Bij Tweakers werken de meesten met Windows, hier en daar wordt macOS gebruikt en ook Linux is vertegenwoordigd. Chrome OS, technisch gezien ook een Linux-distributie, wordt op de werkvloer door niemand gebruikt, terwijl het besturingssysteem in de afgelopen jaren flink in ontwikkeling is geweest. Ik neem daarom de proef op de som, laat voor een week Windows en macOS achter me, en ga met Chrome OS werken. Ik ga kijken of het besturingssysteem dat eigenlijk voor simpele hardware is bedoeld, anno 2017 genoeg biedt voor het uitvoeren van mijn werk als laptopreviewer.
Inloggen
De eerste stap in het gebruik van Chrome OS is inloggen met je Google-account. Zoals het een internetgebruiker in 2017 betaamt, bestaat mijn wachtwoord uit 24 willekeurige tekens en is het opgeslagen in een passwordmanager. De eerste keer is inloggen dus een kwestie van het zorgvuldig overtikken van je wachtwoord. Sinds Chrome OS 40 kun je, op die eerste keer inloggen na, je Android-telefoon gebruiken, die jou via bluetooth authenticeert. Dat is een topoplossing, want nu hoef je alleen je telefoon te ontgrendelen om je Chromebook te kunnen gebruiken. Bluetooth moet daarvoor wel aanstaan, maar de minieme impact op de accuduur is minder erg dan het intikken van dat lange wachtwoord.
Het systeem werkte niet altijd even goed; in mijn geval ging het mis toen ik twee Chrome OS-apparaten naast elkaar had staan, waardoor ik toch weer mijn wachtwoord moest invullen. Dat kwam een paar keer voor en aan het eind van de week kende ik alle 24 wachtwoordtekens dan ook uit mijn hoofd. Het systeem wordt ongetwijfeld nog verbeterd, want het verkeert op dit moment nog in de bètafase.
Het vorige (links) en het nieuwe inlogscherm
/i/1305285986.png?f=imagenormal)
Ben je ingelogd, dan schotelt Chrome OS je een opgeruimd bureaublad voor, met onderaan de ‘plank’, ofwel de taakbalk in Windows-jargon. Het geheel ziet er heel eenvoudig uit en ik vraag me op dat moment, net na het inloggen, af of ik het wel een dag, laat staan een week volhoud op dit uitgeklede besturingssysteem. Het feit dat het licht en eenvoudig is, is echter het hele bestaansrecht van Chrome OS. Bovendien is het besturingssysteem al sinds 2009 in ontwikkeling en was de allereerste versie van Chrome OS écht niets meer dan een webbrowser. Een bureaublad en een plank waren er nog niet, laat staan een vorm van bestandsbeheer. ‘We kunnen hier lang en breed op het gebruik van Chrome OS ingaan, maar de gebruikservaring is simpelweg identiek aan die van de Chrome-browser’, schreef Tweakers in 2011 over de eerste ervaring met Chrome OS.
Het bureaublad en het bestandsbeheer werden in updates vrij snel toegevoegd en het besturingssysteem blijft immer in ontwikkeling. Zo kan het gebeuren dat je herstart omdat er een update klaarstaat en het inlogscherm en de app-drawer plotseling veranderd zijn. De nieuwe app-drawer is, als je een touchscreen hebt, net als bij Googles launcher op Android-toestellen, van onderaan omhoog te trekken. Heb je, zoals ik, geen touchscreen, dan is er in wezen weinig veranderd. Je meestgebruikte apps verschijnen nog steeds als eerste in beeld, terwijl je met een druk op de knop de hele applicatielade opentrekt. Alleen verschijnen je apps nu onder in beeld, in plaats van in het midden.
