed dat Pieter Omzigt de deur achter zich dicht heeft getrokken en geen zin meer heeft zich te laten inpakken. Het ontbreekt niet aan kundige en eerlijke mensen, maar het is het systeem zelf dat leden corrumpeert door ze voor of achter een partijwagen te spannen.
Volgens mij kan je alleen een getrouwe afspiegeling van de bevolking realiseren in een éénpartijsysteem waarin intelligente mensen uit alle lagen in verhouding vertegenwoordigd zijn. Via getrapte verkiezingen kunnen leden dan steeds afgevaardigden kiezen uit hun midden tot de hoogste ambten. In zo een systeem kan de partij een lange termijn politiek uitstippelen die alle bevolkingsgroepen dient.
In China zie je dat in de meerjarenplannen. In tegenstelling tot hier worden die plannen netjes uitgevoerd en de doelen op tijd behaald doordat ze rusten op een partijbrede en daarmee ook maatschappijbrede consensus waarbij alle belangen worden gediend. Het idee dat je minderheden moet dienen omdat democratie anders "een dictatuur van de meerderheid" is, is een van die westerse ideologische waarheden. Minderheden dienen is juist de dictatuur van minderheden, waarbij de meerderheid het nakijken heeft.
Laten we nu naar Europa kijken waarin de EU een centraal orgaan is geworden. De Europese commissie komt nu met een goede voorzet, maar twee beren liggen op de weg. Een: Landen zullen zich dit niet dwingend laten opleggen, omdat hun politiek verweven is met de belangen van het bedrijfsleven. Twee: een eventueel wetsvoorstel wordt door het gelobby van corporaties dusdanig aangepast dat hun belangen worden veilig gesteld en er in praktijk vaak weinig veranderd. Want ook de EU is zelf een brede oligarchie.
Het goede van oligarchie is dat het erg stabiel is. Dat maakt echter ook dat ze de meest vreselijke dingen kan doen zonder in te storten. Of het nu de verarming is van grote delen van de bevolking of de meest onmenselijke oorlogen, het komt er met vlag en wimpel doorheen. Maar daarmee is het ook een systeem waarbinnen corruptie eindeloos kan doorgaan, totdat de meest mensonterende situaties zijn ontstaan.
Nadat na de industriële revolutie het systeem zijn dieptepunt had bereikt (Gemiddelde levensverwachting van de Duitse arbeider daalde naar 30), zijn er twee wegen bewandeld. In sommige landen heeft men geprobeerd een ander systeem te ontwikkelen, en in andere landen heeft men het systeem van binnenuit proberen te hervormen, de zogenaamde sociaaldemocratie. De sociaaldemocratie is vrij snel weer gecorrumpeerd en heeft het maar een paar decennia volgehouden en de afbraak van rechten en welvaart van de gewone burger is daarna weer ingezet, waarbij de macht van het kapitaal steeds meer is gaan concentreren.
Een alternatief systeem opzetten is in de meeste landen mislukt. Soms omdat er een partijkliek ontstond met een dictator die ook niet democratisch was, maar in de meeste gevallen omdat eerst Nazi-Duitsland en later opvolger VS deze landen de oorlog hebben verklaard en er alles aan deden en doen om ze te ondermijnen en neer te halen (Hoe kan een jong plantje groeien in zo een vijandelijke omgeving?). Het idee van een echte democratie zien de rijken als een groot gevaar voor hun macht. Ze willen hun paternalistische systeem juist wereldwijd opleggen aan de volkeren.
Dat zien we nu ook weer. China heeft een heel succesvol alternatief systeem ontwikkeld, het beste systeem dat de Chinezen ooit gekend hebben. Maar nu China zich weigert te ontwikkelen richting partijoligarchie moet het neergehaald worden. Uit WW1 en WW2 weten we dat het grootkapitaal bereid is daarvoor hele volkeren op te offeren. Immers zijzelf zitten altijd hoog en droog. Hoeveel grootkapitalisten die steenrijk geworden zijn van de oorlogen die ze zelf in gang hebben gezet, zijn ooit gestraft voor hun misdaden?
