Killzone: Shadow Fall - goede eerste exclusive voor PS4 - Review

Van Helghan naar New Helghan

Het zal je maar gebeuren. Ben je een hardwerkende ontwikkelaar van de inmiddels beroemde Amsterdamse studio Guerrilla Games, lees je kort voor de release van de PlayStation 4 allerlei reviews over de singleplayer-modus van je spel. Een verhaal over hoe next-gen maar nauwelijks is terug te zien in je product. Natuurlijk: de besprekingen van de multiplayer volgen nog op een later moment en zij zouden de boel nog prima recht kunnen trekken, maar het kwaad is al geschied. Killzone: Shadow Fall heeft zijn status als tegenvaller al te pakken.

Je zou je af kunnen vragen hoe ridicuul het is om bijvoorbeeld Battlefield 4 te reviewen op basis van slechts de singleplayer. Er zou weinig overblijven van deze game, die ook door ons werd bejubeld op basis van zijn multiplayer. Ook Tweakers heeft in het verleden weleens aparte reviews gepubliceerd van de diverse kanten van een shooter, bijvoorbeeld omdat we te lang zouden moeten wachten op een betrouwbare spelervaring in de multiplayer, of omdat de review te lang werd en de content opdelen in twee delen als beste oplossing werd gezien. Het blijven echter noodgrepen die in een ideaal geval niet nodig zouden moeten zijn. Voor Killzone: Shadow Fall hebben we dan ook besloten om te wachten tot we het spel in zijn volledigheid konden testen.

Nasleep van Killzone 3

Dat begon ook voor ons met de singleplayer. Het verhaal in de game gaat verder na afloop van de gebeurtenissen in Killzone 3, toen de planeet Helghan grotendeels werd vernietigd. De Interplanetary Strategic Alliance heeft daarna tijdens vredesbesprekingen besloten dat de resterende Helghast op de planeet Vekta zouden mogen wonen. Ze kregen daar een eigen zone toegewezen, die werd omgedoopt tot 'New Helghan', en tussen hun gebied en dat van de Vektans werd een hoge muur gebouwd. Dat die afscheiding niet genoeg is om de vrede tussen beide facties te bewaren, moge duidelijk zijn.

Je begint het spel in de rol van de dan nog kleine Lucas Kellen, die samen met zijn vader het zojuist aan de Helghast overgedragen gebied probeert te verlaten. Dat stukje verhaal vormt eigenlijk de proloog voor de rest van de game. Lucas wordt uiteindelijk een van de Shadow Marshalls, wat de beste soldaten van de Vektans zijn. In die hoedanigheid moet hij regelmatig missies in New Helghan uitvoeren, met alle risico's van dien. Tegen de tijd dat Lucas een goed getrainde soldaat is, is de situatie tussen de Vektans en de Helghast min of meer onhoudbaar geworden, en blijkt ook dat de Helghast allesbehalve vredelievende buren zijn.

Hoewel het verhaal weinig om het lijf heeft, is Guerrilla er toch in geslaagd er een aantal aardige momenten in te stoppen, die je meestal beleeft tijdens een tussenfilmpje. Het maakt de singleplayer er niet meteen veel memorabeler op en het verhaal blijft als geheel redelijk voorspelbaar, maar die momenten helpen in elk geval wel. Het misschien wel sterkste moment uit de hele singleplayer bewaart Guerrilla overigens voor het allerlaatst ...