De vorige appdrawer (links) en de nieuwe
Belangrijker dan de visuele updates, die ervoor zorgen dat Chrome OS fris blijft aanvoelen, zijn de updates die functionaliteit toevoegen. De belangrijkste van de afgelopen tijd is het toevoegen van de Play Store, zodat je Android-apps kunt draaien. Nieuwe Chrome-apparaten krijgen die ondersteuning meegeleverd, maar oudere niet en dat is toch wel een gemis.
Neem nu het eerdergenoemde gedoe met de wachtwoorden. Een Tweakers-redacteur heeft voor zijn werk over het algemeen niet veel meer nodig dan een webbrowser. Nieuws en reviews tikken we gewoon in de browser, we communiceren via Slack, dat een prima webclient heeft, en mailen kan via Outlook, maar die mailbox is ook via het web te bereiken. In principe zou ik aan een browser genoeg hebben en laat dat nou de kern van Chrome OS zijn. Alleen, voor al die diensten heb je een wachtwoord nodig en dat zit natuurlijk in de eerdergenoemde wachtwoordmanager, 1Password, die in mijn geval lokaal moet draaien. Een web-app uit de Chrome Store bestaat dus niet, maar gelukkig is er een Android-app van de bewuste wachtwoordmanager en die is beschikbaar in de Play Store. Mijn Chromebook heeft daar een half jaar geleden ondersteuning voor gekregen. De wachtwoordbeheer-app synchroniseert zonder problemen met mijn desktop-pc en ik kan aan de slag.
Aan de slag
De bezigheden bestaan in eerste instantie uit het tikken van een review, chatten via Slack en muziek luisteren via Spotify, en dat verloopt net zoals in iedere andere Chrome-browser op een willekeurig besturingssysteem. Toch word ik weer naar de Play Store getrokken, waaruit ik in eerste instantie alleen mijn passwordmanager had gedownload. De webapps van Spotify, Amazon Prime en Netflix werken op zich prima, maar bieden niet de mogelijkheid om films of muziek te downloaden om later offline verder te kijken. Gebruik je je Chromebook bijvoorbeeld in de trein of het vliegtuig, dan is dat wel wenselijk en daarvoor biedt de Android-app soelaas, want daarmee kan dat wel.
Dat neemt natuurlijk wel de nodige ruimte in op je doorgaans krap bemeten Chromebook, maar in het weekje dat ik hem gebruikte, had ik aan de ‘royale’ 32GB (de instappers moeten het met 16GB doen) genoeg. Android-apps, en gedownloade films en muziek kunnen aardig wat ruimte innemen, blijkt wel uit Android-smartphones die al met 256GB opslag geleverd kunnen worden. Dat zou best eens de reden kunnen zijn dat Google zijn flagship-Chromebook, de Pixelbook, met een ssd van maximaal 512GB levert.
Chrome OS is een cloud based besturingssysteem, wat wil zeggen dat er veel op de Google-servers gebeurt. Daardoor heeft het besturingssysteem het imago gekregen dat het waardeloos is zodra je even geen verbinding hebt. Aan de ene kant is het hebben van een verbinding belangrijk, aan de andere kant is er geen man overboord als je die niet hebt, en ook dat heeft weer met de Play Store te maken. Docs, Sheets en Slides functioneren bijvoorbeeld gewoon offline en je kunt daarmee aan een document werken dat gesynchroniseerd wordt met Google Drive zodra je weer online komt. Wil je bepaalde bestanden van je Drive offline beschikbaar hebben, dan kun je dat aanvinken en worden ze opgeslagen op je Chromebook. Aan de andere kant kun je niet even offline een mailtje of een afspraak opzoeken, want Gmail en Calendar hebben wel een internetverbinding nodig.