Helaas, in de oligarchieën wast de ene hand de andere en het volk is uiteindelijk steeds het kind van de rekening. En reële invloed op de besluitvorming heeft het niet. Door middel van propaganda wordt het warm gemaakt om zich achter voorstellingen te scharen die een rechtvaardiging zijn voor oorlogen of verdere verarming. Waar in een echte democratie de overeenstemming tussen wil van het volk en besluitvorming wordt bereikt door een democratisch bestuur dat doet wat het volk wil, daar wordt in een oligarchie de overeenstemming bereikt door de mening van het volk te manipuleren richting beleid. Dat heeft de aanschijn van democratie, maar is het omgekeerde.
Niettemin zitten wij vast aan dit systeem, omdat het neerhalen van een systeem zoveel ontwrichting brengt dat weinigen dat op hun geweten willen hebben. Zo een systeem moet eerst weer helemaal doorrotten tot het zo onverdraaglijk wordt dat de volkswoede niet meer te beheersen valt. En of daar dan weer een beter systeem uitgroeit is een kansspel en vaak kan zo een beter systeem pas met veel vallen en opstaan worden bereikt.
Het probleem is dat intellectuelen nu eenmaal de aandrijvers zijn en intellectuelen het gewone volk geen stem willen geven in de besluitvorming, maar er liever vaderlijk over willen regeren. En daarmee is de grondslag voor de volgende corrumperende oligarchie weer gelegd, hoe nobel de aanvankelijke intenties ook zijn. De meest verderfelijke maatregel is wel geweest om de studiebeurzen af te schaffen en studenten zo onder druk te zetten dat ze nauwelijks tijd meer hebben om zich met politiek bezig te houden, waarmee de politiek sociale vernieuwingsdrift is dood gebloed.
China laat echter zien dat het volk juist uitstekend zijn eigen zaakjes kan beheren. Daarbij zijn ze wel zo slim om het staatsexamen als selectiemiddel te gebruiken, een goede praktijk die ze overgenomen hebben uit het oude keizerrijk. Ze nodigen leerlingen met de beste cijfers uit om partijlid te worden. Zo hebben ze briljante bestuurders opgekweekt die veel meer een meritocratie vormen dan de old-boys-netwerken die in onze contreien elkaars ruggen krabben en met dedain neerkijken op het volk. Niet dat hier geen goede bestuurders tussen zitten, maar ze worden voor de kar gespannen van partijbelang, niet algemeen belang. Dat is het echte probleem. Pieter Omzigt laat zien wat een tegenwind je krijgt als je je daar niet door wil laten leiden.
Wij leven hier sterk in een ideologie waarin goede bedoelingen leidend worden gemaakt. Dat het bij de uitvoering dan toch mis gaat is bijzaak. Aan evaluatie doet men nauwelijks. Op naar het volgende hooggeprezen plan. Goede bedoelingen zijn een diepe insteek in ons denken die verankerd ligt in het geloof.
Neem deze parabel. Een vader vraagt zijn oudste zoon om het land te gaan bewerken. Deze zegt nee, maar doet het later toch. Dan vraagt hij het zijn jongste zoon. Die zegt ja, maar doet het niet. Daarop vraagt Jezus aan zijn leerlingen welke zoon de vader recht heeft gedaan. De leerlingen zeggen de oudste zoon. Maar Jezus zegt dat de hoeren en tollenaars dan nog eerder het paradijs zullen bereiken dan zij. Ofwel het gaat er niet om wat je doet, maar de intentie. De jongste zoon had de goede intentie. Hij wilde zijn vader dienen.
Daar kun je vraagtekens bij zetten. Het is normaal om geen zin te hebben, en de oudste zoon uit dat oprecht. Maar hij overwint zijn tegenzin en gaat toch helpen. Dat zal eerder uit nobele motieven zijn dan berekening (want waarom heeft hij dan geen ja gezegd?). De jongste zoon praat zijn vader eerder naar de mond, want hij vervalt daarna in zelfzucht. Waaruit spreekt het Hart nu meer, de woorden of de daden? Hoe toon je je goede wil?
