Sony breidt gameadaptaties uit met Helldivers en Horizon Zero Dawn-films

Er zijn wel meer verschillen. In Pocahontas gaat een goede soldaat dood, in Avatar, haar vader. Maar het basisplot is identiek.

Bij films is een "visueel orgasme" alleen niet genoeg om de entertainmentwaarde te behouden

Te 'behouden' inderdaad:

Avatar was een megapopulaire film, ondanks dat het verhaal compleet onorigineel was. Het was een grafisch hoogtepunt. Zelfde met Titanic. Een slap romantisch verhaal dat zich op een boot afspeelde. Man komt per ongeluk op een boot. Wordt verliefd op de dochter van een elitaire huppelkut. De pleuris breekt uit. Man gaat dood. Einde verhaal - Letterlijk niks meer dan dat. De rest was vulling. De film was voor z'n tijd fantastisch. Ook hielp het dat de protagonisten heel mooi waren. (Kate en Leo waren heel populair in die tijd).
De films zullen relatief weinig opnieuw bekeken worden, nu de hype ver van over is. Films die vaker opnieuw bekeken worden (dus die wel hun entertainmentwaarde behouden hebben), zijn vaak films met boeiende karakters en/of een goed plot.


En nu komen we op een heel interessant gegeven.
Wanneer zijn de reviews geschreven, door wie en met wat als doel?

Toen Harry Potter 2 uit kwam, waren de eerste reviews "Harry Potter heeft z'n magie verloren" (bekt lekker, en het was een deel twee van een film.) Totdat bleek dat het publiek de tweede film beter vond dan de eerste, en toen waren die 'slechte reviews' snel verwijderd. (de reviews waren waarschijnlijk al geschreven voordat de reviewers de film hadden gezien.)


Bij games is het eigenlijk niet anders. Kijk naar de populariteit van 3d-shooters, race games, sport games. Vaak grafisch heel mooi, maar geen noemenswaardig plot. Aan de andere kant van het spectrum zien we een gigantische populariteit van simpel geanimeerde games (Roblox, Stardew Valley, Minecraft).
En alles daar tussenin.

Wat we hier zien gebeuren, is dat het een, het ander compenseert. Als de gameplay subliem is, maakt het grafische minder uit. Niet ieder (sub)genre heeft grafische perfectie nodig om goed te zijn. Een serieuze race-game zonder grafische souplesse is kansloos. Mario Kart is grafisch beperkt, maar heel populair.


Mijn conclusie is:
Grafische souplesse is niet noodzakelijk, maar het moet dan ook niet gepoogd worden. Je moet niet met weinig budget een actie/scif-fi/fantasy film/spel maken waar je visueel afhankelijk bent van de grafische effecten.
Als je game film/game afhankelijk is van verhaal/gameplay, dan moet dat als een huis staan. De rest is minder essentieel.

Wat je overigens in de praktijk wel ziet gebeuren, is dat titels (films of games) die afhankelijk zijn van grafische souplesse, niet de test der tijden doorstaan, waar films/games met een goede vibe/gameplay dit wel houden. Dit heeft denk ik te maken, met het feit dat het grafische aspect makkelijker/extremer verouderd kan raken, dan een goed verhaal/goede gameplay.

Mijn ultieme voorbeeld hierin is altijd, de eerste versie van The Exoscist (uit 1973). Die film is nog steeds spannend als je hem nu zou kijken. Tot de momenten dat Regan haar hoofd ronddraaid (360 graden) en die groene prut uitkotst. (de enige noemenswaardige special effects voor die tijd in de film.) Als ze die er op een goede manier uitknippen heb je een heel goede film.