Ik moet toegeven dat ik weinig offline ben geweest, maar kan me situaties voorstellen waarin mensen dat wel regelmatig zijn en dan lijkt een Chromebook onpraktisch. Ook dan is er echter een oplossing en die is weer afkomstig van de Play Store; je kunt namelijk de Android-apps van Gmail en Calendar installeren, die wel gewoon offline te raadplegen zijn. Je kunt Word installeren als je Docs niet fijn vindt werken en je kunt zelfs OneDrive installeren als je Google Drive niks vindt. Het is tegen de filosofie van Chrome OS in, want in plaats van snelle webapps van Google zelf kun je met logge Android-apps van derde partijen aan de slag, maar aan de andere kant is het precies wat je soms nodig hebt om niet afhankelijk te zijn van je internetverbinding.
Niet alle Android-apps zijn gemaakt om op Chrome OS te draaien. In de Play Store zie je dan bij de app staan dat die niet is geoptimaliseerd voor het apparaat dat je gebruikt. In het ergste geval betekent het dat je de app alleen in portretmodus kunt gebruiken, dus met twee dikke balken aan de zijkant. Soms staan er apps in de Play Store die helemaal niet werken. Dat was, onterecht, het geval toen ik de Netflix-app wilde installeren. ‘Your device isn’t compatible with this version’, meldde de Play Store. In het geval van de Netflix-app bleek het een fout te zijn die een dag later al verholpen was, maar toen had ik mijn Chromebook al in developermodus gezet en het .apk-bestand buiten de Play Store om gedownload, en zat ik Netflix te kijken.
Foto’s bewerken
De grootste uitdaging voor Chrome OS deze week was fotobewerking. Voor reviews schieten we foto’s met een spiegelreflexcamera in rawformaat, om ze vervolgens met Lightroom te bewerken. Foto’s bewerken op Chrome OS is wat omslachtig, doordat de meeste Chromebooks met weinig opslag worden geleverd. Je kunt je foto’s dus het beste eerst naar Google Drive uploaden, wat met rawbestanden van 25MB per stuk wat tijd in beslag kan nemen. De fotobewerkingssoftware kan ze vervolgens weer van Google Drive binnenhengelen.
Een van de bekendste online foto-editors is Polarr, waarmee je via Google Drive een hele reeks foto’s kunt laden, wat ook even duurt, om ze vervolgens te bewerken. De software kan gelukkig met de rawbestanden uit onze Canon EOS 80D overweg en vervolgens kun je met filters à la Instagram aan de slag, of een hele reeks sliders gebruiken, zoals ik gewend ben van Lightroom. De software past automatisch een lensprofiel toe en vervolgens is het even zoeken in welk submenu bepaalde functies zitten, maar ik miste in Polarr geen functies die ik in Lightroom gebruik. Het enige onhandige is dat Chrome een cloud based besturingssysteem is en je de foto's, nadat je ze naar Google Drive hebt gekopieerd, moet importeren in Polarr en ik ze in mijn geval moest downloaden om ze vervolgens weer te uploaden naar de laptopreview waaraan ik werkte.
Dankzij de Play Store kan dat ook iets minder omslachtig, door de Android-app van Lightroom CC te gebruiken. Ook die app kan via Google Drive werken, maar je kunt je foto’s ook lokaal bewerken en ze daarna uploaden. De app leek wat minder soepel te werken dan Polarr en is duidelijk voor kleine schermen en touchscreens gemaakt. Veel sliders zitten verborgen onder submenu’s, terwijl de interface nog genoeg lege ruimte bevat. Het kost dus een paar extra clicks om dezelfde bewerkingen te doen, maar het resultaat lijkt niet onder te doen voor de Windows-versie.
Lightroom in Windows, Lightroom in ChromeOS, Polarr in ChromeOS
Problemen, oplossingen en games
Gedurende mijn week met Chrome OS is het maar één keer gebeurd dat ik niet verder kon met Chrome en over moest op een ander besturingssysteem, en wel bij een conference call, die verliep via Adobe Connect. Die software vereist Adobe Flash, wat geen probleem zou moeten zijn, want Google levert de Flash-plug-in standaard mee met Chrome. Adobe Connect dacht daar anders over en bleef me naar de downloadlink van Flash sturen, waarbij ik vervolgens de melding kreeg dat er niets aan de hand was, omdat de Flash-player in Chrome is geïntegreerd. Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd en moest om de call niet te missen terugvallen op een ander systeem.