En dat is nu precies wat we in ons systeem zien. Politici die prachtig oreren en er zelf in gaan geloven, maar ondertussen de welvaart en rechten van hun volk steeds verder uithollen. Maar boos mag je daar niet over worden, want het is allemaal met goede intentie gedaan.
Het probleem daarbij is dat dit rust op het idee dat de mens in de grond slecht is en je niet meer dan een intentie van hem mag verwachten. Hij is immers slecht en ook al bekeert hij zich tot God, hij heeft eindeloos vergeving nodig voor zijn mislukkingen, die hij ook krijgt. De geest was sterk, maar het lichaam was weer eens zwak, heet het dan. Maar oordeel niet, want zijn wij niet allemaal zondaars?
Ofwel het falen zit in dit denken al ingebakken. En zo gaan onze elites knoeiend de geschiedenis door zichzelf vergevend voor hun eigen misdaden en vergeving eisend van het volk. Want God heeft ons vergeven, dus mogen jullie niet achterblijven. En als jullie lijden? Lijden is de weg naar de Hemel. Hier op Aarde mag je geen vrede verwachten, alleen in de Hemel. Daarin ligt jullie bevrijding.
Waar het op neerkomt is dat wij een systeem hebben geschapen dat heel sterk op een ideologie rust, die zichzelf superieur acht, maar wel de elite dient en het volk tot schapen maakt die zij mogen scheren als dank voor het hoeden. En nogmaals, de bestuurders kunnen wel degelijk heel integer zijn, als zij capabel zijn en door sterke morele overtuigingen worden geleid om goed te doen. Maar eerlijke mensen dienen het systeem, het systeem dient niet de eerlijke mensen. Dat is wat Pieter Omzigt weer eens laat zien.
Hoe gek het ook klinkt, je wil een systeem niet afhankelijk maken van de intenties van mensen. Want ook zelfzuchtige mensen twijfelen niet aan hun goede intenties. Iemand als Donald Trump ziet zichzelf als de redder van de natie met zijn opgeblazen ego. En fundamentalisten moorden er al eeuwen met hartenliefde op los om hun God te dienen. Nee een systeem moet gewoon gestuurd worden door de belangen van alle groepen in de samenleving en dat kan alleen door ze evenredig een stem te geven, niet door daar een theoretische mogelijkheid voor te scheppen.
Wat me opvalt in China is dat ze daar juist wel een systeembrede (holistische) aanpak weten te realiseren waarbij ze belangen van het gewone volk prima weten te paren aan economische ontwikkeling en enorme investeringen in een betere leefomgeving (zoals in korte tijd een woestijn ter grote van Frankrijk herbebossen). In het westen krijg ik sterk het idee dat er eigenlijk geen chauffeur aan het stuur zit, maar dat alles bepaald wordt door wisselwerking van grote belangengroepen en gebeurtenissen die zich voordoen.
Het plan van de Europese commissie is best goed, en ik kan het waarderen, maar het is geen vijfjarenplan zoals in China. Ik heb dan zoiets van, prima maar laat eerst maar eens zien. Want mooi gekleurde balletjes opgooien en daar weer wat subsidie aan hangen, kunnen ze heel goed in Brussel. Maar binnen afzienbare tijd concrete resultaten bereiken valt ze moeilijker. Want een oligarchie is een stroperig geheel en Brussel kan alleen opleggen wat de landelijke elites voordelig vinden.
Maar de intentie is goed. Nu nog de realisatie.
In Rusland zeggen ze in de volksmond:
Bidden is goed, maar je mag ook af en toe zelf wel iets goeds doen.
[P.S. ik twijfel niet aan de verheven Geest van Jezus, die leeft wel degelijk in zijn goede volgelingen, wel of zijn woorden drie eeuwen lang de invloed van Joodse en Romeinse machthebbers ongeschonden hebben doorstaan]
[Reactie gewijzigd door Elefant op 9 september 2021 22:30]