Het Adobe Connect-probleempje had ik niet verwacht en waar ik juist wel obstakels verwachtte, bleken ze eigenlijk niet te zijn. Ik verwachtte namelijk dat het benaderen van een smb-share, die we gebruiken om testresultaten op te slaan, problemen zou opleveren. Chrome OS blijkt echter al geruime tijd services in zijn Files-app te ondersteunen. Daarmee kun je uit de Chrome Web Store plug-ins installeren, waardoor je bijvoorbeeld smb-, nfs-, of sftp-shares kunt benaderen. Daarnaast zijn er plug-ins voor Google Drive-concurrenten als Dropbox en OneDrive.
Tot slot speel ik graag een spelletje en het genre kan daarbij variëren van online shooters en racegames tot simpele 2d-spelletjes, die met gemak op een laptop draaien. Bij Chrome OS ben je veroordeeld tot eenvoudige games die je ook van je smartphone kent. De Chrome Web Store staat vol met games als Cut the rope, 2048 en ongeveer zeventig varianten van sudoku. De Play Store voegt daar nog meer van dergelijke apps aan toe. Vooral bij games waarbij het om behendigheid gaat, merk je dat ze gemaakt zijn voor een touchscreen, wat mijn Chromebook niet heeft. Super Mario Run op je touchpad is geen pretje, maar ik heb me prima vermaakt met minder snelle games, zoals Stranger Things, dat prima werkt op een Chromebook met touchpad.
Een week later
De eerste keer dat ik op een Chromebook werkte, was ruim vier jaar geleden en sindsdien heb ik er aardig wat gereviewd, maar bij die reviews gaat het vooral om de laptop zelf en niet om de software die erop draait. Mezelf een week lang met Chrome OS opzadelen, had tot gevolg dat ik de hele dag alleen maar met die software bezig was en dat bleek uiteindelijk niet eens zo’n zware opgave. Het besturingssysteem is in de afgelopen jaren volwassen geworden en is meer dan een veredelde browser.
Dat komt voor een groot deel door de ondersteuning van de Play Store, maar ook door handigheidjes in het besturingssysteem, zoals het ondersteunen van netwerkshares en clouddiensten in de Files-app, of het snelle inloggen met behulp van je smartphone. Android-apps die niet voor grote schermen geoptimaliseerd zijn, kunnen nog wel eens wat omslachtig werken en een geringe opslagruimte kan problematisch worden als je veel apps installeert, of films en muziek downloadt. De functionaliteit die de Play Store toevoegt, is echter enorm, en eigenlijk onontbeerlijk als je niet altijd met internet verbonden bent en offline een spelletje wilt spelen of iets na wilt kijken in je Google Calendar.
Voor mijn (review)werk bleek Chrome OS wat functionaliteit betreft niet onder te doen voor macOS of Windows en bleken er genoeg softwarealternatieven beschikbaar. Eigenlijk kun je ervan uitgaan dat alles wat in een browser of op een smartphone werkt, ook op een Chromebook gedaan kan worden. Wat ik uiteindelijk vooral miste, was Steam en ik was blij om na een week de Android-games achter me te laten, en weer Factorio en Civ:V te kunnen spelen.
Tweakers Magazine
Dit artikel verscheen eerder al in het Tweakers magazine, dat elke twee maanden verstuurd wordt naar alle Hero- en Elite-abonnees. Wil jij dit soort artikelen ook als eerste lezen en daarnaast profiteren van alle voordelen die een abonnement biedt, check dan de Aboshop voor meer info. Je bent al Hero-abonnee vanaf 3,75 euro per maand. Jullie steun wordt enorm gewaardeerd.